ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΟΙ ΑΠΕΛΘΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ, ΠΟΥ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΛΕΙΠΟΜΕΝΟΥΣ....

 

Σε κάθε λέξη του κειμένου που ανέβασε η Βάσω, βρίακεις μία στιγμή του χρόνου που σταμάτησε και γιά σένα και που θα σε συνοδεύει διά βίου, πολύτιμο εφόδιο στον-κατά τα λοιπά-αδιάφορο εν πολλοίς σημερινό σου βίου 

Αχ βρε, Μπάμπη Σταυρακάκη, οι συζητήσεις μας γιά ώρες, τα μάτια σου που έλαμπαν κι έδιναν φως, έχουν φύγει, αλλά είναι πάντοτε ζώσες μνήμες, σαν (και) τώρα. Ναι δεν παλεύεται ο χαμός, αλλά κάποιος που έχασες μπορεί να αποτελεί φωτοδότη στη δική σου ζωή που συνεχίζεις, με τα δικά Του οράματα, αρχές και αξίες. Δανεικά; Οχι; Διότι, ό,τι ενσωματώνεις στο δικό σου αξιακό κόσμο, γίνεται ο εαυτός σου και σε καθοδηγεί...Έχουν περάσει 15 χρόνια από το θάνατό του Πτεράρχου, του δικού μου Μπάμπη, και λοιπόν; 

Στην κηδεία του στο Χαράκι, στο Ηράκλειο, έμεινα τελευταίος πάνω απο το μνήμα μιλώντας μαζύ Του, γιά να με "προσγειώσει" εις τα επέκεινα ο εξαιρετικός φίλος, ο Πτέραρχος Γιώργος Σκαρλάτος, όταν με τράβηξε από το χέρι λέγοντάς μου "η ζωή συνεχίζεται". 

Κι όσο περνούν τα χρόνια νοιώθουμε να πορευόμαστε λίγοι με τις αρχές μας και τις αξίες μας, με αυτούς που μάς ακολουθούν-πολύτιμους συνοδοιπόρους όλο και να λιγοστεύουν....

Τέτοιες πολύτιμες μνήμες αποτελούν ανεξίτηλα κεφάλαια, που μάς πλαισιώνουν και μάς εμπλουτίζουν, όσο και όπως οι αναμνήσεις των γονιών ή οι έρωτες του βίου μας.'Οπως και ο δικός μου πατέρας, Χαρίλαος Θρ.Μηχιώτης, αμετανόητος Μακρονησιώτης, με την σταθερότητα αρχών και την αυστηρότητα προσωπικής ζωής που σφράγισε τον όλο βίο του, ως τα 99 χρόνια του που "έφυγε" το 2012....

Διότι όταν ο κύκλος στενεύει....

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης