Με μεγάλο σεβασμό και ταπεινά παρακολούθησα έκπληκτος την συνέντευξη του Επίτιμου Αρχηγού Γενικού Επιτελείου Ναυτικού κύριου Αντώνη Αντωνιάδη σε γνωστό στρατιωτικό site,που αποτελεί έναν xώρο ακέραιο,αιρετικό φιλοξενώντας, όλες τις απόψεις τιμώντας πραγματικά και όχι στα λόγια την δημοκρατική οδό που, για ευνόητους λόγους δεν θα αναφέρω ,για να μην θεωρηθεί διαφήμιση.
Γράφει ο
Χρήστος Δεγγεστίνος
Ομολογώ πως την είδα ξανά και ξανά για να εμπεδώσω ότι οι απόψεις που εκφράστηκαν δεν προέρχονται από έναν φιλελεύθερο προοδευτικό πολιτικό ,αλλά από έναν στρατιωτικό με λαμπρή καριέρα σε ανώτατα κλιμάκια σε θέσεις κλειδιά, με τελευταία εκείνη του Αρχηγού Γενικού Επιτελείου Ναυτικού.
θα προσπαθήσω με σεβασμό και λεπτότητα να σχολιάσω κάποια στοιχεία του διαλόγου ,προσεγγίζοντας το θέμα ακριβώς στην πιο βαρυσήμαντη πρόταση, που ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά μου και δεν ήταν άλλη από εκείνη στην οποία ο κύριος Αντωνιάδης αναφέρθηκε στο κοινό αίσθημα.Χωρίς μαθήματα νομικής και διάθεση στοχοποίησης αναθέτω στον εαυτό μου τον δύσκολο και ΤΙΜΗΤΙΚΟ ρόλο ,να διατελέσω τον δικηγόρο του διαβόλου αναλογιζόμενος πλήρως το φορτίο που φέρνω στις πλάτες μου εκφράζοντας την σοφή κοινή γνώμη αυτού του λαού που τις περισσότερες φορές υποβαθμίστηκε και απαξιώθηκε στοχευμένα.
Κύριε αρχηγέ ,είπατε πως η συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο έχει βάση ,που στηρίζεται αυτή η φιλόδοξη τοποθέτηση σας; Για ποιες αμοιβαίες υποχωρήσεις μιλάτε ;Παρακολουθώντας τα Ελληνοτουρκικά απο πολύ μικρός έχω την εντύπωση και διορθώστε με αν κάνω λάθος ,πως από την απέναντι πλευρά δεν διεκδικούμε απολύτως τίποτα ,οπότε στην πραγματικότητα αναφέρεστε μόνο σε δικά μας πίσω βήματα.Για ποιό λόγο συντηρούμε ένα πολυέξοδο στρατό όταν τονίζεται πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος να τα “βρούμε”με την Τουρκία απο το να υποχωρήσουμε ;Η τελευταία λέξη κύριε αρχηγέ αποτελεί ταμπού για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και τα στελέχη μας εύχονται να μην χρειαστεί να την ξεστομίσουν παραμένοντας πιστοί στην ένδοξη πολεμική ιστορία αυτού του τόπου, που έχει να αναδείξει πραγματικά θαύματα στο πεδίο των μαχών ξακουστά σε όλο τον κόσμο που προσκυνά και σέβεται τα ηρωικά κατορθώματα του.Εσείς την είπατε με ευκολία χωρίς πίεση, που θα δικαιολογούσε την υποχώρηση σε ένα πλαίσιο ρεαλιστικής εξέλιξης και τακτικής σε μια μάχη ,αλλά την αναφέρατε εν καιρό ειρήνης σαν να θέλετε να στοιχειώσετε κάθε προσπάθεια υπερήφανης στάσης.
Οι παραβιάσεις δεν είναι κατά την δική σας άποψη εμπόδιο στις προσπάθειες συνεκμετάλλευσης, οπότε κρίνεται αυτόματα άσκοπος ο θάνατος του ήρωα κατά εμάς της κοινής γνώμης σμηναγού Ηλιάκη; Τί εντολές δώσατε στα πληρώματα σας, κατά την κρίση των Ιμίων ;Θεωρείται οτι εκεί είχαμε παραβίαση Ελληνικού εδάφους;
Στην συνέχεια του λόγου σας διακρίνω μια δόση ειρωνείας και συγχωρέστε με αν κάνω λάθος και αναφέρεστε στον μέσο Έλληνα που θεωρεί πως το Αιγαίο είναι Ελληνικό και αδιαπραγμάτευτο, έχετε διαφορετική γνώμη ;Θεωρείται τον Έλληνικο λαό πολεμοχαρή που απειλεί τους γείτονες; Για εσάς το γεγονός οτι ο λαός αυτός δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, σε οτι έχει κάνει με τα κυριαρχικά του δικαιώματα είναι απλά μια νοοτροπία;
Κύριε αρχηγέ επιτρέψτε μου να σας επαναφέρω στην τάξη αντιστρέφοντας τους ρόλους ,καθώς ως μέσος ‘Ελληνας θα περίμενα απο εσάς να έχετε το ανάλογο σθένος και υπερηφάνια πρός την σημαία που υπηρετήσατε ,να μου δείξετε τον δρόμο όταν οι καταστάσεις γίνουν πραγματικά κρίσιμες ,να ενεργοποιήσετε την ατσάλινη θέληση του Έλληνα που δεν υποτάσσεται, όσο ειδικό βάρος και αν έχει ο αντίπαλος.Ο Έλληνας δεν σηκώνει μύγα στο σπάθι του σε όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει κομμάτι γης αέρα και θάλασσας και η στάση αυτή δεν είναι απλά απόρροια μιας νοοτροπίας, αλλά έτσι γαλουχήθηκε στο πέρασμα των αιώνων τιμώντας το ιερό καθήκον του ,σε μια ανεκτική συνοχή ενός dna που παρέμεινε ακλόνητο ,απο την ίδια μήτρα ηρωών που διατηρεί το φρόνημα υψηλό και την κουλτούρα ανέπαφη, από κάθε προσπάθεια ρεαλιστικής ομοβροντίας και εξίσωσης με αυστηρούς μαθηματικούς τύπους.
Το κοινό αίσθημα έχει αποδειχθεί αλάνθαστο και σοφό όταν η κρισιμότητα των καταστάσεων απαιτεί οι εσωτερικές διαμάχες να μπούν στην άκρη και να αναδειχθούν οι ενωτικές προσπαθείς που θα συσπειρώσουν τον λαό απέναντι σε όποιον τον απειλήσει επιβεβαιώνοντας το πολιτιστικό μας επίπεδο διατηρώντας υψηλά το αίσθημα ασφάλειας και ειρήνης στο Αιγαίο και Μεσόγειο, παραμένοντας θεματοφύλακες καλών και διπλωματικών σχέσεων με τους γειτόνους, μας χωρίς να έχουμε κανένα ίχνος επεκτατικών βλέψεων και επικίνδυνου αναθεωρητισμού για την περιοχή μας.
Ευτυχώς οι κυβερνήσεις που κατάφεραν να χρεωκοπήσουν αυτή την χώρα και να τις χαρίσουν το ένα μνημόνιο πίσω από το άλλο, είχαν την διορατικότητα να υπογράψουν ένα μνημόνιο καλής συνεργασίας με τον Ελληνικό λαό ,γνωρίζοντας πως αν και άντεξαν όλα τα δεινά που έφεραν οι άθλιες πολιτικές τους ,δεν θα σηκώσουν μύγα στο σπαθί τους όταν θα κληθούν να κρίνουν” νέες” πολιτικές για Αιγαίο και θα διαμαρτυρηθούν έντονα σε βαθμό που καμία κυβέρνηση δεν θα αντέξει και με πιθανότητα να πληγωθεί για μία ακόμη φορά η δημοκρατία μας.
Ήταν θα μου επιτρέψετε να πω άστοχη και λανθασμένη η τοποθέτηση σας στην συνέντευξη που δώσατε ,προφανώς θα σας ταίριαζε καλύτερα ο στίβος μάχης της βουλής και το πεδίο μαχών που “στήνεται”για λόγους εντυπωσιασμού τις περισσότερες φορές εκεί μέσα.Ο ρεαλισμός σας είναι μονόπλευρος και η προσπάθεια ιστορικής αποπλάνησης απέτυχε ,δεν είμαστε μια χώρα σχετικά νέα όπως αναφέρατε με διακόσια χρόνια ζωής ,το στίγμα μας είναι έντονο και στην αρχαιότητα και υπήρξε προπομπός για το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Θαυμάζετε την Οθωμανική αυτοκρατορία και λησμονάτε επιλεκτικά πως χτίστηκε στις βάσεις του Βυζαντίου, μιας ακόμη λαμπρής περιόδου του Ελληνισμού που υπήρξε φωτοδότης της τέχνης και του πολιτισμού.Στην σχολή ναυτικών δοκίμων προφανώς δεν θα παρακολουθήσατε το μάθημα της ιστορίας ,γιατί κρίνοντας από τους συναδέλφους σας ,διακρίνω ηθικό ακμαιότατο και ελπίδα για οτι φέρει το “πονηρό” μέλλον.Κλείνοντας θα ήθελα να σας υπενθυμίσω προς τιμή των ένδοξων ημερών που έρχονται, ότι με την βοήθεια του θεού και της Παναγίας αντέξαμε τετρακόσια χρόνια σκλαβίας και αυτή η αγνή και βαθεία πίστη μας έδωσε την δύναμη να ελευθερωθούμε βλέποντας το ειδικό βάρος των Τούρκων, στα πεδία των μαχών να αλλάζει σε μια ζυγαρία που έγερνε ,ενάντια στην λογική ,σε εναν λαό μικρό αλλα με τεράστιο ηρωισμό που δεν μετριέται με μονάδες μέτρησης αλλα αποδυκνείεται απο τους νεκρούς ,που ξέρουν να λένε σωστά την ιστορία.Χωρίς υπερβολές το στράτευμα ξέρει πότε και πως θα τιμήσει την ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΟ του…και εκεί δεν περνάει ο λόγος του πολιτικού όσο “ρεαλιστής”και αν είναι....
Αμήχανος ενδεχομένως, δίχως να τού υποβάλει «ενοχλητικές» ερωτήσεις άφησε να κυλήσει ο χρόνος στη συζήτηση με το Ναύαρχο Αντ. Αντωνιάδη ο διαχειριστής του ιστοτόπου «Militaire» στη συνέντευξη που τού παρεχώρησε. Ήταν περισσότερο ένας μονόλογος του επί τριετία περίπου Αρχηγού ΓΕΝ (05/03/2002-15/02/05), με κάποιες ερωτήσεις ενδιαμέσως γιά να δικαιολογήσει το ρόλο του, ενδεχομένως και γιά να τον τσιγκλίσει να ξεδιπλώσει ακόμη περισσότερο το «αιρετικό αφήγημά» (....) που περιφέρει μονίμως, αλλά και ζηλευτή συνέπεια, σε βαθμό και έκταση μάλλον διόλου αδιάφορη με τις ιδεολογικές και λοιπές απορρέουσες πρακτικές πολιτικές κατευθύνσεις του κομματικού ιερατείου της Κουμουνδούρου, που υπηρετεί και αναδεικνύει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο εν λόγω ιστότοπος, πιστό παρακολούθημα της απελθούσης Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όλως ιδιαιτέρως δε του ΥΕΘΑ, Παμ .Καμμένου, που είχε χρήσει ο Τσίπρας, από το ακροδεξιό δεκανίκι του πολιτικού του μορφώματος των ΑΝΕΛ, προκειμένει να διαθέτει τη «δεδηλωμένη» εις τη ΒτΕ. Αλλά στον ίδιο ιστότοπο, την ίδια ημέρα και διαφορά ωρών μόνον, άλλη ανάρτηση τιτλοφορείται «Τόσο καλό κλίμα στα Ελληνο-Τουρκικά, χρόνια είχαμε να δούμε, μόλις 51 παραβιάσεις σήμερα στο Αιγαίο». Τί θα μπορούσε να προκύψει ως προβολή του «οράματος Αντωνιάδη»: Μα τί διαφορετικό-διαφωνεί άραγε σε αυτό ο Καρβουνόπουλος;...-από τού να προχωρήσει η «συνεκμετάλλευση» που υπηρετεί και περιφέρει ο Ναύαρχος, εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων, οπότε θα μπορούσε να εκλείψουν και οι προκλήσεις της εξ Ανατολών γείτονος, στις οποίες, άλλωστε, δεν φάνηκε να προσδίδει τη δέουσα σημασία, συνεπώς και βαρύτητα γιά την άμεση αντιμετώπισή τους από τη μονίμως σε ετοιμότητα Πολεμική μας Αεροπορία. Αλήθεια, όμως, πότε ξεδιπλώθηκε αυτό το «όραμα» του Ναυάρχου Αντωνιάδη; Με τέτοιες «ιδέες» έφθασε μέχρι την κορυφή της ηγεσίας του ΠΝ, εξαντλώντας κάθε όριο παραμονής ως Αρχηγός ΓΕΝ; Και αυτοί που τον επέλεξαν ως Αρχηγό ΓΕΝ στην τότε Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και τον διετήρησαν γιά τρίτο χρόνο στην Κυβέρνηση της ΝΣ έχουν-εκ των υστέρων έστω...-να δώσουν κάποιες εξηγήσεις, να μάς πουν κάτι; Λεπτομέρειες θα αντιτείνουν...Πάντως θα πρόκειται γιά αχαριστία προς το πρόσωπό του και την προσφορά του στην Πατρίδα, εάν δε απεδόθη, με την αποστρατεία του, ο βαθμός του Ναυάρχου ε.α. και ο τίτλος του Επιτίμου Α/ΓΕΝ...
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
....και ομοίως από τη ΣΥΡΙΖΑίϊκη "Εφ.Συν"
Αντίπαλοι, αλλά όχι εχθροί
Αντώνης Αντωνιάδης*
Ανεξάρτητα από την οπτική γωνία που ο καθένας επιλέγει να κρίνει την παρούσα κρίση και ανεξάρτητα από το ποιους παράγοντες επιλέγει να φωτίζει και ποιους να σκιάζει, ένας παράγοντας τον οποίο κανείς δεν μπορεί να μη θεωρεί κυρίαρχο είναι το εθνικό συμφέρον. Είναι ένας παράγοντας «ομπρέλα», που δεν νοείται να μην καθορίζει όλες τις αποφάσεις και ενέργειες στο πολιτικό, στρατιωτικό και διπλωματικό επίπεδο. Ολες οι υπόλοιπες συμμαχικές δεσμεύσεις, πολιτικές ή στρατιωτικές υποχρεώσεις, ιδεολογικές προτιμήσεις, ακόμα και αποφάσεις διεθνών οργανισμών και διατάξεις συνθηκών, σαφώς και πρέπει να έπονται. Στο διεθνές γεωπολιτικό και διπλωματικό περιβάλλον έχουμε άπειρα παραδείγματα ότι όλα είναι αμφίσημα, διφορούμενα, ρευστά και ευμετάβλητα, μόνη σταθερά υπολογίσιμη αξία παραμένει το εθνικό συμφέρον κάθε χώρας.
Είναι ιστορικά εμπεδωμένο ότι σε όλους τους πολέμους, ποτέ η ευθύνη για την πρόκλησή τους δεν ανήκε αποκλειστικά και μόνο στη μία πλευρά. Πάντοτε θα υπάρχουν εκατέρωθεν γενεσιουργά αίτια και ερείσματα, πολλές φορές και ασήμαντα, που όμως οδηγούν τον πιο βίαιο και συνήθως και πιο ισχυρό στην έναρξη των εχθροπραξιών. Ακόμα και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με τις τόσο προφανείς αιτίες του, οι νικητές του Α' έχουν και αυτοί αναλογικά το μερίδιο της ευθύνης τους. Παρομοίως και παρά την απαράδεκτη και καταδικαστέα στάση της Ρωσίας, το γενεσιουργό αίτιο δεν είναι δύσκολο να ιχνηλατηθεί στην απομόνωση και διατήρησή της ως αντίπαλου δέους και δυνητικού εχθρού ενός, συνεχώς επεκτεινόμενου προς τα σύνορά της, ΝΑΤΟ.
Στην παρούσα κρίση η Ελλάδα θεωρητικά δεν είχε κανέναν ιδιαίτερο λόγο να συνταχθεί με τη μία ή την άλλη πλευρά. Το ιδανικό, για το εθνικό μας συμφέρον, θα ήταν να μείνουμε ουδέτεροι, αφήνοντας τις δύο πλευρές να λύσουν μόνοι τους τα πολλά και χρόνια διμερή προβλήματά τους. Οντως δύσκολη επιλογή, λαμβανομένου υπόψη ότι το εθνικό μας συμφέρον θα δεχόταν σοβαρότατο πλήγμα, λόγω των δεσμών και ειλημμένων δεσμεύσεών μας απέναντι στην Ε.Ε. αλλά και στο ΝΑΤΟ. Συνεπώς η επιλογή να συμπλεύσουμε με τη γεωπολιτική πλευρά στην οποία και ανήκουμε ήταν μονόδρομος. Οταν όμως επιλέγεις πλευρές, αναπόφευκτα θα υποστείς και τις αντιστοιχούσες συνέπειες.
Κατά τον Χ. Κίσιντζερ, διπλωματία είναι η τέχνη τού να δαμάζεις τη δύναμη. Κατ’ άλλους, είναι στις διάφορες ιστορικές συγκυρίες να αποκομίζεις τα περισσότερα δυνατόν πολιτικά οφέλη με τη μικρότερη δυνατή απώλεια. Εμείς είναι γεγονός ότι την τέχνη αυτή της διπλωματίας δεν την κατέχουμε. Ισως και δικαιολογημένα, όντες χρόνια εγκλωβισμένοι στην αέναη τουρκική απειλή, δεν μας απασχολούσε ιδιαίτερα το γενικότερο γεωπολιτικό γίγνεσθαι. Μας βόλευε να επαναπαυόμαστε στις επιλογές της Δύσης, ευελπιστώντας ότι με τον τρόπο αυτόν εξασφαλίζουμε και την όποια εύνοιά της σε περίπτωση ελληνοτουρκικής κρίσης. Αναπόφευκτα όμως αυτή η επιλογή, όσα δικαιολογημένα ερείσματα και αν διαθέτει, μοιραία εντάσσει και το εθνικό συμφέρον ως υποσύνολο του ευρύτερου δυτικοευρωπαϊκού, ενώ ως γνωστόν, αυτά δεν είναι απαραιτήτως συνυφασμένα.
Σήμερα, βρισκόμαστε ακριβώς στη συγκυρία κατά την οποία καλούμαστε να αποσαφηνίσουμε κατά πόσο το εθνικό μας συμφέρον συμπίπτει με αυτό της Δύσης. Νομίζω ότι χωρίς ιδιαίτερα βαθιά γεωπολιτική ή στρατηγική ανασκόπηση, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ασφαλώς και πολύ σωστά εναρμονιζόμαστε γενικότερα με τα ευρύτερα δυτικά συμφέροντα. Δικαιούμαστε όμως και μια επιφύλαξη, λόγω του ότι είμαστε μια ιδιάζουσα περίπτωση.
Η Ελλάδα είναι μια σχετικά μικρή πληθυσμιακά και οικονομικά χώρα, που γεωγραφικά βρίσκεται σε μια περιοχή η οποία και δικαίως έχει χαρακτηριστεί «πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης» και συνορεύει με ιδιόρρυθμους έως δυνητικά εχθρικούς γείτονες. Δεν έχει συνεπώς την πολυτέλεια των ευρύτερων γεωπολιτικών επιλογών των περισσότερων δυτικοευρωπαϊκών χωρών. Και μια τέτοια πολυτέλεια είναι και το να στρέψει εναντίον της μια, παραδοσιακά φιλική, πυρηνική υπερδύναμη, όπως η Ρωσία. Και εάν αυτό ίσχυε ανέκαθεν, ακόμα και την περίοδο του ψυχρού πολέμου, τώρα που η Τουρκία φαίνεται ότι θα πετύχει, με την ουδετερότητά της, τη μεταπολεμική εύνοια αυτής της χώρας, αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα. Προκλητική έως εχθρική Τουρκία και εχθρική Ρωσία είναι ένα πολύ βαρύ φορτίο για τα δικά μας δεδομένα. Αυτό ακριβώς το εθνικό κριτήριο είναι που πρέπει να καθορίζει και τη στάση μας απέναντι στις κυρώσεις προς τη Ρωσία.
Αναμφίβολα στο θέμα αυτό υπήρξαμε συνεπείς και αξιόπιστοι εκπληρώνοντας όλες τις απορρέουσες από Ε.Ε. και ΝΑΤΟ υποχρεώσεις μας. Ομως, η αποστολή επιθετικού στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία ήταν μια τελείως άσκοπη και λανθασμένη διπλωματικά και πολιτικά κίνηση. Χωρίς να μας αποφέρει κανένα απολύτως εθνικό όφελος, αντίθετα προκάλεσε την επιλεκτική καταδίκη της χώρας μας από τη Ρωσία. Δεν πρέπει να είναι δύσκολο για την άπειρη διπλωματία μας να κατανοήσει ότι όταν στέλνεις επιθετικά όπλα στο ένα από τα δύο αντιμαχόμενα μέρη, μοιραία γίνεσαι εχθρός του άλλου. Αντίθετα, όταν ενισχύεις την άμυνα του ενός μέρους με αμυντικό υλικό (κράνη, αλεξίσφαιρα γιλέκα, ανθρωπιστική βοήθεια κ.ο.κ.) παραμένεις αντίπαλος του άλλου. Και στην παρούσα ιστορική συγκυρία, ασφαλώς και είμαστε αντίπαλοι της Ρωσίας, εξαιτίας της εισβολής στην Ουκρανία, δεν υπάρχει όμως ο παραμικρός λόγος να γίνουμε και εχθροί της.
Ας μείνουμε λοιπόν στα μετόπισθεν της σωστής πλευράς και ας εστιάσουμε την ελλειμματική μας διπλωματία, ώστε από την όλη αυτή κρίση να μπορέσουμε να βγούμε όσο το δυνατόν, πολιτικά τουλάχιστον, πιο αλώβητοι. Διότι εάν ποτέ εξαναγκαστούμε να ζητήσουμε κάποια απευκταία βοήθεια, δεν διαβλέπω ποιος θα είναι εκείνος που, για χάρη μας, θα ξεκινήσει τον Γ' και ίσως τελευταίο, Παγκόσμιο Πόλεμο.
*Αντιναύαρχος, επίτιμος αρχηγός ΓΕΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου