Επτά επιστολές από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
(φύλλο Παρασκευής)
 |
| "H KAΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/03/18 |
και η κοιλάρφανη Παναγιώτα
Κύριε διευθυντά,
Στον ιστορικό ναό του Αγιώργη της Πιάνας Αρκαδίας, ακουγόταν ραγισμένη από συγκίνηση η φωνή του Παπαγιώργη. «Στέφεται ο δούλος του Θεού Παναγιώτης, την δούλην του Θεού Χρυσούλαν, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν»! Ηταν καλοκαίρι του 1912. Η Χρυσούλα, η νύφη, ήταν κόρη του. Ο Παναγιώτης Ιωάννου Πλιώτας, ο γαμπρός.
Μετά το μυστήριο στήθηκε χορός στο προαύλιο του Αγιώργη. Τα τραγούδια του γάμου ακούγονταν με φωνές σπασμένες από τη συναισθηματική φόρτιση και έσβηναν απαλά στα ψηλά ελάτια του Μαινάλου. Το γλέντι δεν κράτησε πολύ. Η νύφη κι ο γαμπρός είχαν πολύ δρόμο να διαβούν, ως την Αλβάνιτσα, το χωριό του γαμπρού.
Οι συμπέθεροι που συνόδευαν τον γαμπρό δεν ήθελαν να τους πάρει η νύχτα. Η Αντώνα, η μάνα του γαμπρού, παπαδοκόρη και η ίδια, υποδέχτηκε τη νύφη στην είσοδο του σπιτιού. Το καθιερωμένο ρόδι, όλο γλιστρούσε, κάτω από το πόδι της νύφης, σαν να μην ήθελε να δείξει αυτό που συμβόλιζε. Πέρασε το καλοκαίρι και μπήκε ο Σεπτέμβρης. Τα σταφύλια ωρίμαζαν και πλησίαζε ο τρύγος. «Θέρος, τρύγος, πόλεμος», κατά που λέει ο λαός. Ο τρύγος όμως δεν άρχισε ποτέ για τον γαμπρό, γιατί τον πρόφτασε ο πόλεμος.
Στις 17 Σεπτεμβρίου ήρθε η διαταγή επιστράτευσης. Εντός 24 ωρών παρουσία στο 11ο Σύνταγμα στην Τρίπολη. Από την Τρίπολη στον Πειραιά. Από τον Πειραιά ακτοπλοϊκά στην Αγία Μαρίνα Φθιώτιδας. Λαμία, Δομοκός, Φάρσαλα, Ελασσώνα, μεθόριος!
Ο Παναγιώτης, στρατιώτης του 5ου Λόχου, του 11ου Συντάγματος της 4ης Μεραρχίας, εξορμά κι αυτός για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Η ορμή του Ελληνικού Στρατού είναι ασυγκράτητη. Ανατρέπει κάθε αντίσταση και προελαύνει νικηφόρα ελευθερώνοντας τους σκλάβους αδελφούς.
Κύριε διευθυντά,
Στον ιστορικό ναό του Αγιώργη της Πιάνας Αρκαδίας, ακουγόταν ραγισμένη από συγκίνηση η φωνή του Παπαγιώργη. «Στέφεται ο δούλος του Θεού Παναγιώτης, την δούλην του Θεού Χρυσούλαν, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν»! Ηταν καλοκαίρι του 1912. Η Χρυσούλα, η νύφη, ήταν κόρη του. Ο Παναγιώτης Ιωάννου Πλιώτας, ο γαμπρός.
Μετά το μυστήριο στήθηκε χορός στο προαύλιο του Αγιώργη. Τα τραγούδια του γάμου ακούγονταν με φωνές σπασμένες από τη συναισθηματική φόρτιση και έσβηναν απαλά στα ψηλά ελάτια του Μαινάλου. Το γλέντι δεν κράτησε πολύ. Η νύφη κι ο γαμπρός είχαν πολύ δρόμο να διαβούν, ως την Αλβάνιτσα, το χωριό του γαμπρού.
Οι συμπέθεροι που συνόδευαν τον γαμπρό δεν ήθελαν να τους πάρει η νύχτα. Η Αντώνα, η μάνα του γαμπρού, παπαδοκόρη και η ίδια, υποδέχτηκε τη νύφη στην είσοδο του σπιτιού. Το καθιερωμένο ρόδι, όλο γλιστρούσε, κάτω από το πόδι της νύφης, σαν να μην ήθελε να δείξει αυτό που συμβόλιζε. Πέρασε το καλοκαίρι και μπήκε ο Σεπτέμβρης. Τα σταφύλια ωρίμαζαν και πλησίαζε ο τρύγος. «Θέρος, τρύγος, πόλεμος», κατά που λέει ο λαός. Ο τρύγος όμως δεν άρχισε ποτέ για τον γαμπρό, γιατί τον πρόφτασε ο πόλεμος.
Στις 17 Σεπτεμβρίου ήρθε η διαταγή επιστράτευσης. Εντός 24 ωρών παρουσία στο 11ο Σύνταγμα στην Τρίπολη. Από την Τρίπολη στον Πειραιά. Από τον Πειραιά ακτοπλοϊκά στην Αγία Μαρίνα Φθιώτιδας. Λαμία, Δομοκός, Φάρσαλα, Ελασσώνα, μεθόριος!
Ο Παναγιώτης, στρατιώτης του 5ου Λόχου, του 11ου Συντάγματος της 4ης Μεραρχίας, εξορμά κι αυτός για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Η ορμή του Ελληνικού Στρατού είναι ασυγκράτητη. Ανατρέπει κάθε αντίσταση και προελαύνει νικηφόρα ελευθερώνοντας τους σκλάβους αδελφούς.
Αν πέσουν τα Γιαννιτσά κρίνεται γρήγορα η όλη έκβαση αυτού του πολέμου. Ο εχθρός έχει καλά οχυρώσει τα υψώματα που είναι πέρα από τον κάμπο και τα βαλτοτόπια. Το πεζικό καλείται να κάνει προέλαση, ακάλυπτο, προς την οχυρωμένη τοποθεσία, υπό καταιγιστική βροχή.
19 Οκτωβρίου 1912. Η βροχή δυναμώνει. Η μάχη αρχίζει. Ο ηρωισμός του Ελληνικού Στρατού δεν μπορεί να αποδοθεί με τον λόγο. Βαλλόμενος καταιγιστικά προελαύνει ακάλυπτος κατά των οχυρών και παλεύει σώμα με σώμα, με εφ' όπλου λόγχη. Πέφτει το σκοτάδι. Τα όπλα σιγούν. 20 Οκτωβρίου 1912. Πρωί πρωί, με δυναμωμένη τη βροχή, η μάχη συνεχίζεται σκληρή. Σε λίγες ώρες, η νίκη θα στεφανώσει τα μέτωπα των ηρώων. Εκεί, στη μεγάλη αντάρα της τελικής προσπάθειας και της μεγάλης δόξας, άσπλαχνο, άδικο, βόλι πικρό, πήρε ψηλά κοντά στους Αθανάτους τον στρατιώτη Παναγιώτη Πλιώτα, του Ιωάννου και της Αντώνας.
Στην κοιλιά της Χρυσούλας εκείνη την ώρα σκίρτησε το κυοφορούμενο, παίρνοντας το μήνυμα ότι δεν θα γνωρίσει ποτέ στη ζωή αυτή τον ήρωα πατέρα του.
Θα πάρει μόνο το όνομά του και τη δόξα του! Αμήν.
Μιχάλης Μιχαλακόπουλος
19 Οκτωβρίου 1912. Η βροχή δυναμώνει. Η μάχη αρχίζει. Ο ηρωισμός του Ελληνικού Στρατού δεν μπορεί να αποδοθεί με τον λόγο. Βαλλόμενος καταιγιστικά προελαύνει ακάλυπτος κατά των οχυρών και παλεύει σώμα με σώμα, με εφ' όπλου λόγχη. Πέφτει το σκοτάδι. Τα όπλα σιγούν. 20 Οκτωβρίου 1912. Πρωί πρωί, με δυναμωμένη τη βροχή, η μάχη συνεχίζεται σκληρή. Σε λίγες ώρες, η νίκη θα στεφανώσει τα μέτωπα των ηρώων. Εκεί, στη μεγάλη αντάρα της τελικής προσπάθειας και της μεγάλης δόξας, άσπλαχνο, άδικο, βόλι πικρό, πήρε ψηλά κοντά στους Αθανάτους τον στρατιώτη Παναγιώτη Πλιώτα, του Ιωάννου και της Αντώνας.
Στην κοιλιά της Χρυσούλας εκείνη την ώρα σκίρτησε το κυοφορούμενο, παίρνοντας το μήνυμα ότι δεν θα γνωρίσει ποτέ στη ζωή αυτή τον ήρωα πατέρα του.
Θα πάρει μόνο το όνομά του και τη δόξα του! Αμήν.
Μιχάλης Μιχαλακόπουλος
"H KAΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/03/18
 |
Η Ελλάδα έχει περιέλθει σε μία δυσχερέστατη φάση. Δεν είναι ούτε η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία φορά. Οι Ελληνες που ήταν υπό τον οθωμανικό ζυγό επί αιώνες, αδιαμφισβήτητα ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Ομως δεν λύγισαν και με ομόνοια, παραμερίζοντας ο καθένας το ιδιωτικό του όφελος, αγωνίστηκαν υπέρ της ελευθερίας, υπέρ του υπέρτατου αγαθού της ελευθερίας της πατρίδας. Ετσι και τώρα, οι Ελληνες πρέπει να προπορευτούν με ενότητα, παρά τις συμπληγάδες. «Αν οι Ελληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονό μας», είχε πει κάποτε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ. Μόρφωση αποκτήσαμε, ενότητα πότε;
Ιωάννης Πρωτόπαπας, Ελλην της Κύπρου
"H KAΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/03/18
 |
Οταν, υπό τις ευλογίες της Εκκλησίας, την 25η Μαρτίου 1821 υψώνετο στην Αγία Λαύρα η σημαία της Ελληνικής Επαναστάσεως, και η μία κατόπιν της άλλης εξεγείρονταν οι υπόδουλες ελληνικές πόλεις της Μακεδονίας, οι Σέρρες επαναστάτησαν και αυτές, υπό την αρχηγία και τις οδηγίες του μεγάλου τέκνου τους Εμμανουήλ Παπά, ο οποίος διέθεσε ολόκληρη τη σεβαστή περιουσία του, όλον του το είναι, τη ζωή του και τη ζωή όλων των μελών της οικογενείας του υπέρ του απελευθερωτικού αγώνος των Πανελλήνων.
Ο Εμμανουήλ Παπάς, προς ενίσχυση του αγώνος στη Χαλκιδική, ανεχώρησε την 27η Οκτωβρίου 1821 για την Υδρα, προκειμένου να επιτύχει βοήθεια από πλοία και πολεμοφόδια. Δεν ήταν, όμως, φευ, πεπρωμένο να φθάση στην Υδρα, διότι ύστερα από τόσες κακουχίες και έντονες συγκινήσεις, υπέστη εν πλω συγκοπή της καρδίας και απέθανε την 5η Δεκεμβρίου 1821 σε ηλικία μόλις 48 ετών, ενώ το πλοίο παρέπλεε τον Καφηρέα (Κάβο Ντόρο), και ετάφη στην Υδρα με τιμές αρχιστρατήγου, τίτλον που απένειμε εις αυτόν ο Δημήτριος Υψηλάντης, γενικός επίτροπος της εν Ναυπλίω επαναστατικής κυβερνήσεως. Ετσι, εξέλιπε μια μορφή του ιερού αγώνος των Ελλήνων του 1821, στον ένθερμο πατριωτισμό του οποίου ωφείλετο η επαναστατική κίνηση της Μακεδονίας.
Τελικώς, η επανάσταση στη Μακεδονία καταπνίγηκε στο αίμα, αφού οι Τούρκοι διέθεσαν προς τούτο μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις. Παρά ταύτα, όμως, το αγωνιστικό φρόνημα των Μακεδόνων δεν κάμφθηκε και συνέχισαν ούτοι απτόητοι τον αγώνα, παρέχοντες τη συνδρομή τους στους αγωνιζόμενους Ελληνες. Προκειμένου, λοιπόν, να συνεχίσουν τον αγώνα τους και την πολύτιμη συνεισφορά τους στην Εθνεγερσία, κατήλθαν στη Νότια Ελλάδα και αφού συγκρότησαν τη Μακεδονική Φάλαγγα, παρέσχον αμέριστα τη συνδρομή τους στην απελευθέρωση του έθνους των Ελλήνων μέχρι του διπλωματικού τυπικού τέρματος της Ελληνικής Επαναστάσεως, που έλαβε χώραν το έτος 1830 με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, διά του οποίου ανεγνωρίσθη διεθνώς το ελληνικό κράτος με όρια τον Σπερχειό και τον Αχελώο.
Κωνσταντίνος Β. Χιώλος, Διδάκτωρ Νομικής, επίτιμος δικηγόρος
"H KAΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/03/18
Σχετική με την περίπτωση των βιολιών του Νταχάου είναι και η παρακάτω συγκλονιστική ιστορία με το έργο αυτό του Βέρντι, που συνδέεται με Εβραίους κρατούμενους στο ναζιστικό στρατόπεδο του Terezin κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, διότι, υπό συνθήκες απερίγραπτου τρόμου, μία ομάδα κρατουμένων κατόρθωσε να ανεβάσει τη μεγαλύτερη μουσική παραγωγή του Ολοκαυτώματος, που χρησίμευσε επίσης σαν ένα είδος αντίστασης των μελλοθανάτων προς τους ναζί.
Επιδιώκοντας να ξεγελάσουν τον κόσμο με τη δημιουργία ενός «πρότυπου γκέτο», οι ναζί μετέφεραν την αφρόκρεμα της εβραϊκής διανόησης στο στρατόπεδο αυτό, στο Theresienstadt, που απέχει περί τα 55 χλμ. από την Πράγα. Μέσα σε τριάμισι χρόνια, 150.000 Εβραίοι πέρασαν από αυτό το «γκέτο» και εξ αυτών 98.700 θανατώθηκαν στους θαλάμους αερίων του Αουσβιτς, 35.000 πέθαναν από κακουχία και περί τους 14.000 διασώθηκαν.
Ενας από τους κρατουμένους, ο διευθυντής ορχήστρας Raphael Schachter, κατόρθωσε να συγκεντρώσει αρκετούς μουσικούς και να ετοιμάσει μία παράσταση του «Ρέκβιεμ» του Βέρντι. Στο Terezin, η ομάδα που μαζευόταν τα βράδια, μετά την εξαντλητική δουλειά της ημέρας, σε ένα υπόγειο ενός από τα κτίρια του στρατοπέδου, αποτελείτο από 150 άτομα.
Ο αριθμός αυτός δεν ήταν ποτέ σίγουρος, διότι αιφνίδια, χωρίς προειδοποίηση, οι Αρχές έπαιρναν κάποιον από την ορχήστρα για προώθηση σε στρατόπεδο θανάτου και, έτσι, ο Schachter έπρεπε να αναπληρώσει το κενό όπως όπως. Στην αρχή ο αρχιμουσικός διέθετε μόνο μία παρτιτούρα καθώς και ένα παλιό πιάνο και η ομάδα χρειάσθηκε να αποστηθίσει τα κείμενα μιας 90λεπτης παράστασης στα Λατινικά. Κάποια στιγμή όμως, ως διά μαγείας, εμφανίσθηκαν κάμποσα μουσικά όργανα και οι πρόβες σοβάρεψαν. (Βλέπετε, οι τότε Γερμανοί μπορεί να ήταν απάνθρωποι εκτελεστές, είχαν όμως μουσική κουλτούρα και σκέφθηκαν να βοηθήσουν την προσπάθεια των κρατουμένων τους.)
Στο έργο αυτό, οι Εβραίοι της ορχήστρας έβλεπαν πολλές αλληγορίες. Το Dies Irae - Ημέρες Οργής το έβλεπαν σαν την οργή του Θεού που θα έπεφτε επί των κεφαλών των δημίων τους, που όριζαν τη ζωή και τον θάνατο. Η παράσταση τελειώνει με ένα δυνατό Libera Me - Ελευθέρωσέ με, Κύριε, από τον αιώνιο θάνατο όταν Συ έρθεις να κρίνεις τον κόσμο με το πυρ. Μία ακόμη τέλεια αλληγορία στην εβραϊκή πίστη, η οποία, με τη βοήθεια του Θεού, αντέχει στις ακρότητες των εχθρών της πίστης.
Ο πρύτανης του Καθολικού Πανεπιστημίου Μουσικής Murry Sidlin αποκάλεσε το Ρέκβιεμ του Τερεζίν «θρίαμβο των αιχμαλώτων ... κατάκτηση των αρίστων της ανθρωπότητας επί των χειρίστων της ανθρωπότητας». Οι έγκλειστοι του Τερεζίν έδωσαν 16 εν όλω παραστάσεις με κοινό το προσωπικό της Γκεστάπο και αξιωματικούς της Βέρμαχτ. Μερικοί Γερμανοί βρήκαν διασκεδαστικό το ότι Εβραίοι μουσικοί τραγουδούσαν χριστιανική ωδή στον θάνατο τη στιγμή που βρίσκονταν στο κατώφλι της αιωνιότητας...
Ι. Ιωσήφ, Πόρτο Ράφτη
 |
Επιδιώκοντας να ξεγελάσουν τον κόσμο με τη δημιουργία ενός «πρότυπου γκέτο», οι ναζί μετέφεραν την αφρόκρεμα της εβραϊκής διανόησης στο στρατόπεδο αυτό, στο Theresienstadt, που απέχει περί τα 55 χλμ. από την Πράγα. Μέσα σε τριάμισι χρόνια, 150.000 Εβραίοι πέρασαν από αυτό το «γκέτο» και εξ αυτών 98.700 θανατώθηκαν στους θαλάμους αερίων του Αουσβιτς, 35.000 πέθαναν από κακουχία και περί τους 14.000 διασώθηκαν.
Ενας από τους κρατουμένους, ο διευθυντής ορχήστρας Raphael Schachter, κατόρθωσε να συγκεντρώσει αρκετούς μουσικούς και να ετοιμάσει μία παράσταση του «Ρέκβιεμ» του Βέρντι. Στο Terezin, η ομάδα που μαζευόταν τα βράδια, μετά την εξαντλητική δουλειά της ημέρας, σε ένα υπόγειο ενός από τα κτίρια του στρατοπέδου, αποτελείτο από 150 άτομα.
Ο αριθμός αυτός δεν ήταν ποτέ σίγουρος, διότι αιφνίδια, χωρίς προειδοποίηση, οι Αρχές έπαιρναν κάποιον από την ορχήστρα για προώθηση σε στρατόπεδο θανάτου και, έτσι, ο Schachter έπρεπε να αναπληρώσει το κενό όπως όπως. Στην αρχή ο αρχιμουσικός διέθετε μόνο μία παρτιτούρα καθώς και ένα παλιό πιάνο και η ομάδα χρειάσθηκε να αποστηθίσει τα κείμενα μιας 90λεπτης παράστασης στα Λατινικά. Κάποια στιγμή όμως, ως διά μαγείας, εμφανίσθηκαν κάμποσα μουσικά όργανα και οι πρόβες σοβάρεψαν. (Βλέπετε, οι τότε Γερμανοί μπορεί να ήταν απάνθρωποι εκτελεστές, είχαν όμως μουσική κουλτούρα και σκέφθηκαν να βοηθήσουν την προσπάθεια των κρατουμένων τους.)
Στο έργο αυτό, οι Εβραίοι της ορχήστρας έβλεπαν πολλές αλληγορίες. Το Dies Irae - Ημέρες Οργής το έβλεπαν σαν την οργή του Θεού που θα έπεφτε επί των κεφαλών των δημίων τους, που όριζαν τη ζωή και τον θάνατο. Η παράσταση τελειώνει με ένα δυνατό Libera Me - Ελευθέρωσέ με, Κύριε, από τον αιώνιο θάνατο όταν Συ έρθεις να κρίνεις τον κόσμο με το πυρ. Μία ακόμη τέλεια αλληγορία στην εβραϊκή πίστη, η οποία, με τη βοήθεια του Θεού, αντέχει στις ακρότητες των εχθρών της πίστης.
Ο πρύτανης του Καθολικού Πανεπιστημίου Μουσικής Murry Sidlin αποκάλεσε το Ρέκβιεμ του Τερεζίν «θρίαμβο των αιχμαλώτων ... κατάκτηση των αρίστων της ανθρωπότητας επί των χειρίστων της ανθρωπότητας». Οι έγκλειστοι του Τερεζίν έδωσαν 16 εν όλω παραστάσεις με κοινό το προσωπικό της Γκεστάπο και αξιωματικούς της Βέρμαχτ. Μερικοί Γερμανοί βρήκαν διασκεδαστικό το ότι Εβραίοι μουσικοί τραγουδούσαν χριστιανική ωδή στον θάνατο τη στιγμή που βρίσκονταν στο κατώφλι της αιωνιότητας...
Ι. Ιωσήφ, Πόρτο Ράφτη
"H KAΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/03/18
τους συμφέροντα.
Ποιος, αλήθεια, δεν θυμάται τον Κώστα Καραμανλή που τέτοιες μέρες το 2004 αναλάμβανε τη διακυβέρνηση αυτού του τόπου με προεκλογικό του σύνθημα ότι θα σκίσει τα κατεστημένα δίχτυα της διαπλοκής, που είχε τεχνηέντως στήσει η κυβέρνηση Σημίτη όλα τα προηγούμενα χρόνια, να δηλώνει εξοργισμένος στην κοινοβουλευτική του ομάδα, που είχε συναθροισθεί για φαγητό στον περιβόητο Μπαϊρακτάρη, πως δεν μπορεί αυτή τη χώρα να την κυβερνούν άλλο πέντε περίπου «νταβατζήδες»! Αλλαξε κάτι από τότε; Πόσοι πρωθυπουργοί στη συνέχεια δεν δήλωσαν ακριβώς την ίδια πρόθεση; Πόσοι δεν ορκίστηκαν ενώπιον του ελληνικού λαού δημόσια ότι θα σταματήσουν τη διαπλοκή; Και όταν ανέλαβαν την εξουσία κατάφεραν κάτι; Πιθανόν, το μόνο που άλλαξε ήταν ο τόπος, δηλαδή από τον ιστορικό Μπαϊρακτάρη περάσαμε στο Κοινοβούλιο ή και αλλού.
Με αυτά και με τα άλλα περάσαμε στην υπογραφή του ενός μετά το άλλο μνημονίου και στη χειρότερη οικονομική και δημοσιονομική κρίση που έχει γνωρίσει η χώρα στη Μεταπολίτευση. Και ακόμη δεν έχουμε φτάσει στον πάτο! Γιατί μπορεί να φύγουμε φέτος από τα μνημόνια, αλλά θα είναι μια καθαρή έξοδος ή θα μπούμε σε νέα επιτήρηση; Δύστυχη Ελλάδα, τι άλλο μέλλει να πάθεις από τη στιγμή που το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να ελέγξει το πολιτικό παιχνίδι και να βάλει τους δικούς του κανόνες; Από την Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, την Ελλάδα της ελπίδας και της αυτοπεποίθησης, περάσαμε στην Ελλάδα της μιζέριας, της θλίψης, της μετανάστευσης και της απογοήτευσης. Γιατί; Εχει τέλος αυτή η κατάντια;
Αλέξανδρος Κριτσίκης, Δικηγόρος
 |
Ποιος, αλήθεια, δεν θυμάται τον Κώστα Καραμανλή που τέτοιες μέρες το 2004 αναλάμβανε τη διακυβέρνηση αυτού του τόπου με προεκλογικό του σύνθημα ότι θα σκίσει τα κατεστημένα δίχτυα της διαπλοκής, που είχε τεχνηέντως στήσει η κυβέρνηση Σημίτη όλα τα προηγούμενα χρόνια, να δηλώνει εξοργισμένος στην κοινοβουλευτική του ομάδα, που είχε συναθροισθεί για φαγητό στον περιβόητο Μπαϊρακτάρη, πως δεν μπορεί αυτή τη χώρα να την κυβερνούν άλλο πέντε περίπου «νταβατζήδες»! Αλλαξε κάτι από τότε; Πόσοι πρωθυπουργοί στη συνέχεια δεν δήλωσαν ακριβώς την ίδια πρόθεση; Πόσοι δεν ορκίστηκαν ενώπιον του ελληνικού λαού δημόσια ότι θα σταματήσουν τη διαπλοκή; Και όταν ανέλαβαν την εξουσία κατάφεραν κάτι; Πιθανόν, το μόνο που άλλαξε ήταν ο τόπος, δηλαδή από τον ιστορικό Μπαϊρακτάρη περάσαμε στο Κοινοβούλιο ή και αλλού.
Με αυτά και με τα άλλα περάσαμε στην υπογραφή του ενός μετά το άλλο μνημονίου και στη χειρότερη οικονομική και δημοσιονομική κρίση που έχει γνωρίσει η χώρα στη Μεταπολίτευση. Και ακόμη δεν έχουμε φτάσει στον πάτο! Γιατί μπορεί να φύγουμε φέτος από τα μνημόνια, αλλά θα είναι μια καθαρή έξοδος ή θα μπούμε σε νέα επιτήρηση; Δύστυχη Ελλάδα, τι άλλο μέλλει να πάθεις από τη στιγμή που το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να ελέγξει το πολιτικό παιχνίδι και να βάλει τους δικούς του κανόνες; Από την Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, την Ελλάδα της ελπίδας και της αυτοπεποίθησης, περάσαμε στην Ελλάδα της μιζέριας, της θλίψης, της μετανάστευσης και της απογοήτευσης. Γιατί; Εχει τέλος αυτή η κατάντια;
Αλέξανδρος Κριτσίκης, Δικηγόρος
"H KAΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/03/18
Ο «πιο φωτεινός αστέρας» της σύγχρονης κοσμολογίας, όπως χαρακτηρίστηκε ο επαναστατικός ερευνητής της μαύρης τρύπας, της καταγωγής του σύμπαντος και των πολλαπλών συμπάντων, χάραξε νέους δρόμους στον χώρο της επιστήμης του σαν εκείνους που είχε χαράξει τον προηγούμενο αιώνα ο πολύς Αϊνστάιν. Τώρα το δαιμονιώδες πνεύμα του θα διασχίζει τα άπειρα σύμπαντα, ενδεχομένως προς αναζήτηση του Θεού, την ύπαρξη του οποίου αμφισβήτησε, καθώς απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφων απάντησε: «Δεν ξέρω αν υπάρχει. Προς το παρόν, τουλάχιστον, δεν Τον έχω συναντήσει». Ανησυχούσε για τη διάχυτη στον κόσμο βία, επιθετικότητα και τρομοκρατία. Σε μια τελευταία διάλεξή του είχε υπογραμμίσει μεταξύ των άλλων: «Αν μπορούσα να διορθώσω ένα μειονέκτημα της ανθρωπότητας αυτό θα ήταν η βία και η επιθετικότητα. Πρέπει να αντικαταστήσουμε την επιθετικότητα με την ενσυναίσθηση, δηλαδή να νοιαζόμαστε περισσότερο για τους γύρω μας και να μπορούμε να μπούμε στη θέση τους». Προφανώς η δήλωση αυτή ήταν η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που μας άφησε ο μεγάλος διανοητής, σε έναν επίγειο κόσμο που σπαράσσεται από τη βία και τους αιματηρούς πολέμους.
Δημήτριος Δημηνάς, Δικηγόρος, Κατερίνη
 |
Δημήτριος Δημηνάς, Δικηγόρος, Κατερίνη
"H KAΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/03/18
 |
| "H KAΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/03/18 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου