Η Φινλανδία εγκαταλείπει τη «φινλανδοποίηση» αλλά η Ουκρανία είναι πολύ πιθανό να πρέπει να την αποδεχθεί μετά τη λήξη του πολέμου. Μόνο με συντριπτική ήττα της Ρωσίας αυτό το ενδεχόμενο δεν θα ήταν πιθανό. Αλλά μπορεί να προβλεφθεί κάτι τέτοιο; Κατά τη γνώμη μας όχι από τη στιγμή που μπήκε στο παιχνίδι η Κίνα. Η εμπλοκή της στην αναζήτηση λύσης για το Ουκρανικό σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας εποχής για την εξωτερική της πολιτική και το πώς βλέπει τον διεθνή της ρόλο. Σπάει μια παράδοση που ήθελε την Κίνα να παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις αφοσιωμένη αποκλειστικά στην οικονομική της ανάπτυξη, παρά τη θέση της ως μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών....

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", και...

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 08-09/04/23

ΤΗΣ ΙΝΟΥΣ ΑΦΕΝΤΟΥΛΗ

Δεκατρείς μήνες μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, η Ατλαντική Συμμαχία επέκτεινε κατά 1.300 χλμ. τα σύνορά της ανατολικά με την ένταξη της Φινλανδίας. Πρόκειται ασφαλώς για μια πολύ σημαντική και σε επίπεδο συμβολισμού εξέλιξη που δεν θα συνέβαινε αν η Ρωσία δεν είχε παραβιάσει με τόσο βίαιο τρόπο το μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο status quo που περιλάμβανε και τη «φινλανδοποίηση», δηλαδή την ουδετερότητα της Φινλανδίας λόγω της γειτνίασής της με την τότε Σοβιετική Ενωση.

Τι σημαίνει η ένταξη της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ στρατηγικά και τι επίπτωση θα έχει στον πόλεμο; Οπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα στο έδαφος, η αύξηση των μελών της Συμμαχίας σε 31 σημαίνει ενίσχυση της προστατευτικής ομπρέλας που παρέχει στα μέλη της αλλά και ενίσχυση της διαχωριστικής γραμμής με τη Ρωσία. Δυστυχώς, δεν σημαίνει τίποτε για την έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία ούτε για τη θέση της μελλοντικά μέσα στην Ατλαντική Συμμαχία. Είναι μια δραματική, ωστόσο ρεαλιστική διαπίστωση, ο πόλεμος επαναφέρει τη διαίρεση της Ευρώπης και αναιρεί τη δυνατότητα ένταξης χωρών όπως η Ουκρανία που ανήκουν σε αυτήν πολιτισμικά και γεωγραφικά. 

Η ειρωνεία της ιστορίας είναι καταλυτική: η Φινλανδία εγκαταλείπει τη «φινλανδοποίηση» αλλά η Ουκρανία είναι πολύ πιθανό να πρέπει να την αποδεχθεί μετά τη λήξη του πολέμου. Μόνο με συντριπτική ήττα της Ρωσίας αυτό το ενδεχόμενο δεν θα ήταν πιθανό. Αλλά μπορεί να προβλεφθεί κάτι τέτοιο; Κατά τη γνώμη μας όχι από τη στιγμή που μπήκε στο παιχνίδι η Κίνα. Η εμπλοκή της στην αναζήτηση λύσης για το Ουκρανικό σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας εποχής για την εξωτερική της πολιτική και το πώς βλέπει τον διεθνή της ρόλο. Σπάει μια παράδοση που ήθελε την Κίνα να παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις αφοσιωμένη αποκλειστικά στην οικονομική της ανάπτυξη, παρά τη θέση της ως μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.


Την εβδομάδα αυτή ο Μακρόν επισκέφθηκε το Πεκίνο και όπως μετέδωσε το Reuters είχε προηγουμένως συνεννοηθεί με τον Μπάιντεν να συζητήσει το Ουκρανικό στις συναντήσεις του. Αυτή είναι μια πρεμιέρα: ούτε η Ευρώπη ούτε οι ΗΠΑ θα επιζητούσαν τη συναίνεση της Κίνας έναν χρόνο πριν για την επίλυση μιας ευρωπαϊκής κρίσης. 

Αλλά είναι καλώς ή κακώς η νέα πραγματικότητα που ενισχύεται από το γεγονός ότι τόσο στην Ευρωπαϊκή Ενωση όσο και στην Ουάσιγκτον βρισκόμαστε σε μεταβατική περίοδο όσον αφορά τις ηγεσίες τους. Τα ευρωπαϊκά όργανα θα πρέπει να αλλάξουν τους επικεφαλής τους το 2024, όπως και οι ΗΠΑ. Το ΝΑΤΟ επίσης θα αλλάξει γενικό γραμματέα εντός του 2023. 

Αυτό οι αυταρχικές ηγεσίες της Κίνας και της Ρωσίας το γνωρίζουν. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό να συνεχίσουν τον πόλεμο φθοράς περιμένοντας μια ευνοϊκότερη για τις επιδιώξεις τους αλλαγή. Και οι δύο μιλούν μόνο με όρους ισχύος. Δεν υπολογίζουν την ΕΕ ως στρατηγικό παίκτη και γνωρίζουν ότι στις ΗΠΑ η πολιτική διαίρεση ανάμεσα στους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικανούς είναι βαθιά. Συνεπώς, δεν θα κάνουν δώρο στον απερχόμενο Πρόεδρο τη λύση του Ουκρανικού αν περνάει από το χέρι τους.

-Η Ινώ Αφεντούλη είναι εκτελεστική διευθύντρια του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων.

...από τον "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ"