Καταφέρονται κατά μιας πολιτικής που την υποστηρίζει η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και δίνουν την εντύπωση ότι επιδιώκουν μια απροστάτευτη χώρα. Αν είναι έτσι, κάνουν λάθος. Αν δεν είναι έτσι κι απλώς δίνουν την εντύπωση, τότε κάνουν διπλό λάθος. Ιδίως όταν παίρνουν καταφανείς αποστάσεις και από το κυρίαρχο πλαίσιο για την εξωτερική ασφάλεια, την εθνική άμυνα και τους εξοπλισμούς. Γιατί λοιπόν το κάνουν; Η απλή εξήγηση είναι ότι εδώ δεν είχαν πάρει χαμπάρι τον Γεωργούλη, τον φράχτη θα καταλάβουν; Η πιο σύνθετη είναι ότι εκλαμβάνουν την αποστασιοποίηση από το κυρίαρχο εθνικό πλαίσιο ως διασφάλιση της αριστερής ταυτότητας και της αριστερότερης μπαρούφας....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

                                       "ΤΑ ΝΕΑ", 21/04/23

ΤΟΥ Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

ΗΛιθουανία έφτιαξε 550 χιλιόμετρα φράχτη στα σύνορα με τη Λευκορωσία για να ανακόψει την παράνομη μετανάστευση.

Η Πολωνία έχει υψώσει φράχτη 2,5 μέτρων στα σύνορα με τη Λευκορωσία για τον ίδιο σκοπό.

Η Λετονία και η Εσθονία κατασκευάζουν φράχτες στα σύνορα με τη Ρωσία ήδη από το 2016.

Η Φινλανδία ανακοίνωσε ότι ξεκίνησε την κατασκευή φράχτη 200 χιλιομέτρων με τη Ρωσία (28/2).

Τι ζόρι τραβούν λοιπόν οι δικοί μας με τον φράχτη στον Εβρο; Και γιατί δέχονται να εξευτελίζονται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ή στο εθνικό ακροατήριο με διάφορες γελοίες «τροπολογίες Παπαδημούλη» που τελικά απορρίπτονται;

Διότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η γενική και αναπότρεπτη τάση στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι η φύλαξη των συνόρων και η προστασία του εθνικού χώρου.

Και αυτή θα επιτευχθεί παρά τους σκερβελέδες που την αμφισβητούν ή τη δυσχεραίνουν. Είτε τη χρηματοδοτήσει ο κοινοτικός προϋπολογισμός, είτε χρησιμοποιηθούν εθνικοί πόροι - όπως διαβεβαίωσε και ο Μητσοτάκης.

Ουσιαστικός αντίλογος δεν υπάρχει.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση ούτε μπορεί ούτε θέλει να υποδεχθεί «όλη τη δυστυχία του κόσμου» - κατά την παλαιότερη έκφραση του Μισέλ Ροκάρ.

Επιπροσθέτως καμία χώρα της δεν είναι ξέφραγο αμπέλι να σουλατσάρουν ελεύθερα όσοι το επιλέξουν.

Είναι το μεταναστευτικό λόμπι ισχυρό στις Βρυξέλλες; Με γεια του, με χαρά του. Οι άλλοι να δεις πόσο ισχυροί είναι όταν προστατεύουν τις πατρίδες τους.

Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί έμπλεξε με τους λάθος; Δεν θέλει τον φράχτη επειδή τον θέλει ο Μητσοτάκης ή για άλλους λόγους που δεν τολμώ να φανταστώ;

Και γιατί ξαφνικά μας κουνάνε το δάχτυλο για όσα γράφει κάθε παρλαπίπας στο «Spiegel», τον «Guardian» ή τους «Times της Νέας Υόρκης» κατά της μεταναστευτικής πολιτικής; Εχουν κάποιο νιτερέσο;

Ομολογώ ότι μου είναι ακατανόητο, κυρίως επειδή φαίνεται ανώφελο.

Καταφέρονται κατά μιας πολιτικής που την υποστηρίζει η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και δίνουν την εντύπωση ότι επιδιώκουν μια απροστάτευτη χώρα.

Αν είναι έτσι, κάνουν λάθος. Αν δεν είναι έτσι κι απλώς δίνουν την εντύπωση, τότε κάνουν διπλό λάθος.

Ιδίως όταν παίρνουν καταφανείς αποστάσεις και από το κυρίαρχο πλαίσιο για την εξωτερική ασφάλεια, την εθνική άμυνα και τους εξοπλισμούς.

Γιατί λοιπόν το κάνουν;

Η απλή εξήγηση είναι ότι εδώ δεν είχαν πάρει χαμπάρι τον Γεωργούλη, τον φράχτη θα καταλάβουν;

Η πιο σύνθετη είναι ότι εκλαμβάνουν την αποστασιοποίηση από το κυρίαρχο εθνικό πλαίσιο ως διασφάλιση της αριστερής ταυτότητας και της αριστερότερης μπαρούφας.

Αλλά, τότε δεν τους φταίει κανένας.


ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ

Το ακριβέστερο ρεπορτάζ το είχε, φυσικά, ο Μικροπολιτικός. Η τροπολογία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος για την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση υποδομών στα σύνορα εντάχθηκε στην Εκθεση της Επιτροπής Προϋπολογισμού με ψήφους 322-290, και αφού είχε σημειωθεί ρήγμα στις κοινοβουλευτικές ομάδες τόσο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος όσο και του Renew. Η ίδια η Εκθεση όμως στη συνέχεια απορρίφθηκε, καθώς σύσσωμο το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα την καταψήφισε.

Για να είναι ακόμη πληρέστερο το ρεπορτάζ, θα πρέπει να προστεθεί ότι η πρόταση των ακροδεξιών (Ευρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές) που καλούσε ευθέως την ΕΕ να χρηματοδοτήσει φράχτες στα σύνορα απορρίφθηκε με ψήφους 328 έναντι 279.

Συμπέρασμα πρώτο: η ΕΕ εξακολουθεί να πελαγοδρομεί στο Μεταναστευτικό, αδυνατεί να μοιράσει ισότιμα τα βάρη, αρνείται να εξετάσει ασφαλείς οδούς που θα μειώσουν τους μαζικούς πνιγμούς των καταραμένων, ντρέπεται να μιλάει για φράχτες και τείχη και ψηφίζει πλαγίως διάφορα μέτρα ή ημίμετρα που κρύβουν το πρόβλημα.

 Συμπέρασμα δεύτερο: οι ισχυρισμοί της Αννας-Μισέλ Ασημακοπούλου ότι «Ελλάδα και Ευρώπη απάντησαν στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πρέπει να ζητήσει συγγνώμη» είναι άσχετοι με την πραγματικότητα, όχι μόνο επειδή η Ευρώπη είναι χωρισμένη στη μέση, αλλά και επειδή, όπως πάλι υπενθύμισε χθες ο Μικροπολιτικός, ο Παπαδημούλης απλώς συνυπέγραψε τις προάλλες τροπολογία τεσσάρων ευρωομάδων που τασσόταν εναντίον της χρηματοδότησης φραχτών με ευρωπαϊκά κονδύλια. Γιατί να ζητήσει συγγνώμη;

Αν για την εκπρόσωπο Τύπου της Ευρωομάδας της ΝΔ αποτελεί «νίκη για την Ελλάδα» η ένταξη μιας αμφιλεγόμενης και αντιφιλελεύθερης διάταξης σε ένα κείμενο που απορρίφθηκε, ο ορισμός της για τη νίκη είναι τουλάχιστον στενός. Η ευρωβουλευτής Βαλερί Αγιέ από την ευρωομάδα Renew, όπου ανήκει και το μάλλον φιλικό προς τη ΝΔ κόμμα του προέδρου Μακρόν, δήλωσε χαρακτηριστικά για την εξέλιξη αυτή: «Ο Μάνφρεντ Βέμπερ ονειρεύεται πως είναι ο Ντόναλντ Τραμπ της Βαυαρίας. Μπερδεύει όμως το Στρασβούργο με το Μαρ-α-Λάγο».

Ε, πώς να το κάνουμε, τείχη κατασκευάζουν τύποι σαν τον Τραμπ και τον Ορμπαν. Κι αν η Ελλάδα δέχεται αναμφισβήτητα τεράστιο βάρος στο Προσφυγικό, γεγονός που κάνει ακόμη και φιλελεύθερους να θεωρούν αναγκαίο κακό την ύπαρξη ενός φράχτη, σίγουρα αυτή δεν είναι η κρατούσα άποψη της «Ευρώπης». Η Ευρωομάδα των Σοσιαλδημοκρατών, ας πούμε, έγραψε προχθές στο Twitter ότι «η κατασκευή τειχών και φραχτών στα εξωτερικά μας σύνορα με ευρωπαϊκούς πόρους είναι απολύτως απαράδεκτη».

Και πολλοί Ελληνες, όμως, θεωρούν τον φράχτη στον Εβρο αναποτελεσματικό (αφού όποιος φτάνει εκεί θα βρίσκεται σε ελληνικό έδαφος, άρα είτε θα γίνεται δεκτός είτε θα επαναπροωθείται παρανόμως), αντιοικολογικό, αντιαναπτυξιακό και αντίθετο προς το πνεύμα συνεννόησης που επιχειρείται να εδραιωθεί μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

 Οπως έγραφε πρόσφατα στα «ΝΕΑ» και ο πρώην αντιδήμαρχος Αλεξανδρούπολης Γιάννης Λασκαράκης, «τείχη ειρήνης, εμπιστοσύνης και κοινών συμφερόντων χρειαζόμαστε, όχι δονκιχωτικούς φράχτες έναντι απειλητικών ανεμόμυλων».

"ΤΑ ΝΕΑ", 21/02/23

 ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Θυμάμαι ακόμα τον θριαμβικό τόνο με τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την υποψηφιότητα για το Ευρωκοινοβούλιο του ηθοποιού Αλέξη Γεωργούλη. Γελαστός και άνετος, με την οίηση του πρωθυπουργού που τη γλίτωσε ακόμα και μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος του 2015, εφαρμόζοντας μάλιστα το τρίτο, χειρότερο και αχρείαστο μέχρι τη διακυβέρνησή του Μνημόνιο. Ως τότε, δεν είχε ηττηθεί σε εκλογική διαδικασία και, μολονότι οι δημοσκοπήσεις τού έλεγαν ότι είχε έρθει η πρώτη του φορά, δεν το πίστευε. Γι' αυτό, άλλωστε, συνέχιζε να πολιτεύεται με τον γνωστό τρόπο του: προσφεύγοντας σε κάθε καρυδιάς καρύδι για να απευθυνθεί σε ειδικά κοινά. Ο Γεωργούλης ήταν ιδανικός για ψάρεμα σε λαϊκές μάζες, ειδικά γυναίκες, που μαγεύονται από τη δημοτικότητα τηλεοπτικών ειδώλων τα οποία πλασάρονται ως ερωτικά είδωλα.

Δεν ήταν ο μόνος. Ο Αλέξης Τσίπρας το έχει συνήθειο να μαζεύει στο κόμμα ό,τι να 'ναι. Με λίγη προσπάθεια να μάθουν «τα μαρξιστικά», στην ουσία μια κομματική αργκό που απευθύνεται στον κομματικό πατριωτισμό, μπορούν να διαπρέψουν. Η ανελλήνιστη Ραλλία Χρηστίδου («έσω παρόντες και έτοιμοι»), π.χ., έφτασε να έχει γνώμη για τον τρόπο συντήρησης της Ακρόπολης. Η Ραχήλ Μακρή, ως τραπεζίτης, εισηγούνταν στη χώρα να κόψει νόμισμα. Μέχρι και η Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, από το κόμμα του Λεβέντη, έκανε καριέρα ως συριζαία, διακινώντας τους ιδιοφυείς στίχους: «Σε λένε Αλέξη και είσαι ηγέτης, η κάθε σου λέξη ομόνοια, καταπέλτης». Το κόμμα σε πάει παντού.

Μιλάω με φίλους που συμπαθούν, ψηφίζουν ή τους εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ και τις τελευταίες ημέρες δικαιολογούνται, λέγοντας ότι «ο Γεωργούλης δεν είναι αριστερός». Χάρηκα πολύ. Μήπως είναι αριστεροί ο Παπαγγελόπουλος, η κυρία Θάνου, η Κουντουρά, ο Παπαχριστόπουλος, ο Μιθριδάτης, ο Αντώναρος; Αλλά όλα αυτά τα πρόσωπα, και πολλά ακόμα, ταυτίστηκαν με τις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ. Και κρίνονται ως ΣΥΡΙΖΑ - οι λόγοι τους και οι πράξεις τους. Οταν ο Αντώναρος μιλάει για «τη Λουλού του Μητσοτάκη», δεν κρίνεται ένας δεξιός, αλλά ένας υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχουν α λα καρτ συμπεριφορές με τις οποίες το κόμμα δεν συμφωνεί - το κόμμα είναι τα στελέχη του, οι λόγοι και οι πράξεις τους είναι μέρος της κομματικής δραστηριότητας.

Το ίδιο συμβαίνει και με την εσοδεία διαφόρων εμετικών δηλώσεων και αναρτήσεων, προσβλητικών για την πραγματική Αριστερά, που διακινήθηκαν από συριζαίους μετά τον σάλο που προκλήθηκε από το αίτημα του βέλγου εισαγγελέα προς το Ευρωκοινοβούλιο για την άρση της ασυλίας του Γεωργούλη και τη δημοσιοποίηση των κατηγοριών που τον βαραίνουν. Μια υποψήφια βουλεύτρια χρησιμοποίησε ακόμα και άθλιο πρωτοσέλιδο του «Μακελειού» κατά της καταγγέλλουσας βιασμό και κακοποίηση Ελένης Χρονοπούλου και του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη. Είναι δυνατόν αυτή η πολιτικός να μην έχει επιπτώσεις; Είναι δυνατόν να εμφανίζονται πολλά ανάλογα κρούσματα αδιακρισίας και περιφρόνησης όχι της κακοποίησης αλλά αυτής που την κατήγγειλε;

Γνώρισα από μέσα την ανανεωτική Αριστερά. Δεν θέλω να εξιδανικεύσω τις καταστάσεις της νεότητάς μου, αλλά στα χρόνια του Δρακόπουλου, του Κύρκου ή του Μπανιά μισόλογα για κακοποιητικές συμπεριφορές δεν χωρούσαν. Η κακοποίηση ήταν κάτι με το οποίο κανείς και καμία δεν μπορούσαν να συμβιβαστούν. Και το λούμπεν ήταν απόβλητο από τις συλλογικότητες εκείνου του καιρού. Εισέβαλε ορμητικά μετά την έφοδο του Αλέξη Τσίπρα προς την εξουσία. Για να την κερδίσει επεδίωξε διευρύνσεις όπου μπορούσε. Ανεμομαζώματα δηλαδή.

Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα.


Ο παρεμβατικός Μισέλ Δημόπουλος

Ο Μισέλ Δημόπουλος, διευθυντής του περιοδικού «Σύγχρονος Κινηματογράφος», του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και του κινηματογραφικού τομέα της κρατικής τηλεόρασης, φαινομενικά ήταν ένας άνθρωπος που δεν συγκρουόταν. Κι όμως. Βαθύς γνώστης του κινηματογράφου, των ανθρώπων του και του έργου τους, ανέλαβε το Φεστιβάλ μια εποχή που είχε βαλτώσει και, αμέσως, το άλλαξε ριζικά. Πριν, ήταν ένας επαρχιώτικος θεσμός, μια δομή αδρανής, η ετήσια σύναξη μιας κλειστής συντεχνίας, που αυτοθαυμαζόταν για ταινίες κλειστών οριζόντων, στην πλειονότητά τους στρατευμένες σε έναν προκάτ προοδευτισμό της εποχής, Μετά, έγινε ένα διεθνές πανηγύρι, ένας τόπος αναφοράς μιας παγκόσμιας ανεξάρτητης σκηνής – που αμέσως εμπλουτίστηκε με τους Νέους Ορίζοντες, ένα ειδικό τμήμα το οποίο έπαιζε τις ταινίες της παγκόσμιας πρωτοπορίας για το οποίο κάλεσε από το Τορόντο έναν άλλο σημαντικό έλληνα μανιακό του σινεμά, τον Δημήτρη Εϊπίδη.

Δεν ήταν, προφανώς, «σινεφίλ», ένας μανιακός του οπτικοακουστικού παραδομένος στη σαγήνη των εικόνων. Διέθετε πλούσια παιδεία, είχε πολιτικές θέσεις, πάθος για τα δημόσια πράγματα, αισθητική, παρεμβατικό πνεύμα, διαβρωτικό χιούμορ – ήταν δηλαδή ένας πραγματικός διανοούμενος. Η γενιά του Μισέλ, η γενιά μας, αραιώνει πολύ γρήγορα.