Τιμητικοί Λόγοι και φωτογραφίες
από το 40ετές Μνημόσυνο
των Πεσόντων Αεροπόρων
Υποσμηναγού(Ι)Γ. Κατσιφή και
Ανθυποσμηναγού(Ι)Λ.Σαλβαρά
ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2022
από το 40ετές Μνημόσυνο
των Πεσόντων Αεροπόρων
Υποσμηναγού(Ι)Γ. Κατσιφή και
Ανθυποσμηναγού(Ι)Λ.Σαλβαρά
11:00 ΓΛΥΚΟΒΡΥΣΗ ΛΑΚΩΝΙΑΣ
Αρχηγό 49ης Σειράς Ιπταμένων ΣΙ
Σαράντα Χρόνια που φύγατε και θάλλει ακόμα η μνήμη και η μορφή σας στις καρδιές μας, γιατί ξεκινήσαμε μαζί, γιατί σκληραγωγηθήκαμε στην ίδια αρένα, γιατί αγωνιστήκαμε πάντα παρέα περιφρονώντας την έννοια θανάτου, γιατί διαγράφαμε τον κάθε φόβο μας για οτιδήποτε προσωπικά βλαπτικό, μπρος στις αναλλοίωτες αξίες που υπηρετήσαμε, γιατί είμαστε ακριβώς ίδιοι όπως «εσείς».
Κανένας δεν ξεχνά τον εαυτό του, ούτε και εμείς ξεχνάμε εσάς μέχρι να φύγουμε.
Αγαπητέ συμμαθητή Υποσμηναγέ Κατσιφή Γιώργο και αξέχαστε πρωτοετή μας Ανθυποσμηναγέ Σαλβαρά Λάμπρο,
Για τους περισσότερους ανθρώπους το πέταγμα του ΙΚΑΡΟΥ» δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παραμύθι που ερμηνεύει την εσωτερική τους παρόρμηση να υπερβούν τη φύση τους και τους νόμους του στερεώματος. Αλλά για εμάς τους συνοδοιπόρους σας, που κυριευτήκαμε από το πάθος να κατακτήσουμε τους ουρανούς, βάλαμε σιδερένια φτερά στην πλάτη μας στην πρώιμη κιόλας νιότη μας, για να διαψεύσουμε με τον πειστικότερο τρόπο ότι το πέταγμα του Ικάρου είναι παραμύθι. Δεν είναι παραμύθι !! Είναι αλήθεια !! Δεν είναι Μύθος !!
Αείμνηστοι Συνάδελφοι και Φίλοι Γιώργο και Λάμπρο,
Ακολουθώντας το μονοπάτι του πεπρωμένου σας, πρωτο-βηματίσατε προς το χτίσιμο της δικής σας αεροπορικής προσωπικότητας και ταυτότητας στη Σχολή Ικάρων, βάζοντας μέσα στα χέρια σας τις αναγκαίες δεξιότητες, μέσα στην καρδιά σας την επιβεβαίωση της αγάπης σας για την πτήση και μέσα στο μυαλό σας τη γνώση, την εμπειρία και τα μυστικά της απογείωσης, επιβεβαιώνοντας για όλα αυτά, την συνειδητή σας επιλογή να βάλετε στην πλάτη σας τα φτερά του Ικάρου για να διαιωνίσετε τον Μύθο που συμβολίζει την απεριόριστη ελευθερία.
«Λευτεριά στους ανέμους ζητάω έχω πάψει να είμαι θνητός» λέει το τραγούδι που αγγίζει τις καρδιές μας.
Τέσσερα χρόνια συνοδοιπορούντες αγαπητέ Γιώργο στη Σχολή Ικάρων, σμιλέψαμε τον νου, την ψυχή και το κορμί μας για να αφομοιώσουμε την αεροπορική ιδέα, την επιστήμη των δυνάμεων που εξουσιάζει ο αέρας και την εξέλιξη της τεχνολογίας που για τους περισσότερούς μας ήταν όλα αυτά πρωτόγνωρες γνώσεις και εμπειρίες που άγγιζαν - ίσως και κάπως ανεπαίσθητα -τα όρια του μεταφυσικού.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι κτίσαμε ισχυρούς δεσμούς φιλίας, αγάπης, αλληλεγγύης και συναδελφικότητας, ακόμα πιο δυνατούς και από εκείνους τους εξ’ αίματος ή τους εκ συγγενείας, ακολουθώντας αδιάκοπα ένα αυστηρά καθορισμένο πρόγραμμα στο οποίο κυριαρχούσε η ταχύτητα, η ακρίβεια, η πειθαρχία, η τυποποίηση, όπως επίσης ο σεβασμός και η υπακοή στους παλαιότερους.
Αυτό μας έδεσε άρρηκτα και χαλύβδωσε την θέληση και τον πόθο για να δώσουμε ζωή, νόημα και πνοή στον μύθο μας, που έμεινε σαν σπόρος θαμμένος βαθιά στην ψυχή μας από τότε που τον πρωτακούσαμε μικρά παιδιά, για να βλαστήσει αργότερα στην εφηβεία.
Τεταρτοετείς αργότερα μπήκαν στους ταχείς ρυθμούς της ζωής μας οι νέοι πρωτοετείς Ίκαροι. Αυτοί τα «παιδιά» μας και εμείς οι «μπαμπάδες». Έπρεπε να τους μεταλαμπαδεύσουμε τους κανόνες μια νέας ζωής, με ακρίβεια, τάξη και υπευθυνότητα για να αφομοιώσουν πιο βαθιά και επεξηγηματικά τις δικές μας γνώσεις και εμπειρίες, ώστε να μας ξεπεράσουν. Το λογότυπο της Σχολής Ικάρων, από την εποχή της σκληροτράχηλης ζωής στην αρχαία Σπάρτη, συνεχίζει στις μέρες μας να είναι καθοδηγητής για τους παλιούς και φωτεινός φάρος για τους νέους, για να μας οδηγεί αενάως στην πρόοδο, στην ανέλιξη και στην ανάδειξη καλλίτερων μαχητών.
Το «Άμμες δε γ’ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες» θα είναι πάντα το όραμα των νέων και «πληρωμένη» απάντηση στην καύχηση των παλιών «Άμμες δε γ΄ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε».
Μέσα στους νεοεισερχόμενους στη Σχολή Ικάρων το 1976 και μια ψυχή ενός νέου με δύναμη, αποφασιστικότητα, θάρρος και δίψα για να δώσει ζωή στο δικό του Μύθο, ο Ίκαρος Ι ης τότε, Σαλβαράς Λάμπρος. Προσηλωμένος στο στόχο του πόθου του που άρχισε να γίνεται πραγματικότητα, διακρίθηκε μέσα στην κοινή πορεία μας για τη φιλομάθεια, την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, την εμμονή του στο σκοπό της μοναδικής επιλογής του, που με ισχυρή έλξη αγάπησε, όπως και την ευαισθησία του κόσμου της ψυχής του, που άλλοτε λειτουργούσε ως δύναμη γαλήνης και ηρεμίας και άλλοτε ως κίνητρο χαράς και ευθυμίας στις με τους συμμαθητές του συναναστροφές.
Αποδείχτηκε στην πορεία ότι «δουλεύει» το motto της Σχολής μας και έγινε η 52α Σειρά Ιπταμένων, η Τάξη του Λάμπρου Σαλβαρά, καλλίτερη από την δική μας, την 49η Ιπταμένων.
Το επόμενο χρόνο αγαπητέ Γιώργο, το 1977, νέοι Ανθυποσμηναγοί εμείς στην 338 Μοίρα Διώξεως Βομβαρδισμού στο αεροδρόμιο της Ανδραβίδας, ξεκινάμε μια σκληρή επιχειρησιακή δοκιμασία με κύριο σκοπό να γίνουμε ετοιμοπόλεμοι και με το πέρασμα του χρόνου εμπειροπόλεμοι στα PHANTOM’s, ανοίγοντας παράλληλα τον δρόμο υποδοχής, των νεότερων κάθε χρόνο Αξιωματικών. Να και ο Ανθυποσμηναγός Σαλβαράς Λάμπρος μαζί μας, μια μέρα του Ιουνίου το 1980, υπερήφανος για τον κατάλευκο καινούργιο αετό πάνω στη στολή του «την πουλάδα» που λέμε εμείς, καρφωμένη στο μέρος της καρδιάς και έτοιμος να μετουσιώσει την εκπαίδευσή του στα αεροσκάφη F-4E, σε γνώσεις, εμπειρίες και επιχειρησιακές δεξιότητες.
Με τον καιρό, περισσότερο συνειδητοποιημένοι όλοι μας ότι η πτήση δεν είναι μόνο το πέρασμα της σκέψης από τον μύθο στην αλήθεια και μάλιστα μόνο ως τέρψη ψυχής και πνεύματος, αλλά είναι εκείνη η δύναμη φωτιάς που εξουσιάζουν τα χέρια μας ως ορκισμένοι φρουροί της γης και του ουρανού, για την διασφάλιση της ακεραιότητας σε ό,τι με αίμα και εκατόμβες θυσιών μας παρέδωσαν οι πατεράδες μας ώστε να μένει τούτη η Χώρα πάντα ΕΛΕΥΘΕΡΗ.
Όσοι το χάλκεον χέρι
Με την τόλμη της πτήσης, την αρετή της φιλοπατρίας και την ευψυχία κατά την μάχη κατακτήσαμε την ελευθερία της ψυχής μας και ακολουθώντας το ήθος και τις παραδόσεις των προγενεστέρων, εγγυόμαστε την ελευθερία και την Κυριαρχία της Χώρας.
Αυτό το πράγμα δεν αλλάζει όσοι και αν πεθάνουμε. Αυτή η εγγύηση είναι ο βωμός 100-άδων νεκρών αεροπόρων. Αυτός είναι ο ίδιος βωμός πάνω στον οποίο έγινε η θυσία των δύο ηρώων που τιμούμε σήμερα, αγαπητών φίλων, συναδέλφων και συμμαθητών ανά περίπτωση.
Και έφτασε η αποφράδα μέρα της απώλειάς σας. 15 Δεκεμβρίου 1982.
Ανδραβίδα τα ΑRIS ECHO γραμμή και απογείωση
ΑRIS ECHO Ελεύθεροι για γραμμή και απογείωση, άνεμος από 360/10 κόμβοι.
Συντελείται η απογείωση και αρχίζει το προσομοιωμένο πολεμικό ταξίδι σε μεσαίο και χαμηλό ύψος, με την όλη κατάσταση να προοιωνίζει μια απόλυτα επιτυχημένη αποστολή.
Όμως δεν ήταν έτσι !!!
ΜALEME τα ARIS ECHO, 10 μίλια βόρεια στα 1500 πόδια άδεια για είσοδο στο πεδίο βολής για υψηλό και μεσαίο εικονικό βομβαρδισμό, Νο 1 Μπακλαγής - Μήλας, Νο 2 Κατσιφής - Σαλβαράς.
ARIS ECHO ελεύθεροι να εισέλθετε.
ECHO 1 στο ΙΝ – OUT……
ECHO 2 στο ΙΝ – OUT…….
Και μετά την ολοκλήρωση των βολών……
MALEME τα ARIS ECHO αποχωρούν στα 500 πόδια προς Κύθηρα ευχαριστούμε για την συνεργασία.
Και λίγο αργότερα…
ΕCHO2 έχουμε παχύ στρώμα νεφών μπροστά, συνεχίζουμε σε κλειστό σχηματισμό μέσα στα σύννεφα και ανεβαίνουμε σε ύψος ασφαλείας.
Και μετά από λίγο αφού άνοιξε σχεδόν τελείως ο καιρός…
ECHO 2 πάμε και πάλι ανοικτά σε τακτικό σχηματισμό. ….
μην κατεβαίνεις άλλο, μην κατεβαίνεις, τράβα το, τράβα το, Γιώργο με ακούς ??, Γιώργο με ακούς ??. Νίκο βλέπεις αλεξίπτωτα ??
- Όχι μόνο ισχυρή λάμψη από έκρηξη από κάτω μας, πρέπει να κάρφωσαν.
-Δεν το δέχομαι αυτό. Γιώργο με ακούς ??, Γιώργο με ακούς ??
…μα κάθε προσπάθεια επικοινωνίας εις μάτην.
Έτσι έκλεισε η αυλαία της ζωής των αείμνηστων συναδέλφων με τον δικό τους Μύθο της αρχέγονης αναζήτησης του ανθρώπου, να παίρνει σάρκα και οστά από τότε που μπήκε ο σπόρος της πτήσης βαθειά μεσ’ στην ψυχή τους, μέχρι την ίδια μέρα που χάθηκε ο δικός τους ΙΚΑΡΟΣ, πέφτοντας μαζί τους, όλοι αγκαλιασμένοι και ελεύθεροι. Έτσι ο Κάλβος τιμητικά εξυμνεί το αίσθημα της ελευθερίας του υψιπετή γιου του Δαιδάλου…
Αυτή επτέρωσε
Αλλά και ο Περικλής στον επιτάφιο λόγο του μιλά για την άλλη ελευθερία της Πόλης του, της Πατρίδας του (της Χώρας μας, σήμερα). Η ευδαιμονία γεννιέται από την ελευθερία και αυτή εξασφαλίζεται μόνο με την ανδρεία.
τὸ εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δ᾽ ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον
Η θυσία των ανδρειωμένων πάντα θα φωτίζει εμάς και τις ερχόμενες γενιές, «νυν και αιέν» και θα κρατάει ζωντανή την αναλλοίωτη αξία που φωνάζει μέσα μας «θάρρος, τόλμη και θράσσος μπροστά στον θάνατο την ώρα της μάχης».
Υποσμηναγέ Κατσιφή Γιώργο και Ανθυποσμηναγέ Σαλβαρά Λάμπρο,
Σας Τιμούμε σήμερα, μετά από 40 χρόνια και μέσα από την μνήμη σας τιμούμε τους στενούς σας συγγενείς, τον αδελφό σου Λάμπρο, Ταξίαρχο Νικόλαο Σαλβαρά με την οικογένειά του, τους γιους σου Γιώργο, Αντισμήναρχο Κωνσταντίνο Κατσιφή και Γιάννη και την μητέρα τους Μαίρη με τις οικογένειές τους, όπως και τις αδελφές σου Ευγενία και Ελένη.
Θα μείνετε για πάντα στις καρδιές μας ζωντανοί και ελεύθεροι.
ΕΙΣΤΕ ΑΘΑΝΑΤΟΙ !!!
Με Τιμή στη Μνήμη σας,
Οι Συμμαθητές σας,
Από τον Αντιπτέραρχο (Ι) ε.α. Γεώργιο Σκαρλάτο,
40 Χρόνια μετά την Θυσία !
Με βαθιά συγκινησιακή φόρτιση, αλλά και έντονη νοσταλγική διάθεση, βρισκόμαστε σήμερα εδώ, στα Άγια χώματα της Λακωνίας - όλοι μαζί εμείς - τα παιδιά, τα εγγόνια, τα αδέλφια, οι συμμαθητές, οι συνάδελφοι, οι συγγενείς, οι φίλοι - για να θυμηθούμε και με τις ευλογίες της εκκλησίας να τιμήσουμε τον Υποσμηναγό (Ι) Γεώργιο Κατσιφή και τον Ανθυποσμηναγό (Ι) Λάμπρο Σαλβαρά !
Δύο Αετούς, για τους οποίους ο προλαλήσας Συνάδελφος, με περισσή Αγάπη, Εκτίμηση αλλά και Συντριβή αναφέρθηκε στα Οράματά τους, στα Πιστεύω τους και στους Στόχους τους ως Ίκαροι και ως Ιπτάμενοι Αξιωματικοί, καθώς και στο Ιστορικό της τελευταίας τους πτήσης προς την Αθανασία!!!
Δύο Φαντομάδες Αετούς της Ιστορικής 338 Μοίρας Διώξεως Βομβαρδισμού που εκείνη την χρονική περίοδο είχα την προνομιακή Τιμή να Διοικώ!
Δύο πραγματικά πανάξια και εκλεκτά τέκνα της Αεροπορίας μας τα οποία, με πίστη στον όρκο τους και αφοσίωση στην αποστολή τους στις 15 Δεκεμβρίου του 1982 κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, πήρανε ...του χάρου το φιλί μέσα στο αεροπλάνο τους ...τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι!!!
Η τελευταία όμως αυτή πτήση που τους οδήγησε στην αιωνιότητα δεν μπορεί παρά να λογίζεται από όλους μας ως... Θυσία! Μία πραγματική Θυσία. Μια ακόμη Θυσία που ήρθε να προστεθεί στις τόσες και τόσες αναρίθμητες Θυσίες που ξεκινούν από τον Ίκαρο και φτάνουν στις μέρες μας για να συνεχίζει η Αεροπορία μας να Υψιπετεί, να Νικά και να δοξάζεται!!!
Μια Θυσία συνυφασμένη με την αποστολή του όπλου μας που όμως έχει και παράπλευρες τραγικές απώλειες όπως τη στέρηση του παιδιού, του γονιού, του παππού, του συζύγου, του αδελφού, του συγγενούς, του φίλου, του συναδέλφου και του συναγωνιστή που πάντοτε είναι οδυνηρές και αναπλήρωτες απώλειες που δυστυχώς μας σημαδεύουν για όλη τη διάρκεια της ζωής μας!!!
Αυτό όμως που μας παρηγορεί και μας κάνει να ξεχνιόμαστε είναι ότι ο Γιώργος και ο Λάμπρος, ο Λάμπρος και ο Γιώργος, που θυσίασαν τα νιάτα τους παραμένοντας πιστοί στο καθήκον και στην αποστολή, που τους είχε αναθέσει η Πατρίδα, ήταν, είναι και θα παραμένουν πάντοτε οι δικοί μας άνθρωποι!!!
Είναι αυτοί οι Ωραίοι Άνθρωποι με τους οποίους είχαμε την τύχη να συνυπάρξουμε, να αγαπηθούμε, να συνεργαστούμε και να μας τιμήσουν με την εμπιστοσύνη τους!!!
Κάτι πολύ σημαντικό και ανεκτίμητο που μας κάνει ακόμα και σήμερα, 40 χρόνια μετά την Θυσία τους, να αισθανόμαστε υπερήφανοι γι αυτούς τους Αετούς των αιθέρων, τους Αεροπόρους Μαχητές !!!
Και ακόμα, γιατί θέλουμε να πιστεύουμε πως, οι Φαντομάδες αυτοί Αετοί, ενταγμένοι πλέον στους εναέριους σχηματισμούς των Αρχαγγέλων Ταξιαρχών θα έχουν πείσει τον προστάτη μας Αρχάγγελο Μιχαήλ να εντάξει και εμάς στους επουράνιους σχηματισμούς όταν η μοίρα το καλέσει!!!
Αιωνία Σου η Μνήμη Υποσμηναγέ Γιώργο Κατσιφή,
Αιωνία Σου η Μνήμη Ανθυποσμηναγέ Λάμπρο Σαλβαρά,
Σας η Μνήμη Αεροπόροι Μαχητές!!!
Κανένας δεν ξεχνά τον εαυτό του, ούτε και εμείς ξεχνάμε εσάς μέχρι να φύγουμε.
Αγαπητέ συμμαθητή Υποσμηναγέ Κατσιφή Γιώργο και αξέχαστε πρωτοετή μας Ανθυποσμηναγέ Σαλβαρά Λάμπρο,
Για τους περισσότερους ανθρώπους το πέταγμα του ΙΚΑΡΟΥ» δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παραμύθι που ερμηνεύει την εσωτερική τους παρόρμηση να υπερβούν τη φύση τους και τους νόμους του στερεώματος. Αλλά για εμάς τους συνοδοιπόρους σας, που κυριευτήκαμε από το πάθος να κατακτήσουμε τους ουρανούς, βάλαμε σιδερένια φτερά στην πλάτη μας στην πρώιμη κιόλας νιότη μας, για να διαψεύσουμε με τον πειστικότερο τρόπο ότι το πέταγμα του Ικάρου είναι παραμύθι. Δεν είναι παραμύθι !! Είναι αλήθεια !! Δεν είναι Μύθος !!
Αείμνηστοι Συνάδελφοι και Φίλοι Γιώργο και Λάμπρο,
Ακολουθώντας το μονοπάτι του πεπρωμένου σας, πρωτο-βηματίσατε προς το χτίσιμο της δικής σας αεροπορικής προσωπικότητας και ταυτότητας στη Σχολή Ικάρων, βάζοντας μέσα στα χέρια σας τις αναγκαίες δεξιότητες, μέσα στην καρδιά σας την επιβεβαίωση της αγάπης σας για την πτήση και μέσα στο μυαλό σας τη γνώση, την εμπειρία και τα μυστικά της απογείωσης, επιβεβαιώνοντας για όλα αυτά, την συνειδητή σας επιλογή να βάλετε στην πλάτη σας τα φτερά του Ικάρου για να διαιωνίσετε τον Μύθο που συμβολίζει την απεριόριστη ελευθερία.
«Λευτεριά στους ανέμους ζητάω έχω πάψει να είμαι θνητός» λέει το τραγούδι που αγγίζει τις καρδιές μας.
Τέσσερα χρόνια συνοδοιπορούντες αγαπητέ Γιώργο στη Σχολή Ικάρων, σμιλέψαμε τον νου, την ψυχή και το κορμί μας για να αφομοιώσουμε την αεροπορική ιδέα, την επιστήμη των δυνάμεων που εξουσιάζει ο αέρας και την εξέλιξη της τεχνολογίας που για τους περισσότερούς μας ήταν όλα αυτά πρωτόγνωρες γνώσεις και εμπειρίες που άγγιζαν - ίσως και κάπως ανεπαίσθητα -τα όρια του μεταφυσικού.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι κτίσαμε ισχυρούς δεσμούς φιλίας, αγάπης, αλληλεγγύης και συναδελφικότητας, ακόμα πιο δυνατούς και από εκείνους τους εξ’ αίματος ή τους εκ συγγενείας, ακολουθώντας αδιάκοπα ένα αυστηρά καθορισμένο πρόγραμμα στο οποίο κυριαρχούσε η ταχύτητα, η ακρίβεια, η πειθαρχία, η τυποποίηση, όπως επίσης ο σεβασμός και η υπακοή στους παλαιότερους.
Αυτό μας έδεσε άρρηκτα και χαλύβδωσε την θέληση και τον πόθο για να δώσουμε ζωή, νόημα και πνοή στον μύθο μας, που έμεινε σαν σπόρος θαμμένος βαθιά στην ψυχή μας από τότε που τον πρωτακούσαμε μικρά παιδιά, για να βλαστήσει αργότερα στην εφηβεία.
Τεταρτοετείς αργότερα μπήκαν στους ταχείς ρυθμούς της ζωής μας οι νέοι πρωτοετείς Ίκαροι. Αυτοί τα «παιδιά» μας και εμείς οι «μπαμπάδες». Έπρεπε να τους μεταλαμπαδεύσουμε τους κανόνες μια νέας ζωής, με ακρίβεια, τάξη και υπευθυνότητα για να αφομοιώσουν πιο βαθιά και επεξηγηματικά τις δικές μας γνώσεις και εμπειρίες, ώστε να μας ξεπεράσουν. Το λογότυπο της Σχολής Ικάρων, από την εποχή της σκληροτράχηλης ζωής στην αρχαία Σπάρτη, συνεχίζει στις μέρες μας να είναι καθοδηγητής για τους παλιούς και φωτεινός φάρος για τους νέους, για να μας οδηγεί αενάως στην πρόοδο, στην ανέλιξη και στην ανάδειξη καλλίτερων μαχητών.
Το «Άμμες δε γ’ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες» θα είναι πάντα το όραμα των νέων και «πληρωμένη» απάντηση στην καύχηση των παλιών «Άμμες δε γ΄ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε».
Μέσα στους νεοεισερχόμενους στη Σχολή Ικάρων το 1976 και μια ψυχή ενός νέου με δύναμη, αποφασιστικότητα, θάρρος και δίψα για να δώσει ζωή στο δικό του Μύθο, ο Ίκαρος Ι ης τότε, Σαλβαράς Λάμπρος. Προσηλωμένος στο στόχο του πόθου του που άρχισε να γίνεται πραγματικότητα, διακρίθηκε μέσα στην κοινή πορεία μας για τη φιλομάθεια, την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, την εμμονή του στο σκοπό της μοναδικής επιλογής του, που με ισχυρή έλξη αγάπησε, όπως και την ευαισθησία του κόσμου της ψυχής του, που άλλοτε λειτουργούσε ως δύναμη γαλήνης και ηρεμίας και άλλοτε ως κίνητρο χαράς και ευθυμίας στις με τους συμμαθητές του συναναστροφές.
Αποδείχτηκε στην πορεία ότι «δουλεύει» το motto της Σχολής μας και έγινε η 52α Σειρά Ιπταμένων, η Τάξη του Λάμπρου Σαλβαρά, καλλίτερη από την δική μας, την 49η Ιπταμένων.
Το επόμενο χρόνο αγαπητέ Γιώργο, το 1977, νέοι Ανθυποσμηναγοί εμείς στην 338 Μοίρα Διώξεως Βομβαρδισμού στο αεροδρόμιο της Ανδραβίδας, ξεκινάμε μια σκληρή επιχειρησιακή δοκιμασία με κύριο σκοπό να γίνουμε ετοιμοπόλεμοι και με το πέρασμα του χρόνου εμπειροπόλεμοι στα PHANTOM’s, ανοίγοντας παράλληλα τον δρόμο υποδοχής, των νεότερων κάθε χρόνο Αξιωματικών. Να και ο Ανθυποσμηναγός Σαλβαράς Λάμπρος μαζί μας, μια μέρα του Ιουνίου το 1980, υπερήφανος για τον κατάλευκο καινούργιο αετό πάνω στη στολή του «την πουλάδα» που λέμε εμείς, καρφωμένη στο μέρος της καρδιάς και έτοιμος να μετουσιώσει την εκπαίδευσή του στα αεροσκάφη F-4E, σε γνώσεις, εμπειρίες και επιχειρησιακές δεξιότητες.
Με τον καιρό, περισσότερο συνειδητοποιημένοι όλοι μας ότι η πτήση δεν είναι μόνο το πέρασμα της σκέψης από τον μύθο στην αλήθεια και μάλιστα μόνο ως τέρψη ψυχής και πνεύματος, αλλά είναι εκείνη η δύναμη φωτιάς που εξουσιάζουν τα χέρια μας ως ορκισμένοι φρουροί της γης και του ουρανού, για την διασφάλιση της ακεραιότητας σε ό,τι με αίμα και εκατόμβες θυσιών μας παρέδωσαν οι πατεράδες μας ώστε να μένει τούτη η Χώρα πάντα ΕΛΕΥΘΕΡΗ.
Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.
Με την τόλμη της πτήσης, την αρετή της φιλοπατρίας και την ευψυχία κατά την μάχη κατακτήσαμε την ελευθερία της ψυχής μας και ακολουθώντας το ήθος και τις παραδόσεις των προγενεστέρων, εγγυόμαστε την ελευθερία και την Κυριαρχία της Χώρας. Αυτό το πράγμα δεν αλλάζει όσοι και αν πεθάνουμε. Αυτή η εγγύηση είναι ο βωμός 100-άδων νεκρών αεροπόρων. Αυτός είναι ο ίδιος βωμός πάνω στον οποίο έγινε η θυσία των δύο ηρώων που τιμούμε σήμερα, αγαπητών φίλων, συναδέλφων και συμμαθητών ανά περίπτωση.
Και έφτασε η αποφράδα μέρα της απώλειάς σας. 15 Δεκεμβρίου 1982.
Ανδραβίδα τα ΑRIS ECHO γραμμή και απογείωση
ΑRIS ECHO Ελεύθεροι για γραμμή και απογείωση, άνεμος από 360/10 κόμβοι.
Συντελείται η απογείωση και αρχίζει το προσομοιωμένο πολεμικό ταξίδι σε μεσαίο και χαμηλό ύψος, με την όλη κατάσταση να προοιωνίζει μια απόλυτα επιτυχημένη αποστολή.
Όμως δεν ήταν έτσι !!!
ΜALEME τα ARIS ECHO, 10 μίλια βόρεια στα 1500 πόδια άδεια για είσοδο στο πεδίο βολής για υψηλό και μεσαίο εικονικό βομβαρδισμό, Νο 1 Μπακλαγής - Μήλας, Νο 2 Κατσιφής - Σαλβαράς.
ARIS ECHO ελεύθεροι να εισέλθετε.
ECHO 1 στο ΙΝ – OUT……
ECHO 2 στο ΙΝ – OUT…….
Και μετά την ολοκλήρωση των βολών……
MALEME τα ARIS ECHO αποχωρούν στα 500 πόδια προς Κύθηρα ευχαριστούμε για την συνεργασία.
Και λίγο αργότερα…
ΕCHO2 έχουμε παχύ στρώμα νεφών μπροστά, συνεχίζουμε σε κλειστό σχηματισμό μέσα στα σύννεφα και ανεβαίνουμε σε ύψος ασφαλείας.
Και μετά από λίγο αφού άνοιξε σχεδόν τελείως ο καιρός…
ECHO 2 πάμε και πάλι ανοικτά σε τακτικό σχηματισμό. ….
μην κατεβαίνεις άλλο, μην κατεβαίνεις, τράβα το, τράβα το, Γιώργο με ακούς ??, Γιώργο με ακούς ??. Νίκο βλέπεις αλεξίπτωτα ??
- Όχι μόνο ισχυρή λάμψη από έκρηξη από κάτω μας, πρέπει να κάρφωσαν.
-Δεν το δέχομαι αυτό. Γιώργο με ακούς ??, Γιώργο με ακούς ??
…μα κάθε προσπάθεια επικοινωνίας εις μάτην.
Έτσι έκλεισε η αυλαία της ζωής των αείμνηστων συναδέλφων με τον δικό τους Μύθο της αρχέγονης αναζήτησης του ανθρώπου, να παίρνει σάρκα και οστά από τότε που μπήκε ο σπόρος της πτήσης βαθειά μεσ’ στην ψυχή τους, μέχρι την ίδια μέρα που χάθηκε ο δικός τους ΙΚΑΡΟΣ, πέφτοντας μαζί τους, όλοι αγκαλιασμένοι και ελεύθεροι. Έτσι ο Κάλβος τιμητικά εξυμνεί το αίσθημα της ελευθερίας του υψιπετή γιου του Δαιδάλου…
Αυτή επτέρωσε
τον Ίκαρον (σσ. η ελευθερία) και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κ' επνίγη θαλασσωμένος·
Αφ' υψηλά όμως έπεσε,
και απέθανεν ελεύθερος.
Αλλά και ο Περικλής στον επιτάφιο λόγο του μιλά για την άλλη ελευθερία της Πόλης του, της Πατρίδας του (της Χώρας μας, σήμερα). Η ευδαιμονία γεννιέται από την ελευθερία και αυτή εξασφαλίζεται μόνο με την ανδρεία. τὸ εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δ᾽ ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον
Η θυσία των ανδρειωμένων πάντα θα φωτίζει εμάς και τις ερχόμενες γενιές, «νυν και αιέν» και θα κρατάει ζωντανή την αναλλοίωτη αξία που φωνάζει μέσα μας «θάρρος, τόλμη και θράσσος μπροστά στον θάνατο την ώρα της μάχης».
Υποσμηναγέ Κατσιφή Γιώργο και Ανθυποσμηναγέ Σαλβαρά Λάμπρο,
Σας Τιμούμε σήμερα, μετά από 40 χρόνια και μέσα από την μνήμη σας τιμούμε τους στενούς σας συγγενείς, τον αδελφό σου Λάμπρο, Ταξίαρχο Νικόλαο Σαλβαρά με την οικογένειά του, τους γιους σου Γιώργο, Αντισμήναρχο Κωνσταντίνο Κατσιφή και Γιάννη και την μητέρα τους Μαίρη με τις οικογένειές τους, όπως και τις αδελφές σου Ευγενία και Ελένη.
Θα μείνετε για πάντα στις καρδιές μας ζωντανοί και ελεύθεροι.
ΕΙΣΤΕ ΑΘΑΝΑΤΟΙ !!!
Με Τιμή στη Μνήμη σας,
Οι Συμμαθητές σας,
της 49ης και 52ας Ιπταμένων
της 25ης και 28ης Μηχανικών
της 5ης και 8ης Ελεγκτών Αεράμυνας και
της 2ας Μετεωρολόγων της Σχολής Ικάρων
Στην εκδήλωση αυτή γιά τους δύο αδικοχαμένους χειριστές της ΠΑ προ 40 ετών "έπεσα" τυχαία σήμερα,στο Διαδίκτυο. Και πιστεύρω ότι δεν αποτελεί "άλλη μία" εκδήλωση τιμής στο μακρύ κατάλογο των χειριστών της ΠΑ που έπεσαν στην εκτέλεση του καθ΄ήκοντος, στο κάλεσμα της αποστολής στον αέρα. Οι δύο έγκριτοι ομιλητές - εκλεκτοί Πτέραρχοι(Ι) Κοσμάς Βούρης και Γιώργος Σκαρλάτος, με ιδιαίτερη φιλία και εκτίμηση που μάς συνδέουν αμοιβαίως, θεωρώ ότι αποτυπώνουν στις εκφωνηθείσες ομιλίες τους τη "μοναξιά" του Αεροπόρου στον αέρα, εκεί όπου μόνος με τον εαυτό του καλείται να πράξει τα δέοντα, φθάνοντας κάποτε και στην αυτοθυσία, την οποία θα ζουν δια βίου οι επί της επιφάνειας της γης, συνάδελφοί τους και δικοί τους άνθρωποι στον προσωπικό και οικογενειακό τους βίο, με ένα αναπάντητο "γιατί" που υπερβαίνει πάντοτε τα στενά όρια του πορίσματος των αεροπορικών δυστυχημάτων. Βεβαίως και κάθε απώλεια διδάσκει γιά τον δέον γενέσθαι του λοιπού, καθ΄ώς οι Αεροπόροι γίνονται σοφότεροι, αλλά το βάρος της απώλειας θα παραμένει πάντοτε δυσβάστακτο, στο φάσμα του οποίου καλείται να συμβιβασθεί κάθε Αεροπόρος, ως τη στιγμή που θα πατήσει πάλι στη γη, επιστρέφοντας από την αποστολ΄ή. Εξ αυτού του λόγου και η ευχή "καλές προσγειώσεις" που πάντοτε περιμένει να ακούσει ένας Ιπτάμενος, την οποία δεν κατόρθωσαν να τη δουν επιβεβαιούμενη οι Ιπτάμενοι της ΠΑ και των ΕΔ γενικότερα που έπεσαν κατά την εκτέλεση του καθήκοντος. Αυτό το "Γιώργο μ' ακούς", αναπάντητο ΄όμως, που μεταφέρει ο Κοσμάς είναι απλώς συνταρακτικό. Αλλά μαζ΄ύ και επιτακτικό γιά την επόμενη αποστολή. Η ζωή προδίδει ενίοτε, αλλά συνεχίζει στους δρόμους της συνέχειας, με τα ίδια να έπονται κάποτε και να μην μπορούν ποτέ να αποκλεισθούν. Ας υποκλιθούμε, λοιπόν, στους Αεροπόρους μας, μικρή επαγγελματική "ομάδα", που ζουν ιδρ΄ώνοντας τη φόρμα ιπταμένου που φέρουν, με ασύλληπτες επιβαρύνσεις στα όρια της αντοχής του ανθρώπινου οργανισμού, αλλ΄ά τόσο ψηλά στις ευαισθησίες των πολιτών, όπως τ΄ούς το οφείλουμε.Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
Από τον Αντιπτέραρχο (Ι) ε.α. Γεώργιο Σκαρλάτο,
επίτιμο Υπαρχηγό ΓΕΕΘΑ, διατελέσαντα
Διοικητή 338 Μοίρας
Με βαθιά συγκινησιακή φόρτιση, αλλά και έντονη νοσταλγική διάθεση, βρισκόμαστε σήμερα εδώ, στα Άγια χώματα της Λακωνίας - όλοι μαζί εμείς - τα παιδιά, τα εγγόνια, τα αδέλφια, οι συμμαθητές, οι συνάδελφοι, οι συγγενείς, οι φίλοι - για να θυμηθούμε και με τις ευλογίες της εκκλησίας να τιμήσουμε τον Υποσμηναγό (Ι) Γεώργιο Κατσιφή και τον Ανθυποσμηναγό (Ι) Λάμπρο Σαλβαρά !
Δύο Αετούς, για τους οποίους ο προλαλήσας Συνάδελφος, με περισσή Αγάπη, Εκτίμηση αλλά και Συντριβή αναφέρθηκε στα Οράματά τους, στα Πιστεύω τους και στους Στόχους τους ως Ίκαροι και ως Ιπτάμενοι Αξιωματικοί, καθώς και στο Ιστορικό της τελευταίας τους πτήσης προς την Αθανασία!!!
Δύο Φαντομάδες Αετούς της Ιστορικής 338 Μοίρας Διώξεως Βομβαρδισμού που εκείνη την χρονική περίοδο είχα την προνομιακή Τιμή να Διοικώ!
Δύο πραγματικά πανάξια και εκλεκτά τέκνα της Αεροπορίας μας τα οποία, με πίστη στον όρκο τους και αφοσίωση στην αποστολή τους στις 15 Δεκεμβρίου του 1982 κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, πήρανε ...του χάρου το φιλί μέσα στο αεροπλάνο τους ...τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι!!!
Η τελευταία όμως αυτή πτήση που τους οδήγησε στην αιωνιότητα δεν μπορεί παρά να λογίζεται από όλους μας ως... Θυσία! Μία πραγματική Θυσία. Μια ακόμη Θυσία που ήρθε να προστεθεί στις τόσες και τόσες αναρίθμητες Θυσίες που ξεκινούν από τον Ίκαρο και φτάνουν στις μέρες μας για να συνεχίζει η Αεροπορία μας να Υψιπετεί, να Νικά και να δοξάζεται!!!
Μια Θυσία συνυφασμένη με την αποστολή του όπλου μας που όμως έχει και παράπλευρες τραγικές απώλειες όπως τη στέρηση του παιδιού, του γονιού, του παππού, του συζύγου, του αδελφού, του συγγενούς, του φίλου, του συναδέλφου και του συναγωνιστή που πάντοτε είναι οδυνηρές και αναπλήρωτες απώλειες που δυστυχώς μας σημαδεύουν για όλη τη διάρκεια της ζωής μας!!!
Αυτό όμως που μας παρηγορεί και μας κάνει να ξεχνιόμαστε είναι ότι ο Γιώργος και ο Λάμπρος, ο Λάμπρος και ο Γιώργος, που θυσίασαν τα νιάτα τους παραμένοντας πιστοί στο καθήκον και στην αποστολή, που τους είχε αναθέσει η Πατρίδα, ήταν, είναι και θα παραμένουν πάντοτε οι δικοί μας άνθρωποι!!!
Είναι αυτοί οι Ωραίοι Άνθρωποι με τους οποίους είχαμε την τύχη να συνυπάρξουμε, να αγαπηθούμε, να συνεργαστούμε και να μας τιμήσουν με την εμπιστοσύνη τους!!!
Κάτι πολύ σημαντικό και ανεκτίμητο που μας κάνει ακόμα και σήμερα, 40 χρόνια μετά την Θυσία τους, να αισθανόμαστε υπερήφανοι γι αυτούς τους Αετούς των αιθέρων, τους Αεροπόρους Μαχητές !!!
Και ακόμα, γιατί θέλουμε να πιστεύουμε πως, οι Φαντομάδες αυτοί Αετοί, ενταγμένοι πλέον στους εναέριους σχηματισμούς των Αρχαγγέλων Ταξιαρχών θα έχουν πείσει τον προστάτη μας Αρχάγγελο Μιχαήλ να εντάξει και εμάς στους επουράνιους σχηματισμούς όταν η μοίρα το καλέσει!!!
Αιωνία Σου η Μνήμη Υποσμηναγέ Γιώργο Κατσιφή,
Αιωνία Σου η Μνήμη Ανθυποσμηναγέ Λάμπρο Σαλβαρά,
Σας η Μνήμη Αεροπόροι Μαχητές!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου