ΑΣ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΥΕΘΑ ΝΙΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΙΑΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΖΕΡΒΑ, ΩΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ....

‘Εχω την γνώμη, ότι, εν μέσω των συμπληγάδων μιάς σκληρής και συχνά ισοπεδωτικής πραγματικότητας, «χάθηκαν» τα εγκαίνια της Οικίας του Στρατηγού Ναπολέοντος Ζέρβα, ως Παραρτήματος του Πολεμικού Μουσείου και ειδικότερα της ομιλίας του Υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Νίκου Παναγιωτόπουλου σε αυτή την τελετή. Διέτρεξα πολλά καθημερινά δύλλα και ιστοτόπους και βρήκα ότι «χάθηκε», αλλά όλως αδίκως

Παραθέτω το σημείο της ομιλίας του ΥΕΘΑ, που μού κέντρισε το ενδιαφέρον και το οποίο παραθέτω αμέσω πιό κάτω αυτολεξεί:

«Όταν το εθνικό συμφέρον το επιτάσσει, τότε διαχωριστικές γραμμές πρέπει να παραμερίζονται κι όταν βγάζουμε μπροστά συλλογικά, τον καλό μας εαυτό, τότε επιτυγχάνουμε τις μεγάλες νίκες μας. Όπως και αντιστοίχως, όταν βγάζουμε μπροστά τον κακό μας εαυτό, όπως συνέβη και εν προκειμένω στα χρόνια που ακολούθησαν, τότε καταγράφουμε, θα έλεγα, εθνικές καταστροφές.Ας είναι λοιπόν η αναστηλωμένη οικία του Ναπολέοντα Ζέρβα και όλο αυτό το υλικό που αξιοποιείται και αναδεικνύεται σήμερα από το Πολεμικό Μουσείο, ένα ακόμα στοιχείο μνήμης και συμβολισμού.

Μνήμης, πρώτον, γιατί ο Ναπολέων Ζέρβας υπήρξε όντως, σημαντικός παράγοντας της Εθνικής Αντίστασης με δράση και επιτυχίες στον πόλεμο κατά των κατακτητών. Αλλά και συμβολισμού, αφ’ενός γιατί σήμερα αποδίδεται μία μερίδα ιστορικής παρακαταθήκης στον πρωταγωνιστή, μία οφειλόμενη, θα έλεγα, από πολύ καιρό μερίδα, αφ’ ετέρου γιατί το ιστορικό αφήγημα που ξεδιπλώνεται μέσα από αυτό το σπίτι μπορεί και πρέπει να γεφυρώνει διαχωριστικές γραμμές, πάθη και φανατισμούς που η Ελλάδα πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά στο παρελθόν. Μπορεί να γεφυρώνει όταν προτάσσεται το εθνικό συμφέρον, όταν επικρατεί ενότητα και επικρατεί επίσης, συγκέντρωση στον Εθνικό στόχο χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.

Αν είναι, ξέρετε, να προχωρήσουμε μέσα σε περίπλοκες και σύνθετες προκλήσεις στη νέα μας εποχή, αν είναι να αφήσουμε πίσω μας όλα, και κυρίως όλα όσα μας πλήγωσαν και μας δίχασαν, τότε θα πρέπει και να τα θυμόμαστε όλα. Να τα θυμόμαστε όλα και όλους»

Ως τέκνο αντιστασιακού, του Χαρίλαου Θρ. Μηχιώτη που αγωνίσθηκε στην Εθνική Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ γιά να υποστεί στη συνέχεια τα πάνδεινα γι’ αυτήν του την δράση από το μετεμφυλιακό κράτος, δεν μπορώ παρά να καταγράψω με ικανοποίηση και ως κατάθεση θάρρους και υπέρβασης όσων μπορεί να μάς χωρίζουν με συνθέσεις και δίχως ανούσιες και ζημιογόνες αντιπαραθέσεις, την σχετική αναφορά του Νίκου Παναγιωτόπουλου.

Και να προσθέσω ότι τέτοιες παραδοχές, που μάλλον δεν είχαμε δει από τα χείλη ενός Υπουργού Εθνικής Άμυνας της Ελληνικής Πολιτείας, παρά την πάροδο από τότε πολλών χρόνων από την αναγνώριση της Εθνικής Άμυνας από την πρώτη Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1982-ποιός δεν θυμάται την σχετική συγκινητική αγόρευση του τότε Υπουργού Εσωτερικών αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά...-συνιστούν σημαντική συμβολή στη συλλογική μνήμη και δημιουργούν προηγούμενο που πρέπει να διαφυλαχθεί μελλοντικώς.

Κανείς δεν μπορεί να είναι υπεράνω κριτικής, στην σφαίρα του απυρόβλητου, πλην όμως οι πολιτικές συγκρούσεις, ακόμη και οι σφοδρότερες, οφείλουν να κινούνται σε κατεύθυνση καταλλαγής και επιδίωξης των δυνατών συγκλίσεων, σε έναν τόπο που έχει ζήσει και δραματικές σελίδες, όπως και μετά την Απελευθέρωση από τους Ναζί τον Οκτώβριο του 1944.

Ας το πιστώσουμε αυτό στο Νίκο Παναγιωτόπουλο, κορυφαίο Υπουργό της σημερινής Κυβέρνησης, δίχως «τσιγκουνιές»...Και με την έννοια αυτή, να σημειώσω, ομοίως, ότι σε αυτήν την τελετή θα έπρεπε να αποτυπωθεί η εθνική ενότητα. με την εκπροσώπηση του όλου πολιτικού φάσματος, όπως εκπροσωπείται στη Βουλή των Ελλήνων!

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης