Από την Κουμουνδούρου φυσικά διαμαρτυρήθηκαν ότι η κυβέρνηση φιμώνει την αλήθεια, ότι δεν αφήνουν τον πρώην Πρωθυπουργό να μιλήσει και άλλα τέτοια. Ομως η αλήθεια είναι ότι ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να δοκιμάσει ξανά τα όρια του προεδρείου, να δει ως πού τον παίρνει και να οριοθετήσει σιγά σιγά την Ολομέλεια ως προνομιακό του πεδίο όπου όλα του επιτρέπονται, ένα είδος πολιτικής παιδικής χαράς που επιτρέπονται καπρίτσια. Απλώς αυτή τη φορά δεν ήταν απέναντί του ο μελιστάλαχτος και υποχωρητικός Νικήτας…

Ο Αλέξης Τσίπρας κατέθεσε επίκαιρη ερώτηση στη Βουλή προς τον Πρωθυπουργό για τα υπερογκα δάνεια της ΝΔ. Το θέμα απαντήθηκε αναλυτικά από το ίδιο το κόμμα, αλλά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να ακούσει και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δικαίωμά του. Ομως δεν είναι δικαίωμά του να ξεφτιλίζει τον Κανονισμό της Βουλής και να κάνει την Ολομέλεια πεδίο ακτιβισμού, θεατρινισμού και εφηβικών πεισμάτων –οι εποχές που οι συντρόφισσές του έμπαιναν με μπαλόνια στον ιερό αυτό χώρο έχουν περάσει. Ή θα έπρεπε να έχουν περάσει.

Καλώς ή κακώς ο Πρωθυπουργός δεν ήταν στη Βουλή την Παρασκευή για να απαντήσει στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είχε διεθνείς υποχρεώσεις –να μιλήσει στην έναρξη των εργασιών της υπουργικής Συνόδου των Μεσογειακών χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να συναντηθεί στο Μέγαρο Μαξίμου με τον πρωθυπουργό της Περιφέρειας του Ιρακινού Κουρδιστάν Μασρούρ Μαζούντ Μπαρζανί.

Σύγκρουση Τσίπρα – Τασούλα στη Βουλή: «Με φιμώνετε» – «Δεν επιτρέπω μονόπρακτα, η Βουλή δεν είναι ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ» Πατήστε εδώ

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επέμεινε ότι ο Πρωθυπουργός έπρεπε να παρατήσει αυτές τις επαφές για να πάει στη Βουλή να του απαντήσει για τα δάνεια της ΝΔ. Χαμηλού βεληνεκούς οι συγκεκριμένες υποχρεώσεις του κ. Μητσοτάκη; Χαμηλού να το δεχτώ –δεν ήταν ας πούμε συναντήσεις με τον Σαρλ Μισέλ όπως την προηγούμενη φορά που δεν ήταν στη Βουλή να απαντήσει για τις βάσεις στα ΑΕΙ. Αλλά και πάλι υποχρεώσεις. Και στο φινάλε, λίγο αργά δεν τη θυμήθηκε ο κ. Τσίπρας τη σημασία τού να βρίσκεται ο κ. Μητσοτάκης να του απαντάει στην Ολομέλεια; Μιλάμε για τον άνθρωπο που όταν ήταν αυτός Πρωθυπουργός κορόιδευε τους βουλευτές λέγοντας το αμίμητο «σπατάλησα τον πολύτιμο χρόνο μου για να έρθω στη Βουλή».

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι ο κ. Τσίπρας έγινε ξαφνικά ένας νεοπουριτανός του κοινοβουλευτισμού. Είναι ότι το κάνει με κοινοβουλευτικούς τσαμπουκάδες. Την ίδια ώρα που επικαλείται τα κοινοβουλευτικά ήθη απαιτεί να μην ισχύει για εκείνον –και μόνο για εκείνον προφανώς– ο Κανονισμός της Βουλής.

 Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τη Φώφη Γεννηματά, τον Δημήτρη Κουτσούμπα, τον Γιάνη Βαρουφάκη ή τον Κυριάκο Βελόπουλο να μιλούν στη Βουλή όποτε τους καπνίσει και εκτός πλαισίου και κανόνων. Ομως ο κ. Τσίπρας απαίτησε αυτό το δικαίωμα για τον εαυτό του.

Μολονότι δεν υπήρχε συζήτηση –πολύ απλά γιατί ο ερωτώμενος απουσίαζε–, ο κ. Τσίπρας απαίτησε να λάβει τον λόγο για να καταγγείλει την κυβέρνηση. Το είχε απαιτήσει και πριν δύο εβδομάδες –τότε μάλιστα ο προεδρεύων του Σώματος Νικήτας Κακλαμάνης του είχε παραχωρήσει τον λόγο και το φάουλ απασχόλησε τη Διάσκεψη των Προέδρων. Υπήρξε μια κάποια συνεννόηση, αλλά ο κ. Τσίπρας το επανέλαβε. Αυτή τη φορά όμως βρήκε μπροστά του τον Πρόεδρο της Βουλής Κώστα Τασούλα. Που δεν άφησε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να κατοχυρώσει για τον εαυτό του ένα προνόμιο.

«Δεν μπορεί να καθιερωθεί πρακτική μονολόγου στην περίπτωση που πολιτικός αρχηγός, αρχηγός αντιπολίτευσης ή άλλος κρίνει ότι μπορεί στη διαδικασία επικαίρων ερωτήσεων να λαμβάνει τον λόγο, επειδή δεν έχει μπει στην ημερήσια διάταξη απάντηση πρωθυπουργού ή υπουργού στην δική του ερώτηση. Αυτή η διαδικασία δεν προβλέπεται», εξήγησε μεταξύ άλλων στον κ. Τσίπρα ο κ. Τασούλας, επισημαίνοντας ότι η συνεδρίαση της Βουλής δεν μπορεί να είναι συνεδρίαση της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ.

Από την Κουμουνδούρου φυσικά διαμαρτυρήθηκαν ότι η κυβέρνηση φιμώνει την αλήθεια, ότι δεν αφήνουν τον πρώην Πρωθυπουργό να μιλήσει και άλλα τέτοια. Ομως η αλήθεια είναι ότι ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να δοκιμάσει ξανά τα όρια του προεδρείου, να δει ως πού τον παίρνει και να οριοθετήσει σιγά σιγά την Ολομέλεια ως προνομιακό του πεδίο όπου όλα του επιτρέπονται, ένα είδος πολιτικής παιδικής χαράς που επιτρέπονται καπρίτσια. Απλώς αυτή τη φορά δεν ήταν απέναντί του ο μελιστάλαχτος και υποχωρητικός Νικήτας…

Πηγή: Protagon.gr