Πρόκειται για μια ιστορία γεμάτη αντιθέσεις, μια ιστορία με σκοτεινό παρελθόν και αβέβαιο μέλλον που διαδραματίζεται στην Κέρκυρα του προηγούμενου αιώνα
«Το μυστικό της Ελένης Βινίλη», είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου της Θέκλας Μεταξά που διαδραματίζεται στην Κέρκυρα του προηγούμενου αιώνα και έχει πρωταγωνίστρια την ομώνυμη ηρωίδα η οποία κρατάει εφτασφράγιστο μέχρι το τέλος της ένα θανάσιμο μυστικό.
Πρόκειται για μια ιστορία γεμάτη αντιθέσεις, μια ιστορία με σκοτεινό παρελθόν και αβέβαιο μέλλον. Πλούσιοι και φτωχοί, άρχοντες και εργάτες, μάγισσες και ιερείς, πατριώτες και κατακτητές, πλέκουν το μυστηριώδες νήμα αυτής της ιστορίας.
Όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, το οποίο απαρτίζεται από 592 σελίδες και κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις «Κασταλία», ο κόσμος θα ήταν σίγουρα καλύτερος, αν οι άνθρωποι μπορούσαν, από την κατάσταση της αμάθειας και της ημιμάθειας όπου μπορεί να βρίσκονται, να περάσουν στην γνώση. Όχι στην εξωτερική, αλλά στην εσωτερική γνώση των πραγμάτων.
Η εσωτερική γνώση των πραγμάτων δεν έχει σχέση με το πόσα βιβλία έχουμε διαβάσει, ή σε πόσα σχολεία έχουμε φοιτήσει.
Η εσωτερική γνώση αποκτάται με τη διεύρυνση της συνειδητότητας. Η κοινωνική θέση, η καταγωγή, η οικονομική κατάσταση, το είδος του επαγγέλματος, δεν έχουν καμιά σχέση με την ικανότητα του ατόμου να διευρύνει τη συνειδητότητά του.
Η ιστορία του βιβλίου αναφέρεται σε μια γιαγιά, την Ελένη, τη Νόνα Ελένη, όπως συνηθίζεται να αποκαλείται η γιαγιά στα Επτάνησα. Η Νόνα Ελένη δεν είχε εξωτερική μόρφωση, δεν είχε μάθει γράμματα, εκτός από εκείνα τα βασικά που της είχε μάθει η δασκάλα της η Εσθήρ, η Οβριά, μάγισσα από τα Γιάννενα. Κι όμως, η Ελένη είχε την ικανότητα να ελέγχει τη θέληση και τη σκέψη των ανθρώπων, να προβλέπει και να ρυθμίζει το μέλλον.
Μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την πολύ πυκνή πλοκή του βιβλίου είναι και τα εξής:
«…Η Χριστίνα δεν καταλάβαινε πώς έβγαιναν από το στόμα της μικρής Ελένης, τέτοια λόγια, λόγια που μόνο οι μάγισσες ήξεραν να λένε. Αυτά τα λόγια της τα είχε μάθει η Εσθήρ, τότε που ήταν μικρή κοπέλα. Μα τούτο δω το κοπελούδι, πού τα είχε ακούσει;».
«…Η Ελένη έμεινε λίγο ακόμα στο καλύβι της μάγισσας, μίλησαν για τους ανθρώπους που οι Γερμανοί είχαν εκτελέσει στο μέρος που ήταν η καινούρια κατοικία της οικογένειας του Αντρέα. Η Εσθήρ είπε της Ελένης, ότι τα πνεύματα των αδικοχαμένων δεν θα τους άφηναν να ησυχάσουν. Ότι θάπρεπε η Χριστίνα να κάνει θυσίες, και να ποτίζει κάθε τόσο το χώμα με αίμα, για να φχαριστιούνται οι νεκροί και να αφήνουν την οικογένεια ήσυχη».
«…Η Νόνα Ελένη δεν χρειαζόταν να δει τίποτε άλλο. Έδωσε άδεια στους αγγέλους να αποχωρήσουν, αφού πρώτα τους ευχαρίστησε για τη βοήθειά τους. Ευχαρίστησε την Εσθήρ και τον καθρέφτη της. Έσβησε τα κεριά της, τα κάρβουνά της στο μαγκάλι και τύλιξε τον καθρέφτη. Στάθηκε λίγο ακόμα κάτω από τη συκιά και αφέθηκε στις σκέψεις της».
Η ζωή δεν τελειώνει ποτέ, αναφέρεται στην παρουσίαση που γίνεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Τα αγριολούλουδα μαραίνονται το χειμώνα και ξαναφυτρώνουν την άνοιξη, στο ίδιο μέρος, πιο όμορφα και πιο μυρωδάτα. Η Φύση ξαναγεννιέται, ο κύκλος είναι αέναος, καθώς κάθε τέλος σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας φάσης ζωής. Οι ιστορίες των ηρώων αυτού του βιβλίου αποτελούν ζωντανό παράδειγμα αυτής της πραγματικότητας.
Καλοτάξιδο Μάκη.
ΑπάντησηΔιαγραφή