"....Το πρόβλημα της κυβέρνησης και αχίλλειος πτέρνα της ένα­ντι της αντιπολίτευσης -που και αυτή πλέει χωρίς σταθερή βάρ­κα- είναι ότι οι Ελληνες φορολογού­μενοι δεν θα πάρουν αναπνοή τα επό­μενα χρόνια από τα βάρη τα οποία τους φόρτωσε αυτή η κυβέρνηση, από τις προηγούμενες αποτυχημένες διαπραγματεύσεις της με τους δανει­στές. Και αυτή η αρνητική πραγμα­τικότητα δεν εξισορροπείται από τις υποσχέσεις για το «μετά», που χάνε­ται στον ορίζοντα. Ούτε και πρόκειται να μετριαστεί από τις υποσχέσεις για μια πολιτική η οποία θα τα παίρνει με το ένα χέ­ρι από τους πολλούς, για να τα δώσει πίσω σε κάποιους από τους «αδύνα­μους συμπολίτες»...."

ΚΕΑ-ΕτΤ(124)

Από την "Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Τύπου"

"Κυριακάτικη "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Τύπου", 30/07/1

Καταιγισμός υποσχέσεων γιά το (ομιχλώδες) μέλλον

Από την ΚΥΡΑ ΑΔΑΜ

Ενα μόλις εικοσιτετράωρο με­τά την έξοδο στις αγορές, ο πρωθυπουργός επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει αυτή τη θετική κί­νηση και να σπεύσει να δεσμευθεί ότι θα βγάλει τη χώρα, του χρόνου, από τα μνημόνια.

Είναι εμφανές ότι η κυβέρνηση και κυρίως ο πρωθυπουργός σπεύ­δουν να κατασκευάσουν από τώρα ένα νέο, γοητευτικό «κουκούλι» υπο­σχέσεων για «την απελευθέρωση της χώρας» από τα μνημόνια, που θα τρα­βήξει την προσοχή των χαμένων ψη­φοφόρων, οι οποίοι, όπως ομολογεί ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, δεν συνειδητοποι­ούν ακόμα το μέγεθος της θετικής αλ­λαγής που έχει επέλθει στη χώρα.

Και, πράγματι, είναι πολύ νωρίς να καταλάβει στο πετσί του και στην τσέπη του ο Ελληνας φορολογούμε­νος ότι η χώρα βρίσκεται σε μια ορι­ακή ανάπτυξη του 1,5%, με πρόβλε­ψη το 2% για του χρόνου, και πως η ανεργία έχει οριακά μετριαστεί στο 21,7%, αν και παραμένει η υψηλότε­ρη στην ευρωζώνη.

Το πρωθυπουργικό επιτελείο νο­μίζει όμως ότι οι ψηφοφόροι μπο­ρούν να εντυπωσιαστούν ακόμα από επικοινωνιακές φωτοβολίδες με «ΘΑ».

Στα καινούργια «ΘΑ» περιλαμβά­νονται η μείωση φορολογικών  συντε­λεστών από 29% σε 26%, η μείωση του ΕΝΦΙΑ και του φόρου αλληλεγγύης και, κυρίως, ποικίλες φοροελαφρύνσεις στους αδίκως φορολογηθέντες.

Φυσικά, δεν μπορεί να προσδιο­ρίσει τον χρόνο και τον τρόπο αυτών των αλλαγών.

Και αυτό γιατί η κυβέρνηση πλέει ακυβέρνητη «σε αχαρτογράφητα  νε­ρά», κατά την προσφιλή της έκφραση (λες και είναι απόγονος του Μαγγε­λάνου), ανάμεσα στα κύματα του χρέ­ους, των πλεονασμάτων και της ανά­πτυξης.

Τα δύο πρώτα μεγέθη είναι πραγ­ματικά μεγάλα. Μη βιώσιμο το  χρέ­ος, αλλά και με «ταβάνι» στην αύξη­ση του, πλέον, και τα πλεονάσματα που έχει δεσμευθεί να τηρήσει η χώρα για πάρα πολλά χρόνια είναι εξαιρετικά δύσκολο να διατηρηθούν και, αν αποτύχουν, υπάρχουν δημο­σιονομικές συνέπειες.

Στον αντίποδα, η ανάπτυξη θα εί­ναι φυσιολογικά ανοδική, αλλά μικρή σε σχέση με τα άλλα δύο μεγέθη.

Η κυβέρνηση ρίχνει όλες τις ελ­πίδες της στο τοπίο που θα διαμορ­φωθεί μετά τις γερμανικές εκλογές, ελπίζοντας ότι η νέα γερμανική κυβέρνηση-κατά πάσα πιθανότητα συνεργασίας- της κυρίας Μέρκελ θα είναι πιο «ήσυχη» απέναντι στην Ελ­λάδα, καθώς η ευρωζώνη θα ανα­πτύσσεται και ο ελληνικός κίνδυνος θα μειώνεται. Επομένως, η κυβέρνη­ση κλείνει από τώρα το μάτι, ότι θα μπορέσει και πάλι «να διεκδικήσει περισσότερα» και να ξεχάσει προη­γούμενες δεσμεύσεις.

Οι δανειστές, όμως, δεν δείχνουν τέτοιες διαθέσεις. Σε όλους τους  τό­νους, ακόμα και ο «γλυκύς» κ. Μοσκοβισί προειδοποιεί την Αθήνα ότι δεν κρίνεται, πλέον, για τις αποφάσεις που παίρνει, αλλά για την υλοποίηση και την εφαρμογή τους - και μάλιστα μέσα στον προσεχή χρόνο.

Με άλλα λόγια, οι δανειστές, που ακόμα ελέγχουν το μνημόνιο,προει­δοποιούν την Αθήνα να μη χαλαρώ­σει επειδή βγήκε στις αγορές με ένα επί της ουσίας μηδαμινό ποσό, αλλά να εξακολουθήσει τις δομικές μεταρ­ρυθμίσεις (δημόσιος τομέας, εργασι­ακά, «κόκκινα» δάνεια κ.λπ.), που είναι σίγουρο ότι δεν θα ευχαριστή­σουν μεγάλα τμήματα πρώην ψηφο­φόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Το πρόβλημα της κυβέρνησης και αχίλλειος πτέρνα της ένα­ντι της αντιπολίτευσης -που και αυτή πλέει χωρίς σταθερή βάρ­κα- είναι ότι οι Ελληνες φορολογού­μενοι δεν θα πάρουν αναπνοή τα επό­μενα χρόνια από τα βάρη τα οποία τους φόρτωσε αυτή η κυβέρνηση, από τις προηγούμενες αποτυχημένες διαπραγματεύσεις της με τους δανει­στές. Και αυτή η αρνητική πραγμα­τικότητα δεν εξισορροπείται από τις υποσχέσεις για το «μετά», που χάνε­ται στον ορίζοντα.

Ούτε και πρόκειται να μετριαστεί από τις υποσχέσεις για μια πολιτική η οποία θα τα παίρνει με το ένα χέ­ρι από τους πολλούς, για να τα δώσει πίσω σε κάποιους από τους «αδύνα­μους συμπολίτες». Αυτή είναι απλώς μια μπακαλίστικη θεωρία.