"...Επειδή νομοθετούμε για τό μέλλον και όχι μόνο γιά το παρόν οφείλουμε νά έχουμε ύπ' όψιν μας τους δυνητικούς κινδύνους μέλλοντος. Το πρώτο ζήτημα συνδέεται μέ τό δεύτερο. Είναι άλλο πράγμα νά ανοί­ξει η αγορά και νά μπουν όλοι στο παιχνίδι και άλλο νά συνεργαστούν μέ τά δημόσια νοσοκομεία ένας-δύο ισχυροί παίκτες της Ιδιωτικής υγείας μόνον. Στήν πρώτη περίπτωση η ελευθερία της επιλογής όβηγεί σέ αύτΰ πού ονομάζουμε κοινωνικό φιλελευθερισμό. Σέ όφελος γιά τάν πολίτη. Τό κράτος θέτει τους κανό­νες, και είναι ο ρυθμιστής. Στήν δεύτερη περίπτωση όμως μιλάμε γιά τήν εξάρτηση δημοσίων νοσοκομεί­ων άπό το ολιγοπώλιο και γιά τήν διαπλοκή κυβερνή­σεων και κομμάτων μέ τους επιχειρηματίες στην βά­ση γνωστών μεθόδων. Τό αύτό ισχύει και γιά τις ανα­θέσεις της καθαριότητας σέ ολιγοπώλια Ιδιωτών. Το θέλουμε; Δέν τό θέλουμε...."

Aπό την "ΕΣΤΙΑ"

της Ρουμανίας καί έχουν σώσει κόσμο. Το ζήτημα έν προκειμένω δέν είναι αν στον 21ο αιώνα μπορεί ένας ιδιώτης νά συνεργαστεί μέ έναν κρατικό φορέα. Αύτά έχουν λυθεί μετά τήν πτώση τού υπαρκτού,και έχει δίκιο Μητσοτάκης νά αγανακτεί με τις Ιδεοληψίες της Αριστεράς .'Αλλα είναι τά ζητήματα. Τά κωδικοποιώ:

1. Μέχρι ποίου σημείου επιτρέπεται η συνεργασία τοϋ κράτους μέ τον ιδιώτη όταν άφορά λειτουργίες του σκληρού του πυρήνα;

2. 'Επιτρέπεται ένας τομέας είτε αυτός είναι η δη­μόσια υγεία είτε ή καθαριότητα τών Δήμων νά ανατί­θεται σέ έναν-δύο παίκτες ή μήπως ανοίγουν θέμα­τα ολιγοπωλίου καΐ κατάχρησης δεσπόζουσας θέσης;

3. Ποιες είναι oι επιπτώσεις της συνεργαοίας δη­μοσίου-Ιδιωτικού τομέα στις εργασιακές σχέσεις του προσωπικό τών ΝΠΔΔ;

Επειδή νομοθετούμε για τό μέλλον και όχι μόνο γιά το παρόν οφείλουμε νά έχουμε ύπ' όψιν μας τους δυνητικούς κινδύνους μέλλοντος. Το πρώτο ζήτημα συνδέεται μέ τό δεύτερο. Είναι άλλο πράγμα νά ανοί­ξει η αγορά και νά μπουν όλοι στο παιχνίδι και άλλο νά συνεργαστούν μέ τά δημόσια νοσοκομεία ένας-δύο ισχυροί παίκτες της Ιδιωτικής υγείας μόνον. Στήν πρώτη περίπτωση η ελευθερία της επιλογής όβηγεί σέ αύτΰ πού ονομάζουμε κοινωνικό φιλελευθερισμό. Σέ όφελος γιά τάν πολίτη. Τό κράτος θέτει τους κανό­νες, και είναι ο ρυθμιστής. Στήν δεύτερη περίπτωση όμως μιλάμε γιά τήν εξάρτηση δημοσίων νοσοκομεί­ων άπό το ολιγοπώλιο και γιά τήν διαπλοκή κυβερνή­σεων και κομμάτων μέ τους επιχειρηματίες στην βά­ση γνωστών μεθόδων. Τό αύτό ισχύει και γιά τις ανα­θέσεις της καθαριότητας σέ ολιγοπώλια Ιδιωτών. Το θέλουμε; Δέν τό θέλουμε.

Το θέμα δέν είναι επομένως νά συζητήσουμε αν θέλουμε τήν συνεργασία Ιδιώτη με το κράτος άλλά πά­νω σέ ποια Βάση, Κατά μείζονα λόγο αύτό ισχύει και γιά το προσωπικό των δημοσίων νοσοκομείων. Ιατροί καί νοσηλευτές σήμερα είναι ήρωες. Τούτο σημαί­νει πως τυχόν διάθεσή τους σέ ιδιωτική εταιρεία πρέ­πει να γίνεται μέ τους αυτούς γλίσχρους μισθούς τών 1.200 εύρώ γιά ιατρούς καί 800-900 εύρώ γιά τους νο­σηλευτές, καί όχι βεβαίως μέ μισθούς πρώην ανατο­λικών χωρών. Διότι οι μισθοί πού δίδουν ιδιωτικές εται­ρείες στά Βαλκάνια γιά συνεργασία μέ δημόσια νοσο­κομεία είναι της τάξεως τών 200-300 εύρώ το πολύ.Άν αυτό συνέβαινε στην Έλλάδα, όποιος διανοείτο νά τά κάνει θά οδηγούσε το σύστημα σέ κατάρρευση.

Τομέγα θέμα, τέλος, -ανακεφαλαιώνω- είναι νά κατοχυρωθεί η ελευθερία τής επιλογής παρόχου υγείας-  και να αποτραπεί το ολιγοπώλιο. Στην πρώτη περίπτωση (μετά από χρόνια) κερδισμένος θά είναι, όπως σωστά τόνι­σε ο Μητσοτάκης, ο ασφαλισμένος. Στην δεύτερη  περίπτωση (μετά από χρόνια) τα προγράμματα τών  κομ­μάτων θά τά γράφουν οι διαθέτοντες τήν δεσπόζουσα θέση χρηματοδότες τους, τις δέ τιμές τών υπηρεσιών υγείας θά τίς ορίζουν έκβιαστικά τα ολιγοπώλια.

Ναι, λοιπόν. Επί της άρχής σωστή ή διάκριση κρατικού-δημοσίου που κάνει ό Κυριάκος, αλλά προσοχή στην νομοθέτηση. Ο τόπος έχει άνάγκη από καλύτε­ρες υπηρεσίες υγείας, όχι από νέα δίκτυα διαπλοκών πολιτικής – αγοράς.