"....Δίνει, λοιπόν, gift (δώρο) ο ηγέτης. Κι εκεί στη Λαμία, όπως θα είδατε, είχε πολύ gift - μετά το γιοτ χρειάστηκε μια ταξική εξισορρόπηση με πεντάστερο τσαντίρι. Να παράξει Αλ Τσαντίρι News. Μπούγιο, εν γένει, να γίνεται. Με σημαίες και με ταμπούρλα. Η ζωή τραβάει την κατηφόρα. Οταν μαζώνονται, όταν μαζώνονται, η ζωή τραβάει την κατηφόρα. (Δεν λες πως δεν έφερε και κάνα δυο καραβιές Σκοπιανών για συμπαράσταση, να φαίνεται πολύ το πλήθος). Πρόκειται για έναν συνδυασμό παρωδίας Αρη με Μαυρογιαλούρο. Οπότε προκύπτει Κοκκινογιαλούρος. Ενα κατρούγκαλο πράμα. Ασπρο μούρο, μαύρο μούρο, γεια σου Κοκκινογιαλούρο. Ρίξε και μια δέκατη πέμπτη σύνταξη να το ευχαριστηθούμε. Δεν μας φτάνει η μπροστάντζα, θέλουμε και την καβάντζα. Αυτό είναι το σύνθημα. Δεν μου 'φτασε το μέρισμα, θέλω και διαμέρισμα. Αργότερα, αργότερα, μας δίνεις και τα κότερα. Δεν μας ξεγελάς με σποτ, θέλουμε κι από ένα γιοτ. Με τον Αρη, με τον Αρη, τσίμπα τώρα ένα… Καμπάρι...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 24-16/05/19

"ΠΡΟΑΣΤΙΑΚΟΣ",
του Γιώργου Σκαμπαρδώνη
Νωρίτερα, νωρίτερα, μας μπούκωσαν με πίτουρα. Αργότερα, αργότερα, πλησίασαν δυο κότερα. Κι είπανε τον δεσπότη Βελουχιώτη και τον Παναγιώτ' γιοτ. Χαϊδευτικά.

Αυτή είναι, με δυο γραφικούς στίχους, η τετραετία που περάσαμε. Αλλά εκτός από τα κότερα ήρθαν και τα ασάλευτα βαγόνια - προηγουμένως εγκαινίασαν σταθμούς εισιτηρίων του μετρό Θεσσαλονίκης σε φωτοτυπία. Και πήγε τώρα πάλι και η υποψήφια με το κράνος να εγκαινιάσει κι αυτή βαγόνια. Μπλε κράνος - δες πώς πάει με το συνολάκι… Κράνος εν κράνει.

Κατά τα άλλα, είχαμε και νέες στρατολογήσεις. Μετά τον Χριστό και τον Μεταξά, γράφτηκε κι ο Βελουχιώτης στο κόμμα. Αλλά δεν μας εξήγησε ο ηγέτης τη φράση «Ούτε ψωμί ούτε νερό στον δηλωσία Μιζέρια». Ποιος είπε αυτή την κουβέντα, τότε, για τον Αρη και γιατί, λίγο πριν του πάρει το κεφάλι ο σύντροφος Δράκος με τον σουγιά. Και ποιος σήμερα κάνει αντίσταση υμνώντας τον Τραμπ και υποκλίνεται στας Ευρώπας που υποτίθεται πολεμεί; Ποιος είναι μια Βάρκιζα διαρκείας; Και πώς η μόνη επαναστατική επιλογή που απέμεινε σήμερα είναι ο Κουίκ; (Εβαλε και γλαδιόλες στον τάφο του Μπελογιάννη).

Αργότερα, αργότερα, θα μπούμε και στα ενδότερα. Τώρα δείξε δυο βαγόνια για να βλέπουν τα κωθώνια. Στα επόμενα εγκαίνια, που θα έρθει από την Ιταλία το κυλικείο του μετρό, θα εγκαινιάσουν και κέρινο ομοίωμα του μπάρμαν. Κατόπιν θα φέρουν και βαγκονλί, διότι θα έχουν κρεβάτια για να τα καθαγιάσουν κάνοντας μαθήματα ερωτικού προσανατολισμού (και τρενοβλάβειας).


Το ζήτημα είναι τι θα γίνει μετά τον Χριστό που αποστάτησε, τον Ιωάννη Μεταξά, τον Πετσίτη, τον Βελουχιώτη, τον Κουίκ, τον ΠΑΣ Γιάννινα, τον Θύμιο και τον Χάρρυ Κλυνν. Ποιος είναι ο επόμενος που θα μπει στη συλλογικότητα; Να ένα ερώτημα και θα έπρεπε από τώρα να το θέτουν οι εταιρείες στοιχημάτων. Ποιος είναι ο next; Θα είναι ο Δάγκουλας, θα είναι ο Δράκουλας, θα είναι ο Τραμπάκουλας; Μην είναι ο Παγκρατίδης, ο Καζαντζίδης, ο Θουκυδίδης; Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα, αρχαία μνημεία μας - χρυσή στολή -, που η Τέχνη εφόρεσε και το καθένα, μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;

Τον Ναπολέοντα Ζέρβα πώς και τον ξέχασαν στο βίντεο; Πώς και δεν τον οικειοποιήθηκαν ακόμα - είναι ένα κρίσιμο ερώτημα. Πώς και δεν αποστάτησε εισέτι και ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης αναδρομικά; Και αφού φαίνεται να τους είναι συμπαθής κάποιος που δολοφόνησε έντεκα άτομα, γιατί δεν βάζουν στο βίντεο και τον άλλον που απλώς οδηγούσε το τρίκυκλο; Τι ρατσιστικές διακρίσεις είναι αυτές; Ξέρω, υπάρχουνε καλές και κακές δολοφονίες. Αλλά πώς μια δολοφονία είναι χειρότερη από έντεκα; Ακατανόητη αυτή η έννοια της μη ισότητας.

Αρα, ανατριχιαστικά επίκαιρος κι ο Αρης. Το είπε ο ηγέτης γιατί δεν ξέρει την έννοια της λέξης «ανατριχιαστικά»; Μάλλον. Τόσο δύσκολη λέξη… Πάντως ο βέβηλος κι ανίερος Ηλίας Πετρόπουλος μας χαλάει βάναυσα τη μυθολογία χαρακτηρίζοντας τον Βελουχιώτη «πουστόμαγκα», «πορτοφολά» και «κολομπαρά», «πότη» και «επιθετικό» («Πτώματα, πτώματα, πτώματα», εκδ. Νεφέλη). Θα πεις, η ιδιωτική ζωή του καθενός δεν μας ενδιαφέρει. Σίγουρα όχι. (Εκτός αν πρόκειται για τη Μαρέβα). Ωστόσο δεν μοίραζε ο Αρης προεκλογικά επιδόματα για να εξαγοράσει ψήφους. (Αλλά έπαιρνε τις λίρες απ' τους Εγγλέζους). Επομένως, κατά ποια έννοια είναι επίκαιρος; Μήπως το ότι έπαιρνε τα εγγλέζικα επιδόματα και τα χρησιμοποιούσε εναντίον τους; Υπ' αυτή την έννοια, ναι, είναι επίκαιρος, διότι και οι νοήμονες ψηφοφόροι αυτό θα κάνουν, τώρα, μ' εκείνους που τους τα δίνουν ελπίζοντας να τους εκμαυλίσουν με φακελάκι. (Ο λίθος θέλει επιστρέψει επί τον κυλίοντα αυτόν).

Δίνει, λοιπόν, gift (δώρο) ο ηγέτης. Κι εκεί στη Λαμία, όπως θα είδατε, είχε πολύ gift - μετά το γιοτ χρειάστηκε μια ταξική εξισορρόπηση με πεντάστερο τσαντίρι. Να παράξει Αλ Τσαντίρι News. Μπούγιο, εν γένει, να γίνεται. Με σημαίες και με ταμπούρλα. Η ζωή τραβάει την κατηφόρα. Οταν μαζώνονται, όταν μαζώνονται, η ζωή τραβάει την κατηφόρα. (Δεν λες πως δεν έφερε και κάνα δυο καραβιές Σκοπιανών για συμπαράσταση, να φαίνεται πολύ το πλήθος). Πρόκειται για έναν συνδυασμό παρωδίας Αρη με Μαυρογιαλούρο. Οπότε προκύπτει Κοκκινογιαλούρος. Ενα κατρούγκαλο πράμα. Ασπρο μούρο, μαύρο μούρο, γεια σου Κοκκινογιαλούρο. Ρίξε και μια δέκατη πέμπτη σύνταξη να το ευχαριστηθούμε.

Δεν μας φτάνει η μπροστάντζα, θέλουμε και την καβάντζα. Αυτό είναι το σύνθημα.

Δεν μου 'φτασε το μέρισμα, θέλω και διαμέρισμα. Αργότερα, αργότερα, μας δίνεις και τα κότερα. Δεν μας ξεγελάς με σποτ, θέλουμε κι από ένα γιοτ. Με τον Αρη, με τον Αρη, τσίμπα τώρα ένα… Καμπάρι.

Είμαστε κι εμείς με τον λαό, όχι με τις ελίτ. (Κάνε και λίγο φλιτ). Αλλά το πιο νόστιμο είναι αυτός ο δαγκωτός κυνισμός, κυνισμός - πιτ μπουλ. Θέλουνε να μας εξαγοράσουν με τα δικά μας τα λεφτά, οι «Δεν Πληρώνω». Που σκαρφάλωναν στα διόδια, α λα Νοτοπούλου, και τώρα έρχονται να καμαρώσουνε ως μηχανοδηγοί δίπλα στα βαγόνια τα αγορασμένα με δικά μας φράγκα (και με δανεικά κράνη). Μια ζωή στην κούτρα, και με αυθάδη μούτρα.



Ακου επίκαιρος ο Αρης στην Ευρώπη του 2019 - όπως, εξάλλου, και ο Αγιος Νεκτάριος, του οποίου το λείψανο ενδόξως υποδέχτηκαν προ ημερών στη Θεσσαλονίκη. Αν, λοιπόν, αυτά περί Βελουχιώτη δεν είναι συντήρηση, τότε η φορμόλη είναι ενυδατική κρέμα contours des yeux. Και βέβαια δεν πρόκειται να εκπλαγούμε αν αύριο θελήσουν να οικειοποιηθούν ακόμα και τα θύματα του Μελιγαλά - πού το πρόβλημα; Ολοι οι καλοί χωράνε. Και μετά τους αποσύρουν. Βάλε - βγάλε. Οπως τα σποτ με την καημένη τη γιαγιά ή με την υποκριτικά μελό Δούρου. Αλλά όταν θεωρείς επίκαιρο τον Αρη, τότε δεν έχεις καμιά αίσθηση πραγματικότητας, άρα πώς μπορείς να κάνεις ένα καλό, σύγχρονο σποτ;

Αργότερα, αργότερα, θα χάσεις και τα κότερα.