"....Σε τι ωφελούσε το ΚΙΝΑΛ να λέει διάφορες αντιδεξιές κοινοτοπίες την ώρα που όλοι συζητούσαν επί του ορισμού της στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία όρισε ο Ευάγγελος Βενιζέλος; Τι εξυπηρετεί στρατηγικά η επίκληση της αντιδεξιάς ταυτότητας του κόμματος, όσο ακόμα είναι ανοιχτά τα ζητήματα για τα οποία και το ΠΑΣΟΚ αγωνίστηκε - η ανάκαμψη, η ενίσχυση των θεσμών, οι ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις, μια ευρεία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (αυτή που ισοπέδωσε ο Γαβρόγλου) και μαζί η διεύρυνση της δημοκρατίας, ο πλουραλισμός, η πάταξη της ανομίας, η νίκη επί του λαϊκισμού; Μπορεί το κόμμα αυτούς τους στόχους να τους πετύχει με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα; Σήμερα, μπορεί μόνο με τη ΝΔ - η πιθανή συγκυβέρνηση με την οποία δεν μπορεί να είναι κάτι που αποκλείεται...."

"ΤΑ ΝΕΑ", 28/05/19

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

Εκτός από τον Νίκο Μπίστη, που είναι εκτός συναγωνισμού, εκείνοι που πανηγύρισαν πρώτοι, αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του exit poll των ευρωεκλογών, ήταν οι εκπρόσωποι του ΚΙΝΑΛ στα διάφορα κανάλια. Ηταν πλέον τρίτο κόμμα, πολύ μπροστά από τη Χρυσή Αυγή - και επιπλέον έμοιαζαν ότι μπορούν να πάρουν ποσοστό γύρω στο 9%. Τελικά, το ποσοστό ήταν 7,6%. Και πάλι μιλάμε για τρίτο κόμμα, αλλά χωρίς δυναμική. Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, το ΚΙΝΑΛ δεν επωφελήθηκε από τη συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Αραγε για ποιον λόγο;

Κατά τη γνώμη μου, λόγω πολιτικής ασάφειας. Λόγω αδυναμίας να εμπνεύσει πολιτική πρόταση για την επόμενη μέρα. Λόγω προσκόλλησής του στα κλισέ της μεταπολιτευτικής κοινοτοπίας. Λόγω της κουρασμένης και κουραστικής εμμονής της ηγεσίας του να τονίζει την παλαιά αντανακλαστική αντιδεξιά αντίληψη για τα πράγματα, συχνά με έναν τρόπο που δικαιώνει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κι όμως. Το ΚΙΝΑΛ παρουσιάζεται ως η διευρυμένη συνέχεια του ΠΑΣΟΚ. Του κόμματος που, το διάστημα των κυβερνήσεων Σαμαρά, είχε βάλει με δυναμισμό τη σφραγίδα του στη γενναία προσπάθεια της περιόδου προκειμένου η χώρα να ανακάμψει. Η πρόεδρός του, Φώφη Γεννηματά, συμμετείχε, τότε, στις κυβερνήσεις Σαμαρά. Για ποιον λόγο άραγε ξεχνά εκείνη την περίοδο; Σε τι ωφελεί το ΚΙΝΑΛ όταν στελέχη του θεωρούν πως είναι συγγενείς με τον ΣΥΡΙΖΑ, που διώκει στελέχη του για αναπόδεικτα σκάνδαλα, όπως η Novartis; Σε τι ωφελούσε το ΚΙΝΑΛ να λέει διάφορες αντιδεξιές κοινοτοπίες την ώρα που όλοι συζητούσαν επί του ορισμού της στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία όρισε ο Ευάγγελος Βενιζέλος; Τι εξυπηρετεί στρατηγικά η επίκληση της αντιδεξιάς ταυτότητας του κόμματος, όσο ακόμα είναι ανοιχτά τα ζητήματα για τα οποία και το ΠΑΣΟΚ αγωνίστηκε - η ανάκαμψη, η ενίσχυση των θεσμών, οι ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις, μια ευρεία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (αυτή που ισοπέδωσε ο Γαβρόγλου) και μαζί η διεύρυνση της δημοκρατίας, ο πλουραλισμός, η πάταξη της ανομίας, η νίκη επί του λαϊκισμού; Μπορεί το κόμμα αυτούς τους στόχους να τους πετύχει με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα; Σήμερα, μπορεί μόνο με τη ΝΔ - η πιθανή συγκυβέρνηση με την οποία δεν μπορεί να είναι κάτι που αποκλείεται.

Το ΚΙΝΑΛ μπορεί να επιβιώσει μόνο ως κάτι άλλο από αυτό που έχουν συνηθίσει οι δεινόσαυροι του παλαιού ΠΑΣΟΚ. Ως ευρωπαϊκή μεταρρυθμιστική δύναμη. Οχι ως κόμμα που τραυλίζει.