"...Οι παρατρεχάμενοι του εξουσιαστικού συστήματος ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσαν, χθες, να σχετικοποιήσουν το αποτέλεσμα. Ο,τι κι αν κάνουν, το πικρό ποτήρι θα το πιουν. Ονειρεύονται επανασυσπείρωση, ανασυγκρότηση, αναδιοργάνωση. Είναι δύσκολο να το πετύχουν, επειδή έχουν εξαντλήσει κάθε δυνατότητα. Ενα κόμμα που αποκαλούνταν «της ριζοσπαστικής Αριστεράς» μετατράπηκε, στο όνομα της κυβερνητικής θητείας του, σε προσωπικό μηχανισμό εξουσίας του Τσίπρα. Αυτός και το στενό περιβάλλον του έδιναν τον τόνο. Επιλογές του Τσίπρα ήταν ο Πάνος Καμμένος παλιότερα, προσφάτως τα ορφανά του Καμμένου, κάποιοι παλαιοπασόκοι και ορισμένοι κουρασμένοι «γεφυροποιοί» που πάλι ανέβηκαν σε λάθος τρένο...."

Τέσσερις+δύο προβολές, από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ  ΝΕΑ", 27/05/19

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΝΤΕΛΑ

Με έξι λέξεις μπορεί κανείς να εξηγήσει τα αίτια της χθεσινής συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα. Σημειώστε:

Πρώτον: Μάτι. Ηταν εθνική τραγωδία. Η κυβέρνηση επιχείρησε να τη διαχειριστεί με προκλητικούς όρους ψευδεπίγραφης επικοινωνίας. Θεώρησε ότι το πέτυχε. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, όλοι αντιλήφθηκαν τι έγινε εκείνη την αποφράδα νύχτα του περσινού Ιουλίου. Και οι εικόνες με τις οικογένειες που κάηκαν αγκαλιασμένες στο οικόπεδο του θανάτου θα κυνηγούν για πάντα όλους όσοι συμμετείχαν λίγες ώρες αργότερα στη σύσκεψη της ντροπής. Και πρώτον απ' όλους τον Πρωθυπουργό, που ποτέ δεν ζήτησε μια συγγνώμη.

Δεύτερον: Μακεδονικό. Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της συμφωνίας, το να βγαίνει δύο φορές ο κ. Τσίπρας, λίγα εικοσιτετράωρα μετά την υπογραφή της και να χαρακτηρίζει φασίστες όλους όσοι διαφωνούν μαζί της ήταν το μεγαλύτερο λάθος στρατηγικής που έχει κάνει έως σήμερα. Εκείνες τις στιγμές «βγαίνεις» και λες ότι συμμερίζεσαι τον πόνο που προκαλεί στους Μακεδόνες, μπορεί να υποστηρίζεις τη λογική του μη χείρον βέλτιστον, αλλά σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζεις ακροδεξιούς εκείνους που διαφωνούν. Γιατί, απλά, δεν ήταν.

Τρίτον: Πετσίτης. Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς δέχθηκε το πιο ισχυρό πλήγμα που μπορούσε να δεχθεί από την ώρα που «ΤΑ ΝΕΑ» αποκάλυψαν αυτή την ιστορία. Για έναν απλό λόγο: όσοι κινήθηκαν γύρω από τον «Μανόλο» κι όσοι τον δημιούργησαν δεν διέφεραν σε τίποτα - τόσο ως προς το σκεπτικό όσο και ως προς τις συμπεριφορές - απ' όλους εκείνους που η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστερά» κατήγγελλε κουνώντας το δάχτυλο.

Τέταρτον: Κότερο. Η ιστορία με τις διακοπές του Πρωθυπουργού στο κότερο του εφοπλιστή ήταν το τελειωτικό χτύπημα στο όποιο ηθικό πλεονέκτημα είχε απομείνει στην κυβέρνηση. Ενας αριστερός ηγέτης, στο ντεκ ενός πολυτελούς γιοτ, κρυπτόμενος (αν και «ΤΑ ΝΕΑ» έγραφαν από πέρυσι τον Σεπτέμβριο), να απολαμβάνει πολυτελείς διακοπές. Κι όταν συλλαμβάνεται, αντί να σκύβει το κεφάλι, να ισχυρίζεται ότι «δεν έχει πρόβλημα, αν και οι υπουργοί του κάνουν διακοπές σε κότερα». Με μια λέξη; Θράσος.

Πέμπτον: Πολάκης. Οταν στο Μαξίμου αντιλήφθηκαν πόσο κακό έκανε ο αναπληρωτής υπουργός στην κυβέρνηση, στο κόμμα, αλλά κυρίως στην ελληνική κοινωνία με τη συμπεριφορά του, ήταν πολύ αργά. Το φαινόμενο «Πολάκης» είναι ό,τι πιο παρακμιακό αναδείχθηκε την τελευταία τετραετία. Με τις ευλογίες και την αμέριστη συμπαράσταση του ίδιου του Πρωθυπουργού. Η ζημία ήταν τεράστια, τελικώς, για το πρόσωπο του τελευταίου.

Εκτον: Παροχές. Θα πρέπει να ήταν εντελώς εκτός ελληνικής πραγματικότητας όσοι εισηγήθηκαν αλλά και όσοι υλοποίησαν αυτό το απίστευτο πακέτο παροχών της «θλιβερής Τρίτης», που ο Πρωθυπουργός βγήκε και είπε, εν ολίγοις: «Γεια σας. Θέλω να εξαγοράσω την ψήφο σας». Κι άρχισε να μοιράζει, δεξιά και αριστερά, επιδόματα, παροχές, προσλήψεις, μπόνους κ.λπ. κ.λπ. Από κάποια στιγμή κι έπειτα, απροκάλυπτα, λέγοντας ότι «αν δεν με ψηφίσετε, θα τα πάρω πίσω». Εν γνώσει του ότι έτσι η οικονομία επιστρέφει στο χάος, αλλά με την καταστροφική λογική ότι «αν δεν τα καταφέρω, ας τα βγάλει πέρα ο επόμενος»...



                       "ΤΑ ΝΕΑ", 27/05/19

ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΔΗΜΗΤΡΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Και τώρα; Πώς θα μπορούσε ο Αλέξης Τσίπρας να υποκριθεί πως δεν συμβαίνει τίποτε, λίγες ημέρες αφότου είχε δηλώσει πως εάν ηττηθεί το κόμμα του «δεν θα μπορεί να υποκριθεί πως δεν συνέβη τίποτε»; Πώς θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει πως δεν συνέβη τίποτε και πως η διαφορά των 9% μονάδων, η μεγαλύτερη που έχει καταγραφεί ποτέ σε ευρωεκλογές ανάμεσα στον νικητή και τον χαμένο της κάλπης, είναι μια διαφορά που δεν παράγει πολιτικά αποτελέσματα; Και πώς μπορεί, τέλος, να είναι διαφορετικό το πολιτικό αποτέλεσμα από αυτό της πρόωρης προσφυγής στις εθνικές κάλπες;

Κανονικά δεν πάει κανείς νωρίτερα στις εκλογές για να ξαναχάσει. Αλλά η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες δεν είναι κόντρα στη λογική. Αντίθετα, είναι το φυσικό αποτέλεσμα έπειτα από τέσσερα χρόνια εκλογικής λειψυδρίας, έπειτα από μια αποτυχημένη καμπάνια που ανέλαβε προσωπικά ο Πρωθυπουργός κι έπειτα από ένα κρεσέντο παρoχολογίας, το οποίο κορυφώθηκε με την πρωθυπουργική δήλωση πως «στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ δεν αναγράφονται μόνο τα ονόματα των υποψηφίων αλλά και η 13η σύνταξη».

Η πρωθυπουργοκεντρική καμπάνια είχε τόσο πολλά μηνύματα που τελικά δεν είχε κανένα. Το επικοινωνιακό επιτελείο δοκίμασε όλα τα σχήματα - από το επικοινωνιακό κατενάτσιο έως τη φουλ επίθεση. Ηταν ο Αλέξης Τσίπρας που έδωσε από το βήμα της Βουλής στις ευρωεκλογές περιωπή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Ο ίδιος που τις χαρακτήρισε δημοψήφισμα. Ο ίδιος που υποβάθμισε την εκλογική διαδικασία σε δημοσκόπηση «χωρίς το ερώτημα ποιος θα κυβερνήσει». Αλλά και ο ίδιος που έδωσε στις ευρωεκλογές τον χαρακτήρα ενός απλού νομοσχεδίου - όποιος θέλει τα θετικά μέτρα ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ.

Εκβιασμός

Το τελευταίο επιχείρημα αυτής της προσωπικής καμπάνιας ακούστηκε σαν εκβιασμός. Η αποδοκιμασία του ΣΥΡΙΖΑ στις κάλπες, είπε ο Πρωθυπουργός, θα θέσει σε κίνδυνο τις παροχές της κυβέρνησης. Η αποδοκιμασία του ΣΥΡΙΖΑ στις κάλπες, ξαναείπε ο Πρωθυπουργός, μπορεί να οδηγήσει σε περιπέτειες. Δεν εξήγησε ποτέ τι είδους περιπέτειες χωρούν σε μια δημοκρατία άτρωτη ακόμη και στο παραμικρό ενδεχόμενο εκτροπής όπως υποτίθεται πως είναι η δική μας. Αλλά αυτό που ακούστηκε πρώτα σαν εκβιασμός κι έπειτα σαν απειλή ήταν μάλλον ένα κύκνειο άσμα. Το κύκνειο άσμα ενός κόμματος που δεν έγινε ποτέ ο κύκνος που υποσχέθηκε.

Κι όμως. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε όλο τον χρόνο στη διάθεσή του για να μεταμορφωθεί. Είχε τον χρόνο που δεν είχε κανένα κόμμα πριν από αυτόν στην περίοδο της κρίσης, όταν η μία μετά τις άλλες οι κυβερνήσεις κατέρρεαν. Η μακροβιότερη μνημονιακή κυβέρνηση τράβηξε τον πολιτικό χρόνο ώς τα άκρα. Και η διαφορά του 9% δεν μπορεί παρά να ερμηνευθεί κάτω από αυτό το πρίσμα. Κάτω από το πρίσμα της συμπίεσης του λαϊκού συναισθήματος που περίμενε τέσσερα ολόκληρα χρόνια όχι μόνο για να εκφραστεί, αλλά και για να εκτονωθεί όταν πλέον έγινε ένα βασικά αντισύριζα συναίσθημα.

Πώς απάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ στο αντισύριζα συναίσθημα; Με περισσότερο Πολάκη. Με στραβές στις βάρδιες. Με αποδράσεις πολυτελείας στο Ιόνιο που δικαιολογήθηκαν ως αναφαίρετο δικαίωμα στην ιδιωτικότητα. Με την επίκληση του ηθικού πλεονεκτήματος ακόμη και όταν είχε κάνει σκόνη το ηθικό πλεονέκτημα ο Πετσίτης. Με τη βεβαιότητα πως η πρωθυπουργική φωτογένεια που κάνει νούμερα στην τηλεόραση μπορεί να υποκαταστήσει την πολιτική. Με το επιχείρημα πως αφού οι προηγούμενοι ήταν αυτοί που ήταν, οι επόμενοι μπορούν να είναι ακόμη και χειρότεροι.Παράδοξο

Είναι σχεδόν παράδοξο. Αλλά το κόμμα που δίχασε τους πολίτες σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς υπερψηφίστηκε για το Μνημόνιο που έφερε, αλλά καταψηφίστηκε για όλα τα άλλα. Επιδοκιμάστηκε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 ως μνημονιακή δύναμη, αλλά αποδοκιμάστηκε τέσσερα χρόνια αργότερα ως Αριστερά, όπως δεν είχε αποδοκιμαστεί κανένα κόμμα πριν από αυτό σε ευρωεκλογές. Αποδοκιμάστηκε και ως το πρώτο κόμμα που σε συνθήκες κρίσης κατέφυγε στον πιο στυγνό παλαιοκομματισμό.

Από τον λαϊκισμό στον παλαιοκομματισμό η απόσταση δεν είναι μεγάλη - αντίθετα, ο πιο σύντομος δρόμος προς τον παλαιοκομματισμό περνάει από τον λαϊκισμό. Αλλά στο διάστημα των τεσσάρων χρόνων που ξόδεψε ο ΣΥΡΙΖΑ το πέρασμα από τον έναν -ισμό στον άλλον ισοδυναμεί με πολιτικό αιώνα. Τι απέγινε ο ΕΝΦΙΑ που δεν διορθώνεται αλλά μόνο καταργείται; Ο ΦΠΑ που θα μειωνόταν; Το αφορολόγητο που, αντίθετα, δεν θα μειωνόταν; Δεν έγιναν απλώς υπερπλεονάσματα. Εγιναν υπερπλεονάσματα που μοιράστηκαν με ρουσφετολογική λογική. Εγιναν εκμαυλισμός συνειδήσεων και εξαγορά ψήφων.

Αποτυχία
Η παροχολογία αποδείχθηκε στρατηγική αποτυχία. Και η στρατηγική αποτυχία έφερε αυτό που μοιάζει να είναι χειρότερο από εκλογική πανωλεθρία. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη στρατηγική ήττα σε όλα τα επίπεδα. Ηττήθηκε στρατηγικά ως πολιτικό αφήγημα και πολιτική πρόταση, ως ύφος και ήθος εξουσίας, ως τρόπος διακυβέρνησης. Η ήττα είναι στρατηγική και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παραδοσιακό κόμμα, δεν συμμετείχε στην εναλλαγή της εξουσίας. Αλλά να που ως «νέο» κατάφερε μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια να αποκτήσει περισσότερες ρυτίδες και από αυτό που υποδείκνυε ως «παλιό». Δεν γέρασε απλώς πριν την ώρα του. Αποδείχθηκε θνησιγενές ως εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Θα επιβεβαιωθεί αυτή η στρατηγική ήττα και στις εθνικές κάλπες; Η παράδοση λέει πως η διαφορά στις ευρωεκλογές διευρύνεται στις βουλευτικές εκλογές υπέρ του πρώτου κόμματος. Δεν είναι βέβαιος κανείς πως το 9% υπέρ της Νέας Δημοκρατίας στις ευρωεκλογές θα γίνει 10% ή 11% στις βουλευτικές εκλογές. Είναι βέβαιο όμως πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ξεμείνει μόνο από πολιτικό αφήγημα, έχει ξεμείνει και από προεκλογικό υλικό. Δεν έχει νόημα να μοιράσει επιδόματα, δεν έχει νόημα να εγκαινιάσει υποδομές που δεν υπάρχουν, βαγόνια που δεν κινούνται και σταθμούς του μετρό με εκδοτήρια ζωγραφισμένα σε μουσαμάδες, δεν έχει νόημα να κάνει νούμερα στην τηλεόραση.

Φαρέτρα

Δεν μένει κάτι σε μια άδεια προεκλογική φαρέτρα. Δεν μένει ούτε εκείνο το δόγμα που λέει ότι «πρέπει να βάλουμε κάποιους στη φυλακή για να ξανακερδίσουμε στις εκλογές». Η φαρέτρα δεν γεμίζει με περισσότερο Πολάκη, με περισσότερες επιθέσεις στα μέσα ενημέρωσης που δεν είναι φίλα προσκείμενα στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με περισσότερες παροχές. Δεν γεμίζει με επιθέσεις στον νεοφιλελευθερισμό από εκείνους που υιοθέτησαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές και άλλες τόσες στην Ακρα Δεξιά από εκείνους που κυβέρνησαν με την Ακρα Δεξιά. Από εκείνους που ανέλαβαν όσο κανένας άλλος στο παρελθόν την ιδιοκτησία του προγράμματος λιτότητας. Και από εκείνους που μετέτρεψαν μια προγραμματική σύγκλιση με την Ακρα Δεξιά σε αισθητική ζύμωση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από αυτήν την άποψη, δεν έγινε ποτέ ο κύκνος που υποσχέθηκε. Δεν έμεινε όμως ούτε ασχημόπαπο. Εγινε πολλές φορές σχεδόν αποκρουστικός.

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/05/19

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ

Αν πρέπει να αξιολογήσουμε με πέντε κουβέντες τις χθεσινές εκλογές, οι οποίες οδηγούν τη χώρα σε αλλαγή σελίδας, είναι ότι έχουμε ήδη ως πρώτο σοβαρό παράγωγό τους τις εθνικές εκλογές της 30ής Ιουνίου. Ο «άχαστος» Αλέξης, που προκάλεσε με την πολιτική και τη συμπεριφορά του, με την αλαζονεία και την εμπάθειά του (ακόμη και χθες το βράδυ, η δήλωσή του για την ήττα απέπνεε αδιανόητη κακότητα, μισαλλοδοξία και εχθρότητα), οδηγείται πλέον στο περιθώριο της ιστορίας - «μια παρένθεση και μόνο» θ' αποδειχθεί ότι ήταν...

Από εκεί και πέρα, στα επιμέρους:

● αδιαφιλονίκητος νικητής των εκλογών είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝουΔου του. Για πρώτη φορά εδώ και επτά χρόνια, μέσα σε συνθήκες οικονομικής και πολιτικής κρίσης, ο Μητσοτάκης νίκησε τον «άχαστο» Τσίπρα και έφερε τη ΝΔ μπροστά από τον ΣΥΡΙΖΑ, κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες, και ειδικά τη μία και μεγαλύτερη, ότι ο άλλος είχε ως Πρωθυπουργός και επικεφαλής της κυβέρνησης, και το μαχαίρι και το πεπόνι

● η νίκη του προέδρου Κυριάκου έχει μία πτυχή η οποία αφορά τη μεταξύ τους σχέση, με τον «άχαστο» πρόεδρο Αλέξη. Το θύμα της στρατιάς των τρολ του ΣΥΡΙΖΑ και των δυσωδών υπογείων του Μεγάρου Μαξίμου, που τάχα μου έχανε συνεχώς από τον «χαρισματικό» Τσίπρα, και που έκανε δήθεν το ένα μετά το άλλο επικοινωνιακό λάθος, ο «Κούλης», τον κέρδισε καθαρά, ξάστερα, ολοκληρωμένα, και χωρίς αμφισβητήσεις

● μαζί κατέρρευσε παταγωδώς δε, και όλη η φιλολογία ότι ο Τσίπρας είναι ηγέτης μακράς πνοής, και πως την επομένη των εκλογών, σήμερα δηλαδή, μετά τη νίκη του, η ΝουΔου θα εξαναγκαζόταν να αλλάξει ηγέτη

● η συντριπτική διαφορά μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου κόμματος, αυτές οι 9 και κάτι μονάδες, εξαναγκάζει τον «άχαστο» Αλέξη να σταματήσει να υποδύεται ότι «ψιχαλίζει». Δεν «ψιχαλίζει». Ο ελληνικός λαός τού έδειξε την έξοδο

● αν για τον «Κούλη», όπως απαξιωτικά ονόμαζαν τον Μητσοτάκη οι συνεργάτες του, και συνόδευαν τις εκτιμήσεις τους για το αποτέλεσμα των εκλογών ότι «έχασε, έφυγε», το ίδιο ισχύει και για εκείνον! Εχασε, πρέπει να φεύγει. Ο λαός τον αποδοκίμασε ηχηρά...

● θυμίζω για όσους έχουν αμφισβητήσεις αναφορικά με όλα τα προηγούμενα, ότι ήταν ο Αλέξης ο «άχαστος» αυτός ο οποίος πότε χαρακτήριζε «δημοσκόπηση» το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, πότε δήλωνε ότι η κάλπη των ευρωεκλογών αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης για την κυβέρνηση, και πότε ότι η ψήφος των πολιτών θα είναι ψήφος έγκρισης ή απόρριψης των μέτρων

● έθεσε λοιπόν ένα πλήθος διλημμάτων, διχαστικών και εκβιαστικών κατά κανόνα, και απορρίφθηκαν όλα, από τους πολίτες. Κυρίως όμως απορρίφθηκε η στρατηγική της πόλωσης που καλλιέργησε εμφυλιοπολεμικό κλίμα στη δημόσια ζωή, και προοιωνίζεται ακόμη χειρότερες συνθήκες για τη συνέχεια...

● ο ΣΥΡΙΖΑ όμως διατήρησε ένα σοβαρό ποσοστό. Το 24% του δίνει το δικαίωμα να δηλώνει ότι είναι χωρίς αμφισβήτηση το δεύτερο κόμμα στη χώρα, και πως είναι παρών στον πολιτικό χάρτη, ότι η εποχή του 3% και του μικρού κόμματος της ανανεωτικής Αριστεράς ανήκει οριστικά στο παρελθόν, και πως ως κόμμα εξουσίας μπορεί δυνητικά να επανέλθει

● το 24% δίνει μεν στον ΣΥΡΙΖΑ τη δυνατότητα να εδραιώσει οριστικά και αμετάκλητα την παρουσία του στον πολιτικό χάρτη, έστω και με ασαφές πολιτικό υπόβαθρο (είναι Αριστερά; είναι Κεντροαριστερά; είναι και τα δυο μαζί; είναι προοδευτική παράταξη με τόσους ακροδεξιούς στο εσωτερικό του; άγνωστο και αδιευκρίνιστο), αλλά από την άλλη πλευρά ουδείς μπορεί να παραγνωρίσει ότι το 8% του ΚΙΝΑΛ το οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο περιθώριο

● όσοι πανηγυρισμοί και να υπάρξουν, που το ΚΙΝΑΛ είναι τρίτο κόμμα, και δεν είναι τρίτη η Χρυσή Αυγή, τίποτε δεν μπορεί να αποκοιμίσει τους πολίτες και να τους κρύψει την πραγματικότητα. Ποια είναι αυτή; Οτι το ΚΙΝΑΛ οδεύει αργά αλλά σταθερά προς το τέλος του, και θα πρέπει να αγωνιστεί σκληρά για να το αποφύγει στις εκλογές της 30ής Ιουνίου οι οποίες θα πραγματοποιηθούν σε κλίμα ακραίας πόλωσης

● 8% αν θυμούνται καλά στη Χαριλάου Τρικούπη πήρε μόνος του ως επικεφαλής ενός καθημαγμένου από την κρίση ΠΑΣΟΚ ο Ευάγγελος Βενιζέλος το 2014, με απέναντί του έναν ΣΥΡΙΖΑ που σάρωνε ό,τι υπήρχε μπροστά του και το μισό ΠΑΣΟΚ, και τον Γ. Παπανδρέου να τον πολεμούν αλύπητα

● αυτό το γηρασμένο ΚΙΝΑΛ, για να το αναλύσω περισσότερο, αυτό το ΚΙΝΑΛ που στις νεαρές ηλικίες των 17-24 συγκεντρώνει μόλις το 3%, δεν μπορεί να πάει πουθενά. Εχει ό,τι και τα περισσότερα στελέχη του: αρθριτικά, ζάχαρο, ουρία, μεγάλη πρεσβυωπία, ισχιαλγία, πολλές βουλωμένες αρτηρίες και χρειάζεται επειγόντως ανανέωση. Νέο αίμα. Παιδιά, με όρεξη και δυνάμεις, να ξεκοκαλίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Οχι καταθλιπτικούς γέρους, που λένε όλο ιστορίες για τον Ανδρέα, και δακρύζουν όταν αναφέρονται στα κλέη του παρελθόντος

● επιμένω για το ΚΙΝΑΛ και το μέλλον του, γιατί φοβούμαι ότι από την ύπαρξή του εξαρτάται το μέλλον της Κεντροαριστεράς, της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης της χώρας. Φοβούμαι δηλαδή ότι στη Χαριλάου Τρικούπη θα αρχίσουν πάλι τίποτε «παπάντζες» του είδους πόσο μεγάλη νίκη πήραμε, και θα παρακάμψουν το πραγματικό γεγονός ότι το κόμμα δεν κατάφερε να επαναπατρίσει τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που έφυγαν το 2015 και επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται στο 24% υποδυόμενος την Κεντροαριστερά, ενώ η πραγματική Κεντροαριστερά είναι καθηλωμένη σε ένα ποσοστό που δεν της δίνει το δικαίωμα να παίξει κάποιο ρόλο στις εξελίξεις μετά την 30ή Ιουνίου

● όταν ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει 13-14 ολόκληρες μονάδες από το ποσοστό του τού 2015 και το ΚΙΝΑΛ δεν εισπράττει τίποτε αλλά πανηγυρίζει διότι διατήρησε το 8% των προηγούμενων εκλογών, τότε κάποιος έχει πάρει στάχτη, μας έχει βάλει όλους κάτω και μας τη ρίχνει στα μάτια...

● ούτε οι προσεχείς εκλογές, ούτε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, πρέπει να δημιουργήσουν πέπλο κάλυψης για το τι συνέβη στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαφανισμένος από παντού, και όχι μόνο αυτό, αλλά η εμμονή του στο να κατεβάσει υποψήφιους ακόμη και εκεί που δεν είχε καμία τύχη, «παρέδωσε» ολόκληρη τη χώρα στη Δεξιά

● παράλληλα ο καταστροφικός για την Αυτοδιοίκηση «Κλεισθένης», το τερατούργημα που κατασκεύασε ο Σκουρλέτης ως υπουργός, είναι απολύτως βέβαιο ότι διαλύει κάθε ελπίδα να λειτουργήσει αποτελεσματικά Τοπική Αυτοδιοίκηση στη χώρα. Τον σπόρο για να υπάρξει συναλλαγή πάνω και κάτω από το τραπέζι βάζει ο εγκληματικός αυτός νόμος και μένει να δούμε πώς θα υλοποιηθεί

● το εκλογικό αποτέλεσμα επιβεβαίωσε απολύτως τις δημοσκοπήσεις που παρακολουθήσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα, και διέψευσε πανηγυρικά τις δημοσκοπήσεις-μαϊμού που εμφάνιζαν τον ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικεί τη νίκη στις εκλογές. Χαστούκι επίσης ήταν και στην προπαγάνδα ΣΥΡΙΖΑ περί fake news που κατασκευάζουν τα μέσα ενημέρωσης για να πλήξουν τον Αλέξη τον «άχαστο»

● το «κλείνει η ψαλίδα» θα είναι το μεγαλύτερο ανέκδοτο που θα συνοδεύει τον Τσίπρα και τους δικούς του. Οι αθεόφοβοι, μέχρι και χθες έβαλαν την ΕΡΤ να ισχυρίζεται ότι η διαφορά θα είναι μικρή στις πέντε μονάδες ή κάτω από αυτές - για να μπορεί προφανώς να ισχυριστεί ο «ηγεμόνας» ο «άχαστος» ότι μπορεί και να το γυρίσει το «ματσάκι»...

● και δεν σχολιάζω καν το γεγονός της αδιανόητης καθυστέρησης στη συγκέντρωση και την παρουσίαση των αποτελεσμάτων.

Κλείνοντας να υπογραμμίσω, με βάση και τις εμφανίσεις των αλαζόνων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στις τηλεοράσεις (Σκουρλέτης, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Σπίρτζης κ.λπ.), ότι αυτό που έπαθαν, αλλά φευ τίποτε δεν κατάλαβαν, ήταν ότι ο λαός αποδοκίμασε την οίηση με την εξουσία, τη φιλαυτία, και τον έπαρσή τους...

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/05/19

Το μήνυμα της κάλπης ήχησε όπως ηχεί ένα ξεγυρισμένο χαστούκι. Οι έλληνες πολίτες τιμώρησαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, τιμώρησαν δηλαδή τον αμοραλισμό, το ψέμα, την εχθροπάθεια και τον τυχοδιωκτισμό. Μπήκε στον στίβο της εξουσίας υποσχόμενος ανεξαρτησία, ευημερία, χρήμα χωρίς σημαντική προσπάθεια. Και ζει το λυκόφως της διακυβέρνησής του έχοντας κάνει προσπάθειες να διαχειριστεί τη φτώχεια σε συνθήκες παλινόρθωσης του κομματικού κράτους - με επιδόματα, ελεημοσύνες και ρουσφέτια. Κορόιδεψε και τον πήραν χαμπάρι. Ο Τσίπρας υποσχέθηκε παροχές στο όνομα, δήθεν, μιας κοινωνικής ατζέντας - αλλά στην ουσία έκλεινε τους ορίζοντες της χώρας.

Ελέχθη ότι οι ευρωεκλογές στην Ελλάδα ήταν εθνοκεντρικές, αφού δεν λαμβάνονταν υπόψη τα ζητήματα που αφορούσαν την Ευρώπη. Λάθος. Ο,τι ζούμε στην Ελλάδα αφορά την Ευρώπη. Η ελληνική χρεοκοπία, η σωτηρία της χώρας, τα Μνημόνια και η επιτήρηση της Ελλάδας ήταν καθαρά ευρωπαϊκές εξελίξεις. Η άνοδος των αντιευρωπαϊκών / αντιμνημονιακών δυνάμεων ήταν ευρωπαϊκή εξέλιξη. Το παρ' ολίγον Grexit ήταν ευρωπαϊκή εξέλιξη. Η μεταμόρφωση του Τσίπρα, από αντιμνημονιακό εξουσιαστή σε μνημονιακό εξουσιαστή, ήταν ευρωπαϊκή εξέλιξη. Την ατζέντα της Ευρώπης δεν τη θέτουν οι κομματικές γραφειοκρατίες, τη θέτουν οι περιστάσεις.

Οι παρατρεχάμενοι του εξουσιαστικού συστήματος ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσαν, χθες, να σχετικοποιήσουν το αποτέλεσμα. Ο,τι κι αν κάνουν, το πικρό ποτήρι θα το πιουν. Ονειρεύονται επανασυσπείρωση, ανασυγκρότηση, αναδιοργάνωση. Είναι δύσκολο να το πετύχουν, επειδή έχουν εξαντλήσει κάθε δυνατότητα. Ενα κόμμα που αποκαλούνταν «της ριζοσπαστικής Αριστεράς» μετατράπηκε, στο όνομα της κυβερνητικής θητείας του, σε προσωπικό μηχανισμό εξουσίας του Τσίπρα. Αυτός και το στενό περιβάλλον του έδιναν τον τόνο. Επιλογές του Τσίπρα ήταν ο Πάνος Καμμένος παλιότερα, προσφάτως τα ορφανά του Καμμένου, κάποιοι παλαιοπασόκοι και ορισμένοι κουρασμένοι «γεφυροποιοί» που πάλι ανέβηκαν σε λάθος τρένο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, μετατράπηκε σε κόμμα ευνοουμένων του αρχηγού. Σε ένα μόρφωμα που έπρεπε να υποστηρίζει το σύστημα προπαγάνδας του ηγέτη, τη σκηνοθεσία αποφυγής των ευθυνών στο Μάτι, τις βόλτες με τα κότερα, τις αντιδημοκρατικές επιλογές στη Δικαιοσύνη ή στον Τύπο. Η ήττα αυτού του συστήματος είναι τεράστια - και όταν δεν υπάρχει αντίδωρο, δεν υπάρχουν πολλά κορόιδα να την αναδεχτούν. Γι' αυτό κάνει εκλογές ο Τσίπρας. Οσοι θέλουν έδρες και καρέκλες, λέει, ας τις υπερασπιστούν. Από κόμμα αρχών, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει κόμμα της καρέκλας. Κι αυτή τρίζει.

..Τρεις πρώτοι σχολιασμοί, από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝ.ΑΛΛ.

"

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/05/19

https://www.tanea.gr/print/2019/05/27/opinions/eytheia-katadiki-tis-kyvernisis-al-tsipra/

ΟΙ ΠΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΥΟ

Του Κώστα Σκανδαλίδη

Μέσα στην αδυσώπητη σύγκρουση των Ευρωκλογών, που ουσιαστικά ήταν εθνικές εκλογές, μείναμε όρθιοι. Όσο και αν προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας να εμφανίσουν τη μεγάλη τους ήττα ως επικράτηση στον προοδευτικό χώρο, κονταροχτυπιούνται με τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί ο ίδιος ο πρωθυπουργός έθεσε ως διακύβευμα των εκλογών την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του. Και το αποτέλεσμα των εκλογών οδηγεί στην παλινόρθωση της δεξιάς.

Η προσπάθεια να εμφανιστεί το Κίνημα Αλλαγής ως μία στάσιμη πολιτική δύναμη για την οποία προεξοφλούσαν την αδυναμία της ακόμα και να μπει στη Βουλή και με τις μετρήσεις να επιμένουν να κρατάνε το ΚΙΝΑΛ μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, απέτυχε αφού εμφάνισε μια αύξηση των δυνάμεων του πολύ σοβαρή. Μία αύξηση που δεν μας επιτρέπει να πανηγυρίζουμε αλλά μας γεννά στέρεη την ελπίδα ότι επιστρέφουμε. Στις 30 Ιουνίου οι πόλοι που θα συγκρουστούν θα είναι τρεις. Τη συντήρηση θα την εκφράζουν οι ταυτόσημες πολιτικές ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ και την πρόοδο το δικό μας πρόγραμμα.

Θα δώσουμε τη μάχη να μη συνεχιστεί η εικόνα των δύο μονομάχων που διεξάγουν έναν πολιτικό αγώνα χωρίς ήθος και να ανοίξει ένας πραγματικός διάλογος για την επόμενη μέρα της χώρας. Εμείς θα συνεχίσουμε ανένδοτο τον αγώνα μας και από τη νέα μας θέση, συσπειρωμένοι θα δώσουμε τη μάχη για την πολιτική ανατροπή που έχει ανάγκη ο τόπος.