"...Αλλοι κληρονομούν τον παράδεισο και άλλοι τα επίγεια επιδόματα. Εκεί όπου άλλοι γράφουν «χριστιανικό» οι γκουρού και οργανικοί διανοούμενοι του ΣΥΡΙΖΑ διαβάζουν «σοσιαλιστικό». Σ' αυτή την παρανάγνωση που απευθύνεται στους πιστούς του, το Κόμμα είναι το δόγμα, ο ηγέτης ο Μεσσίας και η αταξική απονομή προνομίων η τελική κρίση. Είναι η οφθαλμαπάτη που έχει ανάγκη η πρώτη φορά Αριστερά για να αποδείξει ότι και αυτή τον αγώνα τον καλό αγωνίζεται. Δεν βαδίζει προφανώς στον δρόμο της Εκκλησίας, αλλά μπορεί να αλληθωρίζει προς το τελετουργικό της. Δεν πιστεύει στον «λόγο της αληθείας», αλλά εργαλειοποιεί με άνεση σύμβολα και έννοιες κάτω από την προβιά του ψευδευσεβισμού. Δεν αναγνωρίζει τη χριστιανική ηθική, αλλά προβάλλει με περισσή αλαζονεία το ηθικό πλεονέκτημα - ακριβώς όπως ένας ζηλωτής θα διαφήμιζε τη δική του υπεροχή σε σχέση με άλλους προσήλυτους. Ακριβώς όπως ένας φανατικός διαχωρίζει την αξία των ανθρώπων ανάλογα με το αν αποδέχονται τη δική του ουτοπία (ή αυταπάτη)...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 18-19/05/19

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΟΥΛΓΕΡΙΔΗ

Η επικοινωνιακή προϊστορία είναι γνωστή. Πριν απ' όλα, η «επιφάνεια» τον Αύγουστο του 2014, όταν ο Αλέξης Τσίπρας είχε μείνει μόνος με την εικόνα της Παναγίας «Αξιον Εστί», στο Αγιον Ορος. Κι ύστερα το περιστέρι που άφησε να πετάξει κατά την εορτή των Θεοφανίων στον Πειραιά. Σίγουρα οι πολλαπλές συναντήσεις του με τον προκαθήμενο της ελληνικής Εκκλησίας. Και εσχάτως η επίσκεψή του στην Αγία Σοφία (όπου ρωτούσε την ξεναγό γιατί κάποια ψηφιδωτά είναι καλυμμένα, ενώ άλλα όχι). Η εργαλειοποίηση του λαϊκού συναισθήματος στην τελική ευθεία προς τις ευρωεκλογές χρειαζόταν μία κορύφωση. Και τη βρήκε όταν ο κατά δήλωσή του άθρησκος Πρωθυπουργός ανέφερε ότι η ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται «πολύ πιο κοντά σε όσα είπε ο Χριστός».

Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, αλλά η προεκλογική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αφήσει το χριστεπώνυμο πλήθος στη δημοσκοπική περιοχή του αντιπάλου. Ειδικά μετά την πρόσφατη ένταση για τη μισθοδοσία των ιερέων και τις ιερεμιάδες μητροπολιτών για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Δεν ήταν, πάντως, και τόσο αγαπητική ή αθώα αυτή η αναφορά στον Χριστό. Η μορφή που επέλεξε ο Πρωθυπουργός ταιριάζει στη δική του ιδεοληψία και σίγουρα στην επικοινωνιακή ανάγκη της στιγμής. Ο Χριστός στον οποίο αναφέρθηκε είναι απεκδυμένος από οποιαδήποτε θεολογική ή φιλοσοφική έννοια. Κι αυτό φάνηκε από την αμέσως επόμενη αποστροφή του κατά τα εγκαίνια του νοσοκομείου της Λευκάδας (από τις λίγες μάλιστα που ο Πρωθυπουργός διαβάζει και δεν λέει από στήθους): «Διώξαμε από τον ναό της Υγείας όλους εκείνους τους εμπόρους, τους μεταπράτες, τα ποντίκια που ροκάνιζαν δισεκατομμύρια και δημιουργούσαν αυτά τα ελλείμματα για να μην μπορεί ο λαός να έχει πρόσβαση σε δημόσιες και ελεύθερες υπηρεσίες Υγείας». Με το συμπάθιο, κύριε λογογράφε, αλλά θα μπορούσατε να προσθέσετε τη λέξη «αργυραμοιβοί» για να αποφευχθούν οι συγχύσεις και να φτάσουμε στο προκείμενο. Ο κατά φαντασίαν Χριστός του Πρωθυπουργού είναι ο οργισμένος Χριστός στον ναό του Σολομώντος που αναποδογυρίζει τα τραπέζια με τα νομίσματα των συναλλαγών. Ενας εξεγερμένος άνθρωπος, γνήσιος ιδεαλιστής της εποχής, που φτάνει στο μη περαιτέρω και προχωρά σαν έτοιμος από καιρό στον δρόμο της επανάστασης. Πάνω σ' αυτόν τον προγραμματικό άξονα, άλλωστε, συναντήθηκαν αρκετά νωρίς - το 2011 - ο Αλέξης Τσίπρας με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, όταν ο πρώτος ζητούσε τη συμμαχία με την Εκκλησία, «η οποία πρέπει να πρωτοστατήσει στο κοινωνικό της έργο».

ΚΟΜΜΑ - ΔΟΓΜΑ. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι εδώ που φτάσαμε, αλλά η αναφορά δεν είναι αθώα και για έναν ακόμη λόγο. Επειδή υπακούει στη βαθύτερη «θεολογία» του κόμματος. Ο Τσίπρας επικαλέστηκε το «σημείον αντιλεγόμενον» σε μια προσπάθεια να υπενθυμίσει το ξεχασμένο κήρυγμα περί ισότητας και δικαιοσύνης. Το αριστερό ακροατήριο είναι μαθημένο άλλωστε στη γραμμική αντίληψη της ιστορίας. Αλλοι κληρονομούν τον παράδεισο και άλλοι τα επίγεια επιδόματα. Εκεί όπου άλλοι γράφουν «χριστιανικό» οι γκουρού και οργανικοί διανοούμενοι του ΣΥΡΙΖΑ διαβάζουν «σοσιαλιστικό». Σ' αυτή την παρανάγνωση που απευθύνεται στους πιστούς του, το Κόμμα είναι το δόγμα, ο ηγέτης ο Μεσσίας και η αταξική απονομή προνομίων η τελική κρίση. Είναι η οφθαλμαπάτη που έχει ανάγκη η πρώτη φορά Αριστερά για να αποδείξει ότι και αυτή τον αγώνα τον καλό αγωνίζεται. Δεν βαδίζει προφανώς στον δρόμο της Εκκλησίας, αλλά μπορεί να αλληθωρίζει προς το τελετουργικό της. Δεν πιστεύει στον «λόγο της αληθείας», αλλά εργαλειοποιεί με άνεση σύμβολα και έννοιες κάτω από την προβιά του ψευδευσεβισμού. Δεν αναγνωρίζει τη χριστιανική ηθική, αλλά προβάλλει με περισσή αλαζονεία το ηθικό πλεονέκτημα - ακριβώς όπως ένας ζηλωτής θα διαφήμιζε τη δική του υπεροχή σε σχέση με άλλους προσήλυτους. Ακριβώς όπως ένας φανατικός διαχωρίζει την αξία των ανθρώπων ανάλογα με το αν αποδέχονται τη δική του ουτοπία (ή αυταπάτη).

Μακριά από εμάς και την επικοινωνιακή μας Βαβέλ, αλλά η βιβλική εικονοποιία έχει αρκετά παραδείγματα που θα ταίριαζαν γάντι στην περίπτωσή μας. Λύκους που μπαίνουν στο κοπάδι των προβάτων ενώ οι ποιμένες κάνουν τα στραβά μάτια. Αγανακτισμένους που διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον. Υποκριτές που φορτώνουν βάρη στις πλάτες των ανθρώπων, ενώ οι ίδιοι καβαντζάρουν τις πρώτες θέσεις στα δείπνα (την εποχή του Ιησού, ως γνωστόν, δεν είχαν ανακαλυφθεί τα γιοτ στην Καπερναούμ).