"....Ο κ. Μυλόπουλος (που πληρώνεται από όλους του Ελληνες) έγραψε ότι «το μετρό (που επίσης πληρώνουν όλοι οι Ελληνες) στηρίζει Νοτοπούλου». Τα βαγόνια εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους. Και έγιναν έρμαιο των βανδάλων. Οπως έγινε και το 2016, κάποιοι μπήκαν κρυφά στον χώρο αποθήκευσης των (ακίνητων και μέχρι τουλάχιστον το 2020 άχρηστων) βαγονιών και έγραψαν συνθήματα με σπρέι. Από μια άποψη αυτή ήταν η λογική κατάληξη. Οχι μόνο λόγω της ανικανότητας των κυβερνώντων να προστατέψουν την περιουσία μας, αλλά επειδή κάποιοι σκέφτηκαν «ένα σκασμό λεφτά πληρώνει η κυβέρνηση για να κάνει φιγούρα. Να μην κάνουμε κι εμείς λίγο;»...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/05/19

"ΑΠΟΓΡΑΦΕΣ",

του Πάσχου Μανδραβέλη

Μπορεί να μην έχουν μετρό στη συμπρωτεύουσα, αλλά οι Θεσσαλονικείς χόρτασαν βαγόνια. Μόλις ανέλαβαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ξεκίνησαν να πηγαινοφέρνουν οχήματα στη ΔΕΘ προκειμένου να φάνε τα μάτια ψάρια. Το 2016, ο επαναστάτης πρώην πρύτανης του ΑΠΘ και πολυπράγμων πρόεδρος της «Αττικό Μετρό Α.Ε.» έφερε το πρώτο βαγόνι για επίδειξη στη ΔΕΘ. Το όχημα δεν είχε καμία σχέση με το μετρό Θεσσαλονίκης. Ηταν διαφορετικών διαστάσεων, προδιαγραφών, από άλλη κατασκευάστρια εταιρεία. Είχε μέχρι και διαφορετικό χρώμα. Αλλά όπως οι κονκισταδόρες δεν νοιάζονταν για την ποιότητα των χαντρών που μοίραζαν στους ιθαγενείς, έτσι και ο κ. Γιάννης Μυλόπουλος πήρε ένα βαγόνι από το μετρό της Αθήνας και το εξέθεσε στη Θεσσαλονίκη.

Δεν ξέρουμε πόσο επιβαρύνθηκαν οι φορολογούμενοι γι’ αυτή τη μεταφορά. Απλώς ο πρόεδρος της «Αττικό Μετρό», σε συνέντευξη Τύπου, διαβεβαίωσε ότι «κόστισε απειροελάχιστα». Αλλά πάλι οι κονκισταδόρες του κράτους θεωρούν «απειροελάχιστα» όσα κι να ξοδέψουν από τα δικά μας λεφτά για να κάνουν φιγούρα. Τέλος πάντων! Πριν καν ανοίξει η 81η ΔΕΘ, άγνωστοι «τρύπωσαν» ανενόχλητοι στις εγκαταστάσεις και έκαναν γράφιτι στο εκθεσιακό βαγόνι του μετρό. Αυτά το 2016...

Το 2017 έφτασε το πρώτο πραγματικό βαγόνι του μετρό Θεσσαλονίκης, πάλι για την έκθεση. Το είδαν οι επισκέπτες της 82ης ΔΕΘ, αλλά δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε μετά. Μπορεί να επέστρεψε στο εργοστάσιο για ολοκλήρωση, όπως έγινε το 2018 με το «Aσημένιο Bέλος» στην 83η ΔΕΘ. Ηταν ένα τρένο που ήρθε από την Ιταλία, έκαναν μια βόλτα οι υπουργοί από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Κατερίνη και επέστρεψε στην Ιταλία. Σίγουρα και αυτό το σόου μάς κόστισε «απειροελάχιστα».

Το 2018 ξαναήρθε «για πρώτη φορά» ένα βαγόνι του μετρό για την 83η ΔΕΘ. «Είστε οι πρώτοι που το βλέπετε», είπε στην πρόθυμη για κυβερνητική προπαγάνδα ΕΡΤ ο κ. Μυλόπουλος (4.9.2018). Το 2019, μετά τα εγκαίνια στα ζωγραφισμένα εκδοτήρια εισιτηρίων που έκανε ο πρωθυπουργός, ξαναήρθαν «για πρώτη φορά» τα βαγόνια του μετρό. Οι κυβερνητικοί παράγοντες φωτογραφήθηκαν με παρδαλά γιλέκα, εντός των ακίνητων βαγονιών. Ο κ. Μυλόπουλος (που πληρώνεται από όλους του Ελληνες) έγραψε ότι «το μετρό (που επίσης πληρώνουν όλοι οι Ελληνες) στηρίζει Νοτοπούλου». Τα βαγόνια εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους. Και έγιναν έρμαιο των βανδάλων. Οπως έγινε και το 2016, κάποιοι μπήκαν κρυφά στον χώρο αποθήκευσης των (ακίνητων και μέχρι τουλάχιστον το 2020 άχρηστων) βαγονιών και έγραψαν συνθήματα με σπρέι.

Από μια άποψη αυτή ήταν η λογική κατάληξη. Οχι μόνο λόγω της ανικανότητας των κυβερνώντων να προστατέψουν την περιουσία μας, αλλά επειδή κάποιοι σκέφτηκαν «ένα σκασμό λεφτά πληρώνει η κυβέρνηση για να κάνει φιγούρα. Να μην κάνουμε κι εμείς λίγο;».

Έντυπη

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/05/19

"ΔΙΑΓΩΝΙΩΣ",
του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Ορισμένοι δεν έχουν καμία αίσθηση του τρόπου με τους οποίους τους βλέπουν οι άλλοι. Στις ακραίες περιπτώσεις με αυτούς ασχολούνται ειδικοί επιστήμονες οι οποίοι εντρυφούν στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής. Οπως όταν νομίζεις πως είσαι ο Ναπολέων, ενώ όλοι οι άλλοι γύρω σου σε φωνάζουν Λάκη. Οι ηπιότερες μορφές της πάθησης χρησιμοποιούνται ως πρώτη ύλη σε γελοιογραφίες, κωμωδίες, ανέκδοτα και οτιδήποτε επινοεί η νοημοσύνη για να εκτονωθεί. Οι ηγέτες απολυταρχικών καθεστώτων το πρόβλημα το αντιμετωπίζουν μόνον όταν έρθει η ώρα της πτώσης τους. Οσο κρατούν τα ηνία της εξουσίας δεν τους αφορά ο τρόπος με τον οποίον τους βλέπουν οι άλλοι, αφού αυτοί τον καθορίζουν διά της βίας. Το πρόβλημα το αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί που επιθυμούν να αναλάβουν ρόλο στη δημοκρατία. Αυτοί είναι καταδικασμένοι να συμβιβάζουν τον τρόπο που οι ίδιοι βλέπουν τον εαυτό τους με τον τρόπο που τους βλέπουν οι άλλοι. Αν υπάρχει διάσταση, τότε όντως κινδυνεύουν να πέσουν από τα σύννεφα όπως ο Ελληναράς όταν διαπιστώνει πως δεν είναι ούτε ο εξυπνότερος, ούτε ο σοφότερος, ούτε ο ομορφότερος του κόσμου στον οποίον ζει.

Τις σκέψεις αυτές δεν μπόρεσα να τις αποφύγω όταν παρακολούθησα το βίντεο στο οποίο πρωταγωνιστεί η κ. Δούρου. Με φόντο το Μάτι, με σομόν σακάκι η περιφερειάρχης αποδίδει έναν μονόλογο εν είδει μονόπρακτης εξομολόγησης. Η κεντρική ιδέα του έργου είναι πως την πρωταγωνίστρια κάποιοι την έχουν αδικήσει. Αυτό τη θλίβει αφάνταστα. Δεν ξέρω αν φταίνε οι ερμηνευτικές της ικανότητες ή η σκηνοθετική αστοχία, πάντως η θλίψη της κ. Δούρου μοιάζει περισσότερο με θυμό. Είναι θυμωμένη με όσους την έχουν αδικήσει, επικαλείται «ανώτερες δυνάμεις» στις οποίες οφείλονται οι φυσικές καταστροφές και τέλος προτείνει ως λύση για την αποφυγή μιας νέας τραγωδίας την επικοινωνία. Οντως, αν οι κάτοικοι της δύστυχης περιοχής είχαν σκεφθεί να την πάρουν τηλέφωνο την κρίσιμη στιγμή, πολλές ζωές θα είχαν σωθεί. Στο τέλος καλεί σε διάλογο στον οποίον είναι ευπρόσδεκτοι ακόμη και όσοι είναι πιο θυμωμένοι από την ίδια την πληγωμένη αγωνίστρια. Πώς και δεν το είχαμε σκεφθεί μέχρι σήμερα ότι ο διάλογος είναι ό,τι καλύτερο σ’ αυτές τις περιπτώσεις;

Δεν ξέρω αν η κ. Δούρου πιστεύει όντως ότι την αδικούν όσοι της αποδίδουν ευθύνες για την ανικανότητα των υπηρεσιών των οποίων προΐσταται, με αποτέλεσμα να χαθούν 102 ζωές. Της εύχομαι να μην το πιστεύει και να το χρησιμοποιεί απλώς ως ρητορικό τέχνασμα. Αν όμως, ο μη γένοιτο, το πιστεύει, τότε θα της συνιστούσα να αναζητήσει την τύχη της σε ένα πολίτευμα προσφορότερο για την ίδια από τη δημοκρατία. Θα το ξεχνούσα. Περίμενα παρακολουθώντας το μονόπρακτο και κάποια συγγνώμη, έστω του τύπου «συγγνώμη που έχω δίκιο και σας στενοχώρησα».