 |
Δύο πόρτες έχει η ζωή: Η απειλή
του δημοσιονομικού εκτροχιασμού
Το πώς μια κοινωνία που πέρασε από την εφιαλτική εμπειρία της χρεοκοπίας, των Μνημονίων, της λιτότητας και της λαϊκιστικής διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (του πολιτικού συνονθυλεύματος των νεοσταλινικών του ΣΥΡΙΖΑ και των νεοακροδεξιών των ΑΝ.ΕΛ.) μόλις πριν από 10 χρόνια βρίσκεται ξανά στο κατώφλι να διαπράξει τα ίδια λάθη αποτελεί μέγιστη πολιτική και ερμηνευτική πρόκληση. Σκιαγραφώ ορισμένες πτυχές της.
Κατ’ αρχάς, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, αλλά κυρίως αυτές που είχαν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη χρεοκοπία της χώρας αλλά και για τη σωτηρία της, ήτοι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, προφανώς δε θέλησαν ούτε να ερευνήσουν τα πραγματικά γεγονότα της καταστροφικής διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ούτε να συζητήσουν ψύχραιμα και με διάθεση αυτοκριτικής τις πρωταρχικές οικονομικές και πολιτικές αιτίες της χρεοκοπίας. Το τίμημα που πλήρωσε η χώρα από άποψη οικονομική και θεσμική ήταν βαρύτατο. (βλ. το βιβλίο του Γιάννη Βούλγαρη, ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΓΚΡΕΜΟΥ-ΕΛΛΑΔΑ 2007-2019, ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, 2025)
Χάθηκε η ευκαιρία για μια αναγκαία άσκηση εθνικής αυτογνωσίας. Η χώρα, βέβαια, έπαψε να είναι το μαύρο πρόβατο διεθνώς. Αντίθετα, αποτελεί, πλέον, ένα πολύ καλό παράδειγμα. Έχει κερδίσει με το σπαθί της τη διεθνή της φερεγγυότητα. Έχει εγκαινιάσει έναν ενάρετο κύκλο συνεχούς προόδου. Οι νοοτροπίες, όμως, δεν έχουν αλλάξει. Γιατί, άραγε, η «κοινωνία» θεωρεί ότι η χώρα βαδίζει προς λάθος κατεύθυνση; Ποιος γιαλός άραγε δεν είναι γι’ αυτήν στραβός για να αρμενίζει άνετα κι αμέριμνα; Μυστήριο. Το γνωστό είναι ότι πάθαμε αλλά δε μάθαμε.
Κατά δεύτερο λόγο, οι πολίτες είναι οικονομικά αναλφάβητοι και απαίδευτοι στα βασικά. Κι επειδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης πλειοδοτούν σε παροχές και φυσικά δεν έχουν καμιά διάθεση υπεύθυνης στάσης, εναπόκειται στην κυβέρνηση να επωμιστεί το καθήκον της ορθής ενημέρωσης των πολιτών.
Οφείλει να εξηγήσει με απλά και «λαϊκά» λόγια τα βασικά οικονομικά δεδομένα και τις λειτουργίες της οικονομίας κι όχι απλώς να αναλίσκεται σε κουραστική παράθεση γενικών στατιστικών στοιχείων, αληθών μεν και ευνοϊκών αλλά δύσκολα κατανοητών στο μέσο πολίτη. Επί παραδείγματι, τι σημαίνει πρωτογενές πλεόνασμα, γιατί πρέπει να μειώνουμε το χρέος, ποιοι είναι οι ευρωπαϊκοί δημοσιονομικοί περιορισμοί, γιατί δεν πρέπει να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα βγάζουμε, πώς διαμορφώνονται οι μισθοί, σε τι επίπεδο θα ήταν οι συντάξεις χωρίς τη γενναία συμβολή του κρατικού προϋπολογισμού κ.τ.λ. Δεν επεκτείνομαι.
Πολλά πρέπει να εξηγούνται με απλά, κατανοητά λόγια. Φυσικά, τίποτα από τα ανωτέρω δεν ενδιαφέρουν τον απλό πολίτη εάν δε μεταφράζονται σε απτά αποτελέσματα προς βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου και γενικότερα των συνθηκών του διαβίωσης και της καλύτερης, ποιοτικότερης προσφοράς των δημοσίων αγαθών (υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες, περιβάλλον κ.τ.λ.). Προς το παρόν μάλιστα τον ενδιαφέρει η τιμή των αμνοεριφίων και το κόστος της πασχαλινής τραπέζης, θέματα με τα οποία άλλωστε ασχολούνται εδώ και καιρό όλα τα ΜΜΕ, ως είθισται.
Θα πρέπει η κυβέρνηση συνάμα να υπενθυμίσει στο ανυπόμονο κοινό ότι η χώρα χρεοκόπησε κατά 2/3 λόγω του ασφαλιστικού. Ας ρωτήσουν τον κ. Γιαννίτση, πρόσφατο υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ για την προεδρία της δημοκρατίας. Ας θυμηθούν τα κόμματα τις αντιδράσεις της εκλογικής τους πελατείας, την προειδοποίηση του Κ. Σημίτη στη Βουλή για την επερχόμενη έλευση του ΔΝΤ εις ώτα μη ακουόντων, τις προειδοποιήσεις, εις μάτην, του τότε κεντρικού τραπεζίτη Γ. Προβόπουλου για το πραγματικό υπέρογκο έλλειμμα, τα ψευδή στατιστικά στοιχεία που υποβάλαμε στην ΕΕ (Greek statistics) για το έλλειμμα του προϋπολογισμού, τον υπέρογκο δανεισμό για τη χρηματοδότηση των αμοιβών στο δημόσιο και τις χιλιάδες των προσλήψεων, τη σοβαρή απώλεια ανταγωνιστικότητας και τα συναφή.
Να υπενθυμίσει επίσης ότι παρά τις ύβρεις και τις επιθέσεις κατά των τραπεζών το κράτος ήταν εκείνο που χρεοκόπησε, η δική του φερεγγυότητα κατακρημνίστηκε. Τα ομόλογά του έγιναν σκουπίδια. Το κράτος γκρεμοτσακίστηκε κι άνοιξε το κουτί της Πανδώρας.
Μια νέα επίπλαστη ευημερία με ελλείμματα και δανεικά αποτελεί επιλογή νέας χρεοκοπίας. Η χώρα έχασε το 25% και πλέον του ΑΕΠ της. Χρειάστηκε μια δεκαετία για να βγει από την κρίση και να σταθεί στα πόδια της. Μόλις τώρα το ΑΕΠ έφτασε εκείνο του 2008, (237,57 δισ. ευρώ σε τρέχουσες τιμές) μολονότι είναι λάθος να εκλαμβάνεται το έτος εκείνο ως βάση σύγκρισης, όπως υποκριτικά γίνεται, λόγω της τότε επίπλαστης ευημερίας με δανεικά και της επικείμενης χρεοκοπίας. Μολονότι οι ρυθμοί ανάπτυξης της χώρας είναι διπλάσιοι αυτών της Ευρωζώνης η απόσταση που χάθηκε καλύπτεται πολύ αργά, για τον απλούστατο λόγο ότι στο μεταξύ διάστημα των δικών μας λαϊκιστικών πειραμάτων οι άλλες χώρες προχώρησαν.
Επομένως, η υστέρηση ήταν διπλή. Ακόμα κι αυτές οι χώρες που βρέθηκαν σε ανάλογη δύσκολη θέση με τη δική μας, διότι κατάφεραν με πολιτική συναίνεση επί των βασικών να εξέλθουν γρήγορα από τα μνημόνια και την κρίση ενώ εμείς σχεδιάζαμε την έξοδο από το ευρώ και σύγκρουση με την ΕΕ πριν την κωλοτούμπα. (βλ. Τάκης Παππάς, ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΧΩΡΑ, Εκδ. ΠΑΤΑΚΗ, 2024)
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης επικρίνουν σκωπτικά την κυβέρνηση ότι η χώρα είναι μόλις μπροστά από τη Βουλγαρία στην ΕΕ των 27. Πράγματι, με όρους αγοραστικής δύναμης η Ελλάδα, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, είναι ουραγός. Κατέχει την προτελευταία θέση με 70 μονάδες έναντι 66 της Βουλγαρίας και 77 της αμέσως υπερκείμενης Λετονίας. Με το σημερινό ρυθμό ανάπτυξης, διπλάσιο μάλιστα του μέσου όρου της Ευρωζώνης, θα χρειαστούμε ίσως 20 χρόνια για να φτάσουμε το μέσο όρο της ΕΕ, διότι και οι άλλες χώρες προχωρούν. Μας έχουν ξεπεράσει όλες οι χώρες της πρώην κομμουνιστικής σοβιετικής αυτοκρατορίας κι ας εντάχτηκαν στην ΕΕ αργότερα από εμάς. Προφανώς, κάτι έκαναν και κάνουν καλύτερα από εμάς. Αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν κάποια μαγική ράβδο για να μειώσουμε ταχύτερα την απόσταση, δεν έχουν παρά να μας την αποκαλύψουν.
Οι γενιές της Μεταπολίτευσης στην ουσία έφαγαν το ψωμί των παιδιών τους αλλά συστηματικά αρνούνται την ευθύνη τους, συλλογική και ατομική. Αποφεύγουν κάθε αυτοκριτική αποτίμηση και θεώρηση των πεπραγμένων και της συμπεριφοράς τους. Είναι πιο εύκολος ο δρόμος της μετάθεσης ευθυνών. Κι αυτόν κυρίως έχουν ακολουθήσει.
Πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι. Το αιώνιο βολικό παραμύθι.
Θεώρησα αναγκαία τα ανωτέρω ως εισαγωγή ενώπιον των απεργιακών κινητοποιήσεων της ερχόμενης Τετάρτης, στις 9 Απριλίου, που οργανώνουν η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, ακόμα και όλες οι ενώσεις της Πυροσβεστικής, των σωμάτων ασφαλείας, των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας και άλλων. Άπαντες συνωθούνται πλέον κάτω από το σύνθημα διεκδίκησης του 13ου και 14ου μισθού. Αγνοούν πλήρως τις προειδοποιήσεις όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά του πλέον αρμόδιου, του κεντρικού τραπεζίτη Γιάννη Στουρνάρα, ότι η παροχή τους θα συνεπαγόταν δαπάνη που θα εκτροχίαζε δημοσιονομικά τη χώρα και θα την οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια ξανά στα βράχια.
Αγνοούν την πραγματικότητα. Και φυσικά στις απεργιακές συγκεντρώσεις αναμένονται οι αναγκαίες δόσεις συνθημάτων για το δυστύχημα των Τεμπών, καθώς και η καθιερωμένη ιεροτελεστική δράση των βάνδαλων και βίαιων μπαχαλάκηδων.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης όλων των αποχρώσεων, πλειοδοτούν σε παροχές. Δεν κοστίζει τίποτα. Τζάμπα μάγκες. Κι ενώ κόπτονται για τις ανισότητες, αδιαφορούν αν οι παροχές αυτές προς τους δημοσίους υπαλλήλους τις αυξάνουν αντί να τις μειώνουν σε σχέση με άλλα «λαϊκά στρώματα» χαμηλότερου εισοδήματος. Και δεν εννοώ τους 400.000 και πλέον ελεύθερους επαγγελματίες, τους μισούς περίπου, που πριν τη θέσπιση τεκμαρτού εισοδήματος δήλωναν ετήσιο εισόδημα 5.000 ευρώ ούτε την παραοικονομία που υπολογίζεται σε 30% με 35% της επίσημης, που κι αυτή εξ ορισμού αυξάνει αφανώς τις ανισότητες.
Χαρακτηριστική της σημερινής κατάστασης είναι η τοποθέτηση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων που με μια απίθανη Ανακοίνωσή της (31/3) θεωρεί ότι τα πλεονάσματα που δημιουργεί η κυβέρνηση με την πολιτική της θα πρέπει να μοιραστούν στους δημοσίους υπαλλήλους με τον 13ο και 14ο μισθό. Ως δημόσιοι υπάλληλοι κι αυτοί, είναι σύνηθες να αποφασίζουν σχεδόν οι ίδιοι για τον εαυτό τους, για το ύψος των αποδοχών τους, πάντοτε συν κάτι «ψιλά» αναδρομικά.
Κι αυτή τη φορά, βέβαια, για να μην φανεί και τόσο συντεχνιακό το θέμα, το επικαλούνται υπέρ όλων των δημοσίων υπαλλήλων, για όλο το «λαό» του Δημοσίου. Δίκαια κι απλόχερα. Δεν έχω καμιά αμφιβολία τι θα αποφασίσουν οι συνάδελφοί τους. Εύχομαι να διαψευσθώ. Διότι, στην ουσία, οι δικαστικοί καταργούν το δικαίωμα της κάθε κυβέρνησης να ασκεί τη δημοσιονομική πολιτική που επιλέγει. Καταργούν ένα από τα μεγαλύτερα κεκτημένα της χρεοκοπίας, τη δημοσιονομική υπευθυνότητα.
Πλήρης είναι, μάλιστα, η αδιαφορία των διεκδικητών του 13ου και 14ου μισθού για τη σημερινή συγκυρία που επιβάλλει αυτοσυγκράτηση και συνετή δημοσιονομική διαχείριση σε συνθήκες ύψιστης, παγκόσμιων οικονομικών και γεωπολιτικών ανακατατάξεων και αβεβαιότητας με αναπόφευκτο κόστος και για τη χώρα μας. Σκόπιμη αγνόηση κινδύνων. Αρκεί να πέσει ο Μητσοτάκης.
Μετά τον ενάρετο κύκλο που εγκαινιάστηκε το 2019 με την πολλαπλή ήττα του, ο λαϊκισμός εκ δεξιών και ευωνύμων εμφανίζεται εκ νέου θρασύς, χυδαίος και απειλητικός. Κι αυτή τη φορά, αν καταφέρει να ανατρέψει την οικονομική και πολιτική σταθερότητα και πρόοδο που απολαμβάνει η χώρα και που κατακτήθηκε με ιδρώτα και αίμα, θα συμπαρασύρει τα πάντα, τη δημοκρατία και τους θεσμούς της.
Δύσμοιρη χώρα!
Καληνύχτα Ελλάδα.
Το πώς μια κοινωνία που πέρασε από την εφιαλτική εμπειρία της χρεοκοπίας, των Μνημονίων, της λιτότητας και της λαϊκιστικής διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (του πολιτικού συνονθυλεύματος των νεοσταλινικών του ΣΥΡΙΖΑ και των νεοακροδεξιών των ΑΝ.ΕΛ.) μόλις πριν από 10 χρόνια βρίσκεται ξανά στο κατώφλι να διαπράξει τα ίδια λάθη αποτελεί μέγιστη πολιτική και ερμηνευτική πρόκληση. Σκιαγραφώ ορισμένες πτυχές της.
Χάθηκε η ευκαιρία για μια αναγκαία άσκηση εθνικής αυτογνωσίας. Η χώρα, βέβαια, έπαψε να είναι το μαύρο πρόβατο διεθνώς. Αντίθετα, αποτελεί, πλέον, ένα πολύ καλό παράδειγμα. Έχει κερδίσει με το σπαθί της τη διεθνή της φερεγγυότητα. Έχει εγκαινιάσει έναν ενάρετο κύκλο συνεχούς προόδου. Οι νοοτροπίες, όμως, δεν έχουν αλλάξει. Γιατί, άραγε, η «κοινωνία» θεωρεί ότι η χώρα βαδίζει προς λάθος κατεύθυνση; Ποιος γιαλός άραγε δεν είναι γι’ αυτήν στραβός για να αρμενίζει άνετα κι αμέριμνα; Μυστήριο. Το γνωστό είναι ότι πάθαμε αλλά δε μάθαμε.
Κατά δεύτερο λόγο, οι πολίτες είναι οικονομικά αναλφάβητοι και απαίδευτοι στα βασικά. Κι επειδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης πλειοδοτούν σε παροχές και φυσικά δεν έχουν καμιά διάθεση υπεύθυνης στάσης, εναπόκειται στην κυβέρνηση να επωμιστεί το καθήκον της ορθής ενημέρωσης των πολιτών.
Οφείλει να εξηγήσει με απλά και «λαϊκά» λόγια τα βασικά οικονομικά δεδομένα και τις λειτουργίες της οικονομίας κι όχι απλώς να αναλίσκεται σε κουραστική παράθεση γενικών στατιστικών στοιχείων, αληθών μεν και ευνοϊκών αλλά δύσκολα κατανοητών στο μέσο πολίτη. Επί παραδείγματι, τι σημαίνει πρωτογενές πλεόνασμα, γιατί πρέπει να μειώνουμε το χρέος, ποιοι είναι οι ευρωπαϊκοί δημοσιονομικοί περιορισμοί, γιατί δεν πρέπει να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα βγάζουμε, πώς διαμορφώνονται οι μισθοί, σε τι επίπεδο θα ήταν οι συντάξεις χωρίς τη γενναία συμβολή του κρατικού προϋπολογισμού κ.τ.λ. Δεν επεκτείνομαι.
Πολλά πρέπει να εξηγούνται με απλά, κατανοητά λόγια. Φυσικά, τίποτα από τα ανωτέρω δεν ενδιαφέρουν τον απλό πολίτη εάν δε μεταφράζονται σε απτά αποτελέσματα προς βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου και γενικότερα των συνθηκών του διαβίωσης και της καλύτερης, ποιοτικότερης προσφοράς των δημοσίων αγαθών (υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες, περιβάλλον κ.τ.λ.). Προς το παρόν μάλιστα τον ενδιαφέρει η τιμή των αμνοεριφίων και το κόστος της πασχαλινής τραπέζης, θέματα με τα οποία άλλωστε ασχολούνται εδώ και καιρό όλα τα ΜΜΕ, ως είθισται.
Θα πρέπει η κυβέρνηση συνάμα να υπενθυμίσει στο ανυπόμονο κοινό ότι η χώρα χρεοκόπησε κατά 2/3 λόγω του ασφαλιστικού. Ας ρωτήσουν τον κ. Γιαννίτση, πρόσφατο υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ για την προεδρία της δημοκρατίας. Ας θυμηθούν τα κόμματα τις αντιδράσεις της εκλογικής τους πελατείας, την προειδοποίηση του Κ. Σημίτη στη Βουλή για την επερχόμενη έλευση του ΔΝΤ εις ώτα μη ακουόντων, τις προειδοποιήσεις, εις μάτην, του τότε κεντρικού τραπεζίτη Γ. Προβόπουλου για το πραγματικό υπέρογκο έλλειμμα, τα ψευδή στατιστικά στοιχεία που υποβάλαμε στην ΕΕ (Greek statistics) για το έλλειμμα του προϋπολογισμού, τον υπέρογκο δανεισμό για τη χρηματοδότηση των αμοιβών στο δημόσιο και τις χιλιάδες των προσλήψεων, τη σοβαρή απώλεια ανταγωνιστικότητας και τα συναφή.
Να υπενθυμίσει επίσης ότι παρά τις ύβρεις και τις επιθέσεις κατά των τραπεζών το κράτος ήταν εκείνο που χρεοκόπησε, η δική του φερεγγυότητα κατακρημνίστηκε. Τα ομόλογά του έγιναν σκουπίδια. Το κράτος γκρεμοτσακίστηκε κι άνοιξε το κουτί της Πανδώρας.
Μια νέα επίπλαστη ευημερία με ελλείμματα και δανεικά αποτελεί επιλογή νέας χρεοκοπίας. Η χώρα έχασε το 25% και πλέον του ΑΕΠ της. Χρειάστηκε μια δεκαετία για να βγει από την κρίση και να σταθεί στα πόδια της. Μόλις τώρα το ΑΕΠ έφτασε εκείνο του 2008, (237,57 δισ. ευρώ σε τρέχουσες τιμές) μολονότι είναι λάθος να εκλαμβάνεται το έτος εκείνο ως βάση σύγκρισης, όπως υποκριτικά γίνεται, λόγω της τότε επίπλαστης ευημερίας με δανεικά και της επικείμενης χρεοκοπίας. Μολονότι οι ρυθμοί ανάπτυξης της χώρας είναι διπλάσιοι αυτών της Ευρωζώνης η απόσταση που χάθηκε καλύπτεται πολύ αργά, για τον απλούστατο λόγο ότι στο μεταξύ διάστημα των δικών μας λαϊκιστικών πειραμάτων οι άλλες χώρες προχώρησαν.
Επομένως, η υστέρηση ήταν διπλή. Ακόμα κι αυτές οι χώρες που βρέθηκαν σε ανάλογη δύσκολη θέση με τη δική μας, διότι κατάφεραν με πολιτική συναίνεση επί των βασικών να εξέλθουν γρήγορα από τα μνημόνια και την κρίση ενώ εμείς σχεδιάζαμε την έξοδο από το ευρώ και σύγκρουση με την ΕΕ πριν την κωλοτούμπα. (βλ. Τάκης Παππάς, ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΧΩΡΑ, Εκδ. ΠΑΤΑΚΗ, 2024)
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης επικρίνουν σκωπτικά την κυβέρνηση ότι η χώρα είναι μόλις μπροστά από τη Βουλγαρία στην ΕΕ των 27. Πράγματι, με όρους αγοραστικής δύναμης η Ελλάδα, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, είναι ουραγός. Κατέχει την προτελευταία θέση με 70 μονάδες έναντι 66 της Βουλγαρίας και 77 της αμέσως υπερκείμενης Λετονίας. Με το σημερινό ρυθμό ανάπτυξης, διπλάσιο μάλιστα του μέσου όρου της Ευρωζώνης, θα χρειαστούμε ίσως 20 χρόνια για να φτάσουμε το μέσο όρο της ΕΕ, διότι και οι άλλες χώρες προχωρούν. Μας έχουν ξεπεράσει όλες οι χώρες της πρώην κομμουνιστικής σοβιετικής αυτοκρατορίας κι ας εντάχτηκαν στην ΕΕ αργότερα από εμάς. Προφανώς, κάτι έκαναν και κάνουν καλύτερα από εμάς. Αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν κάποια μαγική ράβδο για να μειώσουμε ταχύτερα την απόσταση, δεν έχουν παρά να μας την αποκαλύψουν.
Οι γενιές της Μεταπολίτευσης στην ουσία έφαγαν το ψωμί των παιδιών τους αλλά συστηματικά αρνούνται την ευθύνη τους, συλλογική και ατομική. Αποφεύγουν κάθε αυτοκριτική αποτίμηση και θεώρηση των πεπραγμένων και της συμπεριφοράς τους. Είναι πιο εύκολος ο δρόμος της μετάθεσης ευθυνών. Κι αυτόν κυρίως έχουν ακολουθήσει.
Πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι. Το αιώνιο βολικό παραμύθι.
Θεώρησα αναγκαία τα ανωτέρω ως εισαγωγή ενώπιον των απεργιακών κινητοποιήσεων της ερχόμενης Τετάρτης, στις 9 Απριλίου, που οργανώνουν η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, ακόμα και όλες οι ενώσεις της Πυροσβεστικής, των σωμάτων ασφαλείας, των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας και άλλων. Άπαντες συνωθούνται πλέον κάτω από το σύνθημα διεκδίκησης του 13ου και 14ου μισθού. Αγνοούν πλήρως τις προειδοποιήσεις όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά του πλέον αρμόδιου, του κεντρικού τραπεζίτη Γιάννη Στουρνάρα, ότι η παροχή τους θα συνεπαγόταν δαπάνη που θα εκτροχίαζε δημοσιονομικά τη χώρα και θα την οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια ξανά στα βράχια.
Αγνοούν την πραγματικότητα. Και φυσικά στις απεργιακές συγκεντρώσεις αναμένονται οι αναγκαίες δόσεις συνθημάτων για το δυστύχημα των Τεμπών, καθώς και η καθιερωμένη ιεροτελεστική δράση των βάνδαλων και βίαιων μπαχαλάκηδων.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης όλων των αποχρώσεων, πλειοδοτούν σε παροχές. Δεν κοστίζει τίποτα. Τζάμπα μάγκες. Κι ενώ κόπτονται για τις ανισότητες, αδιαφορούν αν οι παροχές αυτές προς τους δημοσίους υπαλλήλους τις αυξάνουν αντί να τις μειώνουν σε σχέση με άλλα «λαϊκά στρώματα» χαμηλότερου εισοδήματος. Και δεν εννοώ τους 400.000 και πλέον ελεύθερους επαγγελματίες, τους μισούς περίπου, που πριν τη θέσπιση τεκμαρτού εισοδήματος δήλωναν ετήσιο εισόδημα 5.000 ευρώ ούτε την παραοικονομία που υπολογίζεται σε 30% με 35% της επίσημης, που κι αυτή εξ ορισμού αυξάνει αφανώς τις ανισότητες.
Χαρακτηριστική της σημερινής κατάστασης είναι η τοποθέτηση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων που με μια απίθανη Ανακοίνωσή της (31/3) θεωρεί ότι τα πλεονάσματα που δημιουργεί η κυβέρνηση με την πολιτική της θα πρέπει να μοιραστούν στους δημοσίους υπαλλήλους με τον 13ο και 14ο μισθό. Ως δημόσιοι υπάλληλοι κι αυτοί, είναι σύνηθες να αποφασίζουν σχεδόν οι ίδιοι για τον εαυτό τους, για το ύψος των αποδοχών τους, πάντοτε συν κάτι «ψιλά» αναδρομικά.
Κι αυτή τη φορά, βέβαια, για να μην φανεί και τόσο συντεχνιακό το θέμα, το επικαλούνται υπέρ όλων των δημοσίων υπαλλήλων, για όλο το «λαό» του Δημοσίου. Δίκαια κι απλόχερα. Δεν έχω καμιά αμφιβολία τι θα αποφασίσουν οι συνάδελφοί τους. Εύχομαι να διαψευσθώ. Διότι, στην ουσία, οι δικαστικοί καταργούν το δικαίωμα της κάθε κυβέρνησης να ασκεί τη δημοσιονομική πολιτική που επιλέγει. Καταργούν ένα από τα μεγαλύτερα κεκτημένα της χρεοκοπίας, τη δημοσιονομική υπευθυνότητα.
Πλήρης είναι, μάλιστα, η αδιαφορία των διεκδικητών του 13ου και 14ου μισθού για τη σημερινή συγκυρία που επιβάλλει αυτοσυγκράτηση και συνετή δημοσιονομική διαχείριση σε συνθήκες ύψιστης, παγκόσμιων οικονομικών και γεωπολιτικών ανακατατάξεων και αβεβαιότητας με αναπόφευκτο κόστος και για τη χώρα μας. Σκόπιμη αγνόηση κινδύνων. Αρκεί να πέσει ο Μητσοτάκης.
Μετά τον ενάρετο κύκλο που εγκαινιάστηκε το 2019 με την πολλαπλή ήττα του, ο λαϊκισμός εκ δεξιών και ευωνύμων εμφανίζεται εκ νέου θρασύς, χυδαίος και απειλητικός. Κι αυτή τη φορά, αν καταφέρει να ανατρέψει την οικονομική και πολιτική σταθερότητα και πρόοδο που απολαμβάνει η χώρα και που κατακτήθηκε με ιδρώτα και αίμα, θα συμπαρασύρει τα πάντα, τη δημοκρατία και τους θεσμούς της.
Δύσμοιρη χώρα!
Καληνύχτα Ελλάδα.
