Από "ΤΑ ΝΕΑ" (κύριο θέμα+εσωτερικές σελίδες)
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", κύριο θέμα, 31/03/25 |
Τρίτη 1 Απριλίου 2025
Εχει θετικά παραγόμενα αποτελέσματα η χθεσινή επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ιερουσαλήμ και η συνάντηση με τον ομόλογό του Μπενιαμίν Νετανιάχου. Κατ’ αρχάς, εδώ επιβεβαιώθηκε η σταθερή και μακρόχρονη σχέση των δύο χωρών – συμμάχων που εδράζεται πάνω σε μια αμοιβαία συναντίληψη στα γεωπολιτικά της ευρύτερης περιοχής. Για παράδειγμα το γεγονός πως Ελλάδα και Ισραήλ συμφωνούν για τον επισφαλή ρόλο της Τουρκίας στο νέο σκηνικό είναι μια σημαντική τομή κοινής πλεύσης και πολύπλευρης στήριξης. Αυτό που επίσης προωθήθηκε από τις διμερείς επαφές είναι η περαιτέρω διασυνδεσιμότητα των δύο χωρών αλλά και ο ρόλος του ηλεκτρικού καλωδίου ως παράγοντα ανάπτυξης και σταθερότητας. Η αμυντική συνεργασία Αθήνας – Ιερουσαλήμ σε τούτο το ιδιαίτερο μομέντουμ προσθέτει και διπλωματικό και αποτρεπτικό κεφάλαιο για την Ελλάδα που σταθερά είναι προσηλωμένη στην όχθη των χωρών που δεν τάσσονται με τις αναθεωρητικές στρατηγικές αλλά συμβάλλουν στο Διεθνές Δίκαιο και τα ήρεμα νερά. Προφανώς μια επίσκεψη σαν τη χθεσινή του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Ισραήλ έχει και πολύπλευρες επιδράσεις στις σχέσεις των δύο χωρών που καταγράφονται εξόχως θετικές μακροχρόνια και με όρους ισοτιμίας και έντιμης πρόσληψης του παρόντος γεωπολιτικού χρόνου. Η Ελλάδα οφείλει να επιμείνει στη διπλωματική κινητικότητα και στην πολύπλευρη σχέση με τις χώρες της περιοχής. Οι ιδιότητες της ως μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ αλλά και ως πυλώνα γεωπολιτικής ηρεμίας είναι συγκριτικά πλεονεκτήματα που οφείλει να αναδεικνύει και να αξιοποιεί με δυναμικό τρόπο.
Αλλά ο φουκαράς ο Ανδρουλάκης πίστευε, με εκείνη τη δημοσκοπική εκτίναξη που εμφάνισε το ΠΑΣΟΚ τον Δεκέμβριο, φτάνοντας στο 20%, ότι όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι με αυτό. Οτι ηττημένοι (των εκλογών) και νικητές θα έβαζαν το κεφάλι κάτω και θα δούλευαν για τον κοινό σκοπό – να ξαναγίνει το ΠΑΣΟΚ πραγματική εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Να πείσει την κοινωνία ότι μπορεί να αντικαταστήσει τη ΝουΔου στην εξουσία, αν και όποτε γίνονταν εκλογές. Κούνια που τον κούναγε. Πόσο λάθος έκανε, φαίνεται τώρα. Αυτός μπορεί να ήθελε, πολλοί άλλοι όμως όχι. Και αυτό ακριβώς πληρώνει σε αυτή τη συγκυρία. Το ερώτημα είναι αν σώζεται η παρτίδα. Νομίζω, δύσκολα. Και πάντως όχι διαγράφοντας την Μπατζελή. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις χτυπάς το κακό στη ρίζα του. Αν προλάβεις. Αλλιώς παίζει να βρεθείς καμιά μέρα να σε ρωτήσει ο θυρωρός στη Χαριλάου Τρικούπη «συγγνώμη, κύριε, τι θέλετε, πού πηγαίνετε, ποιος είστε;»…
Από "ΤΑ ΝΕΑ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", πρωτοσέλιδο, 31/03/25 |
Ρεσιτάλ εσωστρέφειας
Λογικά το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε πρέπει να ήταν το καλύτερο που έζησε ο πρόεδρος Κυριάκος εδώ και πολλούς μήνες. Παρά τους αφόρητους πόνους που εξακολουθεί να αισθάνεται στη μέση, είμαι βέβαιος πως το χαμόγελο άνθησε και πάλι στα χείλη του – τόσες πίκρες πέρασε το τελευταίο, μεγάλο, διάστημα. Και αν δεν τον έχει εγκαταλείψει η αστική ευγένεια που πάντα τον διέκρινε, είμαι βέβαιος ότι σήμερα θα έχει στείλει λουλούδια και στη Χαριλάου Τρικούπη και στην Κουμουνδούρου.
Τα κόμματα της «καρδιάς» του, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, έδωσαν το Σαββατοκύριακο ένα ακόμη από εκείνα τα γνωστά, υπέροχα ρεσιτάλ εσωστρέφειας, τα οποία ενίσχυαν όλα τα προηγούμενα χρόνια την πεποίθηση σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, «Κυριάκος, μέχρι να δύσει ο ήλιος». Ηταν η αυτονόητη απάντηση στο ερώτημα «να φύγει από την εξουσία, αλλά μετά ποιος;». Το προηγούμενο 48ωρο, λοιπόν, απαντήθηκε το ερώτημα. Για την ακρίβεια, ανασύρθηκε η απάντηση που έδωσε στον Μητσοτάκη εκείνο το ασύλληπτο 41% στις εκλογές του 2023 (και τη δυνατότητα να το σπαταλάει έκτοτε χωρίς κίνδυνο). Πολύ απλά γιατί ο κόσμος διαπίστωσε πως οι «άλλοι», οι «απέναντι», ούτε σοβαροί είναι ούτε έχουν ξεπεράσει τις «παιδικές» ασθένειες που τους κρατούν στα χαμηλά, πιο χαμηλά δεν γίνεται…
Η κριτική στο ΠΑΣΟΚ…
Στο ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, η νέα κρίση εσωστρέφειας είχε να κάνει με το άκρως… σοβαρό και αρκούντως… πολιτικό ζήτημα του αν πρέπει ο Νίκος, ο «13-0» από τα αποδυτήρια», Παππάς να αντιμετωπίζεται ως σοβαρή προσωπικότητα της πολιτικής ή ως αυτό που πραγματικά είναι. Μια καρικατούρα της πολιτικής που έκανε καριέρα ως υπουργός του Τσίπρα και εξαιτίας των πρακτικών του βρέθηκε στο εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου και εν συνεχεία ομόφωνα καταδικασμένος για την πιο ατιμωτική για υπουργό κατηγορία, της παράβασης καθήκοντος. Η Κατερίνα Μπατζελή, πρώην υπουργός του Γιώργου Παπανδρέου και επί χρόνια βουλευτής Φθιώτιδας, θεωρεί τον Παππά αξιόλογη περίπτωση. Βρήκε ότι το «13-0» που υπενθύμισε ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ απαντώντας σε μια άθλια, όλο υπονοούμενα (κατά το σύνηθες του ανδρός) επίθεση του Παππά στον Νίκο Ανδρουλάκη είναι «φρασεολογία της ΝουΔου» και διαφώνησε. Καταγγέλλοντας ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ ότι αντιγράφει τη ΝουΔου!!
Εξουσιοδότησε κάνεις την Μπατζελή να ασκήσει κριτική στο πώς αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ τον Παππά; Οχι. Της ζήτησε κάποιος να κρίνει τον εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος, ο οποίος απηχεί ουσιαστικά τις απόψεις του προέδρου Ανδρουλάκη; Ούτε. Την παρακάλεσαν ίσως να «διορθώσει» τη «γραμμή» για το πώς το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει τον συγκεκριμένο Παππά, που βαρύνεται με πλειστες όσες παρασκηνιακές επιθέσεις κατά του ΠΑΣΟΚ; Ούτε κι αυτό. Αρα;
…και η αδυναμία του Ανδρουλάκη
Αρα, στο ΠΑΣΟΚ ό,τι γουστάρει ο καθένας λεει, διότι η πανσπερμία των απόψεων και το «κακό χωριό τα λίγα σπίτια» το επιτρέπουν. Οσον αφορά δε την περίπτωση της Κατερίνας (Μπατζελή), που είναι και φίλη μου πολλά χρόνια, και μια (αχρείαστη) πολυπραγμοσύνη, η οποία όμως λειτούργησε για… καλό! Τουτέστιν, είχε… θετικό αποτέλεσμα! Διότι έδωσε την ευκαιρία να ξεμυτίσουν πάλι οι διάφοροι «φιρφιρίκοι», που βρίσκονται πίσω από τον ηττημένο της εσωκομματικής εκλογικής αναμέτρησης του περασμένου χρόνου, τον δήμαρχο Δούκα. Οι τύποι αυτοί, λοιπόν, μη μπορώντας να χωνέψουν – ακόμη! – το αποτέλεσμα των εκλογών, που ανέδειξαν νικητή τον Ανδρουλάκη, ενημέρωσαν το φιλοθέαμον κοινό ότι ο Ανδρουλάκης ακολουθεί δύο μέτρα και δύο σταθμά στην περίπτωση της Μπατζελή – που τη θεωρούν, με τον τρόπο που το λένε, «ψιλή βροχή», εντελώς απαξιωτικά δηλαδή. Γιατί και ο Γερουλάνος και η Διαμαντοπούλου είχαν διαφοροποιηθεί από παλαιότερες δηλώσεις του Ανδρουλάκη, αλλά αυτούς ο αρχηγός δεν τόλμησε να τους αγγίξει.
Σωστό, πιο σωστό, δεν γίνεται. Εχουν δίκιο οι «φιρφιρίκοι», και πιο δίκιο απ΄ όλους ο δήμαρχος Δούκας, που τους «εμπνέει» και τους κινητοποιεί. Διότι πράγματι ο Ανδρουλάκης έδειξε επιείκεια, ανοχή, φοβικότητα και εμφανή αδυναμία να συλλάβει την πραγματικότητα: ότι αυτά τα φαινόμενα (της αμφισβήτησης) τα «σκοτώνεις» νωρίς. Με το που εμφανίζονται. Αν τα αφήσεις, θα τα γιγαντώσει η ανεκτικότητά σου και στην πρώτη ευκαιρία θα σε κατασπαράξουν.
Χαμένη παρτίδα
Αλλά ο φουκαράς ο Ανδρουλάκης πίστευε, με εκείνη τη δημοσκοπική εκτίναξη που εμφάνισε το ΠΑΣΟΚ τον Δεκέμβριο, φτάνοντας στο 20%, ότι όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι με αυτό. Οτι ηττημένοι (των εκλογών) και νικητές θα έβαζαν το κεφάλι κάτω και θα δούλευαν για τον κοινό σκοπό – να ξαναγίνει το ΠΑΣΟΚ πραγματική εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Να πείσει την κοινωνία ότι μπορεί να αντικαταστήσει τη ΝουΔου στην εξουσία, αν και όποτε γίνονταν εκλογές. Κούνια που τον κούναγε. Πόσο λάθος έκανε, φαίνεται τώρα. Αυτός μπορεί να ήθελε, πολλοί άλλοι όμως όχι. Και αυτό ακριβώς πληρώνει σε αυτή τη συγκυρία.
Το ερώτημα είναι αν σώζεται η παρτίδα. Νομίζω, δύσκολα. Και πάντως όχι διαγράφοντας την Μπατζελή. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις χτυπάς το κακό στη ρίζα του. Αν προλάβεις. Αλλιώς παίζει να βρεθείς καμιά μέρα να σε ρωτήσει ο θυρωρός στη Χαριλάου Τρικούπη «συγγνώμη, κύριε, τι θέλετε, πού πηγαίνετε, ποιος είστε;»…
Ανώμαλη προσγείωση στον ΣΥΡΙΖΑ
Στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα, όλα αυτά δημιούργησαν μεγάλη ευφορία. Δεν είναι λίγο πράγμα μια ανόητη και ύποπτη ως προς τη σκοπιμότητά της δήλωση, ακόμη και ενός τύπου όπως ο Παππάς, να προκαλέσει τέτοια τρικυμία στο «μισητό» ΠΑΣΟΚ. Μόνο σαμπάνιες που δεν άνοιξαν στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος που συνεδρίαζε. Στην οποία, λέει, υποδέχτηκαν με θερμό τρόπο δύο ανθυποστελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία επαναπροσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ (από τον οποίο και προέρχονταν). Και όχι, δεν είναι ούτε ο Τάκης από το Χαλάνδρι ούτε η Μαρία από την Αγία Παρασκευή, όπως… «αποκάλυπτε» προ καιρού στην τηλεόραση ο Κ. Ζαχαριάδης, προκειμένου να στηρίξει το αφήγημα ότι… «επιστρέφει ο κόσμος» στον ΣΥΡΙΖΑ.
Χαρές και πανηγύρια, λοιπόν, ενόψει μιας ακόμη μεγαλύτερης κρίσης στο ΠΑΣΟΚ (είχε βγει στο μεταξύ κι ο Γερουλάνος και είχε αδειάσει τους «φιρφιρίκους» του Δούκα, εντείνοντας την κρίση εσωστρέφειας), αλλά η προσγείωση ήρθε γρήγορα και ήταν ανώμαλη. Διά στόματος του «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη. Που καταχέριασε άγρια τον Φάμελλο (για μένα ουσιαστικά του έδειξε την έξοδο), ξηλώνοντας ένα προς ένα τα επιχειρήματα του υπό προθεσμία αρχηγού. «Δεν πάμε καλά», αποφάνθηκε ο τύπος που υποδύεται τον αψύ Κρητικό και δεν ξέρω τι κατάλαβε ο Φάμελλος, αλλά η αποκαθήλωσή του είναι πλέον θέμα χρόνου.
«Σφαγή» μετά το Πάσχα
Στο επικείμενο συνέδριο θα λάβει χώρα το έργο. Οποιον και να ρωτήσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό θα σου πει. Ηδη η διαχωριστική γραμμή χαράχτηκε στο τέλος της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής, όταν ο «πολλά βαρύς και όχι» Πολάκης, από κοινού με τον Παππά (χα! Οπου γάμος και χαρά, ο Νικόλας, ίδια… Βασίλω, πρώτος!), πρότεινε την εκλογή νέας γραμματείας του οργανωτικού γραφείου από την ΚΟΕΣ του συνεδρίου, αλλά η πρόταση απορρίφθηκε από την πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής. Γιατί τα δυο παλικάρια ζήτησαν εκλογή νέας γραμματείας; Διότι προφανώς θέλουν να ελέγξουν το συνέδριο. Οι άλλοι, παλιές καραβάνες στα κόλπα αυτά, απέρριψαν την πρόταση, και τώρα το επόμενο ραντεβού για να «σφαχτούν» δόθηκε για την επόμενη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, που θα πραγματοποιηθεί μετά το Πάσχα.
Επιμύθιο: να τα στείλει ο Κυριάκος τα λουλούδια, και σε ΠΑΣΟΚ και σε ΣΥΡΙΖΑ. Το οφείλει. Πελατάκια του είναι…
Το ΠΑΣΟΚ κλυδωνίζεται
ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
Στις 3 Σεπτεμβρίου 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου, διάβασε δημοσίως τη Διακήρυξη με την οποία ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ. Με νωπά τα συνθήματα του ΠΑΚ, από τον αντιδικτατορικό αγώνα, και τις διακηρύξεις για «αποδέσμευση της χώρας από την ξένη εξάρτηση» και για επιδίωξη αλλαγών «με τελικό στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας», το ΠΑΣΟΚ παρουσιάστηκε ως μια δημοκρατική εκδοχή των κομμουνιστικών κομμάτων – αν και η δημοκρατία, τα πρώτα εκείνα χρόνια, θα μπορούσε να σημειώνεται με τον αστερίσκο των μπααθικών επιρροών του ιδρυτή του. Ο οποίος πόνταρε στις εντάσεις και στις καταγγελίες «της Δεξιάς» και κατάφερε πολύ σύντομα, το 1981, να γίνει πρωθυπουργός, καταπίνοντας όχι μόνο το παλιό Κέντρο αλλά εκφράζοντας και σχεδόν το σύνολο της κομμουνιστικής Αριστεράς, τα συνθήματα, τη μυθολογία και τους αγώνες της οποίας οικειοποιήθηκε.
Δεν αμφιβάλλω ότι το ΠΑΣΟΚ, στην πορεία, συνέβαλε στην πρόοδο της χώρας. Για να γίνει, όμως, χρειάστηκε η εγκατάλειψη τουλάχιστον του αντιευρωπαϊσμού του ιδρυτή του, η απομυθοποίησή του με το σκάνδαλο Κοσκωτά και, ιδίως, η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος από το 1996 πολιτεύτηκε επιδιώκοντας την οικονομική σταθεροποίηση της χώρας, τον εκσυγχρονισμό του κράτους και την πρόσδεση στην Ευρώπη. Συχνά, μάλιστα, οι στόχοι αυτοί υπονομεύτηκαν από τους ίδιους τους μηχανισμούς του κόμματος.
Η ουσία είναι ότι ούτε η σημιτική πολιτεία αλλά ούτε οι επιλογές της ΝΔ απέτρεψαν τη χρεοκοπία – για τον επιμερισμό ευθυνών σε ό,τι συνέβη πιο περιεκτική είναι, νομίζω, η φράση του Θόδωρου Πάγκαλου «Μαζί τα φάγαμε». Ωστόσο, τη δεκαετία της χρεοκοπίας, η χώρα πάτησε στα πόδια της χάρη και στο ΠΑΣΟΚ, που πολέμησε τον λαϊκισμό του αντιμνημονίου και πολεμήθηκε από το εξουσιαστικό σύστημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δυστυχώς για το κόμμα, οι διεργασίες ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς οδήγησαν σε μια χλωμή αναβίωση του ανδρεοπαπανδρεϊσμού, δηλαδή σε μια συνθηματολογική αναβίωση της προσπάθειας του κόμματος να δείξει ότι είναι αριστερό και να προσμετρηθεί σε ό,τι αποκαλούμε προοδευτισμό. Σε αυτή τη γραμμή το οδήγησε η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά, σε αυτή τη γραμμή το πάει ο Νίκος Ανδρουλάκης, σε αυτή τη γραμμή θα ήθελαν να προχωρήσει πιο γρήγορα οι διεκδικητές της προεδρίας του κόμματος, πρόσφατα, Παύλος Γερουλάνος και Χάρης Δούκας.
Ολες αυτές οι προσπάθειες είναι και ανιστόρητες και κοντόθωρες. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να ήταν πανίσχυρο επί Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά τον ρόλο του στην οικοδόμηση μιας σοβαρής χώρας τον έπαιξε κατόπιν. Ο επαναπροσδιορισμός του ως αριστερή δύναμη, σήμερα, σε σημείο μάλιστα να επιδιώκει να αντιγράψει τον αριστερό λαϊκισμό που τη δεκαετία της χρεοκοπίας είχε καταφέρει να αποκρούσει, φτάνοντας στο σημείο να δηλώσει ο πρόεδρός του ότι δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη, είναι ασφαλής δρόμος περιθωριοποίησης. Γι’ αυτό έχουν αρχίσει τα όργανα στο εσωτερικό του.
Ο νέος γύρος εσωστρέφειας που σηματοδοτεί η παραπομπή σε πειθαρχικό της Κατερίνας Μπατζελή, η διαφοροποίηση από στελέχη του κόμματος από τον Νίκο Ανδρουλάκη στο θέμα της συνεργασίας με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, οι αποχωρήσεις στελεχών, η επίθεση Δούκα και η αντεπίθεση του κομματικού μηχανισμού με non paper είναι σοβαρά δείγματα αναταραχής και αμφισβήτησης της ηγεσίας. Αλλά η πίεση που ασκούν σπρώχνει το κόμμα περισσότερο στην Αριστερά, στην κοντόθωρη και ανιστόρητη εκδοχή του ρόλου του.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ, αντί να είναι ζωντανός οργανισμός που θα προσφέρει όραμα και σχέδιο για το μέλλον, παιδεύεται να πλασαριστεί στις δυνάμεις που, στο όνομα του προοδευτισμού, παπαγαλίζουν φθαρμένα συνθήματα και πολιτικές που αποδοκιμάστηκαν. Πάνε γυρεύοντας στον γκρεμό.
Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ
Σε περιπέτεια εσωστρέφειας μπήκε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος, κολλημένος δημοσκοπικά σε περίπου 5%, περιφέρει τον αρχηγό και κάποια στελέχη του που αδυνατούν να δώσουν προοπτική. Την επελαύνουσα συρρίκνωση την κατανόησε ο Παύλος Πολάκης, ο οποίος στην Κεντρική Επιτροπή του Σαββάτου έκανε σαφές ότι έχει λόγο. «Δεν πάμε καλά», είπε και έκανε με κάθε τρόπο κατανοητό ότι η περίοδος χάριτος των τεσσάρων μηνών που είχε προσφέρει το βράδυ των εσωκομματικών εκλογών στον Σωκράτη Φάμελλο έχει τελειώσει. Σήκωσε και τη φωνή του στον Διονύση Τεμπονέρα, τον οποίο αποκάλεσε κομπλεξικό, ενώ έκανε σαφές ότι όσο η Ζωή Κωνσταντοπούλου κερδίζει ψηφοφόρους, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συρρικνώνεται. Κι ότι το 3% είναι κοντά.
Αν αναφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε, το λαϊκιστικό μόρφωμα που επένδυσε στο αντιμνημονιακό μέτωπο πολιτευόμενο με εχθροπάθεια, ο Πολάκης έχει ένα δίκιο. Εχει άδικο όμως αν πιστεύει ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει Κωνσταντοπούλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κυβερνήσει. Η εκ νέου υιοθέτηση ενός λόγου εχθροπάθειας εκ μέρους του είναι αδύνατον να πείσει. Αντίθετα, το μόρφωμα που διοικεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου, έχοντας βρεθεί στην απέξω, εμφανίζεται σήμερα ως ετεροχρονισμένος ΣΥΡΙΖΑ. Η εχθροπάθεια σήμερα ανήκει σε αυτή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, κινείται στον αστερισμό της γκρίνιας και της μιζέριας. Διαβολοσκορπίσματα.
Η κριτική στο ΠΑΣΟΚ…
Στο ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, η νέα κρίση εσωστρέφειας είχε να κάνει με το άκρως… σοβαρό και αρκούντως… πολιτικό ζήτημα του αν πρέπει ο Νίκος, ο «13-0» από τα αποδυτήρια», Παππάς να αντιμετωπίζεται ως σοβαρή προσωπικότητα της πολιτικής ή ως αυτό που πραγματικά είναι. Μια καρικατούρα της πολιτικής που έκανε καριέρα ως υπουργός του Τσίπρα και εξαιτίας των πρακτικών του βρέθηκε στο εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου και εν συνεχεία ομόφωνα καταδικασμένος για την πιο ατιμωτική για υπουργό κατηγορία, της παράβασης καθήκοντος. Η Κατερίνα Μπατζελή, πρώην υπουργός του Γιώργου Παπανδρέου και επί χρόνια βουλευτής Φθιώτιδας, θεωρεί τον Παππά αξιόλογη περίπτωση. Βρήκε ότι το «13-0» που υπενθύμισε ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ απαντώντας σε μια άθλια, όλο υπονοούμενα (κατά το σύνηθες του ανδρός) επίθεση του Παππά στον Νίκο Ανδρουλάκη είναι «φρασεολογία της ΝουΔου» και διαφώνησε. Καταγγέλλοντας ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ ότι αντιγράφει τη ΝουΔου!!
Εξουσιοδότησε κάνεις την Μπατζελή να ασκήσει κριτική στο πώς αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ τον Παππά; Οχι. Της ζήτησε κάποιος να κρίνει τον εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος, ο οποίος απηχεί ουσιαστικά τις απόψεις του προέδρου Ανδρουλάκη; Ούτε. Την παρακάλεσαν ίσως να «διορθώσει» τη «γραμμή» για το πώς το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει τον συγκεκριμένο Παππά, που βαρύνεται με πλειστες όσες παρασκηνιακές επιθέσεις κατά του ΠΑΣΟΚ; Ούτε κι αυτό. Αρα;
…και η αδυναμία του Ανδρουλάκη
Αρα, στο ΠΑΣΟΚ ό,τι γουστάρει ο καθένας λεει, διότι η πανσπερμία των απόψεων και το «κακό χωριό τα λίγα σπίτια» το επιτρέπουν. Οσον αφορά δε την περίπτωση της Κατερίνας (Μπατζελή), που είναι και φίλη μου πολλά χρόνια, και μια (αχρείαστη) πολυπραγμοσύνη, η οποία όμως λειτούργησε για… καλό! Τουτέστιν, είχε… θετικό αποτέλεσμα! Διότι έδωσε την ευκαιρία να ξεμυτίσουν πάλι οι διάφοροι «φιρφιρίκοι», που βρίσκονται πίσω από τον ηττημένο της εσωκομματικής εκλογικής αναμέτρησης του περασμένου χρόνου, τον δήμαρχο Δούκα. Οι τύποι αυτοί, λοιπόν, μη μπορώντας να χωνέψουν – ακόμη! – το αποτέλεσμα των εκλογών, που ανέδειξαν νικητή τον Ανδρουλάκη, ενημέρωσαν το φιλοθέαμον κοινό ότι ο Ανδρουλάκης ακολουθεί δύο μέτρα και δύο σταθμά στην περίπτωση της Μπατζελή – που τη θεωρούν, με τον τρόπο που το λένε, «ψιλή βροχή», εντελώς απαξιωτικά δηλαδή. Γιατί και ο Γερουλάνος και η Διαμαντοπούλου είχαν διαφοροποιηθεί από παλαιότερες δηλώσεις του Ανδρουλάκη, αλλά αυτούς ο αρχηγός δεν τόλμησε να τους αγγίξει.
Σωστό, πιο σωστό, δεν γίνεται. Εχουν δίκιο οι «φιρφιρίκοι», και πιο δίκιο απ΄ όλους ο δήμαρχος Δούκας, που τους «εμπνέει» και τους κινητοποιεί. Διότι πράγματι ο Ανδρουλάκης έδειξε επιείκεια, ανοχή, φοβικότητα και εμφανή αδυναμία να συλλάβει την πραγματικότητα: ότι αυτά τα φαινόμενα (της αμφισβήτησης) τα «σκοτώνεις» νωρίς. Με το που εμφανίζονται. Αν τα αφήσεις, θα τα γιγαντώσει η ανεκτικότητά σου και στην πρώτη ευκαιρία θα σε κατασπαράξουν.
Χαμένη παρτίδα
Αλλά ο φουκαράς ο Ανδρουλάκης πίστευε, με εκείνη τη δημοσκοπική εκτίναξη που εμφάνισε το ΠΑΣΟΚ τον Δεκέμβριο, φτάνοντας στο 20%, ότι όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι με αυτό. Οτι ηττημένοι (των εκλογών) και νικητές θα έβαζαν το κεφάλι κάτω και θα δούλευαν για τον κοινό σκοπό – να ξαναγίνει το ΠΑΣΟΚ πραγματική εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Να πείσει την κοινωνία ότι μπορεί να αντικαταστήσει τη ΝουΔου στην εξουσία, αν και όποτε γίνονταν εκλογές. Κούνια που τον κούναγε. Πόσο λάθος έκανε, φαίνεται τώρα. Αυτός μπορεί να ήθελε, πολλοί άλλοι όμως όχι. Και αυτό ακριβώς πληρώνει σε αυτή τη συγκυρία.
Το ερώτημα είναι αν σώζεται η παρτίδα. Νομίζω, δύσκολα. Και πάντως όχι διαγράφοντας την Μπατζελή. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις χτυπάς το κακό στη ρίζα του. Αν προλάβεις. Αλλιώς παίζει να βρεθείς καμιά μέρα να σε ρωτήσει ο θυρωρός στη Χαριλάου Τρικούπη «συγγνώμη, κύριε, τι θέλετε, πού πηγαίνετε, ποιος είστε;»…
Ανώμαλη προσγείωση στον ΣΥΡΙΖΑ
Στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα, όλα αυτά δημιούργησαν μεγάλη ευφορία. Δεν είναι λίγο πράγμα μια ανόητη και ύποπτη ως προς τη σκοπιμότητά της δήλωση, ακόμη και ενός τύπου όπως ο Παππάς, να προκαλέσει τέτοια τρικυμία στο «μισητό» ΠΑΣΟΚ. Μόνο σαμπάνιες που δεν άνοιξαν στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος που συνεδρίαζε. Στην οποία, λέει, υποδέχτηκαν με θερμό τρόπο δύο ανθυποστελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία επαναπροσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ (από τον οποίο και προέρχονταν). Και όχι, δεν είναι ούτε ο Τάκης από το Χαλάνδρι ούτε η Μαρία από την Αγία Παρασκευή, όπως… «αποκάλυπτε» προ καιρού στην τηλεόραση ο Κ. Ζαχαριάδης, προκειμένου να στηρίξει το αφήγημα ότι… «επιστρέφει ο κόσμος» στον ΣΥΡΙΖΑ.
Χαρές και πανηγύρια, λοιπόν, ενόψει μιας ακόμη μεγαλύτερης κρίσης στο ΠΑΣΟΚ (είχε βγει στο μεταξύ κι ο Γερουλάνος και είχε αδειάσει τους «φιρφιρίκους» του Δούκα, εντείνοντας την κρίση εσωστρέφειας), αλλά η προσγείωση ήρθε γρήγορα και ήταν ανώμαλη. Διά στόματος του «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη. Που καταχέριασε άγρια τον Φάμελλο (για μένα ουσιαστικά του έδειξε την έξοδο), ξηλώνοντας ένα προς ένα τα επιχειρήματα του υπό προθεσμία αρχηγού. «Δεν πάμε καλά», αποφάνθηκε ο τύπος που υποδύεται τον αψύ Κρητικό και δεν ξέρω τι κατάλαβε ο Φάμελλος, αλλά η αποκαθήλωσή του είναι πλέον θέμα χρόνου.
«Σφαγή» μετά το Πάσχα
Στο επικείμενο συνέδριο θα λάβει χώρα το έργο. Οποιον και να ρωτήσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό θα σου πει. Ηδη η διαχωριστική γραμμή χαράχτηκε στο τέλος της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής, όταν ο «πολλά βαρύς και όχι» Πολάκης, από κοινού με τον Παππά (χα! Οπου γάμος και χαρά, ο Νικόλας, ίδια… Βασίλω, πρώτος!), πρότεινε την εκλογή νέας γραμματείας του οργανωτικού γραφείου από την ΚΟΕΣ του συνεδρίου, αλλά η πρόταση απορρίφθηκε από την πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής. Γιατί τα δυο παλικάρια ζήτησαν εκλογή νέας γραμματείας; Διότι προφανώς θέλουν να ελέγξουν το συνέδριο. Οι άλλοι, παλιές καραβάνες στα κόλπα αυτά, απέρριψαν την πρόταση, και τώρα το επόμενο ραντεβού για να «σφαχτούν» δόθηκε για την επόμενη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, που θα πραγματοποιηθεί μετά το Πάσχα.
Επιμύθιο: να τα στείλει ο Κυριάκος τα λουλούδια, και σε ΠΑΣΟΚ και σε ΣΥΡΙΖΑ. Το οφείλει. Πελατάκια του είναι…
 |
Το ΠΑΣΟΚ κλυδωνίζεται
ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
Στις 3 Σεπτεμβρίου 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου, διάβασε δημοσίως τη Διακήρυξη με την οποία ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ. Με νωπά τα συνθήματα του ΠΑΚ, από τον αντιδικτατορικό αγώνα, και τις διακηρύξεις για «αποδέσμευση της χώρας από την ξένη εξάρτηση» και για επιδίωξη αλλαγών «με τελικό στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας», το ΠΑΣΟΚ παρουσιάστηκε ως μια δημοκρατική εκδοχή των κομμουνιστικών κομμάτων – αν και η δημοκρατία, τα πρώτα εκείνα χρόνια, θα μπορούσε να σημειώνεται με τον αστερίσκο των μπααθικών επιρροών του ιδρυτή του. Ο οποίος πόνταρε στις εντάσεις και στις καταγγελίες «της Δεξιάς» και κατάφερε πολύ σύντομα, το 1981, να γίνει πρωθυπουργός, καταπίνοντας όχι μόνο το παλιό Κέντρο αλλά εκφράζοντας και σχεδόν το σύνολο της κομμουνιστικής Αριστεράς, τα συνθήματα, τη μυθολογία και τους αγώνες της οποίας οικειοποιήθηκε.
Δεν αμφιβάλλω ότι το ΠΑΣΟΚ, στην πορεία, συνέβαλε στην πρόοδο της χώρας. Για να γίνει, όμως, χρειάστηκε η εγκατάλειψη τουλάχιστον του αντιευρωπαϊσμού του ιδρυτή του, η απομυθοποίησή του με το σκάνδαλο Κοσκωτά και, ιδίως, η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος από το 1996 πολιτεύτηκε επιδιώκοντας την οικονομική σταθεροποίηση της χώρας, τον εκσυγχρονισμό του κράτους και την πρόσδεση στην Ευρώπη. Συχνά, μάλιστα, οι στόχοι αυτοί υπονομεύτηκαν από τους ίδιους τους μηχανισμούς του κόμματος.
Η ουσία είναι ότι ούτε η σημιτική πολιτεία αλλά ούτε οι επιλογές της ΝΔ απέτρεψαν τη χρεοκοπία – για τον επιμερισμό ευθυνών σε ό,τι συνέβη πιο περιεκτική είναι, νομίζω, η φράση του Θόδωρου Πάγκαλου «Μαζί τα φάγαμε». Ωστόσο, τη δεκαετία της χρεοκοπίας, η χώρα πάτησε στα πόδια της χάρη και στο ΠΑΣΟΚ, που πολέμησε τον λαϊκισμό του αντιμνημονίου και πολεμήθηκε από το εξουσιαστικό σύστημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δυστυχώς για το κόμμα, οι διεργασίες ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς οδήγησαν σε μια χλωμή αναβίωση του ανδρεοπαπανδρεϊσμού, δηλαδή σε μια συνθηματολογική αναβίωση της προσπάθειας του κόμματος να δείξει ότι είναι αριστερό και να προσμετρηθεί σε ό,τι αποκαλούμε προοδευτισμό. Σε αυτή τη γραμμή το οδήγησε η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά, σε αυτή τη γραμμή το πάει ο Νίκος Ανδρουλάκης, σε αυτή τη γραμμή θα ήθελαν να προχωρήσει πιο γρήγορα οι διεκδικητές της προεδρίας του κόμματος, πρόσφατα, Παύλος Γερουλάνος και Χάρης Δούκας.
Ολες αυτές οι προσπάθειες είναι και ανιστόρητες και κοντόθωρες. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να ήταν πανίσχυρο επί Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά τον ρόλο του στην οικοδόμηση μιας σοβαρής χώρας τον έπαιξε κατόπιν. Ο επαναπροσδιορισμός του ως αριστερή δύναμη, σήμερα, σε σημείο μάλιστα να επιδιώκει να αντιγράψει τον αριστερό λαϊκισμό που τη δεκαετία της χρεοκοπίας είχε καταφέρει να αποκρούσει, φτάνοντας στο σημείο να δηλώσει ο πρόεδρός του ότι δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη, είναι ασφαλής δρόμος περιθωριοποίησης. Γι’ αυτό έχουν αρχίσει τα όργανα στο εσωτερικό του.
Ο νέος γύρος εσωστρέφειας που σηματοδοτεί η παραπομπή σε πειθαρχικό της Κατερίνας Μπατζελή, η διαφοροποίηση από στελέχη του κόμματος από τον Νίκο Ανδρουλάκη στο θέμα της συνεργασίας με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, οι αποχωρήσεις στελεχών, η επίθεση Δούκα και η αντεπίθεση του κομματικού μηχανισμού με non paper είναι σοβαρά δείγματα αναταραχής και αμφισβήτησης της ηγεσίας. Αλλά η πίεση που ασκούν σπρώχνει το κόμμα περισσότερο στην Αριστερά, στην κοντόθωρη και ανιστόρητη εκδοχή του ρόλου του.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ, αντί να είναι ζωντανός οργανισμός που θα προσφέρει όραμα και σχέδιο για το μέλλον, παιδεύεται να πλασαριστεί στις δυνάμεις που, στο όνομα του προοδευτισμού, παπαγαλίζουν φθαρμένα συνθήματα και πολιτικές που αποδοκιμάστηκαν. Πάνε γυρεύοντας στον γκρεμό.
Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ
Σε περιπέτεια εσωστρέφειας μπήκε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος, κολλημένος δημοσκοπικά σε περίπου 5%, περιφέρει τον αρχηγό και κάποια στελέχη του που αδυνατούν να δώσουν προοπτική. Την επελαύνουσα συρρίκνωση την κατανόησε ο Παύλος Πολάκης, ο οποίος στην Κεντρική Επιτροπή του Σαββάτου έκανε σαφές ότι έχει λόγο. «Δεν πάμε καλά», είπε και έκανε με κάθε τρόπο κατανοητό ότι η περίοδος χάριτος των τεσσάρων μηνών που είχε προσφέρει το βράδυ των εσωκομματικών εκλογών στον Σωκράτη Φάμελλο έχει τελειώσει. Σήκωσε και τη φωνή του στον Διονύση Τεμπονέρα, τον οποίο αποκάλεσε κομπλεξικό, ενώ έκανε σαφές ότι όσο η Ζωή Κωνσταντοπούλου κερδίζει ψηφοφόρους, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συρρικνώνεται. Κι ότι το 3% είναι κοντά.
Αν αναφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε, το λαϊκιστικό μόρφωμα που επένδυσε στο αντιμνημονιακό μέτωπο πολιτευόμενο με εχθροπάθεια, ο Πολάκης έχει ένα δίκιο. Εχει άδικο όμως αν πιστεύει ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει Κωνσταντοπούλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κυβερνήσει. Η εκ νέου υιοθέτηση ενός λόγου εχθροπάθειας εκ μέρους του είναι αδύνατον να πείσει. Αντίθετα, το μόρφωμα που διοικεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου, έχοντας βρεθεί στην απέξω, εμφανίζεται σήμερα ως ετεροχρονισμένος ΣΥΡΙΖΑ. Η εχθροπάθεια σήμερα ανήκει σε αυτή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, κινείται στον αστερισμό της γκρίνιας και της μιζέριας. Διαβολοσκορπίσματα.
 |
Μπορεί τα «gay όργια στις Θερμοπύλες» να μην σκορπούν την ίδια συγκίνηση με τη δίκη Φιλιππίδη αλλά έχουν το κοινό τους. Κάποιο πρωινάδικο θα τσιμπήσει. Τι νομίζετε δηλαδή; Οτι τόσα πάνελ θα βγάζουν καθημερινά το ψωμί τους με Φάμελλο, Κωνσταντοπούλου, Μπιμπίλα και Μπατζελή; Ούτε μονοψήφια! Ασε που ο Ανδρουλάκης είπε κάτι σωστό. Πως ένα μεγάλο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ (το μεγαλύτερο…) δεν θέλει να μοιραστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε τον πυρετό του. Ακούει συριζαίους κάθε απόχρωσης και φεύγει τρέχοντας. Δεν χρειάζεται λοιπόν κανένα «δεξιό βέτο» ή «δεξιό πέτο» για να καταλάβει κι ο τελευταίος στόκος πως αν ο Ανδρουλάκης πάει με τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε όλοι αυτοί θα πάνε με τον Μητσοτάκη. Και ποιος θα βγει κερδισμένος από την τράμπα; Ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Είδατε τι ζημιά έπαθε το ΠΑΣΟΚ με την απλή υπόνοια ότι καλοβλέπει τη Ζωή. Μόνο λοιπόν μια βλακώδης εμμονή κάνει κάποιους να θεωρούν ότι το ΠΑΣΟΚ και οι διάφοροι ναυαγοί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάτι κοινό να μοιραστούν. Δεν έχουν. Καλώς ή κακώς, η υγειονομική ζώνη γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ κι ό,τι τον θυμίζει περνάει μέσα από το ΠΑΣΟΚ. Και γι’ αυτό το μισό ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα λόγο να τσακωθεί με το άλλο μισό για τα μάτια του Φάμελλου ή της Μπατζελή. Υπάρχουν σοβαρότερα ζητήματα να τους απασχολήσουν. Κι αφήνω στην άκρη τα «όργια» που κατήγγειλε ο πρόεδρος Βελόπουλος. Διότι αν όλα αυτά τα ακατονόμαστα συμβαίνουν μόλις πέσει το σκοτάδι στις Θερμοπύλες, σκεφτείτε τι γίνεται όταν ξημερώσει. Αλλά ευτυχώς τέτοιες σκανταλιές δεν αφορούν τους «κεντροαριστερούς» της περιοχής!
Από "ΤΑ ΝΕΑ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 31/03/25 |
Υπήρξε σαφής και οργανωμένη προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Για μένα τούτο είναι φανερό από το γεγονός της ίδρυσης του συλλόγου Τέμπη 2023, ο οποίος εξ ορισμού δεν μπορεί να συμμετάσχει στη δίκη, άρα επρόκειτο να κάνει - και έκανε - διαμόρφωση κοινής γνώμης και πολιτικό αγώνα και από το γεγονός ότι γρήγορα συντάχθηκε μαζί του το σύνολο της αντιπολίτευσης, υιοθετώντας κάθε πιθανό και απίθανο σενάριο. Σημαντικό να τονιστεί ότι και τα κόμματα είχαν τη δικογραφία στα χέρια τους. Επιφανή μέλη τους, δικηγόροι, μετέχουν στη δίκη.
Τέμπη: Οργανωμένη προσπάθεια
χειραγώγησης της κοινής γνώμης
Ο κύριος Δημήτρης Γαλλής είναι δικηγόρος και μέχρι πρόσφατα εκπροσωπούσε οικογένεια θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών. Έχοντας πλήρη γνώση της δικογραφίας και αποδεσμευμένος πλέον από τις δεσμεύσεις που απέρρεαν από τον ρόλο του στη διαδικασία, μιλάει ανοικτά για την εκστρατεία παραπληροφόρησης. Μιλάει για τα πολιτικά κίνητρα των εμπλεκομένων, τους εμπειρογνώμονες, αλλά και τις ευθύνες των επίσημων φορέων, του ΤΕΕ, των δικηγορικών συλλόγων. Η στήλη σήμερα είναι αφιερωμένη σε αυτήν τη συνέντευξη
Ο κύριος Δημήτρης Γαλλής είναι δικηγόρος και μέχρι πρόσφατα εκπροσωπούσε οικογένεια θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών. Έχοντας πλήρη γνώση της δικογραφίας και αποδεσμευμένος πλέον από τις δεσμεύσεις που απέρρεαν από τον ρόλο του στη διαδικασία, μιλάει ανοικτά για την εκστρατεία παραπληροφόρησης. Μιλάει για τα πολιτικά κίνητρα των εμπλεκομένων, τους εμπειρογνώμονες, αλλά και τις ευθύνες των επίσημων φορέων, του ΤΕΕ, των δικηγορικών συλλόγων. Η στήλη σήμερα είναι αφιερωμένη σε αυτήν τη συνέντευξη
- Κύριε Γαλλή έχουμε διαβάσει τις απόψεις σας για τα Τέμπη, οι οποίες είναι κοντά σε αυτά που υποστήριζε από την αρχή η κυβέρνηση. Οπότε η καχυποψία είναι δεδομένη, τουλάχιστον από μία μερίδα του κοινού. Γιατί τώρα; Γιατί δεν είπατε νωρίτερα όλα αυτά που υποστηρίζετε σήμερα.
Δεν μπορούσα να μιλήσω δημοσίως νωρίτερα, διότι εκπροσωπούσα μια οικογένεια προς υποστήριξη κατηγορίας. Μετά τη διακοπή της συνεργασίας μας για τη συγκεκριμένη υπόθεση, αισθάνθηκα ελεύθερος να υπερασπιστώ τη Δικαιοσύνη και όλους τους συγγενείς, ενάντια στην παραπληροφόρηση που έβλεπα να εκτυλίσσεται επί διετία.
Δεύτερον, το περίφημο ηχητικό, που χρησιμοποιήθηκε και στην πρώτη συγκέντρωση των Τεμπών.
Κοινωνικές επαφές μου στη Θεσσαλονίκη μου λένε ότι χρησιμοποιείται ένα ηχητικό χωρίς να συμφωνεί σε αυτό η οικογένεια. Άλλο ηχητικό το έχει αμφισβητήσει μέχρι και ο κ. Λακαφώσης, λέγοντας ότι δεν ανήκει σε πρόσωπο που ονομάζεται. Ο ίδιος ο κ. Κοκοτσάκης έχει πει ότι έκανε μοντάζ ηχητικού και εικόνων της πορείας των τραίνων. Θεωρώ ότι επρόκειτο για προσπάθεια διέγερσης του θυμικού της κοινής γνώμης ενόψει της δεύτερης επετείου του δυστυχήματος και προκειμένου να διευκολυνθεί η οργάνωση συλλαλητηρίων.
Ο κ. Βερβεσός επέλεξε να παραστεί σε κοινή συνέντευξη τύπου με την κ. Καρυστιανού, γνωρίζοντας το αντιθεσμικό περιεχόμενο της μήνυσης του Συλλόγου Τέμπη 2023. Νομίζω ότι η παραίτησή του είναι μονόδρομος.
- Κάποιος κακόπιστος θα σκεφτεί μήπως έχετε κάποια διαφορά με τους εντολείς σας. Να μας συγχωρέσετε, αλλά θέλω να αποσαφηνίσουμε πλήρως τα κίνητρά σας. Ακριβώς επειδή η υπόθεση είναι ιδιαίτερα σημαντική.
- Να θυμηθούμε λίγο την κεντρική ιδέα όσων υποστηρίζετε..
- Αυτά τα γνωρίζετε μόνο εσείς ή όλοι όσοι έχουν δει την δικογραφία;
- Συγνώμη, αλλά αρχίζουμε ένα θέατρο του παραλόγου. Μας λέτε ότι όλοι γνωρίζουν αυτά που λέτε, αλλά κανείς δεν μίλησε όταν ζωγράφιζαν στην τηλεόραση με τα χέρια τους τις δεξαμενές με τα ... λαθραία.
- Ούτε η κυβέρνηση! Άφησαν δηλαδή όλοι την παραπληροφόρηση να οργιάζει…
- Έχω μιλήσει με πολλούς ανθρώπους που ήταν παρόντες τις πρώτες στιγμές του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη. Όλοι μου έχουν πει το ίδιο πράγμα: Δεν ήξερε η δεξιά τι ποιεί η αριστερά. Υπάρχει σοβαρό ζήτημα με την λειτουργία του κράτους. Αλλά άλλο αυτό και άλλο η συγκάλυψη.
- Μου έκαναν εντύπωση ορισμένα πράγματα που θα ήθελα να τα σχολιάσουμε μαζί. Η περίφημη έκθεση της Γάνδης. Τι ήταν αυτό;
- Μπερδεύομαι. Οι διαρροές έλεγαν για μια έκθεση από την Γάνδη που θα πιστοποιούσε το αληθές των καταγγελιών.
Δεύτερον, το περίφημο ηχητικό, που χρησιμοποιήθηκε και στην πρώτη συγκέντρωση των Τεμπών.
Κοινωνικές επαφές μου στη Θεσσαλονίκη μου λένε ότι χρησιμοποιείται ένα ηχητικό χωρίς να συμφωνεί σε αυτό η οικογένεια. Άλλο ηχητικό το έχει αμφισβητήσει μέχρι και ο κ. Λακαφώσης, λέγοντας ότι δεν ανήκει σε πρόσωπο που ονομάζεται. Ο ίδιος ο κ. Κοκοτσάκης έχει πει ότι έκανε μοντάζ ηχητικού και εικόνων της πορείας των τραίνων. Θεωρώ ότι επρόκειτο για προσπάθεια διέγερσης του θυμικού της κοινής γνώμης ενόψει της δεύτερης επετείου του δυστυχήματος και προκειμένου να διευκολυνθεί η οργάνωση συλλαλητηρίων.
- Μου κάνει επίσης εντύπωση ο λόγος για τον οποίον ο σταθμάρχης είναι έξω από το κάδρο.
- Μιλάμε, λοιπόν, για μια προσπάθεια πολιτικοποίησης. Αυτός είναι όλος ο καυγάς. Και εδώ ρωτώ ευθέως: Γιατί δεν αντέδρασαν σε αυτό οι συγγενείς. Γιατί άφησαν να εργαλειοποιηθεί ο πόνος τους.
- Απολύτως κατανοητό και σεβαστό. Αλλά εδώ συμβαίνουν σημεία και τέρατα. Σε εξώδικο συγγενών ο πρωθυπουργός της χώρας χαρακτηρίζεται "αρουραίος".
- Να επιστρέψουμε στην προσπάθεια κατανόησης του όσων συνέβησαν μετά το δυστύχημα. Εμείς είδαμε στα τηλεοπτικά κανάλια να προβάλλεται μια μόνο άποψη. Εκείνη του ξυλόλιου. Και να την διαδίδουν δύο πραγματογνώμονες. δεν υπήρχε άλλα άποψη; Τι συνέβη;
- Δεν μοιάζει με μια προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης;
- Σήμερα διαψεύδονται το ένα μετά το άλλο τα σενάρια συνωμοσίας. Δεν νομίζετε ότι πρέπει να δώσουν λόγο όσοι παραπληροφόρησαν το κοινό;
Ο κ. Βερβεσός επέλεξε να παραστεί σε κοινή συνέντευξη τύπου με την κ. Καρυστιανού, γνωρίζοντας το αντιθεσμικό περιεχόμενο της μήνυσης του Συλλόγου Τέμπη 2023. Νομίζω ότι η παραίτησή του είναι μονόδρομος.
- Πιστεύετε ότι είμαστε κοντά στην δίκη;
- Και τότε ίσως περάσει όλη η υπόθεση σε δεύτερη μοίρα, όπως και η δίκη για το Μάτι…
Η συνέντευξη δόθηκε στον Θανάση Μαυρίδη
Η ευρύτερη ενεργειακή συνεργασία και γενικότερα ο ρόλος της ενέργειας ως παράγοντας διασύνδεσης μεταξύ των δύο χωρών απασχόλησε το τετ α τετ των δύο πρωθυπουργών. Από την πλευρά του, ο Έλληνας πρωθυπουργός υπογράμμισε τη γενικότερη σημασία της συνδεσιμότητας και των ενεργειακών έργων κοινού ενδιαφέροντος για τη σταθερότητα στην περιοχή. Οι συζητήσεις για την αναβίωση του αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου East Med φαίνεται να «θερμαίνονται», επίσης, σημαντικά. Η ισραηλινή πλευρά, ως παραγωγός φυσικού αερίου, επιδιώκει τη διασύνδεση του με την Κύπρο προκειμένου να εξάγει φυσικό αέριο από το οποίο θα παράγεται ηλεκτρική ενέργεια που θα μπορούσε να επανεισάγει μέσω του καλωδίου.
Καλώδιο Ελλάδας-Κύπρου:
Πρόσω ολοταχώς
για την επανέναρξη των ερευνών -
Σε διπλωματικό πεδίο οι διεργασίες
Κομβικής σημασίας για την επανέναρξη των ερευνών στα διεθνή ύδατα για την πόντιση του καλωδίου Ελλάδας – Κύπρου ήταν η επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη στο Ισραήλ.
Έτσι, σύμφωνα με πληροφορίες, η ελληνική κυβέρνηση είναι τώρα αποφασισμένη να δώσει το «πράσινο φως» για την επανέναρξη των ερευνών για την όδευση του καλωδίου, καθώς όπως έχει δηλώσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αυτό θα γίνει με βάση τις ανάγκες του έργου και τον προγραμματισμό του ΑΔΜΗΕ και δεν υπόκειται σε καθεστώς άδειας από την Τουρκία.
Συγκεκριμένα, τις επόμενες εβδομάδες και ειδικότερα πριν από το τέλος Απριλίου, αναμένεται να επιχειρηθεί η επανέναρξη των ερευνών σε περιοχές όπου η Τουρκία επιδιώκει να επιβάλει «απαγορευτικό», παρά το γεγονός ότι αφορούν την οριοθετημένη ελληνική ΑΟΖ.
Μάλιστα, περί τα μέσα του μήνα αναμένεται στην Αθήνα και ο Γάλλος υπουργός Άμυνας, όπως, επίσης και ο ελλιμενισμός του αεροπλανοφόρου Σαρλ Ντε Γκωλ στον Πειραιά. Υπενθυμίζεται ότι εκτός από το Ισραήλ, και η Γαλλία (λόγω Nexans) έχει εκδηλώσει έντονα το ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο project.
Βέβαια, βασική επιδίωξη της Αθήνας είναι η εντονότερη εμπλοκή του Ισραήλ στην υπόθεση του καλωδίου, ζήτημα που είναι ιδιαίτερης σημασίας και για την ισραηλινή πλευρά, καθώς μέσω αυτού θα πάψει να είναι απομονωμένο ενεργειακά.
Σημειώνεται ότι αυτήν την περίοδο το Ισραήλ επεξεργάζεται τη μελέτη κόστους οφέλους για το τμήμα της ηλεκτρικής διασύνδεσης Κύπρου-Ισραήλ, ζήτημα για το οποίο αναμένονται, επίσης, άμεσα νέες εξελίξεις.
Ο East Med
Η ευρύτερη ενεργειακή συνεργασία και γενικότερα ο ρόλος της ενέργειας ως παράγοντας διασύνδεσης μεταξύ των δύο χωρών απασχόλησε το τετ α τετ των δύο πρωθυπουργών. Από την πλευρά του, ο Έλληνας πρωθυπουργός υπογράμμισε τη γενικότερη σημασία της συνδεσιμότητας και των ενεργειακών έργων κοινού ενδιαφέροντος για τη σταθερότητα στην περιοχή.
Οι συζητήσεις για την αναβίωση του αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου East Med φαίνεται να «θερμαίνονται», επίσης, σημαντικά. Η ισραηλινή πλευρά, ως παραγωγός φυσικού αερίου, επιδιώκει τη διασύνδεση του με την Κύπρο προκειμένου να εξάγει φυσικό αέριο από το οποίο θα παράγεται ηλεκτρική ενέργεια που θα μπορούσε να επανεισάγει μέσω του καλωδίου.
Έτσι, η παράλληλη υλοποίηση και των δύο ενεργειακών project (καλώδιο-east med) έχει διπλό όφελος για το Ισραήλ, καθώς θα μπορούσε να το οδηγήσουν στην ενεργειακή του ασφάλεια και κυρίως στη διασύνδεση με ευρωπαϊκό έδαφος.
Η στρατηγική σχέση Ελλάδας-ΗΠΑ
Αυτό που, επίσης, παρακινεί την ελληνική πλευρά να πατήσει «γκάζι» στην επανέναρξη των ερευνών είναι και η κινητικότητα που υπάρχει τις τελευταίες μέρες γύρω από τους υδρογονάνθρακες και το ενδιαφέρον των αμερικανικών κολοσσών.
Θυμίζουμε, άλλωστε, ότι κατά την πρόσφατη Τριμερή Συνάντηση Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου στην Αθήνα, διατυπώθηκε η κοινή βούληση για την ενεργοποίηση του σχήματος 3+1 και με τη συμμετοχή των ΗΠΑ.
Η είσοδος της Chevron, μετά την ExxonMobil, σε νέες ελληνικές περιοχές δημιουργεί «πρόσφορο» έδαφος για τις ενεργειακές εξελίξεις Ελλάδας-ΗΠΑ και έρχεται σε μια καλή χρονική συγκυρία που η Αθήνα θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί.
Μάλιστα, ο Έλληνας Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Σ. Παπασταύρου, είχε χθες το απόγευμα τηλεφωνική επικοινωνία με τον Υπουργό Εσωτερικών και Πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Ενέργειας των ΗΠΑ, κ. Doug Burgum.
Στο επίκεντρο της συζήτησής τους βρέθηκαν η στρατηγική σχέση των Ελλάδας-ΗΠΑ. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στην αποδοχή από την ελληνική κυβέρνηση του ενδιαφέροντος της αμερικανικής εταιρείας Chevron για τα θαλάσσια οικόπεδα «Νότια Κρήτη Ι και ΙΙ», με αμφότερες τις πλευρές να συμφωνούν πως πρόκειται για μια πολύ σημαντική εξέλιξη που ενισχύει τις στενές διμερείς σχέσεις των δύο χωρών.
Ο κ. Παπασταύρου αναφέρθηκε νωρίτερα και σε τηλεοπτική του συνέντευξη για το ζήτημα του καλωδίου τονίζοντας ότι «προχωράμε μελετημένα και σταδιακά», χωρίς να αποκαλύπτονται λεπτομέρειες προς το παρόν, λόγω της μεγάλης γεωπολιτικής διάστασης του έργου.
Σχεδόν σε όλα τα κόμματα υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι είναι οι σφραγιδοφύλακες και οι θεματοφύλακες της ιστορίας τους. Αυτοί νομίζουν πως ορίζουν το συμφέρον του κόμματός, το οποίο βέβαια σχεδόν πάντα συμπίπτει με το προσωπικό τους συμφέρον. Φυσικά, από δίπλα τους έχουν ένα σύστημα που παρασιτεί κομματικά αναζητώντας ρόλους δίπλα στους σφραγιδοφύλακες. Στη Νέα Δημοκρατία μέχρι στιγμής δεν εμφανίστηκε τέτοιος σφραγιδοφύλακας προς μεγάλη απογοήτευση κάποιων άσπονδων φίλων του Μητσοτάκη. Έτσι, προς το παρόν αρκούνται στη συγγραφή και διακίνηση βλακωδών σεναρίων, που μάλλον έχουν ψυχοθεραπευτικό χαρακτήρα. Ένα τέτοιο σενάριο είναι της εν κινήσει αντικατάστασης του Μητσοτάκη και ένα άλλο της αποστολής τελεσιγράφου με το οποίο δίνεται πίστωση χρόνου στον πρωθυπουργό για τη βελτίωση της εικόνας της παράταξης....
Στην τελευταία δημοσκόπηση της Prorata το 84% των φίλων της Νέας Δημοκρατίας εκτιμά πως με τον Μητσοτάκη αρχηγό η παράταξη θα έχει την καλύτερη εκλογική επίδοση, παρά με κάποιον άλλο, ενώ η δημοτικότητα του σε σχέση με τη βασική αντίπαλό του είναι κοντά στις 20 μονάδες. Υπό κανονικές συνθήκες το άρθρο θα έπρεπε να σταματήσει εδώ. Να μην υπάρξει περαιτέρω ανάλυση. Διότι όταν έναν ηγέτη τον στηρίζει το 84% της βάσης της παράταξής του, είναι επόμενο η αντικατάστασή του να έχει μόνον αρνητικά αποτελέσματα.
Είναι προφανές πως κάποιοι θεωρούν τη Νέα Δημοκρατία μαγαζάκι τους. Τη θέλουν μικρή για να την ελέγχουν. Μια μεγάλη παράταξη—η οποία είναι ένα μεγάλο χωνευτήρι ιδεών που την ανανεώνουν, χωρίς να μεταβάλλουν τον γενικότερο ιδεολογικό προσανατολισμό της—δύσκολα ελέγχεται και ο ηγέτης ακόμα πιο δύσκολα ποδηγετείται.
Σχεδόν σε όλα τα κόμματα υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι είναι οι σφραγιδοφύλακες και οι θεματοφύλακες της ιστορίας τους. Αυτοί νομίζουν πως ορίζουν το συμφέρον του κόμματός, το οποίο βέβαια σχεδόν πάντα συμπίπτει με το προσωπικό τους συμφέρον. Φυσικά, από δίπλα τους έχουν ένα σύστημα που παρασιτεί κομματικά αναζητώντας ρόλους δίπλα στους σφραγιδοφύλακες.
Στη Νέα Δημοκρατία μέχρι στιγμής δεν εμφανίστηκε τέτοιος σφραγιδοφύλακας προς μεγάλη απογοήτευση κάποιων άσπονδων φίλων του Μητσοτάκη. Έτσι, προς το παρόν αρκούνται στη συγγραφή και διακίνηση βλακωδών σεναρίων, που μάλλον έχουν ψυχοθεραπευτικό χαρακτήρα. Ένα τέτοιο σενάριο είναι της εν κινήσει αντικατάστασης του Μητσοτάκη και ένα άλλο της αποστολής τελεσιγράφου με το οποίο δίνεται πίστωση χρόνου στον πρωθυπουργό για τη βελτίωση της εικόνας της παράταξης.
Για το πρώτο σενάριο έχω ξαναγράψει. Όποιος θέλει να είναι ο αντικαταστάτης του Μητσοτάκη βγαίνει μπροστά και το δηλώνει. Του λέει «φύγε εσύ για να έρθω εγώ». Δε βλέπω άλλον τρόπο για να κινηθεί η σχετική διαδικασία. Είναι επόμενο σε μια τέτοια περίπτωση ο Μητσοτάκης να προκηρύξει αμέσως βουλευτικές εκλογές, ώστε οι πολίτες να αποφασίσουν και όχι κάποιοι εκ του παρασκηνίου.
Για το δεύτερο σενάριο του «τελεσιγράφου», υπάρχει ένα κρίσιμο ερώτημα: ποιοι ήταν οι αποστολείς του; διότι δε γίνεται να γνωρίζουμε μόνον τον αποδέκτη και να μη γνωρίζουμε τον αποστολέα ενός τελεσιγράφου τέτοιας σπουδαιότητας; Πότε το απέστειλαν και πώς τους αντιμετώπισε ο Μητσοτάκης; Να σας πω τη γνώμη μου;
Και εδώ έχουμε τη συγγραφή ενός ακόμα ευφάνταστου σεναρίου. Έτσι συντηρούνται φρούδες ελπίδες από τη μια μεριά και έτσι συντηρείται και ένας μηχανισμός εσωτερικής υπονόμευσης από την άλλη. Όλα όμως δείχνουν ότι ο Μητσοτάκης θα οδηγήσει τη Νέα Δημοκρατία και στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση και είναι εύλογο να μην μπορούμε από σήμερα να προσεγγίσουμε το πολιτικό κλίμα εκείνης της περιόδου.
Τέλος, όσοι πιστεύουν πως σήμερα τον πρωθυπουργό τον απασχολεί η διαδοχή του, είναι βαθύτατα νυκτωμένοι. Με 20 μονάδες μπροστά από τους πολιτικούς του αντιπάλους και με αποδοχή από την παράταξή του της τάξεως του 84% μάλλον ενδιαφέρεται για την τρίτη συνεχόμενη τετραετία του, κάτι που αρρωσταίνει πολύ κόσμο.
Δευτέρα 31 Μαρτίου 2025
Και για τους δύο το μέλλον είναι ξεκάθαρο και θεωρούν πως και ο αγώνας τους είναι κοινός. Και μάλιστα, όχι μόνο για τους ανθρώπους που επηρεάστηκαν άμεσα από τις δύο αυτές τραγωδίες, αλλά και για όλους όσοι τακτικά εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για τη συνολική εικόνα της χώρας μας. Αξίζει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι κανείς από τους δύο δεν έχει μεγάλες προσδοκίες για το αποτέλεσμα των δικών, αλλά ξεκαθαρίζουν πως αυτό δεν τους εμποδίζει από το να συνεχίσουν να προσπαθούν. Οσο για το μήνυμα που θέλουν να στείλουν, είναι απλό: «Οφείλουμε να βάλουμε τέλος στην κρατική αμέλεια και ανευθυνότητα. Στα ρουσφέτια και στα “δωράκια” στα διάφορα συμφέροντα. Εχει έρθει η ώρα να αλλάξουμε σελίδα, να ενισχυθούν η παιδεία και ο πολιτισμός, η κουλτούρα μας να αλλάξει, να προσεγγίσει ένα πιο ευρωπαϊκό πρότυπο ζωής. Οι άνθρωποι να συμμετέχουν πιο ενεργά στην κοινωνία, το σύστημά μας να εξελιχθεί και να φτάσει πιο κοντά σε αυτό της Ελβετίας, όπου ο λόγος του λαού έχει πιο συχνή παρουσία στη λήψη αποφάσεων». Οι δύο συνομιλητές μας διαμηνύουν με σαφήνεια, τέλος, ότι οι συγκεκριμένες τραγωδίες δεν είναι υπόθεση μιας ή δύο κυβερνήσεων, αλλά είναι αποτέλεσμα χρόνιων προβλημάτων τα οποία πρέπει να επιλυθούν – «ειδάλλως η ιστορία θα επαναληφθεί και θα υπάρξουν και άλλα θύματα». Και οι δύο ελπίζουν πως η νέα γενιά είναι αυτή που θα αλλάξει τα πράγματα. Δεν επιθυμούν μια «σταυροφορία» κάποιου μεμονωμένου προσώπου, αλλά θα κάνουν το παν ώστε όσοι και όσες έχουν ευθύνη να κριθούν ένοχοι, να τιμωρηθούν.
Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 29-30/03/25 |
"Αυτά που ζήσαμε και ζούμε
ακόμη είναι ανήκουστα"
Τέμπη και Μάτι. Δύο σύγχρονες τραγωδίες που έχουν προκαλέσει πληγές οι οποίες δεν θα κλείσουν ποτέ στις οικογένειες και τους φίλους των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας. Που έχουν χαράξει ανεξίτηλα στη συλλογική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας. Και μάλιστα ως εγκλήματα, που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί εάν αυτοί που έπρεπε έκαναν ό,τι έπρεπε.
Ο αγώνας για δικαίωση συνεχίζεται και θα συνεχιστεί. Το επιβεβαιώνουν ο Ηλίας Παπαγγελής, πατέρας της Αναστασίας που έχασε τη ζωή της στη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη και ο Αρης Χερουβείμ που έχασε τη μητέρα του Ευπραξία, την αδελφή του Βασιλική και τις πεντάχρονες ανιψιές του Ευπραξία-Μελίνα και Μαρία-Ηλιάνα στην πυρκαγιά στο Μάτι. Δύο συνάνθρωποί μας που κάθισαν στο ίδιο τραπέζι για πρώτη φορά, ανταποκρινόμενοι στην πρόσκληση των «ΝΕΩΝ».
Συναντηθήκαμε στο κέντρο της Αθήνας. Πρώτος κατέφθασε ο Αρης Χερουβείμ ενώ ακολούθησε, λίγα λεπτά αργότερα, ο Ηλίας Παπαγγελής. Συστήθηκαν γρήγορα ο ένας στον άλλο, με μια χειραψία που δήλωνε κατανόηση και συμπόνια. Η συζήτηση ξεκίνησε κατευθείαν και, σε αρκετές στιγμές, αποδείχθηκε καταιγιστική.
Ο Αρης μίλησε πρώτος, για τις ημέρες πριν από τον χαμό των ανθρώπων του. «Το σπίτι στο Μάτι ήταν πάντα εξοχικό. Η αδελφή μου ήθελε να φύγει από την Αθήνα, να πάει να μείνει μόνιμα εκεί και πήρε και τη μητέρα μου μαζί. Κανονικά δεν θα ήταν εκείνη τη Δευτέρα εκεί, λόγω κάποιων χαρτιών που περίμενε εδώ και καιρό. Αυτή όμως επέμεινε. “Οχι, εγώ φεύγω τώρα”, μας είπε.
Ηταν η πρώτη μέρα που το Μάτι έγινε μόνιμη κατοικία της. Η μέρα της ήταν σαν κάθε άλλη, δηλαδή πήγε το πρωί, δούλεψε, γύρισε το μεσημέρι, προφανώς κοιμήθηκε, δεν ήξερε τίποτα και όταν ξύπνησε ήταν ήδη αργά». Και συνέχισε: «Εγώ είχα μιλήσει με τη μητέρα μου το πρωί και με ξαναπήρε στις 6 το απόγευμα και μου λέει “βλέπω καπνό”. Εκλεισα το τηλέφωνο για να ψάξω να δω τι γίνεται. Ανοιξα κανάλια και τα site, όλα μέχρι τότε έλεγαν μόνο για την Κινέτα. Μισή ώρα μετά μου ξανατηλεφωνεί και μου λέει “καιγόμαστε, τη βλέπω τη φωτιά”. Το μόνο που μπόρεσα να της πω εκείνη τη στιγμή ήταν γιατί δεν φύγανε. Εκλεισα γρήγορα το τηλέφωνο με σκοπό να προλάβουν να φύγουν, αυτή ήταν και η τελευταία κουβέντα μας». Το ερώτημα που του βγαίνει στη συνέχεια μοιάζει με παράπονο: «Δεν ξέρω γιατί με πήρε εκείνη την ώρα, αν με πήρε να με αποχαιρετήσει, αυτό μου έχει μείνει ερώτημα». Για να προσθέσει ότι στην προσπάθειά τους να γλιτώσουν από την πύρινη λαίλαπα, άφησαν το αμάξι που μπορεί να είχε ήδη καεί – «δεν το γνωρίζω», μας λέει – και ξεκίνησαν περπατώντας όπου κατάφεραν να προχωρήσουν μόνο 100 μέτρα. «Εκεί τους βρήκαμε».
«Λαχείο» η επιβίωση
Σε αυτό το σημείο, ο Ηλίας τον ρώτησε αν υπήρχε κάποιος τρόπος να γλιτώσουν, όπως να κλειστούν στο υπόγειο του σπιτιού. «Δυστυχώς, στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, το άγχος σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν είμαστε εκπαιδευμένοι να διαχειριζόμαστε τέτοιες περιστάσεις, καθιστά την επιβίωση… λαχείο», απάντησε ο Αρης. Στην περίπτωση του χαμού της Αναστασίας, ο Ηλίας «ξεδιπλώνει» τις μοιραίες εκείνες μέρες. «Είχε κατέβει από Θεσσαλονίκη, ήταν φοιτήτρια στο πρώτο έτος του Γεωπονικού. Την προηγούμενη Παρασκευή, έφυγε για το Καρναβάλι στην Πάτρα, με καμιά εικοσαριά παιδιά από τη σχολή της. Ηταν να γυρίσει την Τρίτη το απόγευμα, γιατί την Τετάρτη το πρωί είχε εργαστήριο. Η μητέρα της πήγε να την πάρει από τα πρακτορεία γιατί εγώ είχα δουλειά και την πήγε απευθείας στον Σταθμό Λαρίσης, όπου επιβιβάστηκε στη μοιραία αμαξοστοιχία».
Υπογραμμίζει ότι οι ώρες που ακολούθησαν αφότου είχε γίνει γνωστή η σύγκρουση ήταν χαοτικές. «Εγώ το έμαθα στις 11.30 το βράδυ, καθώς έβλεπα μια εκπομπή στην τηλεόραση και σταμάτησε για έκτακτο γεγονός, μεταδίδοντας ότι είχαν συγκρουστεί δύο τρένα. Αμέσως παίρνω τηλέφωνο την Αναστασία, όμως δεν απάνταγε. Ξανά, ξανά και ξανά, καμία απάντηση. Λέω, κάτι θα έχει γίνει. Διακόπτουν πάλι την εκπομπή και λένε ότι συγκρούστηκε επιβατική με εμπορική αμαξοστοιχία. Πήρα και την αδελφή της που είχε μείνει πίσω στη Θεσσαλονίκη και της είπα να παίρνει και αυτή τηλέφωνο, μήπως το σηκώσει. Τίποτα».
Η συνέχεια της αφήγησης συγκλονίζει: «Πήγα και ξύπνησα τη μητέρα της. Τα μεσάνυχτα φύγαμε για τη Λάρισα και στις 3:15 τα ξημερώματα φτάσαμε στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο. Γινόταν εκεί ένας χαμός και είχαν ένα κατάλογο με αυτούς που είχαν φτάσει, τραυματισμένοι βαριά και ελαφριά. Είπαμε το όνομα, δεν ήταν εκεί. Φύγαμε από εκεί και πήγαμε στο Κρατικό που είναι μέσα στην πόλη. Ούτε εκεί ήταν. Από ένστικτο είχα ήδη καταλάβει ότι είχε τελειώσει το θέμα αλλά πήγαμε ξανά πίσω στο πανεπιστημιακό. Ξημέρωσε, τίποτα, πάλι πίσω στο άλλο νοσοκομείο. Επίσης κανένα νέο. Μετά αρχίσαμε να παίρνουμε τηλέφωνο σε άλλα νοσοκομεία, γιατί μας είπαν ότι κάποιοι πήγαν στο ΑΧΕΠΑ στη Θεσσαλονίκη, κάποιοι στης Καρδίτσας, στου Βόλου. Παίρναμε όλη μέρα τηλέφωνα».
Τα συναισθήματα που μας δημιούργησε η κατάληξη δεν περιγράφεται εύκολα με τις λέξεις στο χαρτί. «Κάποια στιγμή βρήκαμε κάτι ανθρώπους, οι οποίοι πήγανε στο τρίτο βαγόνι που ήταν η Αναστασία και μας λένε δεν υπάρχει τίποτα. Το πιο πιθανό να μας έλεγαν ψέματα, γιατί την είδανε νεκρή. Η Αναστασία δεν κάηκε ζωντανή, της έπεσε όλη η οροφή πάνω της, με τη σύγκρουση, έσπασε η πλάτη του καθίσματος, έπεσε, έτσι της ήρθε όλη η οροφή πάνω της και πέθανε από ασφυξία. Οι μέρες πέρναγαν η μία μετά την άλλη. Μας ζήτησαν DNA και έδωσε η γυναίκα μου. Ε, πλέον το είχαμε καταλάβει. Την Πέμπτη γυρίσαμε το απόγευμα στην Αθήνα, γιατί ήταν και τα άλλα τρία παιδιά πίσω και έπρεπε να είμαστε όλοι μαζί. Την Παρασκευή το απόγευμα μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν πως ταυτοποιήθηκε η σορός και την Κυριακή το βράδυ έφτασε στο νεκροταφείο του Ζωγράφου. Την επόμενη μέρα, στη Λυκούρια Καλαβρύτων, έγινε η ταφή. Δεν ανοίξαμε το φέρετρο, δεν την είδαμε ποτέ ξανά».
Τραγωδία δίχως τέλος
Είχα μπροστά μου δυο ανθρώπους όπου είχαν χάσει τους δικούς τους, ό,τι πιο πολύτιμο. Μαζί και τη χαρά για τη ζωή, έστω κι αν γνώριζαν και γνωρίζουν πως αυτή συνεχίζεται. Δεν ήξερα τι να πω, το μόνο που σκαφτόμουν ήταν πως γίνομαι αυτήκοος μάρτυρας μιας «τραγωδίας δίχως τέλος», μιας και αυτοί οι άνθρωποι δεν θα σταματήσουν ποτέ να παλεύουν για δικαίωση. Ευτυχώς για εμένα η συζήτηση «κύλησε» μόνη της και δεν χρειάστηκε να θέσω κάποιο ερώτημα.
Για λίγο επικράτησε βεβαίως η σιωπή των βουβών συναισθημάτων, που ο χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Την έσπασε ο Αρης, λέγοντας πως «τον επόμενο καιρό από την πυρκαγιά έγινε μεγάλη προσπάθεια από το κράτος και την κυβέρνηση να πείσουν τους κατοίκους ότι δεν μπορούσαν να ασκήσουν μήνυση.
Αν το είχαν κάνει όλοι, όμως, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, διότι είναι άλλο οι 100 μηνύσεις και άλλο οι 5.000. Πλέον είναι γνωστό, εξάλλου, πως ακόμη και εκείνοι των οποίων δεν κάηκε ούτε το σπίτι θα μπορούσαν να υποβάλουν μήνυση μόνο και μόνο για την ψυχική οδύνη. Επίσης, τόσο για το Μάτι όσο και για τα Τέμπη θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα αν είχαμε κάνει ομαδική μήνυση». Πρόκειται για μια διαπίστωση στην οποία συμφώνησαν αμφότεροι – κι αυτό δεν είναι τυχαίο.
Ο Ηλίας και ο Αρης τονίζουν επίσης πως, με βάση τις εμπειρίες τους, υπάρχουν και άλλα κοινά στοιχεία.
Αρχικά, όπως λένε, «δεν ξέρουν τι έχουν θάψει. Πολλών ανθρώπων οι σοροί ταυτοποιήθηκαν και ύστερα έγινε γνωστό ότι η σορός την οποία παρέλαβε η οικογένειά τους δεν ήταν τελικά η σωστή. Αδιανόητα πράγματα, τα οποία αποτελούν και ασέβεια προς τους νεκρούς». Θεωρούν τρομερό ότι στην περίπτωση της πυρκαγιάς στο Μάτι μέσα σε τρεις μέρες είχαν ήδη μαζέψει πάνω από 700 αμάξια και αντίστοιχα στη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη από την επόμενη μέρα κιόλας είχε αρχίσει επιχείρηση καθαρισμού και μπαζώματος του χώρου.
Διαπιστώνουν, ακόμη, ότι και στις δύο περιπτώσεις υπήρχε εγκληματική αμέλεια – και άρα, συγκεκριμένες ευθύνες: Οταν εκδηλώθηκε η πυρκαγιά στο Μάτι το 112 δεν είχε τεθεί σε λειτουργία ενώ έπρεπε αυτό να είχε γίνει πριν από αρκετά χρόνια. Αντίστοιχα, στα Τέμπη η εγκατάσταση του συστήματος τηλεδιοίκησης το οποίο επίσης ποτέ δεν τέθηκε σε λειτουργία, ενώ ήταν ήδη αγορασμένο. «Αυτά που ζήσαμε και ζούμε ακόμη είναι ανήκουστα», λένε με μία φωνή και εμφανή οργή.
Στη συζήτησή μας δεν θα μπορούσε παρά να τεθεί δήλωση του νυν Πρωθυπουργού ότι θα υπάρχει ασφαλές και εκσυγχρονισμένο σιδηροδρομικό δίκτυο από το 2027. Οι συνομιλητές μας σχολιάζουν πως «δεν γίνεται ο Πρωθυπουργός της χώρας να δηλώνει αυτό το πράγμα. Είναι σαν να μας λέει πρακτικά πως αν επιβιβαστείτε σε τρένο πριν απ’ το 2027 δεν θα είστε ασφαλείς. Αν όντως είναι έτσι, τότε καλύτερα να μη λειτουργεί μέχρι το 2027 το σιδηροδρομικό δίκτυο».
Κοινός αγώνας
Πλέον και για τους δύο το μέλλον είναι ξεκάθαρο και θεωρούν πως και ο αγώνας τους είναι κοινός. Και μάλιστα, όχι μόνο για τους ανθρώπους που επηρεάστηκαν άμεσα από τις δύο αυτές τραγωδίες, αλλά και για όλους όσοι τακτικά εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για τη συνολική εικόνα της χώρας μας. Αξίζει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι κανείς από τους δύο δεν έχει μεγάλες προσδοκίες για το αποτέλεσμα των δικών, αλλά ξεκαθαρίζουν πως αυτό δεν τους εμποδίζει από το να συνεχίσουν να προσπαθούν.
Οσο για το μήνυμα που θέλουν να στείλουν, είναι απλό: «Οφείλουμε να βάλουμε τέλος στην κρατική αμέλεια και ανευθυνότητα. Στα ρουσφέτια και στα “δωράκια” στα διάφορα συμφέροντα. Εχει έρθει η ώρα να αλλάξουμε σελίδα, να ενισχυθούν η παιδεία και ο πολιτισμός, η κουλτούρα μας να αλλάξει, να προσεγγίσει ένα πιο ευρωπαϊκό πρότυπο ζωής. Οι άνθρωποι να συμμετέχουν πιο ενεργά στην κοινωνία, το σύστημά μας να εξελιχθεί και να φτάσει πιο κοντά σε αυτό της Ελβετίας, όπου ο λόγος του λαού έχει πιο συχνή παρουσία στη λήψη αποφάσεων». Οι δύο συνομιλητές μας διαμηνύουν με σαφήνεια, τέλος, ότι οι συγκεκριμένες τραγωδίες δεν είναι υπόθεση μιας ή δύο κυβερνήσεων, αλλά είναι αποτέλεσμα χρόνιων προβλημάτων τα οποία πρέπει να επιλυθούν – «ειδάλλως η ιστορία θα επαναληφθεί και θα υπάρξουν και άλλα θύματα». Και οι δύο ελπίζουν πως η νέα γενιά είναι αυτή που θα αλλάξει τα πράγματα. Δεν επιθυμούν μια «σταυροφορία» κάποιου μεμονωμένου προσώπου, αλλά θα κάνουν το παν ώστε όσοι και όσες έχουν ευθύνη να κριθούν ένοχοι, να τιμωρηθούν.
Η πικρή αλήθεια είναι πως οι άνθρωποί τους δεν θα γυρίσουν πίσω και αυτό το γνωρίζουν πρώτα οι ίδιοι. Υπό μία έννοια, λοιπόν, ο θρήνος και η απώλεια μετατράπηκε σε καύσιμο για να αλλάξουν αυτά τα χρόνια προβλήματα.
- Δύο άνθρωποι οι οποίοι έχασαν τους δικούς τους στα Τέμπη και το Μάτι κάθονται για πρώτη φορά στο ίδιο τραπέζι, για να μοιραστούν εμπειρίες και πόνο, αγωνίες και αιτήματα
Τέμπη και Μάτι. Δύο σύγχρονες τραγωδίες που έχουν προκαλέσει πληγές οι οποίες δεν θα κλείσουν ποτέ στις οικογένειες και τους φίλους των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας. Που έχουν χαράξει ανεξίτηλα στη συλλογική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας. Και μάλιστα ως εγκλήματα, που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί εάν αυτοί που έπρεπε έκαναν ό,τι έπρεπε.
Ο αγώνας για δικαίωση συνεχίζεται και θα συνεχιστεί. Το επιβεβαιώνουν ο Ηλίας Παπαγγελής, πατέρας της Αναστασίας που έχασε τη ζωή της στη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη και ο Αρης Χερουβείμ που έχασε τη μητέρα του Ευπραξία, την αδελφή του Βασιλική και τις πεντάχρονες ανιψιές του Ευπραξία-Μελίνα και Μαρία-Ηλιάνα στην πυρκαγιά στο Μάτι. Δύο συνάνθρωποί μας που κάθισαν στο ίδιο τραπέζι για πρώτη φορά, ανταποκρινόμενοι στην πρόσκληση των «ΝΕΩΝ».
Συναντηθήκαμε στο κέντρο της Αθήνας. Πρώτος κατέφθασε ο Αρης Χερουβείμ ενώ ακολούθησε, λίγα λεπτά αργότερα, ο Ηλίας Παπαγγελής. Συστήθηκαν γρήγορα ο ένας στον άλλο, με μια χειραψία που δήλωνε κατανόηση και συμπόνια. Η συζήτηση ξεκίνησε κατευθείαν και, σε αρκετές στιγμές, αποδείχθηκε καταιγιστική.
Ο Αρης μίλησε πρώτος, για τις ημέρες πριν από τον χαμό των ανθρώπων του. «Το σπίτι στο Μάτι ήταν πάντα εξοχικό. Η αδελφή μου ήθελε να φύγει από την Αθήνα, να πάει να μείνει μόνιμα εκεί και πήρε και τη μητέρα μου μαζί. Κανονικά δεν θα ήταν εκείνη τη Δευτέρα εκεί, λόγω κάποιων χαρτιών που περίμενε εδώ και καιρό. Αυτή όμως επέμεινε. “Οχι, εγώ φεύγω τώρα”, μας είπε.
Ηταν η πρώτη μέρα που το Μάτι έγινε μόνιμη κατοικία της. Η μέρα της ήταν σαν κάθε άλλη, δηλαδή πήγε το πρωί, δούλεψε, γύρισε το μεσημέρι, προφανώς κοιμήθηκε, δεν ήξερε τίποτα και όταν ξύπνησε ήταν ήδη αργά». Και συνέχισε: «Εγώ είχα μιλήσει με τη μητέρα μου το πρωί και με ξαναπήρε στις 6 το απόγευμα και μου λέει “βλέπω καπνό”. Εκλεισα το τηλέφωνο για να ψάξω να δω τι γίνεται. Ανοιξα κανάλια και τα site, όλα μέχρι τότε έλεγαν μόνο για την Κινέτα. Μισή ώρα μετά μου ξανατηλεφωνεί και μου λέει “καιγόμαστε, τη βλέπω τη φωτιά”. Το μόνο που μπόρεσα να της πω εκείνη τη στιγμή ήταν γιατί δεν φύγανε. Εκλεισα γρήγορα το τηλέφωνο με σκοπό να προλάβουν να φύγουν, αυτή ήταν και η τελευταία κουβέντα μας». Το ερώτημα που του βγαίνει στη συνέχεια μοιάζει με παράπονο: «Δεν ξέρω γιατί με πήρε εκείνη την ώρα, αν με πήρε να με αποχαιρετήσει, αυτό μου έχει μείνει ερώτημα». Για να προσθέσει ότι στην προσπάθειά τους να γλιτώσουν από την πύρινη λαίλαπα, άφησαν το αμάξι που μπορεί να είχε ήδη καεί – «δεν το γνωρίζω», μας λέει – και ξεκίνησαν περπατώντας όπου κατάφεραν να προχωρήσουν μόνο 100 μέτρα. «Εκεί τους βρήκαμε».
«Λαχείο» η επιβίωση
Σε αυτό το σημείο, ο Ηλίας τον ρώτησε αν υπήρχε κάποιος τρόπος να γλιτώσουν, όπως να κλειστούν στο υπόγειο του σπιτιού. «Δυστυχώς, στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, το άγχος σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν είμαστε εκπαιδευμένοι να διαχειριζόμαστε τέτοιες περιστάσεις, καθιστά την επιβίωση… λαχείο», απάντησε ο Αρης. Στην περίπτωση του χαμού της Αναστασίας, ο Ηλίας «ξεδιπλώνει» τις μοιραίες εκείνες μέρες. «Είχε κατέβει από Θεσσαλονίκη, ήταν φοιτήτρια στο πρώτο έτος του Γεωπονικού. Την προηγούμενη Παρασκευή, έφυγε για το Καρναβάλι στην Πάτρα, με καμιά εικοσαριά παιδιά από τη σχολή της. Ηταν να γυρίσει την Τρίτη το απόγευμα, γιατί την Τετάρτη το πρωί είχε εργαστήριο. Η μητέρα της πήγε να την πάρει από τα πρακτορεία γιατί εγώ είχα δουλειά και την πήγε απευθείας στον Σταθμό Λαρίσης, όπου επιβιβάστηκε στη μοιραία αμαξοστοιχία».
Υπογραμμίζει ότι οι ώρες που ακολούθησαν αφότου είχε γίνει γνωστή η σύγκρουση ήταν χαοτικές. «Εγώ το έμαθα στις 11.30 το βράδυ, καθώς έβλεπα μια εκπομπή στην τηλεόραση και σταμάτησε για έκτακτο γεγονός, μεταδίδοντας ότι είχαν συγκρουστεί δύο τρένα. Αμέσως παίρνω τηλέφωνο την Αναστασία, όμως δεν απάνταγε. Ξανά, ξανά και ξανά, καμία απάντηση. Λέω, κάτι θα έχει γίνει. Διακόπτουν πάλι την εκπομπή και λένε ότι συγκρούστηκε επιβατική με εμπορική αμαξοστοιχία. Πήρα και την αδελφή της που είχε μείνει πίσω στη Θεσσαλονίκη και της είπα να παίρνει και αυτή τηλέφωνο, μήπως το σηκώσει. Τίποτα».
Η συνέχεια της αφήγησης συγκλονίζει: «Πήγα και ξύπνησα τη μητέρα της. Τα μεσάνυχτα φύγαμε για τη Λάρισα και στις 3:15 τα ξημερώματα φτάσαμε στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο. Γινόταν εκεί ένας χαμός και είχαν ένα κατάλογο με αυτούς που είχαν φτάσει, τραυματισμένοι βαριά και ελαφριά. Είπαμε το όνομα, δεν ήταν εκεί. Φύγαμε από εκεί και πήγαμε στο Κρατικό που είναι μέσα στην πόλη. Ούτε εκεί ήταν. Από ένστικτο είχα ήδη καταλάβει ότι είχε τελειώσει το θέμα αλλά πήγαμε ξανά πίσω στο πανεπιστημιακό. Ξημέρωσε, τίποτα, πάλι πίσω στο άλλο νοσοκομείο. Επίσης κανένα νέο. Μετά αρχίσαμε να παίρνουμε τηλέφωνο σε άλλα νοσοκομεία, γιατί μας είπαν ότι κάποιοι πήγαν στο ΑΧΕΠΑ στη Θεσσαλονίκη, κάποιοι στης Καρδίτσας, στου Βόλου. Παίρναμε όλη μέρα τηλέφωνα».
Τα συναισθήματα που μας δημιούργησε η κατάληξη δεν περιγράφεται εύκολα με τις λέξεις στο χαρτί. «Κάποια στιγμή βρήκαμε κάτι ανθρώπους, οι οποίοι πήγανε στο τρίτο βαγόνι που ήταν η Αναστασία και μας λένε δεν υπάρχει τίποτα. Το πιο πιθανό να μας έλεγαν ψέματα, γιατί την είδανε νεκρή. Η Αναστασία δεν κάηκε ζωντανή, της έπεσε όλη η οροφή πάνω της, με τη σύγκρουση, έσπασε η πλάτη του καθίσματος, έπεσε, έτσι της ήρθε όλη η οροφή πάνω της και πέθανε από ασφυξία. Οι μέρες πέρναγαν η μία μετά την άλλη. Μας ζήτησαν DNA και έδωσε η γυναίκα μου. Ε, πλέον το είχαμε καταλάβει. Την Πέμπτη γυρίσαμε το απόγευμα στην Αθήνα, γιατί ήταν και τα άλλα τρία παιδιά πίσω και έπρεπε να είμαστε όλοι μαζί. Την Παρασκευή το απόγευμα μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν πως ταυτοποιήθηκε η σορός και την Κυριακή το βράδυ έφτασε στο νεκροταφείο του Ζωγράφου. Την επόμενη μέρα, στη Λυκούρια Καλαβρύτων, έγινε η ταφή. Δεν ανοίξαμε το φέρετρο, δεν την είδαμε ποτέ ξανά».
Τραγωδία δίχως τέλος
Είχα μπροστά μου δυο ανθρώπους όπου είχαν χάσει τους δικούς τους, ό,τι πιο πολύτιμο. Μαζί και τη χαρά για τη ζωή, έστω κι αν γνώριζαν και γνωρίζουν πως αυτή συνεχίζεται. Δεν ήξερα τι να πω, το μόνο που σκαφτόμουν ήταν πως γίνομαι αυτήκοος μάρτυρας μιας «τραγωδίας δίχως τέλος», μιας και αυτοί οι άνθρωποι δεν θα σταματήσουν ποτέ να παλεύουν για δικαίωση. Ευτυχώς για εμένα η συζήτηση «κύλησε» μόνη της και δεν χρειάστηκε να θέσω κάποιο ερώτημα.
Για λίγο επικράτησε βεβαίως η σιωπή των βουβών συναισθημάτων, που ο χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Την έσπασε ο Αρης, λέγοντας πως «τον επόμενο καιρό από την πυρκαγιά έγινε μεγάλη προσπάθεια από το κράτος και την κυβέρνηση να πείσουν τους κατοίκους ότι δεν μπορούσαν να ασκήσουν μήνυση.
Αν το είχαν κάνει όλοι, όμως, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, διότι είναι άλλο οι 100 μηνύσεις και άλλο οι 5.000. Πλέον είναι γνωστό, εξάλλου, πως ακόμη και εκείνοι των οποίων δεν κάηκε ούτε το σπίτι θα μπορούσαν να υποβάλουν μήνυση μόνο και μόνο για την ψυχική οδύνη. Επίσης, τόσο για το Μάτι όσο και για τα Τέμπη θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα αν είχαμε κάνει ομαδική μήνυση». Πρόκειται για μια διαπίστωση στην οποία συμφώνησαν αμφότεροι – κι αυτό δεν είναι τυχαίο.
Ο Ηλίας και ο Αρης τονίζουν επίσης πως, με βάση τις εμπειρίες τους, υπάρχουν και άλλα κοινά στοιχεία.
Αρχικά, όπως λένε, «δεν ξέρουν τι έχουν θάψει. Πολλών ανθρώπων οι σοροί ταυτοποιήθηκαν και ύστερα έγινε γνωστό ότι η σορός την οποία παρέλαβε η οικογένειά τους δεν ήταν τελικά η σωστή. Αδιανόητα πράγματα, τα οποία αποτελούν και ασέβεια προς τους νεκρούς». Θεωρούν τρομερό ότι στην περίπτωση της πυρκαγιάς στο Μάτι μέσα σε τρεις μέρες είχαν ήδη μαζέψει πάνω από 700 αμάξια και αντίστοιχα στη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη από την επόμενη μέρα κιόλας είχε αρχίσει επιχείρηση καθαρισμού και μπαζώματος του χώρου.
Διαπιστώνουν, ακόμη, ότι και στις δύο περιπτώσεις υπήρχε εγκληματική αμέλεια – και άρα, συγκεκριμένες ευθύνες: Οταν εκδηλώθηκε η πυρκαγιά στο Μάτι το 112 δεν είχε τεθεί σε λειτουργία ενώ έπρεπε αυτό να είχε γίνει πριν από αρκετά χρόνια. Αντίστοιχα, στα Τέμπη η εγκατάσταση του συστήματος τηλεδιοίκησης το οποίο επίσης ποτέ δεν τέθηκε σε λειτουργία, ενώ ήταν ήδη αγορασμένο. «Αυτά που ζήσαμε και ζούμε ακόμη είναι ανήκουστα», λένε με μία φωνή και εμφανή οργή.
Στη συζήτησή μας δεν θα μπορούσε παρά να τεθεί δήλωση του νυν Πρωθυπουργού ότι θα υπάρχει ασφαλές και εκσυγχρονισμένο σιδηροδρομικό δίκτυο από το 2027. Οι συνομιλητές μας σχολιάζουν πως «δεν γίνεται ο Πρωθυπουργός της χώρας να δηλώνει αυτό το πράγμα. Είναι σαν να μας λέει πρακτικά πως αν επιβιβαστείτε σε τρένο πριν απ’ το 2027 δεν θα είστε ασφαλείς. Αν όντως είναι έτσι, τότε καλύτερα να μη λειτουργεί μέχρι το 2027 το σιδηροδρομικό δίκτυο».
Κοινός αγώνας
Πλέον και για τους δύο το μέλλον είναι ξεκάθαρο και θεωρούν πως και ο αγώνας τους είναι κοινός. Και μάλιστα, όχι μόνο για τους ανθρώπους που επηρεάστηκαν άμεσα από τις δύο αυτές τραγωδίες, αλλά και για όλους όσοι τακτικά εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για τη συνολική εικόνα της χώρας μας. Αξίζει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι κανείς από τους δύο δεν έχει μεγάλες προσδοκίες για το αποτέλεσμα των δικών, αλλά ξεκαθαρίζουν πως αυτό δεν τους εμποδίζει από το να συνεχίσουν να προσπαθούν.
Οσο για το μήνυμα που θέλουν να στείλουν, είναι απλό: «Οφείλουμε να βάλουμε τέλος στην κρατική αμέλεια και ανευθυνότητα. Στα ρουσφέτια και στα “δωράκια” στα διάφορα συμφέροντα. Εχει έρθει η ώρα να αλλάξουμε σελίδα, να ενισχυθούν η παιδεία και ο πολιτισμός, η κουλτούρα μας να αλλάξει, να προσεγγίσει ένα πιο ευρωπαϊκό πρότυπο ζωής. Οι άνθρωποι να συμμετέχουν πιο ενεργά στην κοινωνία, το σύστημά μας να εξελιχθεί και να φτάσει πιο κοντά σε αυτό της Ελβετίας, όπου ο λόγος του λαού έχει πιο συχνή παρουσία στη λήψη αποφάσεων». Οι δύο συνομιλητές μας διαμηνύουν με σαφήνεια, τέλος, ότι οι συγκεκριμένες τραγωδίες δεν είναι υπόθεση μιας ή δύο κυβερνήσεων, αλλά είναι αποτέλεσμα χρόνιων προβλημάτων τα οποία πρέπει να επιλυθούν – «ειδάλλως η ιστορία θα επαναληφθεί και θα υπάρξουν και άλλα θύματα». Και οι δύο ελπίζουν πως η νέα γενιά είναι αυτή που θα αλλάξει τα πράγματα. Δεν επιθυμούν μια «σταυροφορία» κάποιου μεμονωμένου προσώπου, αλλά θα κάνουν το παν ώστε όσοι και όσες έχουν ευθύνη να κριθούν ένοχοι, να τιμωρηθούν.
Η πικρή αλήθεια είναι πως οι άνθρωποί τους δεν θα γυρίσουν πίσω και αυτό το γνωρίζουν πρώτα οι ίδιοι. Υπό μία έννοια, λοιπόν, ο θρήνος και η απώλεια μετατράπηκε σε καύσιμο για να αλλάξουν αυτά τα χρόνια προβλήματα.
ΣΑΦΕΣΤΑΤΗ Η ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ: «Δεν μπορεί μια κυβέρνηση να ασκεί οικονομική πολιτική με όρους επικοινωνίας και δημοφίλιας. Δεν υπάρχει κανένας να θέλει να είναι δυσάρεστος. Όλοι μας θέλουμε προφανώς να μας επιτρέψουν οι συνθήκες να προβαίνουμε σε θετικές ανακοινώσεις για τους πολίτες. Ο καθένας από εμάς έχει μια αυξημένη ευαισθησία. Σημασία έχει η οικονομική πολιτική να ασκείται με συγκεκριμένη λογική και στρατηγική που να επιτρέπει στο κράτος, το οικονομικό επιτελείο, στη χώρα μας να επιστρέφει χρήματα στους πολίτες με μία συνέπεια και χωρίς να στείλουμε τον λογαριασμό στις επόμενες γενιές. Η παράταξη της ΝΔ, με τα σωστά και τα λάθη της, δεν μπήκε ούτε πρόκειται να μπει στη λογική του δωσ τα όλα. Εμείς θέλουμε η χώρα, όντας στο 2025, να κοιτάξει τους πολίτες για το τώρα, για το ‘35, το 45, για το παρόν και το μέλλον. Να μην επιστρέψουμε στη δεκαετία του 80 ούτε στη δεκαετία των μνημονίων. Οι ανάγκες είναι συνολικές. Αντιλαμβάνομαι πλήρως τη θετική διάθεση ειδικά των βουλευτών να στηριχθούν και οι αστυνομικοί και οι λιμενικοί και οι πυροσβέστες. Και το κάνουμε ήδη, οι αυξήσεις που εφαρμόζονται αυτή την περίοδο αφορούν συνολικά τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας. Οι υπουργοί γνωρίζουν ότι συμμετέχουν στο υπουργικό συμβούλιο και δεσμεύονται από συλλογικές αποφάσεις του υπουργικού. Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρη. Είπα σαφέστατα τι θέλουμε να κάνουμε και για τους υπόλοιπους ένστολους, δεν πρόκειται να μείνει κανένας πίσω. Αλλά το ξαναλέω δεν θα χάσουμε το μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα που έχει αυτή η κυβέρνηση και κυρίως που έχει αποκτήσει η χώρα, να μην μιλάει για υπερβολικά ελλείμματα, να μην αυξάνει χρέος, να δημιουργεί δουλειές, να μεγαλώνει την πίτα, να αντιμετωπίζει τη φοροδιαφυγή και από αυτή την πολιτική να μπορούμε να συζητάμε για αυξήσεις».
https://www.iefimerida.gr/politiki/marinakis-gia-ayxiseis-se-enstoloys-i-oikonomiki-politiki-kathorizetai-apo-ton
 |
https://www.iefimerida.gr/politiki/pierrakakis-tha-exantlisoyme-ta-perithoria-gia-toys-enstoloys-kanenas-den-einai |
Εφόσον η στρατιωτική παρέλαση αποτελεί, κατά την παραδοσιακή πεποίθηση της Δεξιάς, μέρος μιας πατριωτικής σημειολογίας με στόχο την ανάμνηση αγώνων και την καλλιέργεια εθνικού φρονήματος, η νόθευσή της με φθηνή συνθηματολογία δεν θα έπρεπε να αποτελεί αφορμή για περήφανους πανηγυρισμούς, αλλά για προβληματισμό: τι είδους προστάτες της πατρίδας είναι εκείνοι που βάζουν το καλαμπούρι τους πάνω από το χρέος τους να απέχουν από δηλώσεις που απάδουν προς την περίσταση και τη θέση τους; Πόσο αξιόμαχο είναι ένα Σώμα που τονώνει το ηθικό του με καφενειακές ατάκες, κενές νοήματος; Τι έχει να φοβηθεί ο «εχθρός», αλήθεια, από μια κακιά λέξη και τι λέει η προσφυγή στις ύβρεις για την ικανότητα του υβριστή να πλήξει τον αντίπαλο με κάτι παραπάνω από αυτές; Για πολλοστή φορά, γίνεται σαφές ότι, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, οι ιδεολογίες μικρό ρόλο παίζουν στη διαφύλαξη της σοβαρότητας: η τελευταία θα είναι πάντα περισσότερο ζήτημα ήθους....
Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/03/25 |
Σύνθημα και παρασύνθημα
Πρώτα τίθεται το πραγματολογικό θέμα: η Κύπρος είναι κυπριακή, όχι εν στενή εννοία ελληνική. Οσοι αμφιβάλλουν μπορούν να ρωτήσουν και κάποιον Κύπριο ή να διαβάσουν Ιστορία. Οι ευκαιρίες ένωσης ήρθαν και παρήλθαν άπρακτες. Είναι κατανοητό βέβαια το συμβολικό πνεύμα του επίμαχου συνθήματος. Η ελληνικότητα δεν έγκειται μόνο στην κρατική οντότητα και στα σύνορα – το έθνος προκύπτει από ιστορικούς και πολιτισμικούς δεσμούς και ως τέτοιο ερμηνεύεται. Δεκτό.
Τίθεται όμως και ένα δεοντολογικό θέμα: είναι δουλειά των Ενόπλων Δυνάμεων να πολιτικολογούν με συνθήματα σαν αυτό που αποφάσισαν να φωνάξουν οι δόκιμοι υπαξιωματικοί της ΣΜΥΝ κατά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου; Ακόμα κι αν είναι, χρησιμεύει σε κάτι η πολιτικολογία που συμφύρεται με ύβρεις εναντίον της Τουρκίας; Μπορεί να μη θέλουμε φιλίες με τον γείτονα, σίγουρα πάντως δεν θέλουμε και προστριβές, ειδικά εφόσον ο γείτονας τυχαίνει να έχει τη συγκρουσιακή ιδιοσυγκρασία του Ερντογάν. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, ο στρατός δεν είναι ούτε αυτονομημένος από το κράτος ούτε ελεύθερος να επιδίδεται σε συναισθηματικά ξεσπάσματα χωρίς πολιτική νομιμοποίηση. Η υπακοή και η ευπρέπεια είναι καταστατικές υποχρεώσεις του.
Context
Από την άλλη, όταν κρίνουμε την ευπρέπεια κάποιου, καλό είναι να λαμβάνουμε υπόψη και την ιδιότητά του· τον βαθμό στον οποίο είναι σκόπιμο να ανταποκρίνεται σε συμβάσεις και χρηστοήθεις προδιαγραφές. Ο στρατός δεν αποτελεί κιβωτό αβροφροσύνης και σύμβολο πολιτικής ορθότητας. Το αντίθετο: όσοι εκπαιδεύονται στη μάχη και αφοσιώνονται στην υπεράσπιση της χώρας με όρους δυνάμει πολεμικούς, δεν υιοθετούν τους κώδικες συμπεριφοράς με τους οποίους ρυθμίζει ο μέσος πολίτης ή πολιτικός τις διαπροσωπικές και θεσμικές σχέσεις του. Αυτό σημαίνει ότι στο στρατιωτικό πλαίσιο οι λεκτικές υπερβολές δικαιολογούνται ως μέρος μιας κουλτούρας που βρίσκεται έτσι κι αλλιώς πέρα από τα όρια του κοινωνικώς και πολιτικώς αποδεκτού. Η πολεμική ετοιμότητα και ο εγγενώς εθνικιστικός χαρακτήρας των Ενόπλων Δυνάμεων συνεπάγονται οξυμένα πνεύματα και ήθη, ας πούμε, όχι ακριβώς ευγενή. Ασφαλώς, είναι άλλο πράγμα ο στρατός και άλλο το γήπεδο. Σε κάθε χώρο όμως όπου η έκκριση αδρεναλίνης συνιστά υπαρξιακό παράγοντα, κάποιες υποχωρήσεις από το δέον είναι αναμενόμενες.
Γιατί τόση οργή;
Η παρεκτροπή των δόκιμων υπαξιωματικών είναι λογικό να εξοργίζει όσους πιστεύουν στην αξία των τύπων και της πειθαρχίας. Οσοι είναι της άποψης πως τα όργανα του κράτους οφείλουν να τηρούν απαρέγκλιτα το ενδεδειγμένο πρωτόκολλο, εύλογα απαιτούν από τους δόκιμους υπαξιωματικούς συμμόρφωση με τους κανόνες συμπεριφοράς, και από τους ιθύνοντες την τιμωρία εκείνων που επέτρεψαν τη λυκειακής ανοησίας «ανταρσία». Είναι όμως παράξενο το γεγονός ότι η υβριστική αναφορά των υπαξιωματικών στην Τουρκία έθιξε σε τέτοιο βαθμό πολιτικούς χώρους που, υπό άλλες συνθήκες, στηρίζουν τις ανορθόδοξες διαμαρτυρίες, όσους κανόνες κι αν αυτές παραβιάζουν. Είναι παράξενο δηλαδή που οι οπαδοί των «silly walks», των φασκελωμάτων, των «αιρετικών» προσβολών εθνικών συμβόλων και των «παρεμβάσεων» σε πρεσβείες ξένων χωρών, ξαφνικά αντιτίθενται σε μια παρέκκλιση από εκείνες που συνήθως βρίσκουν ευφυείς, διασκεδαστικές και επαναστατικές. Τι να φταίει άραγε;
Γνωστική ασυμφωνία
Φταίει μάλλον η ανειλικρινής σχέση που έχουν με τον εθνικισμό οι εκπρόσωποι της εγχώριας Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής. Αν, για παράδειγμα, η στρατιωτική παρέλαση στην Ελλάδα είναι μια επονείδιστη εκδήλωση σοβινισμού, αλλά η αντίστοιχη ρωσική αποτελεί «μεγαλειώδη επίδειξη ισχύος» (πρόκειται για πραγματικό χαρακτηρισμό που χρησιμοποιήθηκε στο –όχι πολύ μακρινό– παρελθόν από «αγωνιστική» εφημερίδα), τότε προφανώς δεν υπάρχει πρόβλημα με την παρέλαση αλλά με την εθνικότητα των συμμετεχόντων. Αν οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα να καταφέρονται λεκτικά εναντίον του Ισραήλ, αλλά οι Ελληνες απαγορεύεται να κάνουν το ίδιο εναντίον της Τουρκίας, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα με τον εθνικισμό, αλλά με το ποιοι ενεργούν στο όνομά του κάθε φορά. Γενικώς, είναι άξιο θαυμασμού το ενδιαφέρον κάποιων για το συμφέρον και την τιμή κάθε άλλου έθνους, πέραν του δικού τους.
Θέμα ήθους
Και όσοι χάρηκαν πάντως με την αχρείαστη απρέπεια που παρακολουθήσαμε πριν από λίγες μέρες, εξίσου δέσμιοι των αντιφάσεών τους είναι. Εφόσον η στρατιωτική παρέλαση αποτελεί, κατά την παραδοσιακή πεποίθηση της Δεξιάς, μέρος μιας πατριωτικής σημειολογίας με στόχο την ανάμνηση αγώνων και την καλλιέργεια εθνικού φρονήματος, η νόθευσή της με φθηνή συνθηματολογία δεν θα έπρεπε να αποτελεί αφορμή για περήφανους πανηγυρισμούς, αλλά για προβληματισμό: τι είδους προστάτες της πατρίδας είναι εκείνοι που βάζουν το καλαμπούρι τους πάνω από το χρέος τους να απέχουν από δηλώσεις που απάδουν προς την περίσταση και τη θέση τους; Πόσο αξιόμαχο είναι ένα Σώμα που τονώνει το ηθικό του με καφενειακές ατάκες, κενές νοήματος; Τι έχει να φοβηθεί ο «εχθρός», αλήθεια, από μια κακιά λέξη και τι λέει η προσφυγή στις ύβρεις για την ικανότητα του υβριστή να πλήξει τον αντίπαλο με κάτι παραπάνω από αυτές; Για πολλοστή φορά, γίνεται σαφές ότι, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, οι ιδεολογίες μικρό ρόλο παίζουν στη διαφύλαξη της σοβαρότητας: η τελευταία θα είναι πάντα περισσότερο ζήτημα ήθους.
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 29-30/03/25 |
Για το χειροκρότημα της εξέδρας
ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
Εύλογο είναι να καταβάλλονται προσπάθειες για να υποβαθμιστεί το θέμα, όμως ένα πρόβλημα δεν εξαφανίζεται επειδή εμείς αποφασίζουμε να το αγνοήσουμε. Η χουλιγκανική συμπεριφορά ορισμένων σπουδαστών (όχι όλων) της Σχολής Μονίμων Υπαξιωματικών Ναυτικού, στην πρόσφατη παρέλαση της 25ης Μαρτίου, ήταν κάτι όχι απλώς απαράδεκτο, αλλά και υπονομευτικό για την εικόνα της αξιοπιστίας των Ενόπλων Δυνάμεων, την οποία, σε τελευταία ανάλυση, υποτίθεται ότι προβάλλει η παρέλαση.
Το πρωτεύον ζήτημα δεν είναι το περιεχόμενο των συνθημάτων που κραύγαζαν οι σπουδαστές, ούτε βέβαια η αγοραία γλώσσα που αρμόζει σε χούλιγκαν. Δεν έχει σημασία τι φώναξαν, σημασία έχει ότι φώναξαν. Η πράξη τους αναιρεί ολόκληρη την τελετουργία της παρέλασης. Γιατί, στο κάτω κάτω, τι είναι μια στρατιωτική παρέλαση; Για ποιο λόγο γίνεται, με αφορμή εθνικές επετείους; Μια επίδειξη πειθαρχίας και ισχύος είναι η παρέλαση, γι’ αυτό γίνεται. Ο σκοπός της είναι να δείξει, μέσα και έξω, πόσο άψογη είναι η πειθαρχία με την οποία λειτουργεί η στρατιωτική μηχανή της χώρας. Τα συνθήματα εξευτελίζουν και ακυρώνουν όλο το εγχείρημα.
Σαν να μην έφτανε το κάζο αυτό από μόνο του, έρχεται από πάνω και η Αριστερά για να κάνει ακόμη δυσκολότερη τη σωστή αντιμετώπιση του προβλήματος, επειδή προτάσσει την ιδεολογική διάσταση του συμβάντος και μεταφέρει τη συζήτηση στο περιεχόμενο του συνθήματος, λες και αυτό είναι το πρόβλημα. Ετσι, όμως, υποχρεώνονται κάποιοι δεξιοί της ΝΔ να υπερασπιστούν τους απείθαρχους για τον χουλιγκανισμό τους, διότι αν επικρατήσει η άποψη ότι πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά (δηλαδή, έξω από τη σχολή και χαίρετε), ώστε ποτέ ξανά να μη διανοηθεί κανείς να επαναλάβει την πράξη τους, η έκβαση αυτή θα μπορεί να θεωρηθεί ως νίκη για την Αριστερά. Το θέμα, με άλλα λόγια, μπερδεύεται και γίνεται πολιτικό, ενώ είναι καθαρά τεχνικό: είναι σαν να τράκαραν δύο άρματα μάχης στην παρέλαση.
Κατανοητοί οι λόγοι για τους οποίους οι δεξιοί ανταποκρίνονται στην πρόκληση της Αριστεράς, αλλά η στάση τους δεν βοηθά. Μάλλον δυσχεραίνει την αντιμετώπιση της απειθαρχίας και συσκοτίζει το πρόβλημα. Πάρτε το παράδειγμα του Θανάση Πλεύρη: «Δεν θα τα βάψουμε μαύρα», λέει, «που η Τουρκία ενοχλήθηκε την 25η Μαρτίου». Δύο ερωτήσεις για τον κ. Πλεύρη. Η πρώτη: είναι ο σκοπός των παρελάσεων να ενοχλείται η Τουρκία; Γιατί αν είναι αυτός, τότε μπορώ να σκεφτώ πολύ απλούστερους και λιγότερο δαπανηρούς τρόπους για να το πετύχουμε. Η δεύτερη: είναι το νόημα της 25ης Μαρτίου ότι η Τουρκία συνουσιάζεται με κάποιον; (Του οποίου μάλιστα την ταυτότητα το σύνθημα δεν την αποκαλύπτει, αν και πολύ θα θέλαμε να ξέραμε…).
Δηλώνει επίσης ο κ. Πλεύρης ότι τέτοιους ναύτες θέλει να στελεχώσουν τις φρεγάτες Μπελαρά του Ναυτικού μας. Θέλει, δηλαδή, ναύτες με υψηλό φρόνημα και απείθαρχους. Δεν θα τους προτιμούσε ναύτες με το ίδιο ακριβώς φρόνημα (δεν θα διαφωνήσουμε σε αυτό), αλλά πειθαρχημένους; Προσωπικά, θα επέλεγα το δεύτερο και είμαι βέβαιος ότι, υπό διαφορετικές συνθήκες, το ίδιο θα επέλεγε και εκείνος, διότι εκτός από δεξιός ο κ. Πλεύρης είναι ή τουλάχιστον δείχνει ότι είναι και λογικός άνθρωπος.
Δεύτερο περιστατικό, από το περιθώριο της παρέλασης αυτό, που όμως συμπληρώνει την εικόνα της αταξίας, είναι αυτό με τη γυναίκα που προσπάθησε να γράψει σύνθημα στο Μνημείο του Αγνώστου. Στις χώρες με τις οποίες εμείς φανταζόμαστε ότι ανήκουμε στην ίδια κατηγορία, ξέρετε πώς αντιμετωπίζονται παρόμοια περιστατικά; Με άκρα αυστηρότητα, όπως αρμόζει στην ιερότητα του μνημείου: ο φρουρός αρπάζει τον επίδοξο χούλιγκαν και τον παραδίδει σηκωτό στην Αστυνομία που βρίσκεται δίπλα. Εδώ, ο καημένος ο στρατιώτης προσπαθούσε να κάνει διάλογο με τη συγκεκριμένη γυναίκα, αντί να την μπαγλαρώσει κανονικά.
Δεν παραπονιέμαι όμως, μη νομίζετε! Αντιθέτως, βρίσκω ότι η εικόνα της έξαλλης κυρίας ταιριάζει θαυμάσια με μια παρέλαση, στην οποία ένα άγημα κραυγάζει χουλιγκανικά συνθήματα, για το χειροκρότημα της εξέδρας.
Οπως ταιριάζει, δυστυχώς, με τα λαμπρά εγκαίνια στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας της Κιβωτού Εθνικής Μνήμης του εντυπωσιακού έργου (αν κρίνω από τις φωτογραφίες) του Κώστα Βαρώτσου, στον περιβάλλοντα χώρο του υπουργείου. Κοινός παρονομαστής και των τριών είναι το χειροκρότημα της εξέδρας…
Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 29-30/03/25 |
Γιατί ψοφούν τα έρμα;
ΤΟΥ Ι.Κ. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ
Ακούω πως με ενθουσιασμό προαναγγέλθηκαν διάφορες «κινήσεις» στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Στις οποίες, λέει, κάποιο ρόλο θα παίξει και ο Τσίπρας.
Υποθέτω εκτός του Μαργαρίτη που είναι αναπόφευκτος παράγων κινητικότητας.
Ο ενθουσιασμός είναι κατανοητός διότι έως τώρα με τον ήλιο τα βγάζουν, με τον ήλιο τα βάζουν, και δυστυχώς τα έρμα κάτι έχουν και ψοφούν.
Καλοδεχούμενες λοιπόν οι κινήσεις. Αρκεί να μην κινηθούμε πολύ και βγάλουμε κανένα γοφό στο κούνημα.
Ωραίες δηλαδή οι διεργασίες, ωραίος και ο Τσίπρας, παρ’ όλο που δεν έχει καμία σχέση ο άνθρωπος με την Κεντροαριστερά, αλλά πολύ φοβούμαι μήπως πάει άλλη μια φορά στράφι το κούνημα αν οι ενδιαφερόμενοι δεν βρουν απάντηση στο βασικό ερώτημα. Γιατί άραγε ψοφούν τα έρμα;
Ψοφούν; Δεν υπάρχει αμφιβολία.
Τον Μάρτιο 2025, το ΠΑΣΟΚ έπεσε στο 10,1% στην πρόθεση ψήφου και στο 13,3% στην εκτίμηση, κάτω κι από τα ποσοστά των ευρωεκλογών (Metron Analysis, 20/3).
Τον Οκτώβριο 2024, μετά την επανεκλογή Ανδρουλάκη, είχε 15,5% στην πρόθεση ψήφου και 19,8% στην εκτίμηση. Σε έξι μήνες έχει χάσει το 1/3 της δημοσκοπικής δύναμής του.
Στην ίδια δημοσκόπηση (αλλά όλες τα ίδια λένε…) το άθροισμα ενός υποτιθέμενου «κεντροαριστερού χώρου» (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Κασσελάκης) υπολείπεται στην πρόθεση ψήφου ακόμη και μιας ΝΔ στα χειρότερά της (19,6% έναντι 20%).
Και η εξήγηση είναι απλή. Διότι τέτοια «Κεντροαριστερά» δεν υπάρχει.
Υπάρχουν κάποιοι σουλατσαδόροι από κόμμα σε κόμμα που ψάχνουν ρόλο και προσπαθούν να φάνε τον Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχουν κάποιοι ρεσταρισμένοι και διασκορπισμένοι στην Αριστερά που ψάχνουν να ξαναμπούν στο παιχνίδι μήπως πιάσουν την καλή.
Υπάρχουν και κάποιοι αργόσχολοι που περιοδεύουν ρητορεύοντας επί θεμάτων «προοδευτικής κατεύθυνσης, βεβαίως, βεβαίως».
Αλλά κόμμα ή μέτωπο ή παράταξη ή κυβέρνηση ή έστω παρέα με Τσίπρα, Ανδρουλάκη, Διαμαντοπούλου, Φάμελλο, Κασσελάκη, Τζανακόπουλο, Πολάκη, Χαρίτση, Παπανδρέου και τα άλλα παιδιά δεν βλέπω στον ορίζοντα. Ούτε για βεγγέρα.
Αν μάλιστα πάρουν και τη Ζωή, το Δελφινάριο δεν θα προλαβαίνει να κόβει εισιτήρια.
Ξέρετε γιατί; Είναι πολύ απλό. Επειδή όλοι οι προαναφερθέντες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Θεωρητικά τους ενώνει μόνο μια πεισματική κι ελαφρώς αλλοπρόσαλλη αντίθεση στον Μητσοτάκη.
Στο ΠΑΣΟΚ του απέδιδαν προ ημερών τα ανοδικά ποσοστά της Κωνσταντοπούλου και το γεγονός ότι κάποιες δημοσκοπήσεις κατέγραφαν την Πλεύση ως δεύτερο κόμμα. Αλλη δουλειά δεν είχε ο Μητσοτάκης…
Αν εξαιρέσεις πάντως τη διαγαλαξιακή συνωμοσία υπό το Μέγαρο Μαξίμου που κόβει από το ΠΑΣΟΚ τη θέα της εξουσίας, δεν υπάρχει κάποια ένδειξη ότι τα έρμα ψοφάνε επειδή τα δολοφονούν κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες.
Ο Φάμελλος που είναι μαρτυριάρης δήλωσε «στη Βουλή ζήτησα ξεκάθαρα από τον κύριο Μητσοτάκη να έλθει μάρτυρας στην Προανακριτική» («Εφ.Συν.», 20/3).
Ενώ στη συνέχεια και ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε επιτακτικά από τον Πρωθυπουργό «να προετοιμάζεται για την κατάθεσή του στην Προανακριτική Επιτροπή» («Εφ.Συν.», 23/3).
Εχουν καμία αρμοδιότητα ο Φάμελλος ή ο ΣΥΡΙΖΑ να καλούν μάρτυρες στην Προανακριτική; Τον Πρωθυπουργό ή τον Μανόλη Τραμπαρίφα; Καμία. Από την τηλεόραση θα μάθουν κι αυτοί τη συνέχεια. Γιατί λοιπόν χρειάζεται να κάνουν τους καμπόσους;
Αγνωστο. Ισως φτηνή καυχησιά. Ισως απλή ανοησία αφού «έξις δευτέρα φύσις». Αλλά αυτό εξηγεί απολύτως τι έχουν τα έρμα και ψοφούν. Μάλλον δεν αντέχουν τις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλωστε η υπόθεση με την κατάθεση Μητσοτάκη στην Προανακριτική θυμίζει λίγο τη «δίκη του Κλίντον» στην Πλατεία Συντάγματος με δικαστή τον Καζάκο. Δεν θυμάμαι αν ο Κλίντον αφέθηκε ελεύθερος ή αν εκτίει ακόμη ισόβια στις φυλακές του ΚΚΕ.
Το ερώτημα λοιπόν για τις τύχες των έρμων είναι περισσότερο από απλό.
Φαντάζεται κανείς λογικός άνθρωπος ότι όλοι οι παραπάνω μπορούν μέσα από διάφορες «κινήσεις της Κεντροαριστεράς» να συγκροτήσουν κάτι σοβαρότερο από άλμπουμ γελοιογραφιών;
Και είναι καλό αυτό; Οχι, δεν είναι.
Αν εκείνο που ονομάζεται «Κεντροαριστερά» έχει κάποια στοιχειώδη συνάφεια με τα ευρωπαϊκά πράγματα, θα είχε φροντίσει τουλάχιστον να μην ψοφούν τα έρμα.
Σε όλες τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες, η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά έχουν αρχίσει και οικοδομούν στοιχειώδεις άμυνες απέναντι στον δεξιό κι αριστερό λαϊκισμό. Αλλοτε με επιτυχία, άλλοτε όχι, αλλά πάντοτε με ένα αίσθημα σαφήνειας και μια έγνοια διαχωρισμού.
Οταν χρειάζεται συμπράττουν ή συγκρούονται, συμφωνούν ή διαφωνούν, συναγωνίζονται ή ανταγωνίζονται, αλλά (με την εξαίρεση ιδιαίτερων περιπτώσεων όπως η Ισπανία ή η Ιταλία) δεν λησμονούν ότι η πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι μεταξύ αυτών και των «άλλων».
Το καταλαβαίνουν άλλωστε και οι «άλλοι». Η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία έχει αναπροσαρμόσει τη ρητορική της χαρακτηρίζοντας πλέον ως «σύστημα» ό,τι στέκεται μεταξύ της ίδιας και της Ακρας Αριστεράς του Μελανσόν. Ενα σύστημα του οποίου η ίδια δηλώνει ασυμβίβαστη αντίπαλος.
Στη χώρα μας όμως η «συστημική συνείδηση» δεν ευδοκιμεί. Ακόμη κι όταν (όπως στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ) καταφανώς δεν αποδίδει.
Ισως σε ανάμνηση μιας συγκρουσιακής και πολωτικής αντίληψης της πολιτικής.
Η οποία μπορεί να ευδοκίμησε σχεδόν ανώδυνα την εποχή του «δικομματισμού της Μεταπολίτευσης» αλλά, καλώς ή κακώς, αποτελεί πλέον μια λάθος μάχη με λάθος αντίπαλο σε έναν αχρείαστο πόλεμο.
Διότι όταν η δημοκρατική αντιπολίτευση προσχωρεί στο χάος δεν πλήττεται μόνο η δημοκρατική συμπολίτευση. Πλήττεται η ίδια η βάση του δημοκρατικού συστήματος.
Κι αυτό είναι το μεγάλο εμπόδιο στη δημιουργία μιας ισχυρής Κεντροαριστεράς, αν δεχτούμε πως η ανασυγκρότηση της Κεντροδεξιάς έχει λίγο ή πολύ επιτευχθεί μετά τα τραύματα του 2012-2015.
Τα έρμα ψοφούν όταν κανείς δεν τα φροντίζει πραγματικά.
Κυριακή 30 Μαρτίου 2025
Oσο για τη νηφάλια Κόρη, ξέρει ότι αν προσδοκά να διατηρήσει τα ποσοστά της σε διψήφιο αριθμό, οφείλει να μη συγκρουσθεί και να μην εκθέσει το θρεφτάρι. Το ίδιο ισχύει και για τους Βελόπουλους του κόσμου τούτου. Μπακάλικοι λογαριασμοί επί πτωμάτων. Δεν ισχύει το ίδιο για την πυρόσφαιρα. Εκεί μπορείς να στήσεις ολόκληρες θεωρίες. Από το ότι προκλήθηκε από κάποιο λαθραίο εύφλεκτο υλικό, που μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία, έως την περίφημη συγκάλυψη, που επιχειρήθηκε μετά. Κοινώς κρύβεται κάποιος πολιτικός δόλος. Ποιον και τι συγκαλύπτουν δεν έχει σημασία. Oπως είπε προσφυώς κάποιος ρήτορας της αντιπολίτευσης, δεν μπορούμε να το ξέρουμε αφού το συγκαλύπτουν. Γιατί βάφει κόκκινα ο ελέφαντας τα νύχια του; Για να κρυφτεί πίσω από τις παπαρούνες. Μα δεν έχω δει ποτέ ελέφαντα πίσω από παπαρούνα. Είδες τι καλά που κρύβεται; Θυσίασε η κυβέρνηση τόσο πολιτικό κεφάλαιο για να καλύψει κάποιον λαθρέμπορο; ...
Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και....
Δεν ισχύει το ίδιο για την πυρόσφαιρα. Εκεί μπορείς να στήσεις ολόκληρες θεωρίες. Από το ότι προκλήθηκε από κάποιο λαθραίο εύφλεκτο υλικό, που μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία, έως την περίφημη συγκάλυψη, που επιχειρήθηκε μετά. Κοινώς κρύβεται κάποιος πολιτικός δόλος. Ποιον και τι συγκαλύπτουν δεν έχει σημασία. Oπως είπε προσφυώς κάποιος ρήτορας της αντιπολίτευσης, δεν μπορούμε να το ξέρουμε αφού το συγκαλύπτουν. Γιατί βάφει κόκκινα ο ελέφαντας τα νύχια του; Για να κρυφτεί πίσω από τις παπαρούνες. Μα δεν έχω δει ποτέ ελέφαντα πίσω από παπαρούνα. Είδες τι καλά που κρύβεται; Θυσίασε η κυβέρνηση τόσο πολιτικό κεφάλαιο για να καλύψει κάποιον λαθρέμπορο;
Τι να πω. Aκουσα προχθές στον Aρη Πορτοσάλτε τον κ. Λιόλιο, καθηγητή ειδικό για τα εκρηκτικά στη Σχολή Ευελπίδων. Είπε πως όταν τα καλώδια υψηλής τάσεως του σιδηροδρόμου έρθουν σε επαφή με τους μετασχηματιστές μπορεί να προκληθεί τέτοια έκρηξη. Ζήτησε μάλιστα τη σύγκληση μιας επιτροπής επιστημόνων ενώπιον της Βουλής. Χθες οι ερευνητές της αστυνομίας απεφάνθησαν πως είναι γνήσιο το βίντεο που δείχνει ότι η εμπορική αμαξοστοιχία δεν μετέφερε τίποτε μη δηλωμένο. Η υπόθεση αποδεικνύει την ανικανότητα, ή τον φόβο, της πολιτικής τάξης να εστιάσει στο ουσιώδες. Για μεταφράστε το αυτό σε άλλα ζητήματα, όπως η οικονομία, η Aμυνα, η Υγεία ή η Δημόσια Τάξη, για να καταλάβετε με τι έχουμε μπλέξει.
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/03/25
...από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "ΤΑ NEA/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 29-30/03/25 |
ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
Το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη είναι ένα κενοτάφιο προς τιμήν των πεσόντων στους πολέμους, το γλυπτό ενός οπλίτη «εκτάδην κειμένου», δημιούργημα του γλύπτη Φωκίωνος Ροκ και του αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Λαζαρίδη. Μπορεί σήμερα να φρικιούμε στην έννοια του πολέμου, να βδελυσσόμαστε τον μιλιταρισμό. Ομως ένας πόλεμος ήταν και ιδρυτική και ταυτοτική πράξη της νεότερης Ελλάδας. Η οποία με πολέμους μεγάλωσε. Η συμμετοχή της με ηρωισμό στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο την έφερε στον δυτικό κόσμο. Ακόμα και η συμμετοχή ελληνικών στρατευμάτων στον πόλεμο της μακρινής Κορέας έχει νόημα, επειδή ήταν το τίμημα της επιλογής στρατοπέδου, δημοκρατικού και ελεύθερου.
Και όπως δείχνει το αναθεωρητικό παράδειγμα της Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία ή, πιο πολύ, η στροφή της Αμερικής του Τραμπ σε μια εσωστρέφεια που διαλύει τον δυτικό κόσμο υπονομεύοντας το αμυντικό δόγμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και συνολικότερα της Ευρώπης, ο πόλεμος ως πιθανότητα είναι πλέον απτή απειλή.
Ούτως ή άλλως, το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη είναι ένας χώρος σεβασμού στους ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για την Ελλάδα, για ένα ιδεώδες που συμπεριλαμβάνει εδάφη, ταυτότητα, αξίες και, πρωτίστως, τις ιδέες της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της προόδου, που συμπεριλαμβάνονται στο αξιακό πλέγμα της χώρας μας, ήδη από την ίδρυσή της. Λιτό και επιβλητικό το μνημείο στο κέντρο της πόλης, πλάι στο Κοινοβούλιο, δίνει το αξιακό νόημα της χώρας σε όσους το αντικρίζουν καθημερινά, Ελληνες και ξένους (η λιτότητά του και η συμπεριληπτικότητά του, μάλιστα, υποχρεώνουν την αντιπαραβολή του στη φλυαρία νεότερων μνημείων, όπως π.χ. η εγκατάσταση Βαρώτσου στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας που εγκαινιάστηκε τις προάλλες, γέννημα ακριβώς μιας φλύαρης εποχής που επιδιώκει να εγκαθιδρύει σημαινόμενα τα οποία ακριβώς επιδεικνύουν αυτή τη φλυαρία).
....Διαδηλωτές κάθε τρεις και λίγο γράφουν τα ονόματα των νεκρών μπροστά από το μνημείο – και ουσιαστικά εντός του. Είναι μια συστηματική και, κατά τα φαινόμενα, κομματικά τροφοδοτούμενη από δυνάμεις της Αριστεράς που πάντα ψάχνει να προσθέσει μάρτυρες στο ηθικοπολιτικό μαρτυρολόγιό της. Και μια κίνηση εξυπνακισμού, επειδή επιδιώκει να διευρύνει την έννοια της θυσίας. Μια κίνηση που εξυπηρετεί τη σημερινή δοσολογία της πολιτικής της, η οποία χονδρικά θεωρεί τους νεκρούς στα Τέμπη θύματα του εγκληματικού «συστήματος» και της κυβέρνησης που το υπηρετεί.Η επίκληση του πόνου και η αδυναμία «του συστήματος» να αντιπαρατάξει τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας επέτρεψαν και αυτή την καπηλεία των ονομάτων ανυπεράσπιστων νεκρών....
Πιθανόν ο Αγνωστος Στρατιώτης να ενοχλεί τον προοδευτισμό ως επιβίωση του κακού συστημικού μιλιταρισμού (ο δικός της είναι καλός, αλλά ας μην επεκτεινόμαστε σε αυτό). Η ουσία είναι ότι, με αφορμή την αναζωπύρωση των Τεμπών ως «κίνημα της Συγκίνησης», κάποιοι προσπάθησαν να διευρύνουν το νόημά του, επιδιώκοντας να γράψουν τα ονόματα των νεκρών στο τρομερό σιδηροδρομικό δυστύχημα, το οποίο έχει γίνει αντικείμενο καπηλείας από το σύνολο της αντιπολίτευσης, η οποία την πολιτική αδυναμία της να αντιπαρατάξει θέσεις και προγράμματα, επιδίωξε και ως ένα βαθμό πέτυχε, όπως το 2010-2015, να αντιπαρατάξει συναισθήματα.
Στο όνομα, λοιπόν, των συναισθημάτων, διαδηλωτές κάθε τρεις και λίγο γράφουν τα ονόματα των νεκρών μπροστά από το μνημείο – και ουσιαστικά εντός του. Είναι μια συστηματική και, κατά τα φαινόμενα, κομματικά τροφοδοτούμενη από δυνάμεις της Αριστεράς που πάντα ψάχνει να προσθέσει μάρτυρες στο ηθικοπολιτικό μαρτυρολόγιό της. Και μια κίνηση εξυπνακισμού, επειδή επιδιώκει να διευρύνει την έννοια της θυσίας. Μια κίνηση που εξυπηρετεί τη σημερινή δοσολογία της πολιτικής της, η οποία χονδρικά θεωρεί τους νεκρούς στα Τέμπη θύματα του εγκληματικού «συστήματος» και της κυβέρνησης που το υπηρετεί.
Η επίκληση του πόνου και η αδυναμία «του συστήματος» να αντιπαρατάξει τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας επέτρεψαν και αυτή την καπηλεία των ονομάτων ανυπεράσπιστων νεκρών.
Κανείς βεβαίως δεν κρύβει τους νεκρούς αυτούς και την οδύνη για την απώλειά τους. Απλώς, όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους αποκλειστικούς εκπροσώπους του πένθους, απλώς δημαγωγούν. Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε και η τελευταία.
Στο όνομα, λοιπόν, των συναισθημάτων, διαδηλωτές κάθε τρεις και λίγο γράφουν τα ονόματα των νεκρών μπροστά από το μνημείο – και ουσιαστικά εντός του. Είναι μια συστηματική και, κατά τα φαινόμενα, κομματικά τροφοδοτούμενη από δυνάμεις της Αριστεράς που πάντα ψάχνει να προσθέσει μάρτυρες στο ηθικοπολιτικό μαρτυρολόγιό της. Και μια κίνηση εξυπνακισμού, επειδή επιδιώκει να διευρύνει την έννοια της θυσίας. Μια κίνηση που εξυπηρετεί τη σημερινή δοσολογία της πολιτικής της, η οποία χονδρικά θεωρεί τους νεκρούς στα Τέμπη θύματα του εγκληματικού «συστήματος» και της κυβέρνησης που το υπηρετεί.
Η επίκληση του πόνου και η αδυναμία «του συστήματος» να αντιπαρατάξει τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας επέτρεψαν και αυτή την καπηλεία των ονομάτων ανυπεράσπιστων νεκρών.
Κανείς βεβαίως δεν κρύβει τους νεκρούς αυτούς και την οδύνη για την απώλειά τους. Απλώς, όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους αποκλειστικούς εκπροσώπους του πένθους, απλώς δημαγωγούν. Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε και η τελευταία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)