Από "ΤΑ ΝΕΑ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 15/05/23 |
Μπορεί να είναι λίγο κουραστικό στην αρχή, αλλά θα σας παρακαλέσω να παρακολουθήσετε τον συλλογισμό μου βήμα προς βήμα.
Α) Το ΠΑΣΟΚ έχει θέσει τον στόχο να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση; Οχι, το ΠΑΣΟΚ επιδιώκει ισχυρό διψήφιο ποσοστό, κατά την ακριβή διατύπωση του brοέδρου του, ώστε η επιρροή του στην κυβέρνηση συνεργασίας που θα προκύψει να είναι καθοριστική. Αλλωστε, όσο περισσότερους βουλευτές εκλέξει το ΠΑΣΟΚ τόσο δυσκολότερο θα είναι για το πρώτο κόμμα να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας χωρίς τη συνεργασία του τρίτου κόμματος. Εν ολίγοις, το ισχυρό ποσοστό καθιστά το ΠΑΣΟΚ ρυθμιστή των εξελίξεων, με την πλήρη έννοια του όρου.
Β) Εφόσον ο εκλογικός στόχος του ΠΑΣΟΚ είναι όπως τον περιγράφω παραπάνω, από πού θα αντλήσει τις κεντροαριστερές ψήφους που χρειάζεται για να πετύχει το ισχυρό διψήφιο; Δύο δυνατότητες έχει, η μία προς τα δεξιά (ΝΔ), η άλλη προς τα αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ). Λογικά, τουλάχιστον, η δεξαμενή που βρίσκεται δεξιά είναι η μεγαλύτερη για να προσελκύσει από εκεί τις ψήφους του ισχυρού διψήφιου. Οχι μόνο επειδή το ποσοστό των ψηφοφόρων των ΝΔ είναι ως μέγεθος μεγαλύτερο, αλλά και για τον λόγο ότι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι δεν έχουν απομείνει πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ. Η τοξικότητα και η πόλωση που συστηματικά κλιμάκωσε ο ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους μήνες τους έχουν απομακρύνει. Η άποψη του brοέδρου Τσίπρα ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν «η χειρότερη δεξιά κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση», ας σοβαρευτούμε, δεν μπορεί να βρίσκει σύμφωνους τους λογικούς κεντροαριστερούς.
Γ) Επομένως, αφού ο Ανδρουλάκης θα πρέπει να ψαρεύει προς τα δεξιά, γιατί ψαρεύει προς τα αριστερά; Διότι αυτό ακριβώς κάνει από την ώρα που θέτει ζήτημα «φυλακής» και, με αφορμή την υπόθεση των παρακολουθήσεων, στοιχίζεται στη γραμμή του Πολάκη. Θα έπρεπε να επιδιώκει την προσέλκυση των κεντρώων (με σημερινούς όρους, όχι δεκαετίας 1960), που άλλοτε ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ. Από το κοινό του Αλέξη δεν πρόκειται να συγκινήσει κανέναν. Ψηφοφόροι που ανέχονται τον Πολάκη, λ. χ., είναι πολύ hardcore για να τους σαγηνεύσει ο Νικόλας με τους υπαινιγμούς του και, την ίδια στιγμή, τέτοιοι υπαινιγμοί διώχνουν τους κεντρώους.
Αποφεύγω - ίσως το προσέξατε - χαρακτηρισμούς και κρίσεις για πρόσωπα, επειδή ο σκοπός μου είναι να μοιραστώ μαζί σας την ειλικρινή απορία μου, που έχει ως εξής: Πόσο καλά έχει σκεφτεί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αυτό το παιχνιδάκι που κάνει με τον ΣΥΡΙΖΑ; Πιστεύει στ' αλήθεια ότι στέκεται στη μέση και τους παίζει όλους γύρω του; Δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτή η στρατηγική οδηγεί εκ των πραγμάτων σε δεύτερες εκλογές και σε συντριβή του ΠΑΣΟΚ;
Δεν νομίζω ότι είναι θέμα αντίληψης από πλευράς του Νίκου του Ανδρουλάκη - δεν είναι κουτός ο άνθρωπος. Φοβάμαι όμως ότι υπό ορισμένες συνθήκες (π.χ., του δείχνεις μια εικόνα του Μητσοτάκη) η σκέψη του θολώνει και παίρνει το πάνω χέρι η μονόπλευρη βεντέτα του με τον Μητσοτάκη. Για να το πω παραφράζοντας τον Αβραάμ Λίνκολν, επικρατούν μέσα του «the worse angels of our nature». Ετσι όμως χάνει το παιχνίδι για την επιστροφή των ψηφοφόρων στο ΠΑΣΟΚ, για «την επιστροφή κάθε δημοκράτη στο σπίτι του», όπως το λέει ο ίδιος σε άψογα πασοκικά. Θα έπρεπε λοιπόν να προσπαθήσει να επαναπατρίσει το καλό ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ των Χρυσοχοΐδη, Πιερρακάκη, Σκέρτσου, Λιβάνιου, Μαστρογεωργίου κ.ά., αυτό που έχει μετακομίσει (μονίμως ή προσωρινώς, θα το δούμε) στη ΝΔ. Το κακό ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τα πελατειακά συστήματα του Τσοχατζόπουλου και της ομάδας του, έχει μετακομίσει εδώ και χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα έχει βολευτεί μια χαρά.
Επίσης, όσο και αν τον αγαπά ή τον θαυμάζει κάποιος για τα επιτεύγματά του, δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Νικόλας είναι κοινωνικά επιδέξιος και ευφραδής και, συνεπώς, δεν κάνει για πιρουέτες. Οπως λέει ένας φίλος, που διανύει αισίως την ενάτη δεκαετία του, ο Ανδρουλάκης κινδυνεύει να καταλήξει έκθεμα στο Μουσείο των Πρόωρων Απολιθωμάτων. Ναι και είναι δυσάρεστο, τουλάχιστον όμως θα είναι μια καλή ευκαιρία να στήσουμε ένα τέτοιο μουσείο, γιατί εξ όσων γνωρίζω δεν υπάρχει. Είναι παρήγορο, λοιπόν, να ξέρεις ότι η αποτυχία ανοίγει δρόμους που δεν είχες φανταστεί. Ιδίως αν πρόκειται για τον τομέα του πολιτισμού, όπου το ΠΑΣΟΚ ως γνωστόν μεγαλούργησε.
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 15/05/23 |
ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
Το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα που πλήρωσε, περισσότερο απ' όλα, όχι τις ευθύνες του στη χρεοκοπία της χώρας, αλλά τους χειρισμούς του, την περίοδο 2009-2019, στην προσπάθειά του να την αποτρέψει - και από το 2015 και μετά, την ενεργό συμμετοχή του στο μπλοκ των δυνάμεων που υπερασπίστηκαν τη δημοκρατία, τους θεσμούς και το ευρωπαϊκό κεκτημένο της Ελλάδας. Ιδίως την περίοδο της δικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, η πολιτική του είχε σαφήνεια, μέτωπα και καθαρούς στόχους. Αργότερα, το 2015, στο καταστροφικό δημοψήφισμα για τη χώρα, το ΠΑΣΟΚ συντάχθηκε με το κίνημα Μένουμε Ευρώπη, συμβάλλοντας ουσιαστικά στη σωτηρία της Ελλάδας από τους μαθητευόμενους μάγους του λαϊκισμού, τον Αλέξη Τσίπρα, τον Γιάνη Βαρουφάκη και τον Πάνο Καμμένο. Και κατόπιν, τη δεύτερη περίοδο διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το ΠΑΣΟΚ άσκησε αδυσώπητη κριτική στις στρατηγικές της στασιμοχρεοκοπίας, κατά τη διατύπωση του Ευάγγελου Βενιζέλου, που συνέβαλαν στο βάλτωμα της οικονομίας και στην αφαίμαξη της μεσαίας τάξης. Η επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια του ΚΙΝΑΛ, Φώφη Γεννηματά, αν και έδωσε έμφαση στο παπανδρεϊκό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ, ουδέποτε επιχείρησε να σχετικοποιήσει τη στάση του κόμματος απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και στις πολιτικές του. Την ίδια στάση κράτησε και μετά το 2019 και την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, μολονότι σε μεγάλο βαθμό ψηφίστηκε και από μέλη και φίλους του ΠΑΣΟΚ για τους οποίους η αντιΣΥΡΙΖΑ στάση ήταν υπόθεση πολιτικής συνέπειας, άλλαξε άρδην τη δοσολογία. Επί της αρχηγίας του, το ΠΑΣΟΚ σαν να ξέχασε τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ τα χρόνια της κρίσης, υιοθέτησε έναν ξερό (και κενό) αντιπολιτευτικό λόγο που, πολύ σύντομα, εξαέρωσε τη δυναμική της εκλογής του. Η αποκάλυψη της παρακολούθησής του από τις μυστικές υπηρεσίες («το λάθος της κυβέρνησης», κατά τη διατύπωση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη) του έδωσε τη δυνατότητα να προσωποποιήσει την αντικυβερνητική ρητορική του. Ο αντιμητσοτακισμός, που είναι η βάση των πολιτικών παρεμβάσεων του σημερινού ΠΑΣΟΚ, λειτουργεί ως προπέτασμα της απουσίας κάθε ίχνους εκσυγχρονιστικής πρότασης για τη χώρα.
Ετσι πορεύεται και την προεκλογική περίοδο. Μάλιστα, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα απόλυτης απαξίωσης του Πρωθυπουργού και της πολιτικής του, την οποία θεωρεί δημοσιονομικά αποτυχημένη. Η στάση του στη διάρκεια του ντιμπέιτ, να μη χαιρετήσει τον Πρωθυπουργό, δείχνει ότι στο μυαλό του έχει την εμβάθυνση της ρήξης με το πολιτικό κόμμα με το οποίο το ΠΑΣΟΚ συγκυβέρνησε την πιο κρίσιμη φάση της κρίσης - αλλά και με το πολιτικό πρόσωπο που εξελέγη και στη ΝΔ και στην κυβέρνηση επαγγελλόμενο ακριβώς ό,τι και το ΠΑΣΟΚ υπεράσπισε την κρίσιμη εκείνη εποχή. Η στάση αυτή γίνεται αλλοπρόσαλλη, όταν στηρίζεται σε λογικά άλματα και ιμπρεσιονισμούς - όπως, π.χ., η πρόταση για έναν άλλο πρωθυπουργό που τον κρατάει κρυφό για έκπληξη.
Με αυτά δεδομένα, δεν μπορώ να κατανοήσω τη δυσαρέσκεια ορισμένων στο ΠΑΣΟΚ, που δηλώνουν ενοχλημένοι από την κατ' επανάληψη δήλωση του Μητσοτάκη ότι, αν ο Νίκος Ανδρουλάκης προτείνει συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ σε περίπτωση που το μετεκλογικό αποτέλεσμα επιτρέψει, η ΝΔ δεν θα συναινέσει. Αν η στάση του ΠΑΣΟΚ υπονομεύει προεκλογικά τη μίνιμουμ συναίνεση στην οποία υποτίθεται ότι στηρίζεται η απλή αναλογική, γιατί αυτή η στάση να αλλάξει στη συνέχεια. Την πιθανότητα κυβερνητικής συνεργασίας ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, πριν την αποκλείσει ο Μητσοτάκης, την έχει δυναμιτίσει ο Ανδρουλάκης.
Κάθε επιλογή έχει συνέπειες. Το ποτάμι φτιάχνει την κοίτη του.
Ενας διαρκής εμφύλιος
Η επίσκεψη ενός πολιτικού αρχηγού στα προεκλογικά κέντρα των αντιπάλων του κανονικά θα έπρεπε να χαιρετίζεται ως έκφραση πολιτισμού και, ειδικά στον καιρό μας, ως επιστροφή στην κανονικότητα - κατά την οποία, οι διαφορετικές απόψεις των κομμάτων για τον τρόπο με τον οποίο θα κυβερνηθεί η χώρα είναι απλώς διαφορές στρατηγικής σε έναν κοινό στόχο, που δεν μπορεί παρά να είναι η ευημερία και η ασφάλεια των πολιτών της.
Η στάση των μελών του ΜέΡΑ25, που αρνήθηκαν να δώσουν το χέρι τους στον Πρωθυπουργό, όταν επισκέφτηκε το περίπτερό τους για να τους χαιρετήσει, δείχνει ότι για μερίδα των πολιτικών δυνάμεων όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει, αντίθετα, ο φανατισμός και η εμμονή στις ρήξεις - που, ως γνωστόν, δεν συμπεριλαμβάνουν όλους τους πολίτες αλλά, κυρίως, όσους συμφωνούν με τη γραμμή του κόμματος. Η κεντρική επιδοκιμασία από το κόμμα της γαϊδουριάς ακοινώνητων στην ουσία ανθρώπων δείχνει ότι, για μερίδα του χώρου που αυτοπροσδιορίζεται στην ευρύτερη Αριστερά, η στρατηγική ήταν και παραμένει ένας οιονεί εμφύλιος. Ή εμείς ή αυτοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου