Ο Μαραντζίδης δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Εχει συγκρουστεί κατά το παρελθόν με την Αριστερά, τον έχουν πλακώσει στο ξύλο αριστεριστές γι' αυτά που υποστήριζε για την Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ τον είχε, χρόνια τώρα, στα μαύρα κατάστιχα. Τον έβγαλε αφού προηγουμένως ο επιστήμων διήνυσε μια σημαντική απόσταση, γονατιστός, όπως επιβάλλουν τα τάματα. Στη διάρκεια αυτής της διαδρομής έχει διαβλέψει ότι «ο Μητσοτάκης θα έχει το τέλος του Τσαουσέσκου!». Επίσης είχε διερωτηθεί διά βαθυστόχαστων άρθρων «γιατί τόσοι άνθρωποι αντιπαθούν τον πρωθυπουργό προσωπικά» και είχε προβλέψει - προφανώς του «έβγαινε» από τις γνωστές… μετρήσεις - ότι ο Μητσοτάκης θα φάει «μαύρο από τους νέους» και άλλα πολλά και διάφορα.....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 30/05/23

 
Φούσκα και με τη βούλα της Δικαιοσύνης

Το τέλος μιας άθλιας ιστορίας, που ταλαιπώρησε για παραπάνω από έξι χρόνια τη δημόσια ζωή και τίναξε στον αέρα τις ζωές δέκα πολιτικών προσωπικοτήτων της αντιπολίτευσης, επί ΣΥΡΙΖΑ, δόθηκε χθες, με βούλευμα της Δικαιοσύνης. 

Πρόκειται για το «σκάνδαλο» της Novartis και πιο συγκεκριμένα για τη σκευωρία που έστησε το παρακράτος του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να διαλύσει τη ΝουΔου και το ΠΑΣΟΚ και να διαιωνιστεί η παραμονή του στην εξουσία. «Το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους», όπως έλεγε εκείνος ο αδίστακτος Παπαγγελόπουλος, στην πραγματικότητα ήταν μια τεράστια φούσκα - και με τη βούλα της Δικαιοσύνης. Η οποία χθες απάλλαξε το πρώην ανώτατο στέλεχος της Novartis Hellas Κωνσταντίνο Φρουζή, τον καθηγητή Νίκο Μανιαδάκη και τρία στελέχη της μητρικής Novartis. 

Πιο συγκεκριμένα, το βούλευμα αποφαίνεται ότι δεν πρέπει να υπάρξει εναντίον τους «κατηγορία για την πράξη της δωροδοκίας από κοινού και κατ' εξακολούθηση και της άμεσης συνέργειας στη δωροδοκία σε ό,τι αφορά τα δέκα πολιτικά πρόσωπα που διερευνήθηκαν για παθητική δωροδοκία, είτε ως ύποπτοι είτε ως κατηγορούμενοι, ήτοι τους: Αντώνιο Σαμαρά, Παναγιώτη Πικραμμένο, Ανδρέα Λυκουρέντζο, Μάριο Σαλμά, Ιωάννη Στουρνάρα, Ευάγγελο Βενιζέλο, Γεώργιο Κουτρουμάνη, Αδωνη - Σπυρίδωνα Γεωργιάδη, Δημήτριο Αβραμόπουλο και Ανδρέα Λοβέρδο».

«Υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας», όπως θα έλεγε και ο πρόεδρος Αλέξης…

Ούτε μία συγγνώμη

Αν και το δυστύχημα για όλο αυτό είναι ότι οι δέκα αδίκως κατηγορηθέντες δεν μπορούν να τιμωρήσουν τους άθλιους συκοφάντες τους, διότι ουσιαστικά τους απαγορεύτηκε. Είναι ένα όνειδος αυτό για τη Δικαιοσύνη. Δεν τους επετράπη ούτε καν να βγάλει η Δικαιοσύνη τις κουκούλες από τους τρεις ψευδομάρτυρες - και με τη βούλα του βουλεύματος πλέον -, οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να (κατα)συκοφαντήσουν τους «δέκα». Κι έτσι, σε συνδυασμό με την αθώωση του παρακρατικού μηχανισμού που έστησε τη σκευωρία, όλοι τους θα κυκλοφορούν ελεύθεροι κι ωραίοι, σαν να μη συνέβη τίποτε, ποτέ. Ο δε πρόεδρος Αλέξης, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε πολιτικά τη σκευωρία, θα μιλάει αύριο και πάλι για το ήθος στην πολιτική και θα ζητά - όπως και στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο - «δικαιοσύνη παντού».

΄Η… Δηκεωσίνι - για να ταιριάζει καλύτερα με την απόλυτη «ανορθογραφία», στην πολιτική μας ζωή, που συνιστά η σκευωρία Novartis.

(Συγγνώμη; Ποια συγγνώμη, πλάκα κάνουμε τώρα;)

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Ρίτσος

Αλλα κόλπα στον ξεπουπουλιασμένο ΣΥΡΙΖΑ. Ο βαρυπενθών αρχηγός Αλέξης πήρε τη νεοσυσταθείσα Επιτροπή Εκλογικού Αγώνα, στην οποία συνυπάρχουν, για παράδειγμα, μορφές της ιατρικής επιστήμης όπως η κυρία Αθηνά Λινού με… πανελίστριες παλαιάς κοπής όπως η κυρία Ράνια Θρασκιά, και πήγε Αιγάλεω, μέσα στο μεσημέρι, να συνεδριάσει. Συγκεκριμένα στην αίθουσα «Γιάννης Ρίτσος». 

Δεν έχω εξήγηση γιατί το έκανε. Χάθηκε μια αίθουσα ξενοδοχείου ή ακόμη μια αίθουσα της Κουμουνδούρου; Γιατί Αιγάλεω; Και γιατί σε αίθουσα που ονομάζεται «Γιάννης Ρίτσος»; Απαγγέλθηκαν ποιήματα; Εβαλαν τον Κωστάκη τον Ζαχαριάδη να τραγουδήσει «σε τούτα 'δώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει»; Αδυνατώ να καταλάβω το σκεπτικό του ηρωικού και πένθιμου αρχηγού. Να δεις που έχει να κάνει με την πούρα αριστεροσύνη που αποπνέει το όνομα της αίθουσας. Ο Ρίτσος, ως γνωστόν, είχε πάρει και βραβείο Λένιν για την ποίηση - το σοβιετικό βραβείο Νομπέλ.

(Αυτό το τελευταίο εντάσσεται στη γνωστή τακτική της στήλης - για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι).

Ιδανική επιλογή

Διείδα μια περιφρόνηση, μια καταφρόνια, στη μεγαλοφυή επιλογή του προέδρου Αλέξη να μετακαλέσει εκ της Θεσσαλονίκης τον επιφανή δημοσιολόγο Νίκο Μαραντζίδη και να του αναθέσει τη μελέτη και ανάλυση των ερευνών κοινής γνώμης ενόψει των εκλογών της 25ης Ιουνίου. Ακόμη και σε εμάς εδώ στα «ΝΕΑ» βρέθηκαν φωνές που περίπου απαξίωσαν αυτή την επιλογή, ενθυμούμενοι προφανώς ότι ο Μαραντζίδης κατά το παρελθόν, με κάτι έρευνες που εμφάνιζε ως διενεργηθείσες από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στον Σκάι, είχε στείλει για ψυχοφάρμακα και ψυχολογική στήριξη από ειδικούς επιστήμονες ολόκληρη την επιστημονική κοινότητα της στατιστικής. 

Κι όμως, η περίπτωση Μαραντζίδη είναι μια υποδειγματική περίπτωση μεταμεληθέντος επιστήμονος, ο οποίος, αποκηρύσσοντας εμπράκτως όσα κατά καιρούς έχει πει για τον ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε η ώρα του να υπηρετήσει αυτό που είχε κάνει προηγουμένως κομφετί για τις Απόκριες. Τις ιδέες του αφέντη Αλέξη!

Διότι ο Μαραντζίδης δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Εχει συγκρουστεί κατά το παρελθόν με την Αριστερά, τον έχουν πλακώσει στο ξύλο αριστεριστές γι' αυτά που υποστήριζε για την Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ τον είχε, χρόνια τώρα, στα μαύρα κατάστιχα. Τον έβγαλε αφού προηγουμένως ο επιστήμων διήνυσε μια σημαντική απόσταση, γονατιστός, όπως επιβάλλουν τα τάματα. Στη διάρκεια αυτής της διαδρομής έχει διαβλέψει ότι «ο Μητσοτάκης θα έχει το τέλος του Τσαουσέσκου!».

Επίσης είχε διερωτηθεί διά βαθυστόχαστων άρθρων «γιατί τόσοι άνθρωποι αντιπαθούν τον πρωθυπουργό προσωπικά» και είχε προβλέψει - προφανώς του «έβγαινε» από τις γνωστές… μετρήσεις - ότι ο Μητσοτάκης θα φάει «μαύρο από τους νέους» και άλλα πολλά και διάφορα.

Αυτός λοιπόν ο Μαραντζίδης αναλαμβάνει πλέον επικεφαλής του επικοινωνιακού σχεδιασμού του ΣΥΡΙΖΑ. Η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη, μπορώ να στοιχηματίσω κιόλας…

Τελικά, αυτουνού του Κυριάκου τού γεννάνε και τα κοκόρια. Δεν εξηγείται αλλιώς!

Ο γνωστός Ερντογάν

Μια ανακούφιση για το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στην Τουρκία ομολογώ πως την αισθάνθηκα. Η νίκη του προέδρου Ερντογάν επί του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, έστω και με τον τρόπο που επιτεύχθηκε, μπορεί να έχει διχάσει τον τουρκικό λαό, ωστόσο για μένα ήταν μια καλή εξέλιξη. Ο πρόεδρος Ερντογάν μπορεί να μην είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μας είχε συμβεί ως επικεφαλής της γειτονικής χώρας, αλλά τόσα χρόνια ξέρουμε πώς μιλάει, πώς αντιδρά και πώς ενεργεί. Γνωρίζουμε μέχρι πού μπορεί να φτάσει και, το κυριότερο, ποιες είναι οι δυνατότητές του ως ηγέτη. Μπορεί να κατηγορείται για μεγαλομανία και για την ψευδεπίγραφη προσπάθειά του να ανασυστήσει το οθωμανικό κράτος, μπορεί να έχει ως κύριο μέλημά του τον αναθεωρητισμό, όμως το κρίσιμο βήμα δεν το έχει κάνει, ακόμη κι όταν η κρίση με την Ελλάδα είχε κορυφωθεί.

Γι' αυτό νομίζω ότι είναι καλύτερα που εξελέγη ο πρόεδρος Ερντογάν αντί του Κιλιτσντάρογλου, ο οποίος εκπροσωπούσε το άγνωστο για μας και τη χώρα μας. Και δεν είχε δώσει και καλά σημάδια. Υπενθυμίζω απλώς την ανιστόρητη και σκληρά επιθετική του ρητορική για δήθεν 18 νησιά στο Αιγαίο που τελούν υπό ελληνική κατοχή και ότι εγκαλούσε τον Ερντογάν γιατί δεν κάνει πόλεμο με τους Ελληνες για να τα ανακαταλάβει.

Γνωρίζω ότι θα στενοχωρήσω πολλούς, δικαιωματιστές και άλλους, που πίστευαν ότι έπρεπε να εκλεγεί ο Κιλιτσντάρογλου γιατί αυτό θα σήμαινε επαναφορά της δημοκρατίας στην Τουρκία, πλην όμως θα μου επιτραπεί, πιστεύω, να μην είμαι και τόσο διεθνιστής μπροστά σε αυτό που εγώ κρίνω ως πιο συμφέρον για τη χώρα μου. Ναι, με ενοχλεί βαθύτατα που ο πρόεδρος Ερντογάν συμπεριφέρεται σε θέματα δημοκρατίας και ελευθερίας του Τύπου ως απόλυτος μονάρχης, αλλά τον προτιμώ χίλιες φορές από έναν τύπο που δεν έχουμε ιδέα τι σκεφτόταν για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το πώς θα χειριζόταν μια πιθανή κρίση στο Αιγαίο.