 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 20/02/20 |
Είναι εύκολο στον κ. Τσίπρα να υποστηρίζει ότι, τα τεκταινόμενα στην υπόθεση «Παπαγγελόπουλου-Ρασπούτιν-Novartis» συνιστούν «ωμή παραβίαση των διακριτών και συνταγματικά κατοχυρωμένων ορίων ανάμεσα στην εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία» - όχι επειδή έχει δίκιο αλλά επειδή γενικώς του είναι εύκολο να λέει ό,τι θεωρεί πως τον συμφέρει, αδιαφορώντας παντελώς για την «αξία αλήθειας» που έχουν τα λεγόμενά του.
Εν πρώτοις, ως τώρα τουλάχιστον, δεν έχει διαφανεί εμπλοκή της εκτελεστικής εξουσίας - ενώ η καταγγελία που ερευνάται είναι ότι ακριβώς επί πρωθυπουργίας του ίδιου του κ. Τσίπρα υπήρξε τέτοια εμπλοκή, ότι δηλαδή ο υπουργός του Δημήτριος Παπαγγελόπουλος κατασκεύασε παρεμβαίνοντας στους αρμούς της δικαιοσύνης το «μεγαλύτερο ίσως σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους», όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος· αναληθώς, παραδέχθηκε ακόμη και η συριζαϊκή πλειοψηφία της προηγούμενης βουλής.
Υπάρχει βεβαίως παραβίαση των ορίων μεταξύ νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας αλλά όχι αντισυνταγματική: την προβλέπει το «σύνταγμα ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ». Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να αφεθεί στη Δικαιοσύνη ο έλεγχος πιθανών υπουργικών ανομημάτων και επέμεινε να παραμείνει η «αμελλητί» παραπομπή τους στη βουλή. Ο κ. Κατρούγκαλος, ως εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ στην τρέχουσα σύνοδο της βουλής, θεωρητικολόγησε ότι αυτό είναι αναγκαίο προκειμένου o υπουργός να «προστατευθεί από την πίεση οργανωμένων συμφερόντων που θέλουν να το καθοδηγήσουν ή να τον αποτρέψουν» - η γνωστή καραμέλα ότι οι όσιοι πολιτικοί υφίστανται πιέσεις από «ισχυρά συμφέροντα», ενώ η συνήθης πραγματικότητα είναι ότι οι ισχυροί πολιτικοί πιέζουν άλλους προς ίδιον συμφέρον.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαιώνισε την τοποθέτηση του «συστήματος πολιτικής εξουσίας» πάνω από τη Δικαιοσύνη γιατί τον συμφέρει και αυτόν και ας ισχυρίζεται ο κ. Τσίπρας το οξύμωρο «είμαστε κόμμα εξουσίας, αλλά όχι ενσωματωμένο στο δικό τους σύστημα εξουσίας», για να παραστήσει ότι ο ίδιος και το κόμμα του διαφέρουν από τους υπόλοιπους επαγγελματίες πολιτικούς.
Δεν ξέρω τι θα απογίνει με τα διαδικαστικά, ομολογώ όμως πως έχω μεγάλη περιέργεια να μάθω ποιος είναι ο προστατευόμενος μάρτυρας «Μάξιμος Σαράφης» γιατί είναι ολοφάνερο ότι το ψευδώνυμο παίζει με δύο ιστορικά πρόσωπα της Αριστεράς, τον Σεραφείμ Μάξιμο και τον Στέφανο Σαράφη. Και αναρωτιέμαι αν η επιλογή ήταν ειρωνική ή ηρωική - αν δηλαδή κάποιος (πρώην;) αριστερός ειρωνεύεται την εξουσία που κατάφερε η ίδια η Novartis να μείνει στο απυρόβλητο, ενώ σε άλλες χώρες πλήρωσε δισεκατομμύρια για τις δωροδοκίες χιλιάδων γιατρών, ή νυν αριστερός που πιστεύει ότι παλεύει κατά του διεφθαρμένου αστικού καθεστώτος, ακόμα και ψευδομαρτυρώντας, με ζέση που θα την ζήλευε ακόμα και ο Παύλος Πολάκης.
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 20/02/20 |
Δυο καταστατικές κουβέντες για αρχή: Στη ζωή, τίποτα δεν είναι τσάμπα και δεν υπάρχουν πράξεις χωρίς νόημα.
Λίγες ημέρες μετά τον θόρυβο που προκάλεσε η θέση του Αλέξη Τσίπρα για τους «αρμούς της εξουσίας», ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παρενέβη στη διαδικασία διερεύνησης της υπόθεσης Novartis, που ως γνωστόν από Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής διερευνάται ως πολιτική σκευωρία, με ελεγχόμενο πρόσωπο τον πρώην αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης στις κυβερνήσεις Τσίπρα, Δημήτρη Παπαγγελόπουλο.
Τι είπε ο Τσίπρας; Με γραπτή παρέμβασή του στο Facebook, χαρακτήρισε «πρωτοφανή» την προσπάθεια της Προανακριτικής να εξετάσει τους προστατευόμενους μάρτυρες, με τα ψευδώνυμα «Μάξιμος Σαράφης» και «Αικατερίνη Κελέση». Και πρόσθεσε πως ό,τι συμβαίνει στην Προανακριτική, κατά την άποψή του, συνιστά πλήρη αποσυναρμολόγηση τόσο του κράτους δικαίου, όσο και του διεθνούς νομικού πλαισίου για την προστασία και τα δικαιώματα των προστατευόμενων μαρτύρων.
Αυτά υποστηρίζει σε αυτή τη συγκυρία ο Τσίπρας. Αλλά τον Ιούλιο του 2017, στη Βουλή, ο μεν Παπαγγελόπουλος επέκρινε τους δικαστές για απόφαση που δεν του άρεσε, ο δε Τσίπρας σχολιάζοντας δικαστική απόφαση για την αναδρομικότητα των φορολογικών ελέγχων μιλούσε για «θεσμικά εμπόδια». Εκείνα τα περιστατικά μάλιστα είχαν προκαλέσει την αντίδραση της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, η οποία σε ανακοίνωσή της, αφού επισήμαινε την ολομέτωπη τότε κυβερνητική επίθεση κατά των ανώτατων δικαστηρίων της χώρας, μεταξύ άλλων σημείωνε: «Η αντιμετώπιση της Δικαιοσύνης ως "θεσμικού εμποδίου" είναι άκρως επικίνδυνη λογική, που τελικά συμβάλλει καθοριστικά στην αμφισβήτηση του κράτους δικαίου».
Ενα κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, και ο αρχηγός του, που θεωρεί ότι η δικαιοσύνη είναι θεσμικό εμπόδιο (αναλόγως, έχει απαξιώσει και τις ανεξάρτητες αρχές, η λειτουργία των οποίων είναι συχνά θεσμικό αντίβαρο στο κομματικό κράτος), στην ουσία λέει φωναχτά ότι δεν έχει σε υπόλειψη τις θεσμικές λειτουργίες. Η τωρινή επίκληση των θεσμών, συνεπώς, δεν είναι παρά μια ευκαιριακή απόπειρα να προκληθεί θόρυβος αλλά και να αμφισβητηθεί η διαδικασία, που μεταξύ άλλων διερευνά (μην ξεχνιόμαστε) την προσπάθεια εμπλοκής δέκα διακεκριμένων πολιτικών προσώπων σε μια υπόθεση που εμφανιζόταν ως οικονομικό και πολιτικό σκάνδαλο.
Κατ'αρχάς, λοιπόν, είναι αστείο να μιλά για διασάλευση του κράτους δικαίου ένα πρόσωπο όπως ο Τσίπρας. Αλλά ας δούμε και την ουσία. Σε ρόλο συλλογικού εισαγγελέα, η αρμόδια Προανακριτική Επιτροπή αποφάσισε να εξετάσει τους προστατευόμενους μάρτυρες με τον τρόπο που τους εξέτασε και ο μονοπρόσωπος εισαγγελέας. Αυτό, όπως εξηγούσαν χθες νομικοί κύκλοι, δεν είναι ούτε εξωθεσμικό ούτε αντιθεσμικό. Αντίθετα, κινείται εντός της νομιμότητας. Ο Αδωνις Γεωργιάδης, που όποια γνώμη κι αν έχει κανείς για την πολιτεία του δεν μασάει τα λόγια του, μιλώντας στο Mega λέει πως «αν διαπιστωθεί ότι ο ισχυρισμός Μανιαδάκη είναι αληθής, δηλαδή ότι ο (μη προσελθών στην εξέταση) Μάξιμος Σαράφης και ο Φιλίστωρ Δεστεμπασίδης είναι το ίδιο πρόσωπο, αυτό προκαλεί δικονομικό πρόβλημα, αφού ο δεύτερος έχει κατηγορηθεί ότι έπαιρνε λεφτά από τη Novartis». Αν είναι έτσι, αν ο ισχυρισμός του επίσης μάρτυρα Νίκου Μανιαδάκη αληθεύει, ο μάρτυρας δημοσίου συμφέροντος δεν υπερασπίζεται το δημόσιο συμφέρον αλλά τον εαυτό του.
Επειδή, όπως είπαμε, πράξεις χωρίς νόημα δεν υπάρχουν, μήπως ο Τσίπρας φωνάζει κινούμενος όχι από την αγάπη του για τον θεσμό, αλλά αντίθετα από την αγάπη του για τους μάρτυρες;
Δύο πρόσωπα, ένα ψευδώνυμο
Πώς άραγε δόθηκε το ψευδώνυμο Μάξιμος Σαράφης στον προστατευόμενο μάρτυρα της Novartis, τις επιλογές του οποίου ακόμα και σήμερα προστατεύει ο Αλέξης Τσίπρας;
Από δυο πρόσωπα. Το ένα ήταν ο Σεραφείμ Μάξιμος (1899-1962), ένας θρύλος κυρίως για την ηθικοπολιτική διάσταση των παρεμβάσεών του. Εγγράμματος Θρακιώτης που σπούδασε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη, υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές μορφές του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Διαφωνών από νωρίς, βρέθηκε από το 1928 στην ομάδα του περιοδικού «Σπάρτακος», την οποία εγκατέλειψε όταν προσχώρησε στο τροτσκισμό. Στην Κατοχή, υπήρξε μέλος του ΕΑΜ και, στον Εμφύλιο, παρότι δεν ήταν μέλος του κόμματος, δραστηριοποιήθηκε στις χώρες του ανατολικού μπλοκ.
Το άλλο πρόσωπο ήταν ο Στέφανος Σαράφης (1890-1957). Αξιωματικός του στρατού, παλαιός βενιζελικός και, από το 1943, μέλος και αργότερα στρατιωτικός αρχηγός του ΕΛΑΣ, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας συνελήφθη και εξορίστηκε. Αλλά από το 1951, επέστρεψε ως βουλευτής της ΕΔΑ. Ωσπου, τον χτύπησε και τον σκότωσε στον Αλιμο ένα αυτοκίνητο που οδηγούσε μέλος της αμερικανικής στρατιωτικής αποστολής, γεγονός που η Αριστερά θεώρησε δολοφονία του. Το όνομα Μάξιμος Σαράφης παραπέμπει στους δύο προαναφερθέντες αριστερούς. Δεν είναι φιλολογικό ψευδώνυμο. Συνειδητά ή ασυνείδητα, είναι επαναστατικό – της επανάστασης που γέννησε έναν από τους βαναυσότερους αυταρχισμούς του 20ού αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου