"...Οσο όμως και αν κάποιοι αναζητούν ευκαιρίες για νέους γύρους του εμφυλίου πολέμου ή θεωρούν πως η άσκηση πολιτικής που είναι κόντρα σε ορισμένες περιπτώσεις στο απλουστευμένο ως ιερό λαϊκό αίσθημα συνιστά δικτατορία, η Ελλάδα είναι μια σύγχρονη δημοκρατική χώρα. Μια φιλελεύθερη δυτική δημοκρατία μέλος της ΕΕ, του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ. Στις δημοκρατικές χώρες υπάρχει το κοινωνικό συμβόλαιο σύμφωνα με το οποίο οι πολίτες εμπιστεύονται στο κράτος την ευθύνη της προστασίας και της ασφάλειάς τους. Η Ελληνική Αστυνομία έχει αυτή την αποκλειστική ευθύνη...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 21/02/20

ΤΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΚΑΡΑΤΡΑΝΤΟΥ

Πολλές φορές στον δημόσιο διάλογο, αλλά δυστυχώς και στην πολιτική αντιπαράθεση, η διαφορά προόδου - συντήρησης γίνεται μέσω της απλουστευμένης αξιοποίησης και της εργαλειοποίησης θεσμών και συμβόλων. Οι περιπτώσεις είναι πολλές και χαρακτηριστικές, από το ζήτημα της θρησκείας μέχρι την υποστήριξη των εργαζομένων. Ισως όμως η πλέον φορτισμένη ιδεοληπτικά περίπτωση πολιτικής εργαλειοποίησης είναι αυτή των Σωμάτων Ασφαλείας γενικότερα και της Αστυνομίας ειδικότερα. Πατώντας πάνω στα δύο πολιτισμικά τραύματα της σύγχρονης ιστορίας μας, του Εμφυλίου και της χούντας, καλλιεργήθηκε συστηματικά ένα στερεότυπο περί αντιδημοκρατικής, συντηρητικής και βίαιης Αστυνομίας. Για τους πολιτικούς σχηματισμούς που επένδυσαν στην ψηφοθηρική αξιοποίηση αυτού του στερεοτύπου, πρόοδος και Αστυνομία ήταν έννοιες ασύμβατες. Δεν είναι τυχαίο πως κορυφαίος υπουργός τότε κυβερνητικού κόμματος είχε δηλώσει εμφατικά από το βήμα του Κοινοβουλίου πως το κόμμα του δεν έχει καμία σχέση με χωροφύλακες (μικρή σημασία έχει πως στις αρχές του 21ου αιώνα δεν υπήρχε Χωροφυλακή).

Σε αυτό το πλαίσιο, την περίφημη περίοδο του Αντιμνημονίου, υπήρξαν επίσημες θέσεις πολιτικών κομμάτων που μιλούσαν για εκδημοκρατισμό της Αστυνομίας, ενώ τα δύο πολιτικά άκρα πλειοδοτούσαν για να το αν τελικά η χώρα χρειάζεται μια αριστερή ή μια δεξιά Αστυνομία. Ολο αυτό το στρεβλό ιδεολόγημα εντάσσεται στη γενικευμένη προσέγγιση περί «δοτών» μνημονιακών κυβερνήσεων και συμπυκνώνεται στο σύνθημα «η χούντα δεν τελείωσε το '73». Ολο αυτό το τοξικό πολιτισμικά, κοινωνιολογικά και πολιτικά σκηνικό μπορεί να είχε νόημα την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο, όταν η εύθραυστη δημοκρατία αναζητούσε τα πατήματα και τη θωράκισή της. Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε πως αυτή την περίοδο οι τρομοκρατικές επιθέσεις είχαν την υποστήριξη σημαντικής μερίδας των πολιτών.

Οσο όμως και αν κάποιοι αναζητούν ευκαιρίες για νέους γύρους του εμφυλίου πολέμου ή θεωρούν πως η άσκηση πολιτικής που είναι κόντρα σε ορισμένες περιπτώσεις στο απλουστευμένο ως ιερό λαϊκό αίσθημα συνιστά δικτατορία, η Ελλάδα είναι μια σύγχρονη δημοκρατική χώρα. Μια φιλελεύθερη δυτική δημοκρατία μέλος της ΕΕ, του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ. Στις δημοκρατικές χώρες υπάρχει το κοινωνικό συμβόλαιο σύμφωνα με το οποίο οι πολίτες εμπιστεύονται στο κράτος την ευθύνη της προστασίας και της ασφάλειάς τους. Η Ελληνική Αστυνομία έχει αυτή την αποκλειστική ευθύνη.


Μετά τις εκλογές του Ιουλίου η χώρα κάνει μια συστηματική προσπάθεια επιστροφής στην κανονικότητα. Μια από τις βασικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης ήταν η επιστροφή του αισθήματος της ασφάλειας και η αντιμετώπιση της εγκληματικότητας και της βίας. Για αυτόν τον λόγο το υπουργείο και η Αστυνομία έχουν προχωρήσει στον σχεδιασμό και στην υλοποίηση πολλών δράσεων. Οι μετρήσεις κοινής γνώμης, που συμπεριλαμβάνουν πλέον συστηματικά και τις δράσεις στον τομέα της ασφάλειας, αναδεικνύουν την υποστήριξη σε πολύ υψηλό ποσοστό αυτών των πρωτοβουλιών. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και ψηφοφόροι κομμάτων όπως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν θετικά τις επιχειρησιακές πρωτοβουλίες.

Σε μια κανονική χώρα, σε μια σύγχρονη δημοκρατία, δεν είναι προοδευτικό να βρίζεις την Αστυνομία, ούτε και να επιχαίρεις όταν οι αστυνομικοί δέχονται επιθέσεις με τσιμεντόλιθους, μολότοφ και Καλάσνικοφ. Σε μια τέτοια χώρα δεν είναι παράλογο οι πολίτες να νιώθουν ασφάλεια όταν βλέπουν τις περιπολίες της Αστυνομίας και μπορούν πολίτες περιοχών του Κέντρου, που είχαν αφεθεί πλήρως στον φόβο και στην ανασφάλεια, ακόμη και να χειροκροτούν για την επιστροφή του αισθήματος ασφάλειας.

-Ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος είναι διεθνολόγος µε ειδικότητα στα θέµατα ασφαλείας και καθηγητής στη Σχολή Εθνικής Ασφαλείας

"ΤΑ ΝΕΑ", 21/02/20

Η διαμάχη για το αν θα διασφαλιστεί η ανωνυμία των προστατευόμενων μαρτύρων κατά την εξέτασή τους ενώπιον της Προκαταρκτικής Επιτροπής της Βουλής για την υπόθεση Novartis επισκίασε το μείζον θέμα, δηλαδή την ποινική ασυλία με την οποία έχουν περιβληθεί. Αυτή η ασυλία τούς διασφαλίζει ατιμωρησία για όλα τα τερατώδη ψέματα με τα οποία ενέπλεξαν και διέσυραν για δύο χρόνια δέκα σημαίνοντες πολιτικούς, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται δύο πρώην πρωθυπουργοί.

Βλέπετε, η νομοθεσία δεν προβλέπει ότι αίρεται αυτομάτως το καθεστώς ποινικής ασυλίας τους όταν διαπιστωθεί πως οι μαρτυρικές καταθέσεις τους ήσαν έωλες, αναξιόπιστες ή ακόμα και δόλιες. Ετσι οδηγηθήκαμε στον παρακάτω τραγέλαφο, που διαπίστωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος σε συνέντευξή του στη Σία Κοσιώνη στις 4/11/2019: «Αυτό λοιπόν είναι κάτι το αδιανόητο, διότι τώρα διεξάγεται έρευνα για τους εισαγγελείς, διεξάγεται έρευνα για έναν πρώην υπουργό, ενδεχομένως και για άλλα πρόσωπα εάν προχωρήσει η Προκαταρκτική Επιτροπή, αλλά δεν διεξάγεται έρευνα για τις ευθύνες των προστατευμένων μαρτύρων που είναι κομβικό σημείο».


Τι θα συμβεί άραγε αν, κατά την κατάθεση των εν λόγω μαρτύρων ενώπιον της Επιτροπής, επιβεβαιωθεί, ότι είναι πρόσωπα γνωστά και ότι, σύμφωνα με έγγραφο της Ελένης Τουλουπάκη προς τους δύο εισαγγελείς που ερευνούν τη σκευωρία Novartis, είναι οι ίδιοι που προτάθηκαν από δικηγορικό γραφείο ως μάρτυρες στις ΗΠΑ, προσδοκώντας οικονομικά οφέλη; Θα κριθούν άκυρες οι καταθέσεις τους, δηλαδή ως μη γενόμενες, και συνεπώς ούτε γάτα ούτε ζημιά;

Και ενώ έχουμε ήδη ξεπεράσει τα όρια της γελοιότητας - με την ποινική ασυλία των εν λόγω ψευδομαρτύρων, οι οποίοι προσέβαλαν βάναυσα το δημόσιο συμφέρον, που υποτίθεται ότι προσφέρθηκαν να υπηρετήσουν - η κυβέρνηση σιωπά, η Δικαιοσύνη δεν έχει διάθεση να δώσει λύση και η αξιωματική αντιπολίτευση στηρίζει με πάθος, για λόγους αυτονόητους, την εσαεί συγκάλυψη αυτής της επαίσχυντης σκευωρίας.

-Ο Μιχαήλ  Πασχάλης είναι ομότιμος καθηγητής Κλασσικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης