"....Η περιφερειάρχης εκθέτει ακουσίως το υπόστρωμα χωρίς το οποίο δεν είναι κατανοητή η στάση της κυβέρνησης στα θέματα της παραβατικότητας. Ο ακτιβισμός των κατοίκων του Πεδίου του Αρεως δεν αρέσει στη Δούρου γιατί δεν είναι «δικός μας» ακτιβισμός. Οι μπογιές που χρησιμοποιεί είναι λευκές. Δεν είναι μαυροκόκκινες. Το δίδυμο σκεπτικό που ολοκληρώνει το υπόστρωμα είναι η αθώωση της «δικής μας» παραβατικότητας, που παρουσιάζεται ως νέα κανονικότητα. Οι μασκοφόροι με τα σφυριά απαλλάσσονται ως φορείς θεμιτής διαμαρτυρίας. Το άσυλο στα πανεπιστήμια –ακόμη και σε κακοφορμισμένες περιπτώσεις όπως της ΑΣΟΕΕ– δικαιολογείται σαν προοδευτική κατάκτηση. Το Πάρκο εξωραΐζεται –όπως το έλεγε και η αφίσα επικήρυξης των κατοίκων που αντιδρούν– ως «πολυσυλλεκτικό» και απλώς ασύμβατο με «τα γούστα των λευκών Ελλήνων μεσοαστών». Τα Εξάρχεια όχι μόνο υμνούνται σαν πνεύμονας «αυτονομίας», αλλά, πλέον, διαφημίζονται και σαν τουριστική ατραξιόν...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 05/06/18

"ΔΙΑΓΩΝΙΩΣ",
του Τάκη Θεοδωρόπουλου


Η πριγκίπισσα Ρένα αγαπάει τον απλό λαό, κατανοεί την αφέλειά του και δεν χάνει την ευκαιρία να ρίξει ένα βλέμμα συμπαθείας στις αδυναμίες του. Δεν ξεχνά ότι αυτός ο λαός, πιστός στις παραδόσεις της αγνής αφελείας του υπέκυψε στη γοητεία της και την επέλεξε για να κυβερνήσει τη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας. Oμως η πριγκίπισσα Ρένα δεν ξεχνά πως στις φλέβες της κυλάει το αρχοντικό αίμα της αριστερής αριστοκρατίας. Ποιος ξεχνάει τη νύχτα εκείνη στα Προπύλαια όταν με μια πριγκιπική χειρονομία απέπεμψε τους αντιπεριφερειάρχες της και τους λοιπούς βαλέδες της στα ενδότερα για να μη σπιλώσουν με την παρουσία τους την αναμνηστική φωτογραφία της ενθρόνισής της. Eτσι είναι οι πρίγκιπες. Μπορεί να καταδέχονται τις δημοκρατικές διαδικασίες, διότι είναι καλοί άνθρωποι, όμως δεν εκχωρούν σε κανέναν –μην πω τη λέξη– τα δικαιώματα του τίτλου τους.

Η πριγκίπισσα Ρένα εδώ και τριάμισι χρόνια παλεύει για την ανάταξη του Πεδίου του Aρεως. Oνειρό της είναι να το μετατρέψει σε «δημόσιο, ανοικτό χώρο πρασίνου» και «πολιτισμού». Οι κακόβουλοι υποστηρίζουν ότι θα μπορούσε να έχει φτιάξει δύο με τρία καινούργια πάρκα ή τουλάχιστον να βρει έναν τρόπο να ποτίζει το ήδη υπάρχον πράσινο και να αξιοποιήσει τις κατακτήσεις του πολιτισμού ώστε να το φωτίζει σαν πέσει η νύχτα. Eτσι είναι ο κόσμος. Μη δει κάποιον άνθρωπο να προσπαθεί και αμέσως τον κατακρίνει. Και αντί να εκτιμά τη γενναιοδωρία και τον πόνο της πριγκιπίσσης, γκρινιάζει για τον πληθυσμό των τοξικομανών και των προμηθευτών τους που πλημμυρίζουν το πάρκο. Γκρινιάρηδες μεσοαστοί, και ω της φρίκης, ανάμεσά τους κυκλοφορούν και πολλοί μικροαστοί. Στενόμυαλοι που δεν καταλαβαίνουν ότι το εμπόριο και η χρήση των ναρκωτικών είναι κατά βάθος πολιτισμός.

Η πριγκίπισσα Ρένα κόντεψε να σκάσει από τη στενοχώρια της. Δεν άντεξε και αποφάσισε να τους βάλει στη θέση τους. «Δεν ασπρίζει με μπατανόβουρτσες το πάρκο», είπε. Κι αφού σούφρωσε τα χειλάκια της απεφάνθη: «Το έργο ενοχλεί όψιμους αυτόκλητους υπερασπιστές». Και πόσο δίκιο έχουν τα παιδιά από τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια Αρχιτεκτονικής και ΑΣΟΕΕ που τους κατηγορούν όλους αυτούς ότι θέλουν να βγάζουν βόλτα τα σκυλάκια τους και να μαζεύουν τα κακάκια τους με σακουλίτσες. Μεσοαστοί, παιδί μου, τι περιμένεις. Στην πριγκιπική ψυχή της Ρένας η λέξη «μεσοαστός» μόνον περιφρόνηση μπορεί να προκαλέσει. Διαβάζοντας την επιστολή, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πως όποιος την έγραψε είναι απλώς αγενής. Μετά όμως θυμήθηκα πως οι τύποι της ευγένειας είναι επινόηση των αστών και ένας πραγματικά ευγενής, όπως η πριγκίπισσα Ρένα, δεν μπορεί παρά να τους γράφει στα παλιά της γοβάκια.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 05/06/18

"ΜΑΣΚΕΣ",

του Μιχάλη Τσιντσίνη

Αυτή τη φορά άργησε. Δεν πρόλαβε να πάει πρώτη στην εισαγγελία για να ζητήσει «να αποδοθούν ευθύνες», όπως είχε κάνει μετά την πλημμύρα στη Μάνδρα. Στην περίπτωση του Πεδίου του Αρεως, ο αναμενόμενος κοπετός της Ρένας Δούρου ακούστηκε μετά την εισαγγελική παραγγελία για έρευνα σχετικά με την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το μεγαλύτερο πάρκο του αθηναϊκού κέντρου.

Η πρωτοτυπία στο μακρύ ανακοινωθέν της Περιφέρειας δεν είναι το πολυφορεμένο ύφος της αποστασιοποίησης από το πρόβλημα – ύφος εγωισμού που πληγώθηκε και όχι Αρχής που λογοδοτεί. Η πρωτοτυπία ήταν η ετοιμότητα της Δούρου να ειρωνευτεί τις διαμαρτυρίες των περιοίκων – «το Πάρκο», έγραφε, «δεν “ασπρίζει” και δεν “πρασινίζει” με μπατανόβουρτσες», αναφερόμενη στην πρωτοβουλία των κατοίκων να βάψουν την πρόσοψη του Green Park. Υστερα, η Δούρου θύμωσε με όσους εντόπισαν την ειρωνεία της και τους κατήγγειλε ότι τη σπιλώνουν με fake news. Σαν να χρειαζόταν κάποιος να συνωμοτήσει εις βάρος της· σαν να μην την αντιπολιτευόταν διαρκώς η ίδια η πραγματικότητα του πάρκου.

Η περιφερειάρχης εκθέτει ακουσίως το υπόστρωμα χωρίς το οποίο δεν είναι κατανοητή η στάση της κυβέρνησης στα θέματα της παραβατικότητας. Ο ακτιβισμός των κατοίκων του Πεδίου του Αρεως δεν αρέσει στη Δούρου γιατί δεν είναι «δικός μας» ακτιβισμός. Οι μπογιές που χρησιμοποιεί είναι λευκές. Δεν είναι μαυροκόκκινες.

Το δίδυμο σκεπτικό που ολοκληρώνει το υπόστρωμα είναι η αθώωση της «δικής μας» παραβατικότητας, που παρουσιάζεται ως νέα κανονικότητα. Οι μασκοφόροι με τα σφυριά απαλλάσσονται ως φορείς θεμιτής διαμαρτυρίας. Το άσυλο στα πανεπιστήμια –ακόμη και σε κακοφορμισμένες περιπτώσεις όπως της ΑΣΟΕΕ– δικαιολογείται σαν προοδευτική κατάκτηση. Το Πάρκο εξωραΐζεται –όπως το έλεγε και η αφίσα επικήρυξης των κατοίκων που αντιδρούν– ως «πολυσυλλεκτικό» και απλώς ασύμβατο με «τα γούστα των λευκών Ελλήνων μεσοαστών». Τα Εξάρχεια όχι μόνο υμνούνται σαν πνεύμονας «αυτονομίας», αλλά, πλέον, διαφημίζονται και σαν τουριστική ατραξιόν.

Αυτό το τελευταίο είναι και το πιο ενδεικτικό: Η μετάβαση από την υπεράσπιση της «ιδιαιτερότητας» των Εξαρχείων στην καθιέρωσή τους ως αστικού πάρκου άγριας ζωής. Γίνονται, λέει, ξεναγήσεις σε τουρίστες που θέλουν να νιώσουν τα «vibes» και να ακούσουν το «buzz» της «εναλλακτικής» γειτονιάς. Το αντιλαϊφστάιλ δανείζεται μέχρι και τη ζαχαρόπηκτη γλώσσα του λαϊφστάιλ. Μαρτυρεί έτσι ότι και το ίδιο έχει ασυναίσθητα συμφιλιωθεί με τη γραφικότητά του. Οι επαναστάτες του Σαββατοκύριακου έξω από το Πολυτεχνείο μπορεί να είναι περισσότερο επικίνδυνοι, αλλά δεν είναι περισσότερο αληθινοί από τους μονομάχους με τις πλαστικές περικεφαλαίες που κάνουν πιάτσα έξω από το Κολοσσαίο.

Για βίους –και θανάτους– πιο αυθεντικούς, οι ξεναγήσεις πρέπει να επεκταθούν και στην απέναντι όχθη της Αλεξάνδρας.