"...Δεν πρόκειται για παραληρήματα αλλά για σοβαρότατες πολιτικές-ιδεολογικές τοποθετήσεις που έχουν βαθιές ρίζες και -δυστυχώς- ευρύ μεταπολιτευτικό ακροατήριο. Η συντριπτική ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς στην μεταπολιτευτική Ελλάδα είναι αδιαμφισβήτητη και αυτή τη στιγμή, ο Τσίπρας και η περί αυτόν κομμουνιστική σταλινική κομματική ελίτ, δρέπουν τους ώριμους -μέχρι σήψεως- καρπούς της. Αν αναλογιστεί κάποιος σοβαρά, ποια ήταν τα κόμματα που στην διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ, απάρτιζαν το δημοκρατικό τόξο που θα αποτελούσε ασπίδα προστασίας απέναντι στους ναζί Χρυσαυγίτες, θα είχε κατανοήσει το βαθύ πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα. Ποια ήταν και είναι στις μέρες μας αυτά τα κόμματα; Ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ; Οι ΑΝΕΛ (τότε) ή ο Βελόπουλος σήμερα; Ή μήπως το κόμμα του Βαρουφάκη (με τις θηριώδεις και ανεπίδοτες ευθύνες που τον βαραίνουν για εγκλήματα σε βάρος της χώρας); Ποια άλλα κόμματα, τέλος πάντων, απαρτίζουν το δημοκρατικό τόξο, αν εξαιρέσει κανείς το συντεταγμένο κόμμα της ΝΔ του Μητσοτάκη και …μερικά άτομα από το ΚΙΝΑΛ; .."

Από "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ"

Από το πρώτο δευτερόλεπτο της κρίσης υποστηρίξαμε σθεναρά και επίμονα ότι πρωτίστως πρόκειται για κρίση αξιών και δευτερευόντως για κρίση οικονομική. Η σημερινή ύπουλη και πρωτοφανής στα μεταπολιτευτικά χρονικά πραγματικότητα το αποδεικνύει. Ποτέ άλλοτε δεν αμφισβητήθηκε τόσο έντονα η δημοκρατία, οι θεσμοί της, η συνταγματική της τάξη, ο στοιχειώδης κοινωνικός ορθολογισμός. Η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αξιωματική αντιπολίτευση, εδραίωσε μια νέα αμιγώς ολοκληρωτική αντίληψη διακυβέρνησης η οποία στρέφεται ευθέως πραξικοπηματικά εναντίον των δημοκρατικών θεσμών της χώρας. 

Δεν είναι τυχαίο ότι στην τελευταία δεκαετία της κρίσης ήρθαν στην επιφάνεια ένα ναζιστικό μόρφωμα, η Χρυσή Αυγή, ταυτόχρονα με ένα ακροαριστερό, κομμουνιστογενές, τυχοδιωκτικά οπορτουνιστικό κόμμα,  τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τα δυο αυτά ακραία μορφώματα είχαν κοινά χαρακτηριστικά τον αντιμνημονιακό αγώνα, τον ακραίο λαϊκισμό, την έντονη χρήση βίας κατά των πολιτικών τους αντιπάλων αλλά και εναντίον του πολιτεύματος. Και τα δυο αυτά κόμματα έδρασαν στους ίδιους χώρους με τα ίδια συνθήματα και για τους ίδιους λόγους με το ίδιο σκεπτικό: την «δημιουργική» εκμετάλλευση του χάους.  Και τα δυο αυτά ακραία κόμματα επεχείρησαν, πέραν όλων των άλλων πράξεων που αποσκοπούσαν στην δημιουργία βίαιων εντυπώσεων, να καταλάβουν την Βουλή με σκοπό την κατάργηση του δημοκρατικού πολιτεύματος. 

Αυτή ήταν η αδιαμφισβήτητη πρόσθεσή τους - άλλο που δεν τα κατάφεραν καθώς το πολίτευμα και οι θεσμοί άντεξαν σ’ αυτήν την συντονισμένη ναζιστοκομουνιστική επίθεση. Δεν είναι τυχαίο ότι πρόκειται για δυο ιδεολογίες που βασίζονται στην βία και την τρομοκρατία. Το ιστορικό τους αποτύπωμα  σφράγισε με φρίκη τον 20ο  αιώνα. Πρόκειται για δυο παγκοσμίως καταδικασμένες ολοκληρωτικές κοσμοθεωρίες που στιγματίστηκαν τελεσίδικα και με αποτροπιασμό από την Ιστορία. 

Στην Ελλάδα, ωστόσο, στην εποχή της Μεταπολίτευσης, ο κομμουνισμός επικράτησε ατύπως ως αντιδικτατορικό …κομφόρ. Ένα από τα μεταπολεμικά ιστορικά παράδοξα είναι η γενναιόδωρη χορηγία της  Χούντας στην Αριστερά. Με δυο λόγια, η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς υπήρξε συντριπτική με την απερίσκεπτη και βλακώδη συνδρομή των αστικών κομμάτων που την ανέχθηκαν εκτρέφοντας την θρασύτητά της, να παρουσιάσει τα εγκλήματά της ως αγώνες υπέρ της πατρίδας. Μια Αριστερά ξενόδουλη, προδοτική στο όνομα του διεθνισμού, μια Αριστερά-απόλυτο δορυφόρο της Σοβιετικής Ένωσης, της οποίας ο βαθύς και ειλικρινής σταλινισμός αποτελεί την βασική μήτρα των εν Ελλάδι αριστερών - πλην ελάχιστων εξαιρέσεων. 

Δεν είναι τυχαίες, για παράδειγμα, οι …αθώες λενινιστικές  ιδεολογικές τοποθετήσεις τόσο της πρώην κυρίας πρωθυπουργού («Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία») όσο και του συζύγου της και νυν αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κου Τσίπρα («Η δεύτερη φορά Αριστερά δεν πρέπει να κάνει το ίδιο λάθος. Πρέπει αυτή τη φορά να αναλάβει τον έλεγχο των αρμών της εξουσίας»). Είναι από τις σπάνιες ειλικρινείς στιγμές τους. Βεβαία, πρέπει να τους αναγνωριστεί ότι δεν κρύβουν τις πραγματικές σκέψεις τους για το πώς αντιλαμβάνονται την εξουσία καθώς είναι και ασυγκράτητοι επαναστάτες. Για να λέμε την αλήθεια, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είπε τίποτε περισσότερο από όσα έλεγε ο Παύλος Πολάκης το φθινόπωρο του ’18 στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί, ο αψύς Σφακιανός υποστήριζε ότι «για να κερδίσουμε τις εκλογές, πρέπει να μπουν κάποιοι φυλακή» και ότι αν δεν σπάσει η ιστορία με τη Δικαιοσύνη, «δεν παίρνουμε εξουσία σ’ αυτή τη χώρα». 

Δεν πρόκειται για παραληρήματα αλλά για σοβαρότατες πολιτικές-ιδεολογικές τοποθετήσεις που έχουν βαθιές ρίζες και -δυστυχώς- ευρύ μεταπολιτευτικό ακροατήριο. Η συντριπτική ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς στην μεταπολιτευτική Ελλάδα είναι αδιαμφισβήτητη και αυτή τη στιγμή, ο Τσίπρας και η περί αυτόν κομμουνιστική σταλινική κομματική ελίτ, δρέπουν τους ώριμους -μέχρι σήψεως- καρπούς της. 

Αν αναλογιστεί κάποιος σοβαρά, ποια ήταν τα κόμματα που στην διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ, απάρτιζαν το δημοκρατικό τόξο που θα αποτελούσε ασπίδα προστασίας απέναντι στους ναζί Χρυσαυγίτες, θα είχε κατανοήσει το βαθύ πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα. Ποια ήταν και είναι στις μέρες μας αυτά τα κόμματα;  Ο ΣΥΡΙΖΑ  ή το ΚΚΕ; Οι ΑΝΕΛ (τότε) ή ο Βελόπουλος σήμερα; Ή μήπως  το κόμμα του Βαρουφάκη (με τις θηριώδεις και ανεπίδοτες ευθύνες που τον βαραίνουν για εγκλήματα σε βάρος της χώρας); Ποια άλλα κόμματα, τέλος πάντων, απαρτίζουν το δημοκρατικό τόξο, αν εξαιρέσει κανείς το συντεταγμένο κόμμα της ΝΔ του Μητσοτάκη και …μερικά άτομα από το ΚΙΝΑΛ; 

Να σημειώσουμε εδώ ότι η άτακτη διάλυση του ΠΑΣΟΚ δημιούργησε ένα κενό που η παρά φύσιν εξτρεμιστική εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να καλύψει, όσους «αρμούς» κι αν μερεμετίσει. Ο κοινοβουλευτισμός σήμερα στην Ελλάδα  βασίζεται στην ουσία σε ένα κόμμα  και αυτό από μόνο του αποδεικνύει τον κίνδυνο που διατρέχει και το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το πολιτικό μας σύστημα…