Διερωτάται λοιπόν κανείς γιατί στις νεωτερικές δυτικές κοινωνίες ετέθη θέμα γάμου ομοφυλοφίλων και όχι μια απλή νομική διευθέτηση ισοδυνάμου αποτελέσματος. Κατά τη γνώμη μου, η απάντηση βρίσκεται στο βαθύ κύρος που προσέδωσε στον θεσμό η χριστιανική θρησκεία. Διαποτίζει τις ανθρώπινες σχέσεις και έχει ενταχθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο. Με την εξαίρεση κάποιων παιδιών που γεννήθηκαν εκτός γάμου, όλοι μας υπάρχουμε μέσα από αυτόν τον θεσμό. Ετσι οι λέξεις γάμος και γονεϊκότητα φέρουν τέτοιο βαρύ φορτίο συμβολισμού που έχουν γίνει αναντικατάστατες. Είναι πραγματική ειρωνεία, ότι θεσμοί και λέξεις που νοηματοδοτήθηκαν σε μέγιστο βαθμό από τη θρησκεία και δη τη χριστιανική θρησκεία, να έχουν γίνει τόσο ελκυστικοί, που η γοητεία τους να έλκει τους πάντες, ακόμη και αυτούς που η Εκκλησία μας θα επιθυμούσε να μην τους ελκύει!

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (φύλλο 21/02/24)

1. Με προτίμηση σε αριστερά καθεστώτα όπως αυτό π.χ. της Κούβας. Και εδώ ξεκινούν τα οξύμωρα: α) Εχει καμιά σχέση η σημερινή Ρωσία με αυτήν της σοβιετικής εποχής, ή απλώς μεταθέτουμε τη νοσταλγία μας για το παλαιό καθεστώς επειδή αφορά την ίδια χώρα; β) Δεν μας δημιουργεί αρνητική εντύπωση ότι το συγκεκριμένο καθεστώς υποστηρίζει τα περισσότερα ακροδεξιά κόμματα της Ενωμένης Ευρώπης με απώτερο ίσως σκοπό να οδηγήσει στη διάλυσή της;

2. Με προτίμηση σε αυταρχικές ηγεσίες που παίρνουν εύσημα «αποτελεσματικότητας» όπως π.χ. αυτή του Ντόναλντ Τραμπ: Οι ηγεσίες αυτού του τύπου μπορεί να έδειξαν μια βιτρίνα «αποτελεσματικότητας» αλλά οδήγησαν σε αγεφύρωτο διχασμό στις κοινωνίες τους και τα δύο κόμματα των ΗΠΑ (με μακροχρόνια παράδοση, λειτουργικά αποτελεσματικής, υπερκομματικής συναίνεσης). Βασικά θέματα παραμένουν σε «τοξική εκκρεμότητα», όπως ο ισχυρισμός του τέως προέδρου ότι κέρδισε τις εκλογές του 2020 (για λόγους προσωπικού γοήτρου) παρόλο που πολλαπλές επαναληπτικές μετρήσεις των ψηφοδελτίων δείχνουν το ακριβώς αντίθετο!

3. Με έμφαση στη θρησκευτική αλληλεγγύη καθώς λόγω μεγέθους και μόνο η Ρωσία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν η συνέχεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας: Επί του παρόντος, πάντως, η ταύτιση που παρατηρείται μεταξύ Ρωσίας του Πούτιν και του καθεστώτος Ερντογάν κάθε άλλο παρά προς τη συνέπεια με τις βυζαντινές της καταβολές παραπέμπει.

ΠΕΤΡΟΣ Χ. ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ,

Συνταξιούχος Παθολόγος

Οπως είναι γνωστό, επί του θέματος τοποθετήθηκε με μακροσκελή αυστηρή ανακοίνωση η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, η διπλή σύναξη των 40 Καθηγουμένων και Αντιπροσώπων του Αγίου Ορους, η Σύνοδος της Ιεραρχίας της Κρήτης, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος, κ.ά.

Παρ’ όλα αυτά έρχεται αγωνιών (τα μεσάνυχτα της Πέμπτης ψηφίστηκε ο νόμος, και ξημερώματα του Σαββάτου δημοσιεύθηκε το άρθρο!) ένας αρχιδιάκονος του αποδήμου Ελληνισμού, και στηλιτεύει τις θέσεις όλων αυτών των πνευματικών Πατέρων της Εκκλησίας χρησιμοποιώντας εκφράσεις χωρίς τον προσήκοντα σεβασμό, όπως: «Είναι λυπηρό η Εκκλησία να παρουσιάζεται “πρωτόγονη”», «παρωχημένο μονόλογο της Εκκλησίας», «Θα είναι κρίμα για μία ακόμη φορά η Εκκλησία να βρεθεί στη λάθος πλευρά της ιστορίας»!

Αλλά και το εξής ειρωνικό: «μερικοί εκπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης εμφανίζονται συνετότεροι από αρκετούς “άγιους Ιεράρχες” και “αγγελικούς μοναχούς”»! Τι υπονοεί με τα κοσμητικά επίθετα και τα εισαγωγικά; Ομιλεί για «πρόοδο και ωριμότητα» στον χώρο της Εκκλησίας(!), ενώ ο Χριστός μας λέγει «μία κεραία ου μη παρέλθει από του νόμου» (Ματθ. ε΄), δηλαδή να μην αποκλίνουμε ούτε κατά μία κεραία. Για ποια πρόοδο ομιλεί λοιπόν; Ομως, η ειρωνεία είναι ότι κατά του νομοσχεδίου εξέδωσε αυστηρό κείμενο και η Σύνοδος των Καθολικών Επισκόπων της Ελλάδος, ενώ το Ινστιτούτο Haffington, του οποίου ο ίδιος είναι διευθυντής, έχει ως αποστολή να προωθήσει τον διάλογο μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των Ρωμαιοκαθολικών!

Τέλος, εκφράσεις όπως «Ας μη κοροϊδευόμαστε και τουλάχιστον ας μη κοροϊδεύουμε» απάδουν προς Αρχιδιάκονο. Πώς τολμά να απαξιώνει Ιερές Συνόδους και την «Κιβωτό της Ορθοδοξίας», την οποίαν αποκαλεί απλώς... «Αθωνα»;

Περισσότερος σεβασμός θα επεβάλλετο! «Στώμεν καλώς»!

 ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΒΑΝΔΩΡΟΣ,

 Πρώην διοικητής του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Αθηνών

Ο θεσμός του γάμου, από την άλλη πλευρά, είναι πανάρχαιος και έχει διαπλασθεί ανά τους αιώνες ως αφορών άτομα διαφορετικού φύλου που συνέρχονται εις γάμου κοινωνία με σκοπό τη συμβίωση και την τεκνοποιία.

Πάντα δε ο γάμος τελούσε υπό την σκέπη της εκάστοτε επικρατούσας θρησκείας με τις αντίστοιχες τελετές που συναντάμε σε κάθε πολιτισμό.

Εξ όσων γνωρίζω, ουδέποτε εις την ιστορία ετέθη θέμα γάμου ομοφυλοφίλων ούτε καν στην αρχαία Ελλάδα, όπου οι σχέσεις μεταξύ ανδρών ήταν συνήθεις και δεν προκαλούσαν με κάποια κοινωνική απαξία.

Διερωτάται λοιπόν κανείς γιατί στις νεωτερικές δυτικές κοινωνίες ετέθη θέμα γάμου ομοφυλοφίλων και όχι μια απλή νομική διευθέτηση ισοδυνάμου αποτελέσματος.

Κατά τη γνώμη μου, η απάντηση βρίσκεται στο βαθύ κύρος που προσέδωσε στον θεσμό η χριστιανική θρησκεία. Διαποτίζει τις ανθρώπινες σχέσεις και έχει ενταχθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο. Με την εξαίρεση κάποιων παιδιών που γεννήθηκαν εκτός γάμου, όλοι μας υπάρχουμε μέσα από αυτόν τον θεσμό.

Ετσι οι λέξεις γάμος και γονεϊκότητα φέρουν τέτοιο βαρύ φορτίο συμβολισμού που έχουν γίνει αναντικατάστατες. Είναι πραγματική ειρωνεία, ότι θεσμοί και λέξεις που νοηματοδοτήθηκαν σε μέγιστο βαθμό από τη θρησκεία και δη τη χριστιανική θρησκεία, να έχουν γίνει τόσο ελκυστικοί, που η γοητεία τους να έλκει τους πάντες, ακόμη και αυτούς που η Εκκλησία μας θα επιθυμούσε να μην τους ελκύει!

ΝΙΚΟΣ ΒΑΛΤΗΣ