ΤΟ ΒΑΡΥΤΑΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΟΥΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΒΑΡΥ ΤΙΜΗΜΑ ΤΩΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΟ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ...

Από τα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ"

"ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ", 19/05/18

Καλά τα «mea culpa» ή τα «vestra
culpa»...αλλά καταστραφήκαμε
Της Ζέζας Ζήκου

Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου από το Καστελλόριζο άνοιξε ιην κερκόπορτα στην κόλαση της χρεοκοπί­ας και του ΔΝΤ, πολιτικοί, δημο­σιογράφοι, δικαστικοί, καθηγητές οικονομολόγοι, τραπεζίτες -ολό­κληρο το κατεστημένο- αποφάσι­σαν να ξεχάσουν όσα γνώριζαν. Απλώς προσάρμοσαν τους στό­χους τους σε αυτό που μοιάζει πολύ με τη μουστάρδα που γλεί­φει με τη θέληση της η γάτα του Μπρεχτ, δηλαδή στην πλήρη υπεράσπιοη του πρώτου Μνημονίου που άνοιξε τον δρόμο στο δεύτερο και τρίτο Μνημόνιο. Πλέον σωρη­δόν έρχονται τα «mea culpa» από τους δανειστές (με τελευταίο τον απερχόμενο αντιπρόεδρο της Ευ­ρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Βίτορ Κονστάντσιο κ.α.), αλλά ξε­χωριστή περίπτωση αποτελεί η
ομολογία του προέδρου του ΣτΕ, κ. Νίκου Σακελλαρίου.

«Ηδη, από την εποχή του πρώ­του Μνημονίου, ορισμένοι συνά­δελφοί μου, μεταξύ των οποίων και εγώ, είχαμε επισημάνει τη μη συμβατότητα των ρυθμίσεων του Μνημονίου με το Σύνταγμα και είχαμε, εγκαίρως, προειδοποιή­σει, χωρίς δυστυχώς να εισακου­στούμε, για την επερχόμενη πλή­ρη επικυριαρχία του οικονομικού επί του θεσμικού, που επηρέασε, καίρια, το σύνολο σχεδόν της κρα­τικής δράσεως και σημαιοδότηοε τη συνακόλουθη υποχώρηση του Κράτους Δικαίου και του Κοινωνι­κού Κράτους», δήλωσε παραιτού­μενος ο κ. Σακελλαρίου και καταγ­γέλλοντας την πλήρη εξαθλίωση των συνταξιούχων εξαιτίας του νόμου Κατρούγκαλου. Ομως τώρα είναι πολύ-πολύ αργά...

Η μόνη μας ελπίδα είναι η γοργή και άτεγκτη απόδοση της Δικαι­οσύνης τσότιμα, για όλους μας. Η κάθαρση, όμως. αφορά πρωτί­στως στους πολίτες, σε εμάς, δη­λαδή. Ετσι είναι καιρός, πιστεύω, να επανεύρουμε τον δημοκρατικό ορθολογισμό μας -αυτόν που μας δίδαξε η Δημοκρατία μας- και νά πορευόμαστε σωστά στις κάλπες. Επειδή το μνημονιακό σύστημα εξουσίας που οδήγησε τη χώρα στην οδυνηρή ντε φάκτο πτώχευ­ση εξακολουθεί να κινείται άνετα.

Αλλά. τουλάχιστον, ομολογείται η αλήθεια για το «Εγκλημα του Μνημονίου». Να περιμένουμε κάτι ανάλογο και από τους δημο­σιογράφους της «Καθημερινής» και του ΣΚΑΪ (και αναφέρομαι μόνο οε αυτούς, γιατί τα έζησα όλο από μέσα), προφανώς και όχι., επειδή δεν έχουν τσίπα...

Δυστυχώς, τείνει να αποδειχθεί ότι το δόγμα της πολιτικής των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ είναι γεγονός παρόμοιων επιπτώσεων όπως η αγροτική επανάσταση 1.000 χρό­νια πριν, ή η βιομηχανική του 1750-1850. Ομως δεν χρειαζό­ταν για να εμφανισθεί αυτή η οικονομική συμφορά στη χώρα μας, γιατί την πρόλαβαν οι έχο­ντες «τραπεζικό βύσμα» να φορο­διαφεύγουν, να λαφυραγωγούν και να καταθέτουν τα πρόσοδα σε άλλους, «ασφαλείς» τόπους, και οι φτωχοί διάβολοι, αφού κατη­γορηθούν από τα κτήνη ότι «μαζί τα φάγαμε», πληρώνουν τον λο­γαριασμό. Επομένως τα «Mea Culpa», ή τα «Vestra Culpa»των υπολοίπων, δεν μας βοηθούν. Η μόνη μας ελπίδα είναι η γοργή και άτεγκτη απόδοση της Δικαι­οσύνης τσότιμα, για όλους μας. Η κάθαρση, όμως. αφορά πρωτί­στως στους πολίτες, σε εμάς, δη­λαδή. Ετσι είναι καιρός, πιστεύω, να επανεύρουμε τον δημοκρατικό ορθολογισμό μας -αυτόν που μας δίδαξε η Δημοκρατία μας- και νά πορευόμαστε σωστά στις κάλπες. Επειδή το μνημονιακό σύστημα εξουσίας που οδήγησε τη χώρα στην οδυνηρή ντε φάκτο πτώχευ­ση εξακολουθεί να κινείται άνετα.

Με περισσό θράσος -οι ίδιοι πολι­τικοί και δημοσιογράφοι- ξεχνούν το πρώτο και το δεύτερο Μνημό­νιο και συνεχίζουν να παριστά­νουν τους «εθνοσωτήρες» πάνω σε οικονομικά και κοινωνικό ερεί­πια, πάνω στην αγωνία ενός ολό­κληρου λαού. ο οποίος τώρα πλη­ρώνει τα επίχειρα της σιωπής του και της ανοχής που επέδει­ξε έναντι φανερών και αφανών δυναστών... Προφανώς, η πολιτι­κή παραμένει ένα σύστημα από ασταθείς και μεταβλητές ισορρο­πίες. Ιδίως όταν τίθεται σε κίνη­ση η Ιστορία. Ενα από τα πλέον πολιτικά επιχειρήματα του πρώ­του Μνημονίου ήταν ότι το «όχι» στο Μνημόνιο θα μπορούσε να γί­νει μονοπώλιο ακραίων πολιτικών δυνάμεων. Σύμφωνα με τη συλλο­γιστική αυτή. τα κόμματα εξουσί­ας -ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ.- όφειλαν να ει­σέλθουν στην εξίσωση του «ναι» σιο Μνημόνιο, ώστε τα πράγμα­τα να μην ξεφύγουν. Αλλά, αυτή η ηλίθια(;) συλλογιστική ανατρά­πηκε με την έλευση στην εξουσία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. καταστρέφο­ντας το μέλλον της χώρας...

Υ.Γ.: Αλλωστε, όπως έχει γρά­ψει χαρακτηριστικά ο Roben J. Samuelson, η «απώλεια της ιστο­ρικής μνήμης βλάπτει σοβαρά την οικονομία·.

Η Γερμανία ενισχύει
την Τουρκία στο Αιγαίο

Του Κ.Ι.Αγγελόπουλου

Ένας εταίρος της Ελλάδας στην Ευ­ρωπαϊκή Ενωση, η Ιΐρμανία, προ­μηθεύει σήμερα την Τουρκία με έξι υποβρύχια εξαιρετικά χρήαιμα για τις επιθετικές θαλάσσιες επι­χειρήσεις του στόλου της στο Αι­γαίο και τη Μεσόγειο (η παραγω­γή τους αποφασίστηκε το 2009), Αυτό όταν η εκτός Ε.Ε. Τουρκία με αυξημένη ένταση πιέζει καθη­μερινά την Ελλάδα στο Αιγαίο με αεροπορικές και ναυτικές δυνά­μεις και απειλεί ανοικτά ένα μέλος της Ε.Ε., τη χώρα μας, με πόλεμο. Ας σημειωθεί ότι του ίδιου τύπου καταδιωκτικά υποβρύχια, κλάσης 214. διαθέτει η Ελλάδα, πράγμα που συνιστά ένα από τα λίγα σο­βαρά τακτικά πλεονεκτήματα του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού. Το πλεονέκτημα αυτό, που αποτε­λεί και ένα «φρένο» στην τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, το ακυ­ρώνει σήμερα το Βερολίνο.

Πρόκειται για μια γερμανοτουρκική συνεργασία που θίγει άμεσα και απροκάλυπτα την Ελλά­δα, όμως η πολιτική ηγεσία της την προσπερνάει χωρίς πολιτι­κές αντιδράσεις. Κι ας αφορά αυτό την άμυνα και την εθνική ασφά­λεια της χώρας μας σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, με τον«νταή» ισλαμι­στή Ερντογάν να απειλεί, να προ­καλεί και να καθυβρίζει την Ελλά­δα σε καθημερινή βάση. Ποιος επέκρινε δριμύτατα την κ. Μέρκελ για την παράδοση των έξι υποβρυχίων; Οχι η Αθήνα, αλλά το κόμμα της γερμανικής κοινοβου­λευτικής Αριστεράς, Die Linke, που υποστήριξε ότι τα υποβρύ­χια θα χρησιμοποιηθούν από την Τουρκία εναντίον της Ελλάδας ή και της Κύπρου και ότι γι’ αυτό η Γερμανία έπρεπε να «παγώσει» την παράδοση τους. όπως έκα­νε με τα τεθωρακισμένα Leopard, που οι Τούρκοι στρέφουν εναντίον των Κούρδων.

Είναι, λοιπόν, πολιτικά πιο εξορ­γιστική από τη γερμανοτουρκική συνεργασία η συστηματική, πολυ­ετής αδράνεια των ελληνικών κυ­βερνήσεων, οι οποίες αδιαμαρτύ­ρητα δέχονται να εμπλουτίζεται το οπλοστάσιο της πολεμοχαρούς Τουρκίας με ευρωπαϊκά όπλα. που μπορεί να στρέφονται κατά της Ελ­λάδας. Ετσι και σήμερα, για τη νω­χελική ελληνική πολιτική ηγεσία το θέμα των υποβρυχίων 214 δεν είναι τίποτε περισσότερο από τρέ­χουσες «μπίζνες« μεταξύ τρίτων χωρών.

Η γερμανική στάση δεν εκπλήσ­σει βέβαια σήμερα. Δεν είναι κρυφό ότι το Βερολίνο είναι κατά πα­ράδοση στρατιωτικός φίλος της Αγκυρας. Η γερμανική πολεμι­κή βιομηχανία πουλάει, εδώ και χρόνια, όπλα στην ισλαμική Τουρ­κία, Και βεβαίως το Βερολίνο δε­κάρα δεν έδωσε ποτέ για το ότι η φίλη του Αγκυρα για μεγάλο διά­στημα ενίσχυσε και εξόπλισε τo «Ισλαμικό Κράτος», που στέλνει τους «εκδικητές» τζιχαντιστές του να σκοτώνουν πολίτες στην Ευρώ­πη, Αλλωστε, στη (λεγόμενη πλέ­ον) Ευρωπαϊκή Ενωοη «κουμά­ντο» κάνουν πρώτα ιι Γερμάνιο και οι άπληστοι πολιτικοί «χωριά­τες» της, που δεν δίνουν λογαρια­σμό σε κανέναν Ευρωπαίο εταίρο για τις δουλειές της σε Δύση και Ανατολή.

Ομως, η σε βάρος της Ελλάδας γερμανοτουρκική συνεργασία έχει βεβαίως απέναντι της ένα σημαντικό γεγονός ελληνικής ευθύνης: ουδέ­ποτε η Αθήνα έθεσε ατην Ευρω­παϊκή Ενωοη ευθέως, σε επίπεδο κορυφής, ένα πολιτικό ζήτημα, ότι η Ελλάδα δέχεται πολεμική απει­λή από την...υπό ένταξη Τουρκία, η οποία έχει υποχρεώσει τn χώρα μας σε υπέρογκες αμυντικές δα­πάνες, που έχουν βαριά «τραυ­ματίσει» την ελληνική οικονομία και έχουν διογκώσει το χρέος της. Φυσικά, στον κόσμο των ελεύθε­ρων αγορών δεν μπορεί να εμπο­δίσει η Αθήνα τις « δουλειές» τρί­των χωρών - μήπως και η ίδια δεν αγοράζει, άλλωστε, όπλα από τις βιομηχανίες των ισχυρών βιομη­χανικών κρατών: Ομως, εδώ το θέμα είναι μείζονος σημασίας πολιτικό. Και αφορά τη στρατιωτική απειλή της ελληνικής επικράτειας σήμερα από μια τρί­τη χώρα, την οποία οι εταίροι της Ε.Ε. έχουν όλοι αποδεχθεί ως υπο­ψήφια για ένταξη στους θεσμούς της! Δυστυχώς, αυτή η ανωμαλία, αυτός ο παραλογισμός, δεν προκα­λεί καμία ιδιαίτερη αντίδραση από την Αθήνα.

Είναι, λοιπόν, πολιτικά πιο εξορ­γιστική από τη γερμανοτουρκική συνεργασία η συστηματική, πολυ­ετής αδράνεια των ελληνικών  κυ­βερνήσεων, οι οποίες αδιαμαρτύ­ρητα δέχονται να εμπλουτίζεται το οπλοστάσιο της πολεμοχαρούς Τουρκίας με ευρωπαϊκά όπλα. που μπορεί να στρέφονται κατά της Ελ­λάδας. Ετσι και σήμερα, για τη νω­χελική ελληνική πολιτική ηγεσία το θέμα των υποβρυχίων 214 δεν είναι τίποτε περισσότερο από τρέ­χουσες «μπίζνες« μεταξύ τρίτων χωρών. Ολα τα σοβαρά ζητήματα εθνικής ασφάλειας της Ελλάδα, τα οποία γεννά η τουρκική επιθε­τικότητα, πετούν πλέον πάνω από το κεφάλι της Αθήνας, στον ευρω­παϊκό ουρανό.