Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
Eξίσωση σαρκασμού και εκλαϊκευμένης σοφίας α λα Αϊνστάιν: Οταν κάθεσαι με ένα ωραίο κορίτσι δύο ώρες, σου φαίνεται σαν δύο λεπτά, αν κάτσεις σε μια αναμμένη σόμπα δύο λεπτά, σου φαίνεται δύο ώρες. Αυτό είναι σχετικότητα, περιέγραψε ο κορυφαίος φυσικός. Ο πολύς Γκαίτε έδωσε άλλη διάσταση: Κάποιοι δεν λογαριάζουν τα λεφτά τους μέχρι να τους τελειώσουν. Αλλοι κάνουν το ίδιο με τον χρόνο τους. Επάνω, «Η εμμονή της μνήμης» ή «Τα εύκαμπτα ρολόγια», ελαιογραφία τού εφ’ όλης της ύλης εκκεντρικού Σαλβαδόρ Νταλί, μια πυκνή αλληγορία που κουρδίζει τη φαντασία, έχοντας πηγή τη ροή της αθάνατης φθοράς.
1. Χρόνου φείδου γιατί το θησαυροφυλάκιο της ζωής είναι γεμάτο με πολύτιμα λεπτά της ώρας
Κύριε διευθυντά,
.
Στην επιστολή του κυρίου Δημητρίου Δημηνά «Ποιος μπορεί να κάνει παζάρια με τον χρόνο;» (4/1) όπου εξαιρετικά περιγράφεται η αξία και η ορθή εκμετάλλευση του χρόνου, θα ήθελα να συμπληρώσω με αναφορά στον Φίοντορ Ντοστογιέφσκι όπως μας τη δίνει στο έργο του «Ο Ηλίθιος».
Είναι η στιγμή όπου ο πρίγκιπας Μίνσκι αφηγείται την ιστορία ενός φίλου του που πρόκειται να εκτελεστεί (μάλλον πρόκειται για αυτοβιογραφικό περιστατικό του ιδίου του Ντοστογιέφσκι, ο οποίος είχε καταδικαστεί σε θάνατο και την τελευταία στιγμή παίρνει χάρη από τον αυτοκράτορα).
«...Δεν του έμεναν καλά καλά ούτε πέντε λεπτά να ζήσει, τα πέντε αυτά λεπτά του φάνηκαν ατελείωτα και νόμιζε πως μέσα στα πέντε λεπτά είχε να ζήσει πολλές ζωές που δεν είχε τον καιρό να σκεφτεί στην τελευταία στιγμή τόσο που χώρισε τα πέντε αυτά λεπτά, δυο για να αποχαιρετήσει τους συντρόφους του, άλλα δύο λεπτά για να αυτοσυγκεντρωθεί για τελευταία φορά, και το τελευταίο λεπτό για να ρίξει τριγύρω του ένα τελευταίο βλέμμα...
Αν μπορούσε να ξαναγυρίσει στη ζωή! Τι αιωνιότητα τότε. Θα ήταν όλα δικά του! Το κάθε λεπτό θα το έκανε ολόκληρο αιώνα. Δεν θα έχανε ούτε μια στιγμή της ζωής του, θα κρατούσε λογαριασμό για το κάθε λεπτό της ώρας για να μην το σπαταλάει τσάμπα...
Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που να μπορούμε να την αποτιμήσουμε με χρήματα, και πως πέντε λεπτά της ώρας αξίζουν πολύ περισσότερο από έναν ολόκληρο θησαυρό...».
Ι.Κ. Γεωργίου, Καρδιολόγος
2. Το δέλεαρ των Τρικάλων και οι ξένοι φοιτητές
Κύριε διευθυντά,
Το ότι ευτύχησαν ορισμένοι να συνεργαστούν με μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς φοιτητές και φοιτήτριες από τουλάχιστον 30 διάφορες εθνικότητες ίσως να μην ενδιαφέρει, γενικώς. Ούτε θα συνεπάρει το γεγονός ότι πολλοί από τους προαναφερόμενους φοιτητές επέλεξαν τα Τρίκαλα για τις σπουδές τους.
Το ότι όμως αρκετοί από τους εν λόγω φοιτητές προσπάθησαν με διάφορους τρόπους να παρατείνουν την παραμονή τους στην Ελλάδα, και μάλιστα σε μία μικρή επαρχιακή πόλη, ενδεχομένως να προκαλέσει ερωτήματα. Τι είναι αυτό που κάνει τους «ξένους» να θέλουν να μείνουν στη χώρα και τους χιλιάδες γηγενείς νέους να προσπαθούν να φεύγουν; Τι βλέπουν οι μεν που δεν βλέπουν οι δε;
Αυτό που σίγουρα βλέπουν οι συγκεκριμένοι αλλοδαποί νέοι είναι ένα φιλικό, καθαρό και λειτουργικό ακαδημαϊκό περιβάλλον, το οποίο σημείωσε και η υπουργός Παιδείας κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στα Τρίκαλα. Βλέπουν τα γραφεία των καθηγητών τους ανοικτά με τους καθηγητές παρόντες, τα μαθήματα να γίνονται σύμφωνα με το πρόγραμμα, και τα εργαστήρια να παράγουν το νέο και χρήσιμο. Βλέπουν ακόμα αστυνομικούς και φοιτητές να κάθονται στα ίδια έδρανα, όπως έγινε λίγο πριν από περίπου ένα μήνα στο πλαίσιο συνεδρίου κοινού ενδιαφέροντος.
Τέλος, βλέπουν μία μικρή, ζωντανή, σχετικά καθαρή και με αναζητήσεις πόλη, όπου το ποδήλατο τείνει να γίνει πιο δημοφιλές από το αυτοκίνητο, και όπου, μάλλον, δεν υπάρχει ο φόβος δράσεων τύπου «Ρουβίκωνα».
Αντίθετα, οι Ελληνες νέοι στα περίφημα «κεντρικά πανεπιστήμια», σπάνια είχαν την τύχη να βιώσουν τα παραπάνω που θεωρούνται εντελώς αυτονόητα διεθνώς. Ετσι αποπροσανατολισμένοι και απογοητευμένοι αποζητούν την απόδραση στο εξωτερικό, κάτι που γίνεται πιο επιτακτικό για όσους έχουν στόχους και όραμα. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να αξιοποιηθεί το παράδειγμα των Τρικάλων, και ενδεχομένως άλλων επαρχιακών πόλεων, ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε περισσότερους νέους να γευτούν το… αυτονόητο; Μήπως η περιβόητη αποκέντρωση πρέπει να αρχίσει από τον πλέον αδύναμο κρίκο, που δεν είναι άλλος από το σύγχρονο ελληνικό πανεπιστήμιο;
Γιάννης Κουτεντάκης, Ομότιμος καθηγητής
3. Οι Τρεις ιεράρχες και ο γυψάς κτήτωρ
Κύριε διευθυντά,
Δεκαετίες τώρα, όλο και κάποιος τύπος «λεωφορείου» συνδέει την Κυψέλη με το Παγκράτι. Σήμερα, παίρνοντας κάποιος ένα σύγχρονης τεχνολογίας τρόλεϊ από την πλατεία Κανάρη («Κυψέλης»), μετά περίπου 25 λεπτά βρίσκεται στην οδό Ερατοσθένους.
Λίγο πριν, ο εποχούμενος περιηγητής έχει αφήσει πίσω του σημαντικά τοπόσημα των Αθηνών όπως την «Παλιά Βουλή», το Ολυμπιείον («Στύλοι Ολυμπίου Διός») και το Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ετσι, έχει ίσως ήδη καλλιεργηθεί στον στοχαστικό περιπατητή του άστεως (flâneur) μια νοσταλγική διάθεση και υποψία περί την ιστορική και πολιτιστική συνέχεια και (αυτο)συνέπεια αυτής της πόλης...
Φθάνοντας στο ύψος του Αγίου Σπυρίδωνος, απέναντι από το ολοκαίνουργιο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, εύκολα θα περάσει απαρατήρητο το παρεκκλήσιο των Τριών Ιεραρχών. Ομως, πριν από ακριβώς 103 χρόνια το συγκεκριμένο σημείο κέντρισε το ενδιαφέρον κάποιου ανώνυμου φωτογράφου, ο οποίος κοντοστάθηκε και απαθανάτισε ένα στιγμιότυπο από την καθημερινότητα αυτής της λαϊκής γειτονιάς. (Πηγή: Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου)
Παρατηρώντας το αδιάψευστο ασπρόμαυρο τεκμήριο οδηγούμαστε βαθιά μέσα στο μαγγανοπήγαδο του τοπικού χωροχρόνου. Βλέπουμε τις εικονιζόμενες γυναίκες να φορούν ανοιχτόχρωμα ελαφριά ρούχα, ενώ μία εξ αυτών κάνει αντήλιο με το αριστερό χέρι της. Ενα παιδάκι προσχολικής ηλικίας στέκεται στο «ρείθρο» και ακουμπάει στο «κράσπεδο». Ακριβώς δίπλα του βρίσκεται η διαχρονική ενσάρκωση της καρτερικής υπομονής, η οποία αποτελεί τη μόνη κινητήριο δύναμη που διαθέτει το σταθμευμένο δίτροχο ιππήλατο αραμπαδάκι. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η πινακίδα στην είσοδο…:
«Ναός των Τριών Ιεραρχών, ιδρυθείς υπό Δ. Καλογ…, 188…».
Οπότε, προκύπτει ότι η ανέγερση του ναϋδρίου έλαβε χώρα τη δεκαετία του 1880, ενώ το πλήρες ονοματεπώνυμο του κτήτορος παραμένει (δυσαν)άγνωστο… (Πηγή: athensopenmuseum.com)
Ετσι, σε μια προσπάθεια αποκρυπτογράφησης αυτού του «αστικού γρίφου», οδηγηθήκαμε σε ένα απόκομμα εφημερίδας που βρίσκεται ανηρτημένο στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα της Τζένης Δρόσου και αναφέρει: «...απέναντι απ’ τον Αγ. Σπυρίδωνα, υπάρχει μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη εις τους Τρεις Ιεράρχας [...] Εις τας 29 Απριλίου, Κυριακή των Βαϊων, […] η κ. Δάφνη Α. είδε στον ύπνο της τον παππού της και κτήτορα του ναού Δημ. Καλογρίδην…».
Από τα ανωτέρω συνεπάγεται ότι ο κτήτωρ του παρεκκλησίου των Τριών Ιεραρχών στο Παγκράτι ήταν ο αείμνηστος Δημήτριος Καλογρίδης, γυψάς στο επάγγελμα, άνθρωπος σεβάσμιος με έντονο θρησκευτικό συναίσθημα (Πηγή: jennydrosou.gr) Αραγε, γιατί επέλεξε τους τρεις μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος για αυτό το συμβολικό έργο ζωής; Ποια λογική, ποιο σκεπτικό, ποια συναισθηματική παρόρμηση τον οδήγησε στη συγκεκριμένη ονοματοδοσία;
Με αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα ολοκληρώνεται η σύντομη «περιπλάνησή» μας σε ένα Παγκράτι άλλων καιρών, παραμονές της γιορτής των Τριών Ιεραρχών, με την Παιδεία και τα σχολεία μας να έχουν την τιμητική τους...
Γιάννης Μιχαλακόπουλος, Κυψέλη
4. Διαβάζοντας το «Είμαι όσα έχω ξεχάσει»
Κύριε διευθυντά,
Το βιβλίο του συνεργάτου της «Κ» και βραβευμένου συγγραφέα Ηλία Μαγκλίνη με τον πρωτότυπο τίτλο «Είμαι όσα έχω ξεχάσει», που κυκλοφόρησε πρόσφατα, χρειάστηκε να το διαβάσω για δεύτερη φορά προκειμένου να ανακαλύψω το βάθος των νοημάτων, των μηνυμάτων και ψυχοσυναισθηματικών καταστάσεων που εμφιλοχωρούν στις 250 σελίδες της αφήγησης μιας αληθινής οικογενειακής τραγωδίας.
Με κεντρικό άξονα την άνανδρη δολοφονία του φιλήσυχου παππού του, Νίκου Μαγκλίνη, τα χρόνια της Κατοχής (Ιανουάριος 1944), από φανατισμένο ιδεολογικά συντοπίτη του, που θυμίζει τα «Εμφύλια πάθη» του καθηγητή Στάθη Καλύβα, ο συγγραφέας διηγείται με ενάργεια τα διαδραματισθέντα στον οικογενειακό του κύκλο γεγονότα σαν να τα έζησε την εποχή που έλαβαν χώρα. Ο ψυχρός δολοφόνος του παππού, που δεν γνώρισε ποτέ ο Ηλίας, σημάδεψε έντονα τη ζωή του και αποδύθηκε σε πολύχρονη έρευνα για την ανακάλυψή του με σκοπό να του ζητήσει τον λόγο του στυγερού εγκλήματος, ώστε να λυτρωθεί από το άγχος και τα αναπάντητα ερωτήματα που τον βασάνιζαν όλα αυτά τα χρόνια.
Τελικά η λύτρωση διαφαίνεται ότι επήλθε από τη συγγραφή του αξιόλογου αυτού πονήματος, με το οποίο ο συγγραφέας προβληματίζεται και φιλοσοφεί ουσιαστικά πάνω στα καίρια προβλήματα της ζωής, του θανάτου, των άδικων διώξεων, του μίσους και της απανθρωπιάς, που αφήνουν έντονα αποτυπώματα στις ευαίσθητες ψυχές των μικρών ιδίως παιδιών. Ο Ηλίας Μαγκλίνης τόλμησε να παραθέσει την προσωπική και οικογενειακή του ιστορία χωρίς ενδοιασμούς και προσχήματα, επιτυγχάνοντας με τις βαθυστόχαστες αναλύσεις των γεγονότων μιας επάρατης εποχής να φθάσει στην «κάθαρση», κατά τον αριστοτελικό ορισμό, της οικογενειακής του τραγωδίας. Μιας τραγωδίας που ζήσαμε οι μεγαλύτεροι και κληρονόμησαν οι μεταγενέστεροι. Ο δημοσιογραφικός χαρακτήρας της περιγραφής των περιστατικών, διανθισμένος με λογοτεχνική μαεστρία, καθιστά το πόνημα συναρπαστικό και επωφελές από πάσης απόψεως.
Δημήτριος Δημηνάς, Δικηγόρος
5. Γέμισαν τα πάνελ από Συγκλητικούς
Κύριε διευθυντά,
Ω, πόσα βλοσυρά αντίγραφα του Μάρκου Πορκίου Κάτωνος του πρεσβυτέρου στη «Σύγκλητο» του ελληνικού δημόσιου λόγου, γραπτού και «πανελοπροφορικού», αναφωνούν καθημερινώς το «Η Καρχηδών πρέπει να καταστραφεί»! Εννοούν την κυβερνητική θητεία του Κυριάκου Μητσοτάκη!... Τους έχει τρομάξει η επιτυχία της. Αλλοι εξ αυτών κατάπιναν αμάσητη την κάμηλο των επιδόσεων του προκατόχου του στην Αμερική. Και άλλοι παριστάνουν τους εγγλέζικης ψυχραιμίας αφ’ υψηλού παρατηρητές. Ολοι διυλίζουν τον κώνωπα των παράπλευρων επιπτώσεων της βαναυσότητας Τραμπ στη συνάντηση με τον Ελληνα πρωθυπουργό. Οι πρώτοι αφού εναλλάξ λιθοβόλησαν και αγκάλιασαν τους «Αμερικάνους φονιάδες των λαών», επιστρέφουν τώρα στο «χούι» τους που λόγω ηλικίας πια, δεν κόβεται, όπως τα παλιά άλογα δεν βγάζουν καινούργια περπατησιά. Οι δεύτεροι είτε κατέχονται από σύνδρομο Ναπολεόντειου αυτοθαυμασμού για την πολιτική τους οξύνοια είτε είναι νοσταλγοί ανακτορικού παρελθόντος με ανθρώπινες βρωμιές μέσα σε μεταξωτές κάλτσες.
Και οι μεν και οι δε το κάνουν επειδή φοβούνται. Τρέμουν προ του κινδύνου να υποστεί η «Ρώμη» τους πολιτική συρρίκνωση ή και απόρριψη στον κάδο των ιστορικών απορριμμάτων, από μια ανάδειξη της «Καρχηδόνος» σε ηγεμονική «πόλη» της πολιτικής ενδοχώρας. Οπως ακριβώς είχε φοβηθεί ο Κάτων για την παράλληλη ανάπτυξη της Καρχηδόνος και της Ρώμης και ζητούσε τον αφανισμό της πρώτης για να λάμψει η δεύτερη. Σαφώς δε πρόκειται κάθε φορά περί διαφορετικής «Ρώμης»: Αφενός της «έξω», αφετέρου της «έσω τειχών». Οπου έξω είναι η αντιπολίτευση και έσω η… έσω αντιπολίτευση!
Αυτά υπό το πρίσμα της συγκυρίας και της επικαιρότητας. Επειδή όμως υπάρχει και το πρίσμα της διαχρονικής οπτικής, που επιμελώς αγνοείται, θα ήταν ίσως χρήσιμο να υπενθυμίσει κάποιος στους μεν και στους δε, ότι ο Κάτων ο πρεσβύτερος έστρεφε το μένος του, εκτός από την Καρχηδόνα, και κατά των ελληνικών ηθών, τα οποία μιμούνταν οι Ρωμαίοι. Δεν ήταν μόνο η τρυφή και οι πνευματικές ενασχολήσεις. Ηταν και ο γραικυλισμός, όψεις του οποίου, έναντι των ΗΠΑ, καταλογίζει στο σύνολο του ελληνικού πολιτικού συστήματος το ΚΚΕ. Ηταν και οι συνεχείς διχοστασίες μεταξύ των Ελλήνων. Ηταν η διχόνοια. Είχε καταστήσει σκαιούς διαχειριστές των ελληνικών υποθέσεων τους Ρωμαίους υπάτους και τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο αγέρωχο οικοδεσπότη. Ο οποίος καταδεχόταν να βλέπει τους ικέτες βασιλιάδες και ηγεμόνες του τότε κόσμου να προσπέφτουν προ των γονάτων του και να ακούει τα εναντίον αλλήλων παράπονά τους. Ισως κάτι να μας λέει αυτή η εικόνα...
Γεράσιμος -Μιχαήλ Δώσσας, Θεσσαλονίκη
6. Από το 1953 συνεπής αναγνώστης της «Κ»
Κύριε διευθυντά.
Αισθάνομαι ενθουσιασμό και ιδιαίτερη υπερηφάνεια για τη βράβευση της αγαπημένης μου εφημερίδας, της «Καθημερινής», από το Ιδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας Μπότση, για την τιμητική διάκριση των 100 χρόνων κυκλοφορίας της και δη για την έγκυρη, έγκριτη και υπεύθυνη ενημέρωση που παρείχε –και συνεχίζει να παρέχει– στα εκατό αυτά χρόνια της κυκλοφορίας της στους αναγνώστες της. Αλλά και για την υπεράσπιση της λειτουργίας της δημοκρατίας της χώρας και των δημοκρατικών θεσμών της, που καθημερινά μάχονται γι’ αυτούς οι έγκριτοι και επιλεγμένοι δημοσιογράφοι της από την εποχή του ιδρυτή της μέχρι σήμερα. Ως αναγνώστης της «Κ» από το 1953, όπως είναι γνωστό, δίκαια και εύλογα αισθάνθηκα υπερηφάνεια για την εν λόγω βράβευση, γιατί πάντοτε «στάθηκα δίπλα της» και η «Κ» ουδέποτε «πρόδωσε» τις πεποιθήσεις μου γι’ αυτήν, αλλά απεναντίας κάθε μέρα μου προσδίδει σωστή και έγκυρη ενημέρωση και την τελειώνω τότε μόνο όταν, ούτως ειπείν, «ξεκοκαλίσω» και την τελευταία της σελίδα. Μελίσσια, 16-01-2020
Βασίλης Ν. Σαλάκας, Επίτιμος δικηγόρος στον Α.Π. και στο ΣτΕ, πρώην νομικός σύμβουλος και προϊστάμενος Ν.Υ., ΔΕΗ, Μελίσσια
7. Πολύτιμες νομικές αναλύσεις βετεράνων
Κύριε διευθυντά,
Ο επίτιμος εισαγγελέας Αρείου Πάγου Γεώργιος Σανιδάς, ο οποίος συχνά κάνει κοινωνούς βαθυστόχαστων νομικών αναλύσεων τους αναγνώστες της εφημερίδας σας, αρθρογράφησε με τον ίδιο ενδιαφέροντα τρόπο ως προς την εξαίρεση των μελών της προανακριτικής επιτροπής κ. Πολάκη και Τζανακόπουλου. Προς θεμελίωσιν των απόψεών του επικαλέσθηκε κατ’ επανάληψιν το άρθρο 31 παρ. 2 ΚΠΔ. Ηδη όμως, από 1-7-2019, το άρθρο 31 ΚΠΔ έχει περιεχόμενο άλλο από εκείνο που παραθέτει, προφανώς από λάθος του δακτυλογράφου, ο επίτιμος εισαγγελεύς Αρείου Πάγου Γεώργιος Σανιδάς. Ανάλογη ρύθμιση με εκείνη του άρθρου 31 παρ. 2 ΚΠΔ υπάρχει στο άρθρο 244 ΚΠΔ.
Βασίλης Σωτηριάδης, Φοιτητής Νομικής Σχολής, Θεσσαλονίκη
Στην επιστολή του κυρίου Δημητρίου Δημηνά «Ποιος μπορεί να κάνει παζάρια με τον χρόνο;» (4/1) όπου εξαιρετικά περιγράφεται η αξία και η ορθή εκμετάλλευση του χρόνου, θα ήθελα να συμπληρώσω με αναφορά στον Φίοντορ Ντοστογιέφσκι όπως μας τη δίνει στο έργο του «Ο Ηλίθιος».
Είναι η στιγμή όπου ο πρίγκιπας Μίνσκι αφηγείται την ιστορία ενός φίλου του που πρόκειται να εκτελεστεί (μάλλον πρόκειται για αυτοβιογραφικό περιστατικό του ιδίου του Ντοστογιέφσκι, ο οποίος είχε καταδικαστεί σε θάνατο και την τελευταία στιγμή παίρνει χάρη από τον αυτοκράτορα).
«...Δεν του έμεναν καλά καλά ούτε πέντε λεπτά να ζήσει, τα πέντε αυτά λεπτά του φάνηκαν ατελείωτα και νόμιζε πως μέσα στα πέντε λεπτά είχε να ζήσει πολλές ζωές που δεν είχε τον καιρό να σκεφτεί στην τελευταία στιγμή τόσο που χώρισε τα πέντε αυτά λεπτά, δυο για να αποχαιρετήσει τους συντρόφους του, άλλα δύο λεπτά για να αυτοσυγκεντρωθεί για τελευταία φορά, και το τελευταίο λεπτό για να ρίξει τριγύρω του ένα τελευταίο βλέμμα...
Αν μπορούσε να ξαναγυρίσει στη ζωή! Τι αιωνιότητα τότε. Θα ήταν όλα δικά του! Το κάθε λεπτό θα το έκανε ολόκληρο αιώνα. Δεν θα έχανε ούτε μια στιγμή της ζωής του, θα κρατούσε λογαριασμό για το κάθε λεπτό της ώρας για να μην το σπαταλάει τσάμπα...
Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που να μπορούμε να την αποτιμήσουμε με χρήματα, και πως πέντε λεπτά της ώρας αξίζουν πολύ περισσότερο από έναν ολόκληρο θησαυρό...».
Ι.Κ. Γεωργίου, Καρδιολόγος
2. Το δέλεαρ των Τρικάλων και οι ξένοι φοιτητές
Κύριε διευθυντά,
Το ότι ευτύχησαν ορισμένοι να συνεργαστούν με μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς φοιτητές και φοιτήτριες από τουλάχιστον 30 διάφορες εθνικότητες ίσως να μην ενδιαφέρει, γενικώς. Ούτε θα συνεπάρει το γεγονός ότι πολλοί από τους προαναφερόμενους φοιτητές επέλεξαν τα Τρίκαλα για τις σπουδές τους.
Το ότι όμως αρκετοί από τους εν λόγω φοιτητές προσπάθησαν με διάφορους τρόπους να παρατείνουν την παραμονή τους στην Ελλάδα, και μάλιστα σε μία μικρή επαρχιακή πόλη, ενδεχομένως να προκαλέσει ερωτήματα. Τι είναι αυτό που κάνει τους «ξένους» να θέλουν να μείνουν στη χώρα και τους χιλιάδες γηγενείς νέους να προσπαθούν να φεύγουν; Τι βλέπουν οι μεν που δεν βλέπουν οι δε;
Αυτό που σίγουρα βλέπουν οι συγκεκριμένοι αλλοδαποί νέοι είναι ένα φιλικό, καθαρό και λειτουργικό ακαδημαϊκό περιβάλλον, το οποίο σημείωσε και η υπουργός Παιδείας κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στα Τρίκαλα. Βλέπουν τα γραφεία των καθηγητών τους ανοικτά με τους καθηγητές παρόντες, τα μαθήματα να γίνονται σύμφωνα με το πρόγραμμα, και τα εργαστήρια να παράγουν το νέο και χρήσιμο. Βλέπουν ακόμα αστυνομικούς και φοιτητές να κάθονται στα ίδια έδρανα, όπως έγινε λίγο πριν από περίπου ένα μήνα στο πλαίσιο συνεδρίου κοινού ενδιαφέροντος.
Τέλος, βλέπουν μία μικρή, ζωντανή, σχετικά καθαρή και με αναζητήσεις πόλη, όπου το ποδήλατο τείνει να γίνει πιο δημοφιλές από το αυτοκίνητο, και όπου, μάλλον, δεν υπάρχει ο φόβος δράσεων τύπου «Ρουβίκωνα».
Αντίθετα, οι Ελληνες νέοι στα περίφημα «κεντρικά πανεπιστήμια», σπάνια είχαν την τύχη να βιώσουν τα παραπάνω που θεωρούνται εντελώς αυτονόητα διεθνώς. Ετσι αποπροσανατολισμένοι και απογοητευμένοι αποζητούν την απόδραση στο εξωτερικό, κάτι που γίνεται πιο επιτακτικό για όσους έχουν στόχους και όραμα. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να αξιοποιηθεί το παράδειγμα των Τρικάλων, και ενδεχομένως άλλων επαρχιακών πόλεων, ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε περισσότερους νέους να γευτούν το… αυτονόητο; Μήπως η περιβόητη αποκέντρωση πρέπει να αρχίσει από τον πλέον αδύναμο κρίκο, που δεν είναι άλλος από το σύγχρονο ελληνικό πανεπιστήμιο;
Γιάννης Κουτεντάκης, Ομότιμος καθηγητής
3. Οι Τρεις ιεράρχες και ο γυψάς κτήτωρ
Κύριε διευθυντά,
Δεκαετίες τώρα, όλο και κάποιος τύπος «λεωφορείου» συνδέει την Κυψέλη με το Παγκράτι. Σήμερα, παίρνοντας κάποιος ένα σύγχρονης τεχνολογίας τρόλεϊ από την πλατεία Κανάρη («Κυψέλης»), μετά περίπου 25 λεπτά βρίσκεται στην οδό Ερατοσθένους.
Λίγο πριν, ο εποχούμενος περιηγητής έχει αφήσει πίσω του σημαντικά τοπόσημα των Αθηνών όπως την «Παλιά Βουλή», το Ολυμπιείον («Στύλοι Ολυμπίου Διός») και το Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ετσι, έχει ίσως ήδη καλλιεργηθεί στον στοχαστικό περιπατητή του άστεως (flâneur) μια νοσταλγική διάθεση και υποψία περί την ιστορική και πολιτιστική συνέχεια και (αυτο)συνέπεια αυτής της πόλης...
Φθάνοντας στο ύψος του Αγίου Σπυρίδωνος, απέναντι από το ολοκαίνουργιο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, εύκολα θα περάσει απαρατήρητο το παρεκκλήσιο των Τριών Ιεραρχών. Ομως, πριν από ακριβώς 103 χρόνια το συγκεκριμένο σημείο κέντρισε το ενδιαφέρον κάποιου ανώνυμου φωτογράφου, ο οποίος κοντοστάθηκε και απαθανάτισε ένα στιγμιότυπο από την καθημερινότητα αυτής της λαϊκής γειτονιάς. (Πηγή: Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου)
Παρατηρώντας το αδιάψευστο ασπρόμαυρο τεκμήριο οδηγούμαστε βαθιά μέσα στο μαγγανοπήγαδο του τοπικού χωροχρόνου. Βλέπουμε τις εικονιζόμενες γυναίκες να φορούν ανοιχτόχρωμα ελαφριά ρούχα, ενώ μία εξ αυτών κάνει αντήλιο με το αριστερό χέρι της. Ενα παιδάκι προσχολικής ηλικίας στέκεται στο «ρείθρο» και ακουμπάει στο «κράσπεδο». Ακριβώς δίπλα του βρίσκεται η διαχρονική ενσάρκωση της καρτερικής υπομονής, η οποία αποτελεί τη μόνη κινητήριο δύναμη που διαθέτει το σταθμευμένο δίτροχο ιππήλατο αραμπαδάκι. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η πινακίδα στην είσοδο…:
«Ναός των Τριών Ιεραρχών, ιδρυθείς υπό Δ. Καλογ…, 188…».
Οπότε, προκύπτει ότι η ανέγερση του ναϋδρίου έλαβε χώρα τη δεκαετία του 1880, ενώ το πλήρες ονοματεπώνυμο του κτήτορος παραμένει (δυσαν)άγνωστο… (Πηγή: athensopenmuseum.com)
Ετσι, σε μια προσπάθεια αποκρυπτογράφησης αυτού του «αστικού γρίφου», οδηγηθήκαμε σε ένα απόκομμα εφημερίδας που βρίσκεται ανηρτημένο στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα της Τζένης Δρόσου και αναφέρει: «...απέναντι απ’ τον Αγ. Σπυρίδωνα, υπάρχει μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη εις τους Τρεις Ιεράρχας [...] Εις τας 29 Απριλίου, Κυριακή των Βαϊων, […] η κ. Δάφνη Α. είδε στον ύπνο της τον παππού της και κτήτορα του ναού Δημ. Καλογρίδην…».
Από τα ανωτέρω συνεπάγεται ότι ο κτήτωρ του παρεκκλησίου των Τριών Ιεραρχών στο Παγκράτι ήταν ο αείμνηστος Δημήτριος Καλογρίδης, γυψάς στο επάγγελμα, άνθρωπος σεβάσμιος με έντονο θρησκευτικό συναίσθημα (Πηγή: jennydrosou.gr) Αραγε, γιατί επέλεξε τους τρεις μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος για αυτό το συμβολικό έργο ζωής; Ποια λογική, ποιο σκεπτικό, ποια συναισθηματική παρόρμηση τον οδήγησε στη συγκεκριμένη ονοματοδοσία;
Με αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα ολοκληρώνεται η σύντομη «περιπλάνησή» μας σε ένα Παγκράτι άλλων καιρών, παραμονές της γιορτής των Τριών Ιεραρχών, με την Παιδεία και τα σχολεία μας να έχουν την τιμητική τους...
Γιάννης Μιχαλακόπουλος, Κυψέλη
4. Διαβάζοντας το «Είμαι όσα έχω ξεχάσει»
Κύριε διευθυντά,
Το βιβλίο του συνεργάτου της «Κ» και βραβευμένου συγγραφέα Ηλία Μαγκλίνη με τον πρωτότυπο τίτλο «Είμαι όσα έχω ξεχάσει», που κυκλοφόρησε πρόσφατα, χρειάστηκε να το διαβάσω για δεύτερη φορά προκειμένου να ανακαλύψω το βάθος των νοημάτων, των μηνυμάτων και ψυχοσυναισθηματικών καταστάσεων που εμφιλοχωρούν στις 250 σελίδες της αφήγησης μιας αληθινής οικογενειακής τραγωδίας.
Με κεντρικό άξονα την άνανδρη δολοφονία του φιλήσυχου παππού του, Νίκου Μαγκλίνη, τα χρόνια της Κατοχής (Ιανουάριος 1944), από φανατισμένο ιδεολογικά συντοπίτη του, που θυμίζει τα «Εμφύλια πάθη» του καθηγητή Στάθη Καλύβα, ο συγγραφέας διηγείται με ενάργεια τα διαδραματισθέντα στον οικογενειακό του κύκλο γεγονότα σαν να τα έζησε την εποχή που έλαβαν χώρα. Ο ψυχρός δολοφόνος του παππού, που δεν γνώρισε ποτέ ο Ηλίας, σημάδεψε έντονα τη ζωή του και αποδύθηκε σε πολύχρονη έρευνα για την ανακάλυψή του με σκοπό να του ζητήσει τον λόγο του στυγερού εγκλήματος, ώστε να λυτρωθεί από το άγχος και τα αναπάντητα ερωτήματα που τον βασάνιζαν όλα αυτά τα χρόνια.
Τελικά η λύτρωση διαφαίνεται ότι επήλθε από τη συγγραφή του αξιόλογου αυτού πονήματος, με το οποίο ο συγγραφέας προβληματίζεται και φιλοσοφεί ουσιαστικά πάνω στα καίρια προβλήματα της ζωής, του θανάτου, των άδικων διώξεων, του μίσους και της απανθρωπιάς, που αφήνουν έντονα αποτυπώματα στις ευαίσθητες ψυχές των μικρών ιδίως παιδιών. Ο Ηλίας Μαγκλίνης τόλμησε να παραθέσει την προσωπική και οικογενειακή του ιστορία χωρίς ενδοιασμούς και προσχήματα, επιτυγχάνοντας με τις βαθυστόχαστες αναλύσεις των γεγονότων μιας επάρατης εποχής να φθάσει στην «κάθαρση», κατά τον αριστοτελικό ορισμό, της οικογενειακής του τραγωδίας. Μιας τραγωδίας που ζήσαμε οι μεγαλύτεροι και κληρονόμησαν οι μεταγενέστεροι. Ο δημοσιογραφικός χαρακτήρας της περιγραφής των περιστατικών, διανθισμένος με λογοτεχνική μαεστρία, καθιστά το πόνημα συναρπαστικό και επωφελές από πάσης απόψεως.
Δημήτριος Δημηνάς, Δικηγόρος
5. Γέμισαν τα πάνελ από Συγκλητικούς
Κύριε διευθυντά,
Ω, πόσα βλοσυρά αντίγραφα του Μάρκου Πορκίου Κάτωνος του πρεσβυτέρου στη «Σύγκλητο» του ελληνικού δημόσιου λόγου, γραπτού και «πανελοπροφορικού», αναφωνούν καθημερινώς το «Η Καρχηδών πρέπει να καταστραφεί»! Εννοούν την κυβερνητική θητεία του Κυριάκου Μητσοτάκη!... Τους έχει τρομάξει η επιτυχία της. Αλλοι εξ αυτών κατάπιναν αμάσητη την κάμηλο των επιδόσεων του προκατόχου του στην Αμερική. Και άλλοι παριστάνουν τους εγγλέζικης ψυχραιμίας αφ’ υψηλού παρατηρητές. Ολοι διυλίζουν τον κώνωπα των παράπλευρων επιπτώσεων της βαναυσότητας Τραμπ στη συνάντηση με τον Ελληνα πρωθυπουργό. Οι πρώτοι αφού εναλλάξ λιθοβόλησαν και αγκάλιασαν τους «Αμερικάνους φονιάδες των λαών», επιστρέφουν τώρα στο «χούι» τους που λόγω ηλικίας πια, δεν κόβεται, όπως τα παλιά άλογα δεν βγάζουν καινούργια περπατησιά. Οι δεύτεροι είτε κατέχονται από σύνδρομο Ναπολεόντειου αυτοθαυμασμού για την πολιτική τους οξύνοια είτε είναι νοσταλγοί ανακτορικού παρελθόντος με ανθρώπινες βρωμιές μέσα σε μεταξωτές κάλτσες.
Και οι μεν και οι δε το κάνουν επειδή φοβούνται. Τρέμουν προ του κινδύνου να υποστεί η «Ρώμη» τους πολιτική συρρίκνωση ή και απόρριψη στον κάδο των ιστορικών απορριμμάτων, από μια ανάδειξη της «Καρχηδόνος» σε ηγεμονική «πόλη» της πολιτικής ενδοχώρας. Οπως ακριβώς είχε φοβηθεί ο Κάτων για την παράλληλη ανάπτυξη της Καρχηδόνος και της Ρώμης και ζητούσε τον αφανισμό της πρώτης για να λάμψει η δεύτερη. Σαφώς δε πρόκειται κάθε φορά περί διαφορετικής «Ρώμης»: Αφενός της «έξω», αφετέρου της «έσω τειχών». Οπου έξω είναι η αντιπολίτευση και έσω η… έσω αντιπολίτευση!
Αυτά υπό το πρίσμα της συγκυρίας και της επικαιρότητας. Επειδή όμως υπάρχει και το πρίσμα της διαχρονικής οπτικής, που επιμελώς αγνοείται, θα ήταν ίσως χρήσιμο να υπενθυμίσει κάποιος στους μεν και στους δε, ότι ο Κάτων ο πρεσβύτερος έστρεφε το μένος του, εκτός από την Καρχηδόνα, και κατά των ελληνικών ηθών, τα οποία μιμούνταν οι Ρωμαίοι. Δεν ήταν μόνο η τρυφή και οι πνευματικές ενασχολήσεις. Ηταν και ο γραικυλισμός, όψεις του οποίου, έναντι των ΗΠΑ, καταλογίζει στο σύνολο του ελληνικού πολιτικού συστήματος το ΚΚΕ. Ηταν και οι συνεχείς διχοστασίες μεταξύ των Ελλήνων. Ηταν η διχόνοια. Είχε καταστήσει σκαιούς διαχειριστές των ελληνικών υποθέσεων τους Ρωμαίους υπάτους και τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο αγέρωχο οικοδεσπότη. Ο οποίος καταδεχόταν να βλέπει τους ικέτες βασιλιάδες και ηγεμόνες του τότε κόσμου να προσπέφτουν προ των γονάτων του και να ακούει τα εναντίον αλλήλων παράπονά τους. Ισως κάτι να μας λέει αυτή η εικόνα...
Γεράσιμος -Μιχαήλ Δώσσας, Θεσσαλονίκη
6. Από το 1953 συνεπής αναγνώστης της «Κ»
Κύριε διευθυντά.
Αισθάνομαι ενθουσιασμό και ιδιαίτερη υπερηφάνεια για τη βράβευση της αγαπημένης μου εφημερίδας, της «Καθημερινής», από το Ιδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας Μπότση, για την τιμητική διάκριση των 100 χρόνων κυκλοφορίας της και δη για την έγκυρη, έγκριτη και υπεύθυνη ενημέρωση που παρείχε –και συνεχίζει να παρέχει– στα εκατό αυτά χρόνια της κυκλοφορίας της στους αναγνώστες της. Αλλά και για την υπεράσπιση της λειτουργίας της δημοκρατίας της χώρας και των δημοκρατικών θεσμών της, που καθημερινά μάχονται γι’ αυτούς οι έγκριτοι και επιλεγμένοι δημοσιογράφοι της από την εποχή του ιδρυτή της μέχρι σήμερα. Ως αναγνώστης της «Κ» από το 1953, όπως είναι γνωστό, δίκαια και εύλογα αισθάνθηκα υπερηφάνεια για την εν λόγω βράβευση, γιατί πάντοτε «στάθηκα δίπλα της» και η «Κ» ουδέποτε «πρόδωσε» τις πεποιθήσεις μου γι’ αυτήν, αλλά απεναντίας κάθε μέρα μου προσδίδει σωστή και έγκυρη ενημέρωση και την τελειώνω τότε μόνο όταν, ούτως ειπείν, «ξεκοκαλίσω» και την τελευταία της σελίδα. Μελίσσια, 16-01-2020
Βασίλης Ν. Σαλάκας, Επίτιμος δικηγόρος στον Α.Π. και στο ΣτΕ, πρώην νομικός σύμβουλος και προϊστάμενος Ν.Υ., ΔΕΗ, Μελίσσια
7. Πολύτιμες νομικές αναλύσεις βετεράνων
Κύριε διευθυντά,
Ο επίτιμος εισαγγελέας Αρείου Πάγου Γεώργιος Σανιδάς, ο οποίος συχνά κάνει κοινωνούς βαθυστόχαστων νομικών αναλύσεων τους αναγνώστες της εφημερίδας σας, αρθρογράφησε με τον ίδιο ενδιαφέροντα τρόπο ως προς την εξαίρεση των μελών της προανακριτικής επιτροπής κ. Πολάκη και Τζανακόπουλου. Προς θεμελίωσιν των απόψεών του επικαλέσθηκε κατ’ επανάληψιν το άρθρο 31 παρ. 2 ΚΠΔ. Ηδη όμως, από 1-7-2019, το άρθρο 31 ΚΠΔ έχει περιεχόμενο άλλο από εκείνο που παραθέτει, προφανώς από λάθος του δακτυλογράφου, ο επίτιμος εισαγγελεύς Αρείου Πάγου Γεώργιος Σανιδάς. Ανάλογη ρύθμιση με εκείνη του άρθρου 31 παρ. 2 ΚΠΔ υπάρχει στο άρθρο 244 ΚΠΔ.
Βασίλης Σωτηριάδης, Φοιτητής Νομικής Σχολής, Θεσσαλονίκη
8. Πρώτη φορά γυναίκα… γενικώς
Κύριε διευθυντά,
Κύριε διευθυντά,
Μια φορά κι έναν καιρό, είχα την τιμή να επιλεγώ, πρώτη γυναίκα, γενική διευθύντρια σε αντίστοιχη Γεν. Διεύθυνση υπουργείου. Συμπτωματικά στις 8 Μαρτίου, «Ημέρα της Γυναίκας».
Εννοείται πως χάρηκα πολύ, αλλά κάθε φορά που άκουγα να υπογραμμίζεται το φύλο, συμβολικά, ένιωθα σαν να μου έκαναν χάρη, υποβαθμίζοντας άθελά τους τα άλλα στοιχεία της υποψηφιότητας και γενικά τον άνθρωπο εν ονόματι του φύλου.
Δεν θα αναφερθώ βέβαια στο πασίγνωστο και παντελώς αγνοημένο «ουκ ένι άρσεν ή θήλυ», γιατί αυτό πρώτα έχει ακυρωθεί από εκείνους που μας το θυμίζουν ακόμη στην Εκκλησία. Από το άβατον και τις αυστηρές διακρίσεις στον συγκεκριμένο τομέα.
Με άλλους όρους, έχω την εντύπωση ότι βρισκόμαστε σε γήπεδο ανθρωπόκενο (με έψιλον) όπου αγωνίζονται δύο αντίπαλες ομάδες ανδρών και γυναικών και πανηγυρίζουμε τρελά όταν βάζει γκολ η μία από αυτές, ειδικά η πιο «αδύναμη».
Ολοι γνωρίζουμε γιατί και πώς έχουμε φτάσει ώς εδώ και ότι πρέπει να αποκατασταθούν πολλά πράγματα.
Ωστόσο, πιστεύω ότι όσο γίνεται λόγος τόσο έντονα για άνδρες και γυναίκες, τόσο υπονομεύεται η ισότητα που επιδιώκουμε.
Δρ Βιβή Βασιλοπούλου, Αθήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου