"...Και τώρα που ξαναβάφεται, πάλι, για πολλοστή φορά, το παλιό Zastava με λαχανί λαδομπογιά πάνω απ' το ξεφλουδισμένο κόκκινο (βάζοντας και οικολογική εξάτμιση), άρχισε να τρέμει ο ύστερος καπιταλισμός με τις Λαμποργκίνι του μήπως τον ανατρέψει η κυρα-Τασία, και ο ιλιγγιώδης κ. Γαβρόγλου που δεν ξέρει κατά πού πέφτει το Enter στο κομπιούτερ. Η κ. Δούρου θα ξαναθυμηθεί τους Κορυσχάδες μετά το Μάτι (έστιν δίκης οφθαλμός), και ο κ. Τσακαλώτος μάλλον θα νοσταλγήσει πάλι τον Γκράμσι που προφανώς δεν τον έχει μελετήσει επαρκώς και επιπλέον θέλει να αγνοεί πως τους κατεξοχήν διανοούμενους και τεχνοκράτες τους έχει καπαρώσει ήδη ο Μητσοτάκης ασκώντας έναν σθεναρό, φανερό εκ δεξιών Γκραμσιανισμό. Ενώ το Zastava επέλεξε τον Καρανίκα για οργανικό διανοούμενο και την εκ Θεσσαλονίκης για το Τσέο-Βαγκέο...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 05-06/19

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Ιστορικά και θεωρητικά δεν υπάρχει παρά ο κομμουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία. Οσοι τώρα πασκίζουν να βάψουν το παλιό Zastava ερυθρολαχανί αποφεύγουν να πούνε ότι είναι κομμουνιστές (ξεπεράστηκε η μόδα), αλλά δεν θέλουν να δηλώσουνε και σοσιαλδημοκράτες. Οπότε προσφεύγουν στη λέξη «Αριστερά» που δεν σημαίνει τίποτε, είναι φλου αρτιστίκ, χωράει κάθε προσωπείο, κάθε φενάκη, κάθε ερμηνεία, κάθε υπόκριση, κάθε πόζα. Αν ζούσε ο γραμματικός Αίλιος Ηρωδιανός (2ος αι. μ.Χ.) θα έγραφε για τη λέξη «Αριστερά» το βιβλίο του «Περί μονήρους λέξεως» από εννοιολογική άποψη και θα έφτανε σε αδιέξοδο.

Θα πεις υπάρχει και το ημισκούμπριο «Μαδουρισμός» και ο φεουδαλικός μαρξισμός της Κίνας που είναι κάποιες επιπλέον στρεβλώσεις - αλλά όχι: η λέξη «Αριστερά» είναι ένα πέπλο για καθέναν που δεν τον καλύπτει καμιά σύγχρονη πολιτική θεωρία, εφόσον δεν υπάρχει τέτοιο κείμενο. Είναι μια λέξη πας-παρτού, ένας Αγιος Παντελεήμονας για κάθε θολή εκδοχή που δεν απαντάει στο πιο σημαντικό ερώτημα: είστε υπέρ της ελεύθερης αγοράς, ή υπέρ των κολχόζ, της κρατικής οικονομίας; Αυτό είναι το μοναδικό ουσιώδες δίλημμα, και γι' αυτό δεν το απαντούν, διότι έτσι συνεχίζει να υπάρχει αλιεία σε θολά νερά. Κι ενώ ξορκίζουν το ΠΑΣΟΚ, θέλουνε και να γίνουν ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι σοσιαλδημοκράτες, να εξελιχθούν σε σκορδαλιά άνευ σκόρδου, να είναι κομουνιστές (ποιας ταξιανθίας;) αλλά κρύβοντάς το. Και πάντα με φρασεολογία, ή αρχικά όπως το ΕΑΜ, Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, που σημαίνει να παλεύεις για το έθνος χωρίς να πιστεύεις στο έθνος (για να κάνεις τη χώρα σου σοβιέτ), ή ΔΣ, ο Δημοκρατικός Στρατός, που δεν ήταν δημοκρατικός, αλλά κομμουνιστικός. Από τότε δουλεύει το εργαλείο με τις θολές λέξεις.

Μην αισχυνόμαστε, ορέ παίδες, πέστε τι είστε πραγματικά. Δηλώστε το ευθαρσώς να ξαλαφρώσει η ψυχή, όπως το είπε ο κ. Κατρούγκαλος, όπως το είπε η κ. Κούνεβα: είμαι κομμουνίστρια, είμαι κατά της ιδιοκτησίας - και μετά πήγε και αγόρασε οικόπεδα 300.000 ευρώ στο Βέλγιο. Λογικόν. Διότι αφού εξαντλήσεις όλους τους θεωρητικούς στο τέλος φτάνεις στο εξής σημαντικό συμπέρασμα: το μυστικό στη ζωή είναι να πουλάς μαρξισμό και να αγοράζεις ιδιοκτησία. Ή, σε στυλ Γιάνη, να έχεις τα λεφτά σου στην Ελβετία και να πειραματίζεσαι με παράλληλα νομίσματα στη χώρα σου εκ του ασφαλούς. Εκεί καταλήγει κάθε διαλεκτική: αλλού μπανίζουμε κι αλλού λιχνίζουμε. Το προϊόν απέξω γυαλίζει κι από μέσα σφυρίζει.

Και τώρα που ξαναβάφεται, πάλι, για πολλοστή φορά, το παλιό Zastava με λαχανί λαδομπογιά πάνω απ' το ξεφλουδισμένο κόκκινο (βάζοντας και οικολογική εξάτμιση), άρχισε να τρέμει ο ύστερος καπιταλισμός με τις Λαμποργκίνι του μήπως τον ανατρέψει η κυρα-Τασία, και ο ιλιγγιώδης κ. Γαβρόγλου που δεν ξέρει κατά πού πέφτει το Enter στο κομπιούτερ. Η κ. Δούρου θα ξαναθυμηθεί τους Κορυσχάδες μετά το Μάτι (έστιν δίκης οφθαλμός), και ο κ. Τσακαλώτος μάλλον θα νοσταλγήσει πάλι τον Γκράμσι που προφανώς δεν τον έχει μελετήσει επαρκώς και επιπλέον θέλει να αγνοεί πως τους κατεξοχήν διανοούμενους και τεχνοκράτες τους έχει καπαρώσει ήδη ο Μητσοτάκης ασκώντας έναν σθεναρό, φανερό εκ δεξιών Γκραμσιανισμό. Ενώ το Zastava επέλεξε τον Καρανίκα για οργανικό διανοούμενο και την εκ Θεσσαλονίκης για το Τσέο-Βαγκέο.



Και βέβαια, σοσιαλδημοκράτης δεν γίνεσαι έτσι, επειδή ξαφνικά το λες. Δεν πατάς το κουμπί και βγαίνει η χοντρή - ενώ μέχρι χτες λοιδορούσες το ΠΑΣΟΚ και το στιγμάτιζες και το πολεμούσες με μίσος κι έγραφες κατά της σοσιαλδημοκρατίας σε ξένες εφημερίδες όπως ο κ. Τσίπρας. Και τώρα θες να κάνεις πλιάτσικο στους οπαδούς, ως κατσαπλιάς της ιδεολογίας, και θες όλοι να ξεχάσουμε, και θες όλοι να κάνουμε τους χαζούς. Διότι αυτό είναι και τίποτε άλλο. Αλλά να θυμίσουμε κάτι απλό: κόμμα σημαίνει ξεκάθαρη ιδεολογία, δεν σημαίνει λαδόξιδο, αμμοχάλικο, πεποιημένη, αδέξια συγκόλληση ευκαιριακών τσιτάτων και ετερόκλητων ιδεολογημάτων κατά περίσταση - εξάλλου είναι γνωστό πως μεγαλύτερος εχθρός του κομμουνισμού είναι η σοσιαλδημοκρατία, άρα; Πώς θα προχωρήσουν αναμίξ χωρίς να γίνουν Αστερίξ;

Βλέπουμε, λοιπόν, και θα δούμε μια παράσταση που έχει ήδη τελειώσει πριν καν αρχίσει. Το φιάσκο καραδοκεί πίσω απ' τους θάμνους. Βέβαια όχι ότι δεν θα βρεθούνε Λωτοφάγοι και αρκετοί της πόζας - εδώ έκανε κόμμα μέχρι και ο Λεβέντης, μέχρι και ο Καμμένος (μην τον ξεχνάμε), και εδοξάσθησαν ως υπουργοί ο Χαϊκάλης και η Κουντουριώτισσα. Επομένως πάντα υπάρχει φαΐ για όλους ανεξαιρέτως και ανησυχία δεν χρειάζεται. Απλώς νιώθεις και είναι φανερό, όζει, πως κάποια πράγματα έχουνε ήδη πεθάνει εδώ - αν και όλα ζούνε αρκετό καιρό μετά τον θάνατό τους. Διότι το εκπρόθεσμο πάντα γοητεύει κάποιους. Ακόμα και οι χαλασμένες ντομάτες βρίσκουν πάντα αγοραστές - τις παίρνουνε για ντοματοπελτέ.

Και θα δουλέψουνε πάλι οι κασέτες, θα πατηθούν τα παλιά - ξινά σταφύλια, τα κλισέ θα ξανα-ειπωθούν, τα πεθαμένα λικέρ θα εμφανιστούν ως καινούργια, αλλά: κάτι έχει πεθάνει εδώ. Είναι φανερό και αν δεν ομολογείται είναι λογικό, εφόσον θα υπάρχει ο προφανής κίνδυνος να μείνουνε πολλοί ανεπάγγελτοι και κυρίως χωρίς υπαρξιακή αναφορά. Οδυνηρό, μεν, αλλά έτσι θα συμβεί. Οπότε θα ξαναπαιχτεί ο παλιός χαβάς, με τα ίδια ρεφρέν, σε ελαφρά διασκευή. Θα ανακυκλωθούν με μισή καρδιά οι παλιοί ενθουσιασμοί. Ετσι είναι η ζωή. Sic transit.



Είναι σαν να τα ξαναφτιάχνεις με παλιά ερωμένη. Δύσκολα πράματα. Διεκπεραιωτικά. (Και το βιάγκρα απαραίτητο). Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη ΚΙΝΑΛ από άποψη εσωτερικής υπόστασης. Γιατί θέλει να γίνει και κατ' επίφαση; Ζούμε αυτό που λέμε στην ζωγραφική «μανιερισμό» - ένα είδος πολιτικού μανιερισμού, δηλαδή επιφανειακές απομιμήσεις πραγματικών εξάρσεων του παρελθόντος, αλλά, πλέον, χωρίς ψυχή. Χωρίς πειθώ και σε ασύμβατη συγκυρία.

Διότι δεν υπάρχει, πια, σύγχρονη και συγχρονισμένη θεωρία να πατήσει κανείς. Ολα άλλαξαν και, όλα, μοιραία, διαφεύγουν.