"...Ε, λοιπόν, μετά την πρώτη χαρά, μετά τη δοξολογία, μετά το πρώτο ξέσπασμα του ενθουσιασμού τους, τι σκέφτηκαν να κάνουν οι αγνοί αυτοί νησιώτες, οι καθαροί αυτοί Ελληνες της Δωδεκανήσου. Μαζεύτηκαν όλοι σε κάθε χωριό, σε κάθε νησί, κι ενώ χτυπούσαν χαρμόσυνα οι καμπάνες και τα αγνά νησιωτόπουλα τραγουδούσαν τον εθνικό μας ύμνο, ξεκίνησαν μαζί και πήγαν πού; Στο νεκροταφείο του χωριού για να πούνε το μεγάλο νέο στους νεκρούς, που αναπαύονταν εκεί από χρόνια. Είναι μια πράξη που δικαιολογεί τη φράση του Μυριβήλη ότι "η ιστορία της ελληνικής φυλής είναι η πορεία της ανθρωπότητας προς το θείο"». Και καταλήγει ο Μιχαήλ Στασινόπουλος: «Να γιατί εμείς οι άλλοι Ελληνες πρέπει να είμαστε βαθύτατα υπερήφανοι για τους καινούργιους ελεύθερους αδελφούς μας»...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 30-31/03/19

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Πριν από 72 ακριβώς χρόνια, στις 31 Μαρτίου 1947, η ελληνική σημαία κυματίζει πλέον στα ελεύθερα Δωδεκάνησα. Είναι η μέρα κατά την οποία υποστέλλεται στη Ρόδο (και στα υπόλοιπα νησιά) η αγγλική σημαία και τερματίζεται η ξενική κατοχή. Δυστυχώς, η ιστορική αυτή ημέρα δεν περιλαμβάνεται στο «επετειακό ημερολόγιο», αλλά εορτάζεται επίσημα η 7η Μαρτίου 1948 ως η επέτειος της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με τη Μητέρα Ελλάδα. Πολλοί και διάφοροι λόγοι της εποχής εκείνης (θάνατος του βασιλιά Γεωργίου, εμφύλιος πόλεμος κ.ά.) καθιέρωσαν την 7η Μαρτίου 1948 με την παρουσία τότε του βασιλιά Παύλου και της βασίλισσας Φρειδερίκης, αγνοώντας την πραγματική ημέρα που απελευθερώθηκαν τα Δωδεκάνησα.

Μάλιστα, ο διοικητής του Ιερού Λόχου Χριστόδουλος Τσιγάντες διαφωνώντας με την ημερομηνία του εορτασμού δεν παρέστη στις εκδηλώσεις! Περιττό να τονιστεί ότι ο Ιερός Λόχος διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις πολεμικές επιχειρήσεις για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου.

Ο Δήμος Ρόδου τιμώντας την 31η Μαρτίου 1947 οργάνωσε, τα τελευταία δύο χρόνια, εκδηλώσεις κυρίως με την αναπαράσταση της τελετής έπαρσης της ελληνικής σημαίας στο κυβερνείο. Είχα την τύχη τότε σαν μαθητής της Αμαραντείου Σχολής να ζήσω τη συγκλονιστική στιγμή της υποστολής της βρετανικής σημαίας και την έπαρση της ελληνικής στον ιστό του κυβερνείου. Και μπορώ να πω ότι «ήμουν κι εγώ εκεί» ανάμεσα στους χιλιάδες Δωδεκανήσιους, μαζί με τα άλλα παιδιά του σχολείου με τους δασκάλους μας, τον διευθυντή Γεώργιο Παπαϊωάννου - Ζίγδη (πατέρα του πολιτικού Γιάννη Ζίγδη) και τον παπά Αναστάση Κυριατσούλη, γονατιστοί και με δάκρυα στα μάτια ν' ακούμε για πρώτη φορά την μπάντα να παιανίζει τον εθνικό μας ύμνο και η ελληνική σημαία να κυματίζει περήφανα.

Ομως μέχρις ότου οι Μεγάλοι της εποχής εκείνης ν' αποφασίσουν να παραχωρήσουν τα Δωδεκάνησα στη Μητέρα Ελλάδα, μεσολάβησαν πολλά σημαντικά γεγονότα στο διεθνές προσκήνιο και παρασκήνιο. Γιατί είναι γνωστό ότι τα νησιά μας αποτελούσαν ένα μέρος του «παζαριού» κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, προκειμένου να παραχωρηθούν στην Τουρκία ώστε να συναινέσει να μετάσχει στον πόλεμο με το πλευρό των Συμμάχων. Τελικά αυτό δεν επετεύχθη και έτσι αποφασίστηκε η Δωδεκάνησος να περιέλθει αρχικά στη Βρετανία (9 Μαΐου 1945) και στη συνέχεια - ύστερα πάλι από σκληρές διαπραγματεύσεις - στην Ελλάδα.

Τι έγινε, όμως, την ιστορική εκείνη ημέρα στη Ρόδο; Στις 12 ακριβώς το μεσημέρι από το δημαρχείο ξεκίνησε μια πομπή μ' επικεφαλής τον δήμαρχο Γαβριήλ Χαρίτο και το δημοτικό συμβούλιο, μαζί με κοπέλες ντυμένες με παραδοσιακές ενδυμασίες που κρατούσαν μια τεράστια ελληνική σημαία κεντημένη από Δωδεκανήσιες στην Αθήνα και ευλογημένη από τον μητροπολίτη Κώου Εμμανουήλ (πρώτος δωδεκανήσιος ιεράρχης).

Ο Βρετανός ταξίαρχος. Τότε ακριβώς έφτασε και το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν ο βρετανός ταξίαρχος Πάρκερ και ο αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης. Στάθηκαν ο ένας απέναντι από τον άλλο και ενώ η μπάντα παιάνιζε τον εθνικό ύμνο της Βρετανίας έγινε η υποστολή της σημαίας. Αμέσως ακολούθησε ο εθνικός μας ύμνος και η έπαρση της ελληνικής σημαίας.

Η στιγμή ήταν συγκλονιστική. Ο δήμαρχος Γαβριήλ Χαρίτος και σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο γονάτισαν. Ακολούθησε ο λαός, αλλά και οι επίσημοι που είχαν έρθει από την Αθήνα. Και καθώς η ελληνική σημαία ανέβαινε στον τεράστιο ιστό, κάπου σκάλωσε. Τότε, σαν αίλουρος ο ιερολοχίτης Γιάννης Καζάς σκαρφάλωσε στον ιστό και την ξέμπλεξε! Θεωρήθηκε «κακό σημάδι» και το γεγονός του θανάτου την επόμενη μέρα του βασιλιά Γεωργίου Β΄ αποδόθηκε στο περιστατικό αυτό! Η τελετή της παράδοσης κράτησε λίγα μόνο λεπτά. Από ένα μικρόφωνο βρετανός αξιωματικός διάβασε την προκήρυξη του ταξίαρχου Πάρκερ που ανέφερε τα εξής: «Κατόπιν αποφάσεως των Συμμάχων όπως παραδοθεί η στρατιωτική διοίκησις Δωδεκανήσου, εγώ ο ταξίαρχος Πάρκερ προκηρύσσω:

Αρθρον μόνον

Παραδίδω την στρατιωτικήν διοίκησιν εις τον έλληνα στρατιωτικόν διοικητήν».

Και ενώ το πλήθος που είχε κατακλύσει τον παραλιακό δρόμο παραληρούσε από ενθουσιασμό και ζητωκραύγαζε, ο υπασπιστής του αντιναύαρχου Περικλή Ιωαννίδη διάβασε την παρακάτω προκήρυξη:

«Εχων υπ' όψιν απόφασιν των Συμμάχων όπως παραδώσουν την διοίκησιν της Δωδεκανήσου

Προκηρύσσω

Αναλαμβάνω από της 12ης ώρας σήμερον την στρατιωτικήν διοίκησιν της Δωδεκανήσου».

Σε κείμενο του τότε πολιτικού συμβούλου της στρατιωτικής διοίκησης (και πρώτου Προέδρου της Δημοκρατίας μετά τη Μεταπολίτευση) Μιχαήλ Στασινόπουλου περιγράφονται οι συγκλονιστικές στιγμές αμέσως μετά τη λήξη της τελετής έπαρσης της σημαίας. Γράφει, μεταξύ άλλων, και τα εξής:

Την καμαρώνουν. «Η τελετή της ελληνικής σημαίας τελείωσε, η παράταξη διαλύθηκε, τα πλήθη σκόρπισαν σε λίγη ώρα. Πολλοί έμειναν να κοιτούν, ακόμα αχόρταγοι, τη σημαία μας να κυματίζει, ποιος ξέρει εκείνη τη μέρα, ώς το βράδυ, πόσες φορές να ξαναγύρισαν σ' αυτό το μέρος για να την καμαρώνουν και πάλι.

Το μήνυμα έφτασε στα χωριά, στα νησιά, ως το πιο μακρινό σημείο της Δωδεκανήσου. Ε, λοιπόν, μετά την πρώτη χαρά, μετά τη δοξολογία, μετά το πρώτο ξέσπασμα του ενθουσιασμού τους, τι σκέφτηκαν να κάνουν οι αγνοί αυτοί νησιώτες, οι καθαροί αυτοί Ελληνες της Δωδεκανήσου. Μαζεύτηκαν όλοι σε κάθε χωριό, σε κάθε νησί, κι ενώ χτυπούσαν χαρμόσυνα οι καμπάνες και τα αγνά νησιωτόπουλα τραγουδούσαν τον εθνικό μας ύμνο, ξεκίνησαν μαζί και πήγαν πού; Στο νεκροταφείο του χωριού για να πούνε το μεγάλο νέο στους νεκρούς, που αναπαύονταν εκεί από χρόνια. Είναι μια πράξη που δικαιολογεί τη φράση του Μυριβήλη ότι "η ιστορία της ελληνικής φυλής είναι η πορεία της ανθρωπότητας προς το θείο"». Και καταλήγει ο Μιχαήλ Στασινόπουλος: «Να γιατί εμείς οι άλλοι Ελληνες πρέπει να είμαστε βαθύτατα υπερήφανοι για τους καινούργιους ελεύθερους αδελφούς μας».