Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/05/17
1. Μία αλλοτριωμένη χώρα
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/05/17
1. Μία αλλοτριωμένη χώρα
Του Άγγελου Στάγκου
Είναι αλήθεια ότι η αγαπημένη μας χώρα πάντα ξεχώριζε για τη συναρπαστικότητά της και κυρίως για την πρωτοτυπία της στον τρόπο που σκέπτεται και συμπεριφέρεται. Εδώ γίνονται πράγματα που δεν γίνονται πουθενά αλλού, στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον, και αντίθετα, δεν γίνονται άλλα, που παντού αλλού αποτελούν μέρος της καθημερινότητας. Γι’ αυτό άλλωστε τιμούμε και δοξάζουμε την περίφημη «ελληνική πραγματικότητα» για την οποία ταυτόχρονα τρέμουμε μήπως αλλάξει ή μας την πάρει κανείς και γίνουμε σαν τους άλλους. Εκείνους δηλαδή που 200 περίπου χρόνια επίσημα θέλουμε να προσεγγίσουμε και να μοιάσουμε, ενώ ανεπίσημα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην τα καταφέρουμε. Και όντως, δεν τα καταφέρνουμε!
Η συναρπαστικότητα της σημερινής «ελληνικής πραγματικότητας» απαρτίζεται από πολλές μικρότερες πραγματικότητες, που θα μπορούσαν να αποκληθούν και ιδιαιτερότητες, βγαλμένες από την καθημερινότητα. Για παράδειγμα, σε ποια άλλη χώρα συμμορία, ή συμμορίες, μπορεί να μπαινοβγαίνει με πλήρη άνεση σε δημόσια νοσοκομεία και να κλέβει ακριβά ιατρικά μηχανήματα; Ως χθες αυτό έγινε σε τέσσερα ελληνικά νοσοκομεία μέσα σε μία εβδομάδα. Σε ποια άλλη χώρα, διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι αναρχοαυτόνομοι, πολλοί από τους οποίους ξένοι μάλιστα, έχουν δημιουργήσει άβατο και έχουν επιβάλει άβατο, σε συνοικία στο κέντρο της πρωτεύουσας; Μόνο στα Εξάρχεια της Αθήνας συμβαίνει αυτό. Σε ποια άλλη χώρα έχουν απαλλοτριωθεί χώροι μέσα σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, τα οποία οι λεγόμενοι «μπαχαλάκηδες» τα χρησιμοποιούν ανενόχλητοι σαν οπλοστάσια και λημέρια για να κάνουν επιδρομές; Φυσικά και μόνο στην Ελλάδα. Σε ποια άλλη χώρα, οι πόλεις παρουσιάζουν τη γνωστή εικόνα με τα γκράφιτι να ρυπαίνουν όλα τα κτίρια, τις αφίσες να σκεπάζουν τοίχους, τα σήματα της Τροχαίας να καλύπτονται από φέιγ βολάν, διαφημιστικά τρικ, μουντζούρες και προκηρύξεις; Πάλι μόνο στην Ελλάδα.
Αν δεν φτάνουν τα παραπάνω για να πείσουν, υπάρχουν και άλλα ενδεικτικά. Οπως σε ποια άλλη χώρα οι αστυνομικοί μιλούν ακατάπαυστα στα κινητά τους σε ώρα υπηρεσίας, όπως οι Ελληνες συνάδελφοί τους; Και σε ποια άλλη χώρα οι νόμοι, όπως αυτός της απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, δεν εφαρμόζονται τόσο κραυγαλέα; Τέλος, σε ποια άλλη χώρα πρυτανεύει και είναι τόσο αποδεκτή η πολιτική αρλουμπολογία στον δημόσιο διάλογο; Με πολιτικούς, ειδικά κυβερνητικούς σήμερα, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους και άλλους, να «φτύνουν» κυριολεκτικά τα ψέματα και τις μπούρδες στα πρόσωπα των πολιτών και να μην υπάρχει καμία αντίδραση; Οπως δεν υπάρχει αντίδραση στις δυσκολίες που δημιουργούν καθημερινά στην πρόσβαση και κυκλοφορία των πολιτών διάφοροι «αδικημένοι», «αγανακτισμένοι», ακόμη και εγκάθετοι; Για να μην ξεχάσουμε και τις, συμβολικές, καταλήψεις που είναι της μόδας...
Με λίγα λόγια, ζούμε σε μία χώρα συναρπαστική μεν, απερίγραπτη δε. Ισως και απρόβλεπτη. Μία χώρα που μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί «μη κυβερνήσιμη», γιατί έτσι έχει μάθει να πορεύεται. Μιλάμε δηλαδή για μία αλλοτριωμένη χώρα, κακά τα ψέματα!
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/05/17
2. Μπακαλίστικη Αριστερά
Είναι αλήθεια ότι η αγαπημένη μας χώρα πάντα ξεχώριζε για τη συναρπαστικότητά της και κυρίως για την πρωτοτυπία της στον τρόπο που σκέπτεται και συμπεριφέρεται. Εδώ γίνονται πράγματα που δεν γίνονται πουθενά αλλού, στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον, και αντίθετα, δεν γίνονται άλλα, που παντού αλλού αποτελούν μέρος της καθημερινότητας. Γι’ αυτό άλλωστε τιμούμε και δοξάζουμε την περίφημη «ελληνική πραγματικότητα» για την οποία ταυτόχρονα τρέμουμε μήπως αλλάξει ή μας την πάρει κανείς και γίνουμε σαν τους άλλους. Εκείνους δηλαδή που 200 περίπου χρόνια επίσημα θέλουμε να προσεγγίσουμε και να μοιάσουμε, ενώ ανεπίσημα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην τα καταφέρουμε. Και όντως, δεν τα καταφέρνουμε!
Η συναρπαστικότητα της σημερινής «ελληνικής πραγματικότητας» απαρτίζεται από πολλές μικρότερες πραγματικότητες, που θα μπορούσαν να αποκληθούν και ιδιαιτερότητες, βγαλμένες από την καθημερινότητα. Για παράδειγμα, σε ποια άλλη χώρα συμμορία, ή συμμορίες, μπορεί να μπαινοβγαίνει με πλήρη άνεση σε δημόσια νοσοκομεία και να κλέβει ακριβά ιατρικά μηχανήματα; Ως χθες αυτό έγινε σε τέσσερα ελληνικά νοσοκομεία μέσα σε μία εβδομάδα. Σε ποια άλλη χώρα, διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι αναρχοαυτόνομοι, πολλοί από τους οποίους ξένοι μάλιστα, έχουν δημιουργήσει άβατο και έχουν επιβάλει άβατο, σε συνοικία στο κέντρο της πρωτεύουσας; Μόνο στα Εξάρχεια της Αθήνας συμβαίνει αυτό. Σε ποια άλλη χώρα έχουν απαλλοτριωθεί χώροι μέσα σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, τα οποία οι λεγόμενοι «μπαχαλάκηδες» τα χρησιμοποιούν ανενόχλητοι σαν οπλοστάσια και λημέρια για να κάνουν επιδρομές; Φυσικά και μόνο στην Ελλάδα. Σε ποια άλλη χώρα, οι πόλεις παρουσιάζουν τη γνωστή εικόνα με τα γκράφιτι να ρυπαίνουν όλα τα κτίρια, τις αφίσες να σκεπάζουν τοίχους, τα σήματα της Τροχαίας να καλύπτονται από φέιγ βολάν, διαφημιστικά τρικ, μουντζούρες και προκηρύξεις; Πάλι μόνο στην Ελλάδα.
Αν δεν φτάνουν τα παραπάνω για να πείσουν, υπάρχουν και άλλα ενδεικτικά. Οπως σε ποια άλλη χώρα οι αστυνομικοί μιλούν ακατάπαυστα στα κινητά τους σε ώρα υπηρεσίας, όπως οι Ελληνες συνάδελφοί τους; Και σε ποια άλλη χώρα οι νόμοι, όπως αυτός της απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, δεν εφαρμόζονται τόσο κραυγαλέα; Τέλος, σε ποια άλλη χώρα πρυτανεύει και είναι τόσο αποδεκτή η πολιτική αρλουμπολογία στον δημόσιο διάλογο; Με πολιτικούς, ειδικά κυβερνητικούς σήμερα, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους και άλλους, να «φτύνουν» κυριολεκτικά τα ψέματα και τις μπούρδες στα πρόσωπα των πολιτών και να μην υπάρχει καμία αντίδραση; Οπως δεν υπάρχει αντίδραση στις δυσκολίες που δημιουργούν καθημερινά στην πρόσβαση και κυκλοφορία των πολιτών διάφοροι «αδικημένοι», «αγανακτισμένοι», ακόμη και εγκάθετοι; Για να μην ξεχάσουμε και τις, συμβολικές, καταλήψεις που είναι της μόδας...
Με λίγα λόγια, ζούμε σε μία χώρα συναρπαστική μεν, απερίγραπτη δε. Ισως και απρόβλεπτη. Μία χώρα που μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί «μη κυβερνήσιμη», γιατί έτσι έχει μάθει να πορεύεται. Μιλάμε δηλαδή για μία αλλοτριωμένη χώρα, κακά τα ψέματα!
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/05/17
2. Μπακαλίστικη Αριστερά
Του Πάσχου Μανδραβέλη
Φυσικά και δεν είναι κακό να δουλεύει κάποιος σε συνεργείο αυτοκινήτων μέχρι να γίνει, το 2012, «ο πρώτος αριστερός βουλευτής που εξέλεξε η Δράμα από το 1958». Ούτε το γεγονός ότι ο κ. Χρήστος Καραγιαννίδης, ο οποίος σύμφωνα με το βιογραφικό του σπούδασε ηχοληψία, εκλήθη να εξηγήσει στη Βουλή και, δι’ αυτής στον ελληνικό λαό, τα θέματα του τέταρτου και αχρείαστου μνημονίου. Το πρόβλημα είναι με αυτούς που τον επέλεξαν για τη σημαντική για τη Δημοκρατία αυτή αποστολή. Δεν είχαν καλύτερο, από κάποιον που γνωρίζει οικονομικά μόνο σε επίπεδο μπακάλη; Πιθανότατα –πού να τον βρουν;– αλλά πάλι είναι δυνατόν κάποιος να εξαπολύει μύδρους κατά του νεοφιλελευθερισμού με τόσο θράσος άγνοιας;
«Τα οικονομικά είναι στο δικό μου επίπεδο, του μπακάλη (...) αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω πολλά από οικονομικά», είπε από το βήμα της Βουλής ο κ. Χρήστος Καραγιαννίδης και αμέσως μετά αποφάνθηκε ότι η χώρα μπήκε «σε έναν κυκεώνα συγκεκριμένων προσαρμογών και συγκεκριμένων νεοφιλελεύθερων κατευθύνσεων. Γιατί το ΔΝΤ, όπως ξέρετε, δεν είναι μέλος κανενός κομμουνιστικού κόμματος...». Είπε επίσης ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το Μάαστριχτ, «ακόμα και αν δεν ήμασταν σε επιτροπεία, την “άλφα” ή τη “βήτα”, τη σκληρή ή τη μαλακή, δεν θα έπρεπε να επιτυγχάνουμε 3% πλεονάσματα; Αν πέφταμε κάτω από το 3% των πλεονασμάτων, δεν θα έπρεπε να πάρουμε μέτρα; Το Μάαστριχτ το θυμάστε όποτε σας συμφέρει; Εχουμε υπογράψει ως χώρα υπέρ του Μάαστριχτ; Προσωπικά διαφωνούσα, να σας το πω, αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση».
Φυσικά και δεν έχει σχέση. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ προβλέπει να μην ξεπεράσει μια χώρα 3% ελλείμματα, δεν δημιουργεί υποχρέωση πλεονασμάτων, όπως νομίζει ο κ. Καραγιαννίδης. Αλλά για την μπακαλίστικη Αριστερά, αυτά είναι λεπτομέρειες. Το βασικό είναι η αντίθεση στον νεοφιλελευθερισμό και στο Μάαστριχτ. Με αυτά τα εφόδια, μπορεί κάποιος να αφήσει το συνεργείο αυτοκινήτων και να γίνει εισηγητής της πλειοψηφίας σε ένα νομοσχέδιο που δένει τη χώρα χειροπόδαρα έως το 2021 (και βάλε). Και μετά λένε ότι οι ΗΠΑ είναι η χώρα των ευκαιριών...
Ετσι πορεύτηκε μέχρι σήμερα η Αριστερά. Με μπακαλίστικους υπολογισμούς και καφενειακές αναλύσεις. Για κάθε λύση είχε ένα πρόβλημα: «Αυτό είναι νεοφιλελευθερισμός». Δεν επεξεργάστηκε ποτέ θέσεις, ούτε καν τους αριθμούς. Δεν χρειαζόταν άλλωστε για να μπορεί να καταγγέλλει τους πάντες και τα πάντα. Κολλούσε μια ταμπέλα «δεξιός», «φασίστας», «νεοφιλελεύθερος» «γερμανοτσολιάς» κ.λπ. και ξεμπέρδευε. Και τώρα, ως κυβερνώντες, κάνουν ακριβώς το ίδιο. Αντί να υπερασπίζονται την πολιτική τους, απλώς ελεεινολογούν το παρελθόν. Φυσικά, χωρίς στοιχεία, χωρίς αριθμούς, χωρίς επιχειρήματα. Ξεχνούν όμως ότι οι μπακάληδες που πουλούν αέρα κοπανιστό τον πρώτο χρόνο χαίρονται...
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/05/17
3. Το παράπλευρο κέρδος μιας αυταπάτης
Φυσικά και δεν είναι κακό να δουλεύει κάποιος σε συνεργείο αυτοκινήτων μέχρι να γίνει, το 2012, «ο πρώτος αριστερός βουλευτής που εξέλεξε η Δράμα από το 1958». Ούτε το γεγονός ότι ο κ. Χρήστος Καραγιαννίδης, ο οποίος σύμφωνα με το βιογραφικό του σπούδασε ηχοληψία, εκλήθη να εξηγήσει στη Βουλή και, δι’ αυτής στον ελληνικό λαό, τα θέματα του τέταρτου και αχρείαστου μνημονίου. Το πρόβλημα είναι με αυτούς που τον επέλεξαν για τη σημαντική για τη Δημοκρατία αυτή αποστολή. Δεν είχαν καλύτερο, από κάποιον που γνωρίζει οικονομικά μόνο σε επίπεδο μπακάλη; Πιθανότατα –πού να τον βρουν;– αλλά πάλι είναι δυνατόν κάποιος να εξαπολύει μύδρους κατά του νεοφιλελευθερισμού με τόσο θράσος άγνοιας;
«Τα οικονομικά είναι στο δικό μου επίπεδο, του μπακάλη (...) αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω πολλά από οικονομικά», είπε από το βήμα της Βουλής ο κ. Χρήστος Καραγιαννίδης και αμέσως μετά αποφάνθηκε ότι η χώρα μπήκε «σε έναν κυκεώνα συγκεκριμένων προσαρμογών και συγκεκριμένων νεοφιλελεύθερων κατευθύνσεων. Γιατί το ΔΝΤ, όπως ξέρετε, δεν είναι μέλος κανενός κομμουνιστικού κόμματος...». Είπε επίσης ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το Μάαστριχτ, «ακόμα και αν δεν ήμασταν σε επιτροπεία, την “άλφα” ή τη “βήτα”, τη σκληρή ή τη μαλακή, δεν θα έπρεπε να επιτυγχάνουμε 3% πλεονάσματα; Αν πέφταμε κάτω από το 3% των πλεονασμάτων, δεν θα έπρεπε να πάρουμε μέτρα; Το Μάαστριχτ το θυμάστε όποτε σας συμφέρει; Εχουμε υπογράψει ως χώρα υπέρ του Μάαστριχτ; Προσωπικά διαφωνούσα, να σας το πω, αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση».
Φυσικά και δεν έχει σχέση. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ προβλέπει να μην ξεπεράσει μια χώρα 3% ελλείμματα, δεν δημιουργεί υποχρέωση πλεονασμάτων, όπως νομίζει ο κ. Καραγιαννίδης. Αλλά για την μπακαλίστικη Αριστερά, αυτά είναι λεπτομέρειες. Το βασικό είναι η αντίθεση στον νεοφιλελευθερισμό και στο Μάαστριχτ. Με αυτά τα εφόδια, μπορεί κάποιος να αφήσει το συνεργείο αυτοκινήτων και να γίνει εισηγητής της πλειοψηφίας σε ένα νομοσχέδιο που δένει τη χώρα χειροπόδαρα έως το 2021 (και βάλε). Και μετά λένε ότι οι ΗΠΑ είναι η χώρα των ευκαιριών...
Ετσι πορεύτηκε μέχρι σήμερα η Αριστερά. Με μπακαλίστικους υπολογισμούς και καφενειακές αναλύσεις. Για κάθε λύση είχε ένα πρόβλημα: «Αυτό είναι νεοφιλελευθερισμός». Δεν επεξεργάστηκε ποτέ θέσεις, ούτε καν τους αριθμούς. Δεν χρειαζόταν άλλωστε για να μπορεί να καταγγέλλει τους πάντες και τα πάντα. Κολλούσε μια ταμπέλα «δεξιός», «φασίστας», «νεοφιλελεύθερος» «γερμανοτσολιάς» κ.λπ. και ξεμπέρδευε. Και τώρα, ως κυβερνώντες, κάνουν ακριβώς το ίδιο. Αντί να υπερασπίζονται την πολιτική τους, απλώς ελεεινολογούν το παρελθόν. Φυσικά, χωρίς στοιχεία, χωρίς αριθμούς, χωρίς επιχειρήματα. Ξεχνούν όμως ότι οι μπακάληδες που πουλούν αέρα κοπανιστό τον πρώτο χρόνο χαίρονται...
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/05/17
3. Το παράπλευρο κέρδος μιας αυταπάτης
Του Δημήτρη Ρηγόπουλου
Και όπως οι πιο ψύχραιμοι προεξοφλούσαν, καμία σύγκρουση με τους εταίρους μας δεν είχε στο μυαλό του ο Αλέξης Τσίπρας όταν κοντά στα Χριστούγεννα άρχισαν να ακούγονται περίεργοι θόρυβοι από την ντουλάπα με τους σκελετούς του δημοψηφίσματος. Φαίνεται ότι είναι τόσο βαθύ το ψυχολογικό τραύμα που δημιούργησε ο πρωθυπουργικός τακτικισμός το καλοκαίρι του 2015, που έχουμε την τάση να εμβαθύνουμε υπερβολικά στην πολιτική σκέψη της ηγετικής ομάδας της σημερινής κυβέρνησης. Κι ενώ όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο σχετικά ασφαλές συμπέρασμα ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι διατεθειμένος να προχωρήσει σε αδιανόητες για τον ιδεολογικό του χώρο πολιτικές παραχωρήσεις, προκειμένου να μην παραδώσει την εξουσία στον Κυριάκο Μητσοτάκη, κάθε παράταση στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης τροφοδοτεί διαρκώς σενάρια σύγκρουσης και αποσταθεροποίησης.
Και ξεχνάμε πολύ εύκολα με πόσους μήνες καθυστέρηση έκλειναν αντίστοιχες αξιολογήσεις κατά τη διάρκεια της θητείας προηγούμενων κυβερνήσεων. Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε ένα ακόμη παράδοξο της κρίσης: η κυβέρνηση που συνδέθηκε με μια επιθετική ρητορική ρήξης έχει σήμερα την ευκαιρία να επιτύχει τη μεγαλύτερη κυβερνητική θητεία στα χρόνια των μνημονίων.
Πολλοί αναγνώστες θα αναρωτηθούν: και αυτό μπορεί να είναι καλό για τη χώρα; Είναι ποτέ δυνατόν αυτή η κυβέρνηση να μας πάει ένα βήμα παρακάτω; Το ερώτημα έχει ενδιαφέρον αλλά δεν μπορεί να απαντηθεί σήμερα. Αλλά η εμπέδωση ενός κλίματος κοινωνικής και οικονομικής σταθερότητας αποτελεί συλλογικό κέρδος και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα το καρπωθεί πολιτικά η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Αν ήταν έτσι, ο Αντώνης Σαμαράς θα είχε καλές ελπίδες να κερδίσει τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015. Η χώρα θα πάρει μιαν ανάσα και, σε συνδυασμό με μια καλή τουριστική χρονιά, θα βγάλει το κεφάλι της από το νερό. Ολα αυτά δεν σημαίνουν αυτομάτως το τέλος των προβλημάτων μας. Με το θετικό σενάριο θα επιστρέψουμε τους επόμενους μήνες εκεί όπου βρισκόμασταν το καλοκαίρι του 2014. Με μια τεράστια διαφορά, εκτός από το κόστος σε χρόνο και χρήμα: ένα μεγάλο τμήμα των πολιτών που μαγεύτηκε από τη ρητορική του Αλέξη Τσίπρα συνειδητοποιεί σταδιακά το μέγεθος της αυταπάτης. Ακόμη και με μια ελαφρά βελτίωση του οικονομικού περιβάλλοντος, όλο και περισσότεροι Ελληνες θα προσδοκούν την επιστροφή στην κανονικότητα. Το τι θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές είναι αυτήν τη στιγμή το λιγότερο σημαντικό.
Και όπως οι πιο ψύχραιμοι προεξοφλούσαν, καμία σύγκρουση με τους εταίρους μας δεν είχε στο μυαλό του ο Αλέξης Τσίπρας όταν κοντά στα Χριστούγεννα άρχισαν να ακούγονται περίεργοι θόρυβοι από την ντουλάπα με τους σκελετούς του δημοψηφίσματος. Φαίνεται ότι είναι τόσο βαθύ το ψυχολογικό τραύμα που δημιούργησε ο πρωθυπουργικός τακτικισμός το καλοκαίρι του 2015, που έχουμε την τάση να εμβαθύνουμε υπερβολικά στην πολιτική σκέψη της ηγετικής ομάδας της σημερινής κυβέρνησης. Κι ενώ όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο σχετικά ασφαλές συμπέρασμα ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι διατεθειμένος να προχωρήσει σε αδιανόητες για τον ιδεολογικό του χώρο πολιτικές παραχωρήσεις, προκειμένου να μην παραδώσει την εξουσία στον Κυριάκο Μητσοτάκη, κάθε παράταση στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης τροφοδοτεί διαρκώς σενάρια σύγκρουσης και αποσταθεροποίησης.
Και ξεχνάμε πολύ εύκολα με πόσους μήνες καθυστέρηση έκλειναν αντίστοιχες αξιολογήσεις κατά τη διάρκεια της θητείας προηγούμενων κυβερνήσεων. Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε ένα ακόμη παράδοξο της κρίσης: η κυβέρνηση που συνδέθηκε με μια επιθετική ρητορική ρήξης έχει σήμερα την ευκαιρία να επιτύχει τη μεγαλύτερη κυβερνητική θητεία στα χρόνια των μνημονίων.
Πολλοί αναγνώστες θα αναρωτηθούν: και αυτό μπορεί να είναι καλό για τη χώρα; Είναι ποτέ δυνατόν αυτή η κυβέρνηση να μας πάει ένα βήμα παρακάτω; Το ερώτημα έχει ενδιαφέρον αλλά δεν μπορεί να απαντηθεί σήμερα. Αλλά η εμπέδωση ενός κλίματος κοινωνικής και οικονομικής σταθερότητας αποτελεί συλλογικό κέρδος και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα το καρπωθεί πολιτικά η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Αν ήταν έτσι, ο Αντώνης Σαμαράς θα είχε καλές ελπίδες να κερδίσει τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015. Η χώρα θα πάρει μιαν ανάσα και, σε συνδυασμό με μια καλή τουριστική χρονιά, θα βγάλει το κεφάλι της από το νερό. Ολα αυτά δεν σημαίνουν αυτομάτως το τέλος των προβλημάτων μας. Με το θετικό σενάριο θα επιστρέψουμε τους επόμενους μήνες εκεί όπου βρισκόμασταν το καλοκαίρι του 2014. Με μια τεράστια διαφορά, εκτός από το κόστος σε χρόνο και χρήμα: ένα μεγάλο τμήμα των πολιτών που μαγεύτηκε από τη ρητορική του Αλέξη Τσίπρα συνειδητοποιεί σταδιακά το μέγεθος της αυταπάτης. Ακόμη και με μια ελαφρά βελτίωση του οικονομικού περιβάλλοντος, όλο και περισσότεροι Ελληνες θα προσδοκούν την επιστροφή στην κανονικότητα. Το τι θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές είναι αυτήν τη στιγμή το λιγότερο σημαντικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου