Από "ΤΑ ΝΕΑ" και την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
ΝΕΡΟ Ή ΒΟΥΤΥΡΟ;
Του Δημήτρη Ψυχογιού
Το διαβάσαμε στα «ΝΕΑ» χθες: ενώ η Ελλάδα περιμένει με αγωνία την απόφαση για εκταμίευση της δόσης και κάποια δέσμευση για κάποια νέα ελάφρυνση του χρέους της, η Πορτογαλία «Ξεπληρώνει πρόωρα άλλα 10 δισ. ευρώ προς το ΔΝΤ». Υπάρχουν αριστεροί και αριστεροί δηλαδή. Οι Πορτογάλοι αποδέχθηκαν το μνημόνιο, τηρούν τις υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει οι προηγούμενες κυβερνήσεις, προωθούν το πρόγραμμά τους. Σοβαροί αριστεροί - οι δικοί μας εδώ είναι αριστεροί της κακιάς ώρας που αναθυμούνται τις παραδόσεις των κομμουνιστών προπατόρων τους και φέρθηκαν προ δύο ετών σαν να ήσαν εθνικοαπελευθερωτική κυβέρνηση σε κατεχόμενη χώρα. Σήμερα ισχυρίζονται ότι κάνουν το ίδιο, ενώ με τα δικά τους κριτήρια της τότε εποχής μόνο ο όρος «δοσίλογοι» τους ταιριάζει. Προφανώς, αυτό τους δημιουργεί σύγχυση, διπολική διαταραχή - έτσι, ο ίδιος κ. Τσακαλώτος που δήλωνε για το κλείσιμο της αξιολόγησης «αν πάμε Μάιο-Ιούνιο, καήκαμε», δεν δέχθηκε προχθές συμβιβαστική πρόταση που διαμορφώθηκε στο Eurogroup γιατί ήταν «ασαφής», διαβάσαμε. Η ασάφεια έγκειται στο ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να την πουλήσει επικοινωνιακά ούτε καν στους βουλευτές της.
Ητοι, για μια φορά ακόμη το «πολιτικό κόστος» μετρά για τους κυβερνώντες περισσότερα από το αν χιλιάδες επιχειρήσεις περιμένουν πώς και πώς να πάρουν κάτι από τα 7,4 δισ. της δόσης, από το αν οι τράπεζες περιμένουν να ενταχθούν στο QE της ΕΚΤ για να πάρουν ανάσα, από το αν εκατομμύρια Ελληνες θέλουν να τελειώνει ο φόβος του Grexit για να οργανώσουν τη φτώχεια τους, ελπίζοντας να την ξεπεράσουν.
Συμπαραστάθηκαν Γαλλία και Ιταλία στον κ. Τσακαλώτο, διαβάσαμε. Και ο Βόλφανγκ Σόιμπλε είναι «μόνος εναντίον όλων» στην υπόθεση της ρύθμισης του ελληνικού χρέους, έγραψε ο γερμανικός Τύπος. Η κυβέρνηση αισιοδοξεί λοιπόν ότι κάτι καλύτερο (επικοινωνιακά) θα πάρει στις 15 Ιουνίου, κάτι που θα λειτουργήσει ως κατασταλτικό της ιδεολογικής και πολιτικής διπολικής διαταραχής της ίδιας και του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά έχει υποτιμήσει πολλές φορές ώς τώρα τους αντιπάλους της - και έχει χάσει σε όλα τα μέτωπα που συγκρούστηκε με τον κ. Σόιμπλε, εκτός από το απολύτως κρίσιμο: το «προσωρινό» Grexit. Ομως με τη στάση της «αλείφει συνεχώς βούτυρο στο ψωμί του Σόιμπλε», θα έλεγαν οι παλιοί κομμουνιστές. Γιατί ελπίζει ότι θα βάλει και στο δικό της ψωμί. «Το λαϊκό ξεροκόμματο λίγο νεράκι χρειάζεται, να μαλακώσει, να τρώγεται - αλλά η κυβέρνηση του το στερεί για χάρη του δικού της βουτύρου», θα έλεγαν πάλι οι προπάτορες του ΣΥΡΙΖΑ.
Χαμένο αφήγημα, ρεαλιστής Τσίπρας
Του Αθανάσιου Έλλις
Μάλλον βιάστηκε ο Αλέξης Τσίπρας να διαμηνύσει την πρόθεσή του να φορέσει σύντομα γραβάτα. Τα πράγματα δεν απεδείχθησαν «υπερβολικά καλά για να είναι αληθινά». Για άλλη μια φορά έδειξε να έχει «αυταπάτες» για τους συσχετισμούς στους κόλπους των εταίρων. Το υπεραισιόδοξο «too good to be true» φέρνει στη μνήμη την αγωνιώδη προσπάθεια και του προκατόχου του να πείσει ότι τελειώνουμε με το μνημόνιο και κλείνουμε συμφωνία πακέτο και για το χρέος. Και στις δύο περιπτώσεις η επικοινωνιακή διάσταση επισκίασε την ουσία.
Το φθινόπωρο του 2014 η οικονομία είχε «γυρίσει», η χώρα είχε βγει, έστω και διστακτικά, στις αγορές – θυμάμαι στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ τον Απρίλιο του ’14 που όλοι μιλούσαν για την απρόσμενη επιτυχία της Ελλάδας– και πλησιάζαμε προς την πιστοληπτική γραμμή στήριξης. Αλλά στην προσπάθεια να διασφαλίσουμε και τότε ένα καλό πολιτικό αφήγημα έναντι του εσωτερικού αντιπάλου, κωλυσιεργούσαμε, μεταφέραμε τις διαπραγματεύσεις στο Παρίσι, και τελικά το εγχείρημα «δεν βγήκε».
Φυσικά, τον Σαμαρά δεν τον έριξε ο Σόιμπλε, αλλά ο Τσίπρας.
Οι Γερμανοί δεν ασχολούνται με τις κυβερνήσεις. Να εφαρμόζονται οι μεταρρυθμίσεις τούς ενδιαφέρει. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν ενδιαφερόταν για την έξοδο της χώρας από το μνημόνιο, αλλά για το δικό του πολιτικό όφελος. Κι ας είχε προτείνει ο Σαμαράς να ψηφίσει αριστερό Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με τον τεράστιο συμβολισμό που θα είχε αυτό. Κι ας είχε δεσμευθεί να προκηρύξει εκλογές τον Νοέμβριο του ’15. Οχι, έπρεπε να σταματήσει η ανάκαμψη, αρκεί να ερχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Το πάθημα δεν έγινε μάθημα. Τώρα, το πολιτικό αφήγημα της κυβέρνησης ήταν η ελάφρυνση του χρέους, διανθισμένη και με ολίγον «τσαμπουκά» και απειλές περί μη εφαρμογής των μέτρων, κάτι που προκάλεσε έντονη δυσφορία στο Βερολίνο.
Ωστόσο, η σκληρή πραγματικότητα, η οποία εμπεριέχει και στοιχεία αδικίας έναντι της Ελλάδας, «προσγείωσε» τον πρωθυπουργό, ο οποίος είχε καλλιεργήσει υπερβολικές προσδοκίες και μένει τώρα εκτεθειμένος έναντι της κοινής γνώμης αλλά και των βουλευτών του, οι οποίοι ψήφισαν τα επώδυνα μέτρα προβάλλοντας ως «αντισταθμιστικά οφέλη» την επερχόμενη ελάφρυνση του χρέους, όπως και τα λεγόμενα αντίμετρα. Το θετικό είναι πως έχοντας διδαχθεί από τις εμπειρίες της προηγούμενης διετίας, ο κ. Τσίπρας αυτή τη φορά δεν επέλεξε τη σύγκρουση. Περισσότερο ρεαλιστής πλέον, έσπευσε να αλλάξει αφήγημα: «Ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί είτε πάρουμε μια συμφωνία για το χρέος σαν αυτή που μας παρουσίασε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, είτε με μια ακόμα καλύτερη που παλεύουμε να πάρουμε». Αντιλαμβανόμενος τα δεδομένα επιλέγει την ταχεία απεμπλοκή από τη μονοδιάστατη εμμονή στο αφήγημα του χρέους, και εστιάζει στην προσέλκυση επενδύσεων και στην πορεία της οικονομίας. Ως τακτική κίνηση είναι σωστή. Το επικοινωνιακό χάρισμα που διαθέτει θα του επιτρέψει να διαχειρισθεί το νέο, δυσάρεστο περιβάλλον.
Ωστόσο, το δίδαγμα είναι σαφές. Αντί να επιχειρούν οι πολιτικοί –όλων των κομμάτων– να ωραιοποιούν τις καταστάσεις και να επενδύουν σε «αφηγήματα» που ουσιαστικά διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, τα πράγματα θα ήταν πιο απλά εάν έλεγαν την αλήθεια, απέφευγαν τους λεονταρισμούς, και παρήγαν αποτελέσματα. Στην πορεία θα ανακτούσαν την εμπιστοσύνη των εταίρων, οι διαπραγματεύσεις θα κυλούσαν πιο ομαλά, και οι δανειστές θα ήταν πιο συναινετικοί, προς όφελος της χώρας.
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 25/05/17 |
ΝΕΡΟ Ή ΒΟΥΤΥΡΟ;
Του Δημήτρη Ψυχογιού
Το διαβάσαμε στα «ΝΕΑ» χθες: ενώ η Ελλάδα περιμένει με αγωνία την απόφαση για εκταμίευση της δόσης και κάποια δέσμευση για κάποια νέα ελάφρυνση του χρέους της, η Πορτογαλία «Ξεπληρώνει πρόωρα άλλα 10 δισ. ευρώ προς το ΔΝΤ». Υπάρχουν αριστεροί και αριστεροί δηλαδή. Οι Πορτογάλοι αποδέχθηκαν το μνημόνιο, τηρούν τις υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει οι προηγούμενες κυβερνήσεις, προωθούν το πρόγραμμά τους. Σοβαροί αριστεροί - οι δικοί μας εδώ είναι αριστεροί της κακιάς ώρας που αναθυμούνται τις παραδόσεις των κομμουνιστών προπατόρων τους και φέρθηκαν προ δύο ετών σαν να ήσαν εθνικοαπελευθερωτική κυβέρνηση σε κατεχόμενη χώρα. Σήμερα ισχυρίζονται ότι κάνουν το ίδιο, ενώ με τα δικά τους κριτήρια της τότε εποχής μόνο ο όρος «δοσίλογοι» τους ταιριάζει. Προφανώς, αυτό τους δημιουργεί σύγχυση, διπολική διαταραχή - έτσι, ο ίδιος κ. Τσακαλώτος που δήλωνε για το κλείσιμο της αξιολόγησης «αν πάμε Μάιο-Ιούνιο, καήκαμε», δεν δέχθηκε προχθές συμβιβαστική πρόταση που διαμορφώθηκε στο Eurogroup γιατί ήταν «ασαφής», διαβάσαμε. Η ασάφεια έγκειται στο ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να την πουλήσει επικοινωνιακά ούτε καν στους βουλευτές της.
Ητοι, για μια φορά ακόμη το «πολιτικό κόστος» μετρά για τους κυβερνώντες περισσότερα από το αν χιλιάδες επιχειρήσεις περιμένουν πώς και πώς να πάρουν κάτι από τα 7,4 δισ. της δόσης, από το αν οι τράπεζες περιμένουν να ενταχθούν στο QE της ΕΚΤ για να πάρουν ανάσα, από το αν εκατομμύρια Ελληνες θέλουν να τελειώνει ο φόβος του Grexit για να οργανώσουν τη φτώχεια τους, ελπίζοντας να την ξεπεράσουν.
Συμπαραστάθηκαν Γαλλία και Ιταλία στον κ. Τσακαλώτο, διαβάσαμε. Και ο Βόλφανγκ Σόιμπλε είναι «μόνος εναντίον όλων» στην υπόθεση της ρύθμισης του ελληνικού χρέους, έγραψε ο γερμανικός Τύπος. Η κυβέρνηση αισιοδοξεί λοιπόν ότι κάτι καλύτερο (επικοινωνιακά) θα πάρει στις 15 Ιουνίου, κάτι που θα λειτουργήσει ως κατασταλτικό της ιδεολογικής και πολιτικής διπολικής διαταραχής της ίδιας και του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά έχει υποτιμήσει πολλές φορές ώς τώρα τους αντιπάλους της - και έχει χάσει σε όλα τα μέτωπα που συγκρούστηκε με τον κ. Σόιμπλε, εκτός από το απολύτως κρίσιμο: το «προσωρινό» Grexit. Ομως με τη στάση της «αλείφει συνεχώς βούτυρο στο ψωμί του Σόιμπλε», θα έλεγαν οι παλιοί κομμουνιστές. Γιατί ελπίζει ότι θα βάλει και στο δικό της ψωμί. «Το λαϊκό ξεροκόμματο λίγο νεράκι χρειάζεται, να μαλακώσει, να τρώγεται - αλλά η κυβέρνηση του το στερεί για χάρη του δικού της βουτύρου», θα έλεγαν πάλι οι προπάτορες του ΣΥΡΙΖΑ.
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 25/05/17 |
Του Αθανάσιου Έλλις
Μάλλον βιάστηκε ο Αλέξης Τσίπρας να διαμηνύσει την πρόθεσή του να φορέσει σύντομα γραβάτα. Τα πράγματα δεν απεδείχθησαν «υπερβολικά καλά για να είναι αληθινά». Για άλλη μια φορά έδειξε να έχει «αυταπάτες» για τους συσχετισμούς στους κόλπους των εταίρων. Το υπεραισιόδοξο «too good to be true» φέρνει στη μνήμη την αγωνιώδη προσπάθεια και του προκατόχου του να πείσει ότι τελειώνουμε με το μνημόνιο και κλείνουμε συμφωνία πακέτο και για το χρέος. Και στις δύο περιπτώσεις η επικοινωνιακή διάσταση επισκίασε την ουσία.
Το φθινόπωρο του 2014 η οικονομία είχε «γυρίσει», η χώρα είχε βγει, έστω και διστακτικά, στις αγορές – θυμάμαι στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ τον Απρίλιο του ’14 που όλοι μιλούσαν για την απρόσμενη επιτυχία της Ελλάδας– και πλησιάζαμε προς την πιστοληπτική γραμμή στήριξης. Αλλά στην προσπάθεια να διασφαλίσουμε και τότε ένα καλό πολιτικό αφήγημα έναντι του εσωτερικού αντιπάλου, κωλυσιεργούσαμε, μεταφέραμε τις διαπραγματεύσεις στο Παρίσι, και τελικά το εγχείρημα «δεν βγήκε».
Φυσικά, τον Σαμαρά δεν τον έριξε ο Σόιμπλε, αλλά ο Τσίπρας.
Οι Γερμανοί δεν ασχολούνται με τις κυβερνήσεις. Να εφαρμόζονται οι μεταρρυθμίσεις τούς ενδιαφέρει. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν ενδιαφερόταν για την έξοδο της χώρας από το μνημόνιο, αλλά για το δικό του πολιτικό όφελος. Κι ας είχε προτείνει ο Σαμαράς να ψηφίσει αριστερό Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με τον τεράστιο συμβολισμό που θα είχε αυτό. Κι ας είχε δεσμευθεί να προκηρύξει εκλογές τον Νοέμβριο του ’15. Οχι, έπρεπε να σταματήσει η ανάκαμψη, αρκεί να ερχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Το πάθημα δεν έγινε μάθημα. Τώρα, το πολιτικό αφήγημα της κυβέρνησης ήταν η ελάφρυνση του χρέους, διανθισμένη και με ολίγον «τσαμπουκά» και απειλές περί μη εφαρμογής των μέτρων, κάτι που προκάλεσε έντονη δυσφορία στο Βερολίνο.
Ωστόσο, η σκληρή πραγματικότητα, η οποία εμπεριέχει και στοιχεία αδικίας έναντι της Ελλάδας, «προσγείωσε» τον πρωθυπουργό, ο οποίος είχε καλλιεργήσει υπερβολικές προσδοκίες και μένει τώρα εκτεθειμένος έναντι της κοινής γνώμης αλλά και των βουλευτών του, οι οποίοι ψήφισαν τα επώδυνα μέτρα προβάλλοντας ως «αντισταθμιστικά οφέλη» την επερχόμενη ελάφρυνση του χρέους, όπως και τα λεγόμενα αντίμετρα. Το θετικό είναι πως έχοντας διδαχθεί από τις εμπειρίες της προηγούμενης διετίας, ο κ. Τσίπρας αυτή τη φορά δεν επέλεξε τη σύγκρουση. Περισσότερο ρεαλιστής πλέον, έσπευσε να αλλάξει αφήγημα: «Ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί είτε πάρουμε μια συμφωνία για το χρέος σαν αυτή που μας παρουσίασε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, είτε με μια ακόμα καλύτερη που παλεύουμε να πάρουμε». Αντιλαμβανόμενος τα δεδομένα επιλέγει την ταχεία απεμπλοκή από τη μονοδιάστατη εμμονή στο αφήγημα του χρέους, και εστιάζει στην προσέλκυση επενδύσεων και στην πορεία της οικονομίας. Ως τακτική κίνηση είναι σωστή. Το επικοινωνιακό χάρισμα που διαθέτει θα του επιτρέψει να διαχειρισθεί το νέο, δυσάρεστο περιβάλλον.
Ωστόσο, το δίδαγμα είναι σαφές. Αντί να επιχειρούν οι πολιτικοί –όλων των κομμάτων– να ωραιοποιούν τις καταστάσεις και να επενδύουν σε «αφηγήματα» που ουσιαστικά διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, τα πράγματα θα ήταν πιο απλά εάν έλεγαν την αλήθεια, απέφευγαν τους λεονταρισμούς, και παρήγαν αποτελέσματα. Στην πορεία θα ανακτούσαν την εμπιστοσύνη των εταίρων, οι διαπραγματεύσεις θα κυλούσαν πιο ομαλά, και οι δανειστές θα ήταν πιο συναινετικοί, προς όφελος της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου