" Όταν x10… Όταν λοιπόν έχουμε τόσα «δεν πειράζει», μη μου λέτε ότι ξαφνικά ότι «πειράζει» που ο Γιάννης Παρασκάκης, μεγαλωμένος με τέτοιες φαλλοκρατικές παραδόσεις κρητικού εξαιρετισμού, φέρεται πως σημάδεψε και χτύπησε με το αυτοκίνητό του Σουζάν Ίτον, άγνωστή του Αμερικανίδα δρομέα, την κουβάλησε στην ερημιά, τη βίασε και τη σκότωσε...."

του ©Δημήτρη Φύσσα αποκλειστικά για το Ροΐδη & Λασκαράτου Εμμονές

Α. Όταν οι χριστιανοί οπλοφόροι τρομοκρατούσαν άοπλους Τουρκοκρητικούς  ήδη επί Κρητικής πολιτείας (τέλη 19ου αιώνα) και μέχρι το 1923 δεν πείραζε, γιατί και οι άλλοι τα ίδια είχαν κάνει.

Β. Όταν οι Γυπαραίοι τρομοκρατούσαν πολιτικούς αντιπάλους ή και ολόκληρους πληθυσμούς (π.χ. στη Μακεδονία) δεν πείραζε, γιατί και οι κωνσταντινικοί τραμπούκοι και οι επίστρατοι του Μεταξά (1916  και εξής) τα ίδια κάνανε ή  θ α  κάνανε.

Γ. Όταν οι Γυπαραίοι δολοφόνησαν το Δραγούμη (1920) δεν πείραζε, γιατί είχε προηγηθεί η απόπειρα κατά του Βενιζέλου στο Παρίσι, ενώ  θ α  έπονταν και η δεύτερη του 1933.

Δ. Όταν Κρητικοί πολίτες δολοφονούσαν εν ψυχρώ Γερμανούς αιχμάλωτους αλεξιπτωτιστές το Μάη του 1941 δεν πείραζε, γιατί και οι άλλοι θ α ισοπεδώνανε αργότερα την Κάντανο και άλλα χωριά.

Ε. Όταν το 1990 ο Κρητικός φοιτητής Γιώργος Πετροδασκαλάκης δολοφόνησε τους καθηγητές Στέφανο Πνευματικό και Βασίλη Ξανθόπουλο, ενώ τραυμάτισε σοβαρά  το συνάδελφό τους Σωτήρη Περσίδη, μέσα στο πανεπιστήμιο κι ενώ αυτοί δίδασκαν, πάλι δεν πείραζε, πρώτο, γιατί αυτοί δεν ήταν Κρητικοί, και δεύτερο γιατί το είχανε αδικήσει το παιδί στα μεταπτυχιακά. Ίσως γι΄ αυτό ο δράστης επί ένα χρόνο δεν είχε εντοπιστεί, μέχρι που βρέθηκε το πτώμα του στην Κρήτη και η υπόθεση δε διευκρινίστηκε πλήρως ποτέ.

ΣΤ. Όταν το πρότυπο του Κρητικού αρσενικού είναι ο «Καπετάν Μιχάλης» του Καζαντζάκη, με όσα αυτό συνεπάγεται, δεν πειράζει, γιατί τον πνίγει το εθνικό δίκιο.

Ζ. Όταν ο πολιτικός γυρολόγος και «πανεπιστημιακός» Κώστας Ζουράρις, Βραχασιώτης εκ πατρός, υποψήφιος νομάρχης Λασιθίου κλπ κλπ κλπ, έκανε  τις διάφορες βίαιες «υπεραρσενικές» δηλώσεις του (π.χ. εναντίον της κ. Μαρίας Ρεπούση, με την οποία πλέον είναι στο ίδιο κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ), δεν πείραζε,  γιατί είναι απλά γραφικός και άκακος.

Η. Όταν η Κρήτη πρωτοπορεί σε αυτοδικίες (π.χ. βεντέτα Μουζουράκη – Δικονιμάκη μόλις το 1995), οπλοκατοχή – οπλοχρησία,  τροχαία δυστυχήματα, ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών, καταγγελίες για βιασμούς, καλλιέργεια και εμπορία ναρκωτικών, ζωοκλοπή, «μαυροπουκαμισίλα» – βαριά αντρίλα, απειλητικές μαντινάδες  κλπ, δεν πειράζει, γιατί πρόκειται για γραφικότητες, που εξάλλου φέρνουν και ψήφους και τουρισμό

Θ. Όταν τα Ζωνιανά ανακηρύσσονται από διάφορους διανοούμενους σε περίπου ιδανική κοινωνία δεν πειράζει, γιατί πρόκειται για πυρήνα αντίστασης και ελληνικότητας, όπου οι θεσμοί των κουτόφραγκων δεν έχουν πέραση.

Ι. Όταν ο μέχρι προχτές αναπληρωτής υπουργός Υγείας, ο κ. Πολάκης, πέρα απ΄ όλα τ΄ άλλα «κατορθώματά» του- λέει ότι έκανε χάρη σε  κάποιο μη αρεστό δημοσιογράφο και δεν τον έστειλε  «τρία μέτρα κάτω από τη γη, τρία μέτρα», δεν πειράζει, γιατί «τον πνίγει το δίκιο του»: έτσι ο μέχρι χτες πρωθυπουργός κ. Τσίπρας κάλυψε τον υπουργό και ουσιαστικά κυβερνητικό του εκπρόσωπο

Όταν…

Όταν  λοιπόν έχουμε τόσα «δεν πειράζει», μη μου λέτε ότι ξαφνικά ότι «πειράζει» που ο Γιάννης Παρασκάκης, μεγαλωμένος  με τέτοιες φαλλοκρατικές παραδόσεις κρητικού εξαιρετισμού,  φέρεται πως σημάδεψε και χτύπησε με το αυτοκίνητό του Σουζάν Ίτον, άγνωστή του Αμερικανίδα δρομέα, την κουβάλησε στην ερημιά, τη βίασε και τη σκότωσε.

ΥΓ. Προλαβαίνω μια ένσταση. Σ΄ ένα τέτοιο πλαίσιο, όπως το παραπάνω, χρειάζεται πολλή θέληση και πολύ ισχυρή προσωπικότητα για να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα της ούγκανης βαρβατίλας.  Γι΄ αυτό και τόσοι Κρητικοί άντρες είναι τόσο εξαιρετικοί, ακραία εξαιρετικοί θα έλεγα. Θα μπορούσα ν΄ αναφέρω γνωστότατους πολιτικούς ή καλλιτέχνες, θα μπορούσα ν΄ αναφέρω φίλους μου. Προτιμάω όμως να επικαλεστώ τη μνήμη του Μίμη Μαλανδράκη, του γλυκύτατου πρώην πεθερού μου, που ξέφυγε από το φαλλοκρατικό σωρό αν και ήταν όχι απλά Κρητικός, μα και καραβανάς στρατιωτικός, πολεμιστής  με τον Εθνικό Στρατό στον Εμφύλιο Πόλεμο.