Δύο κείμενα παρέμβασης, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/01/17
1. Ο εθνικός μακαρθισμός
Του Πάσχου Μανδραβέλη
Η εποχή του μακαρθισμού ήταν μία από τις σκοτεινές σελίδες της αμερικανικής δημοκρατίας. Λίγο ο φόβος των πολιτών για την ΕΣΣΔ που είχε αποκτήσει την ατομική βόμβα, λίγο οι αρρωστημένες φιλοδοξίες μπαταχτσήδων πολιτικών, λίγο οι υπερβολές (λόγω ανταγωνισμού) των ΜΜΕ της εποχής, έστρωσαν το έδαφος σε ένα κυνήγι μαγισσών που το πλήρωσαν πολλοί. Αρκούσε η υποψία ότι κάποιος ήταν «κόκκινος» και μια πρόσκληση στην Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών του Τζόζεφ Μακάρθι, για να μείνει κάποιος άνεργος. Περίπου 12.000 Αμερικανοί απολύθηκαν. Δεν ήταν μόνο καλλιτέχνες του Χόλιγουντ, αλλά και συγγραφείς, καθηγητές ΑΕΙ, διπλωμάτες, ακόμη και στρατιωτικοί. Κάποιοι συνδικαλιστές φυλακίστηκαν...
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/01/17
1. Ο εθνικός μακαρθισμός
Του Πάσχου Μανδραβέλη
Η εποχή του μακαρθισμού ήταν μία από τις σκοτεινές σελίδες της αμερικανικής δημοκρατίας. Λίγο ο φόβος των πολιτών για την ΕΣΣΔ που είχε αποκτήσει την ατομική βόμβα, λίγο οι αρρωστημένες φιλοδοξίες μπαταχτσήδων πολιτικών, λίγο οι υπερβολές (λόγω ανταγωνισμού) των ΜΜΕ της εποχής, έστρωσαν το έδαφος σε ένα κυνήγι μαγισσών που το πλήρωσαν πολλοί. Αρκούσε η υποψία ότι κάποιος ήταν «κόκκινος» και μια πρόσκληση στην Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών του Τζόζεφ Μακάρθι, για να μείνει κάποιος άνεργος. Περίπου 12.000 Αμερικανοί απολύθηκαν. Δεν ήταν μόνο καλλιτέχνες του Χόλιγουντ, αλλά και συγγραφείς, καθηγητές ΑΕΙ, διπλωμάτες, ακόμη και στρατιωτικοί. Κάποιοι συνδικαλιστές φυλακίστηκαν...
Κάτι ανάλογο του μακαρθισμού ζουν τώρα οι Ενοπλες Δυνάμεις. Ετσι, πριν από μερικές μέρες κάποιοι ανακάλυψαν το σχέδιο του αλβανικού εθνικισμού αναρτημένο στο Facebook. Ηταν πέντε φαντάροι που έκαναν με τα χέρια τους κάτι σαν πεταλούδα, ή κάτι σαν αετό. Τώρα οι δικτυακοί τόποι που ασχολούνται με τα στρατιωτικά πήραν σβάρνα τις φωτογραφίες για να βρουν κι άλλους εχθρούς του έθνους που είναι κρυμμένοι στο Facebook. Ο κόπος τους δεν πάει χαμένος, διότι μόλις προχθές ανακαλύφτηκε άλλος ένας στρατιώτης να κάνει με τα χέρια του το σχήμα του αετού. Οι αρμόδιες υπηρεσίες του κ. Πάνου Καμμένου ψάχνουν να βρουν αν είναι αλβανικός αετός, για να τιμωρήσει τον στρατιώτη παραδειγματικά ή αν είναι βυζαντινός για να τον παρασημοφορήσει. Ενας άλλος διαδικτυακός τόπος –ντυμένος κι αυτός στο χακί– ανακάλυψε και Γκρίζο (τουρκικό) Λύκο στο στράτευμα. Οπως πάμε είναι θέμα ωρών να βρεθούν και οι τζιχαντιστές, που προανήγγειλε χθες με το πρωτοσέλιδό της η εφημερίδα «Ελεύθερη Ωρα».
Τον Απρίλιο του 1954 στο στόχαστρο του γερουσιαστή Μακάρθι είχε μπει ο αμερικανικός στρατός, ο οποίος εκπροσωπείτο στις ακροάσεις της επιτροπής από τον δικηγόρο Τζόσεφ Γουέλς. Ο Μακάρθι ρώτησε τον δικηγόρο αν στο γραφείο του υπήρχε ένας υπάλληλος που ήταν μέλος οργάνωσης η οποία είχε κατηγορηθεί για συμπάθεια στον κομμουνισμό. Τότε ο Γουέλς εξεμάνη: «Δεν ντρέπεστε καθόλου κύριε;», απάντησε. «Επιτέλους δεν έχετε την παραμικρή αίσθηση αξιοπρέπειας;» Εκατομμύρια Αμερικανοί είδαν το ξεγύμνωμα· οι ακροάσεις ήταν πλέον σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση. Ολοι μπορούσαν να αντιληφθούν το μπαταχτσιλίκι του Μακάρθι. Η επιτροπή του έσβησε, αλλά οι πρακτικές του επιβιώνουν. Δυστυχώς, με πάρα πολλές μορφές...
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/01/17
2. Τα μαγαζάκια του «πολιτισμού»
Του Νίκου Βατόπουλου
Χωρίς έκπληξη παρακολουθούμε την κομματικοποίηση του πολιτισμού. Επί ΣΥΡΙΖΑ, η σύγκλιση κόμματος και κράτους συμβαίνει με έναν τρόπο συμβατό με την κοσμοθεωρία όσων πιστεύουν ότι δεν έχει σημασία αν μπορείς, αλλά σημασία έχει αν είσαι μαζί μας ή, έστω, αν είσαι εναντίον των «άλλων». Κρατώ ως ευτράπελο «κερασάκι» την ανάδειξη του Γιάννη Μηλιού στο Δ.Σ. του Φεστιβάλ Αθηνών και σκέφτομαι τη στιγμή που η Λυδία Κονιόρδου υπογράφει την απόφαση. Θλίψη. Και κατάντια. Παρεμπιπτόντως, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης πρόεδρος είναι ο Νικήτας Μυλόπουλος (με σπουδές μηχανικού), αδελφός του Γιάννη Μυλόπουλου, ο οποίος είναι πρόεδρος στην «Αττικό Μετρό», πρώην πρύτανης του ΑΠΘ και πρώην διευθυντής της ΕΡΤ3. Συμπτώσεις θα πείτε.
Η περίπτωση Κιμούλη έχει την ιδιαιτερότητά της. Ανεξαρτήτως του αν θα προχωρήσει ο διορισμός του ηθοποιού στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), η ζημιά έχει γίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, πριν γλυκαθεί από την εξουσία, ξιφουλκούσε εναντίον του μεγάλου αυτού έργου. Δεν του «ταίριαζε». Παραήταν καπιταλιστικό. Τώρα, βεβαίως, όχι μόνο δεν του ξινίζει του ΣΥΡΙΖΑ το ΚΠΙΣΝ αλλά του ταιριάζει άριστα ως φόντο στις χοντροκομμένες καθεστωτικές του ασκήσεις. Είναι σχεδόν κωμικό, αν δεν ήταν τόσο εξοργιστικό. Ο ίδιος ο Γιώργος Κιμούλης, που εφόσον δεν διαψεύδει κατηγορηματικά, μάλλον επιβεβαιώνει, προφανώς πήρε και τη γεύση ενός test drive στα κοινωνικά δίκτυα και μέτρησε την κατακραυγή. Τι περίμενε άραγε; Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ, που ακόμη και αυτό το δώρο στη χώρα το βλέπει ως «μαγαζάκι», πέτυχε, χωρίς προσπάθεια, να διχάσει τους πολίτες, να προκαλέσει και να θαμπώσει ένα έργο που μόνο χαρά και περηφάνια μπορεί να γεννά. Φυσικά, δεν εκπλήσσει αυτή η πρακτική.
Το βαθύ κράτος που απλώνεται παντού ταιριάζει γάντι με τη φτώχεια που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και στον πολιτισμό, στον κρατικοδίαιτο, που και αυτός μεγαλώνει αντί να μικραίνει, η ασφυξία είναι μονόδρομος. Δείτε το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ποιος θα το έλεγε, ότι το μέλλον του θα ήταν να αλωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, να τακτοποιήσει όσους είχαν δουλέψει κολλώντας κομματικά ένσημα ή έστω όσους είχαν καθαρό, αντικαπιταλιστικό μητρώο και να φυτοζωεί με αβέβαιο μέλλον. Επειτα από όλα αυτά, τα πάντα είναι πιθανά. Η παρακμή έχει τον πρώτο λόγο.
Τον Απρίλιο του 1954 στο στόχαστρο του γερουσιαστή Μακάρθι είχε μπει ο αμερικανικός στρατός, ο οποίος εκπροσωπείτο στις ακροάσεις της επιτροπής από τον δικηγόρο Τζόσεφ Γουέλς. Ο Μακάρθι ρώτησε τον δικηγόρο αν στο γραφείο του υπήρχε ένας υπάλληλος που ήταν μέλος οργάνωσης η οποία είχε κατηγορηθεί για συμπάθεια στον κομμουνισμό. Τότε ο Γουέλς εξεμάνη: «Δεν ντρέπεστε καθόλου κύριε;», απάντησε. «Επιτέλους δεν έχετε την παραμικρή αίσθηση αξιοπρέπειας;» Εκατομμύρια Αμερικανοί είδαν το ξεγύμνωμα· οι ακροάσεις ήταν πλέον σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση. Ολοι μπορούσαν να αντιληφθούν το μπαταχτσιλίκι του Μακάρθι. Η επιτροπή του έσβησε, αλλά οι πρακτικές του επιβιώνουν. Δυστυχώς, με πάρα πολλές μορφές...
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/01/17
2. Τα μαγαζάκια του «πολιτισμού»
Του Νίκου Βατόπουλου
Χωρίς έκπληξη παρακολουθούμε την κομματικοποίηση του πολιτισμού. Επί ΣΥΡΙΖΑ, η σύγκλιση κόμματος και κράτους συμβαίνει με έναν τρόπο συμβατό με την κοσμοθεωρία όσων πιστεύουν ότι δεν έχει σημασία αν μπορείς, αλλά σημασία έχει αν είσαι μαζί μας ή, έστω, αν είσαι εναντίον των «άλλων». Κρατώ ως ευτράπελο «κερασάκι» την ανάδειξη του Γιάννη Μηλιού στο Δ.Σ. του Φεστιβάλ Αθηνών και σκέφτομαι τη στιγμή που η Λυδία Κονιόρδου υπογράφει την απόφαση. Θλίψη. Και κατάντια. Παρεμπιπτόντως, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης πρόεδρος είναι ο Νικήτας Μυλόπουλος (με σπουδές μηχανικού), αδελφός του Γιάννη Μυλόπουλου, ο οποίος είναι πρόεδρος στην «Αττικό Μετρό», πρώην πρύτανης του ΑΠΘ και πρώην διευθυντής της ΕΡΤ3. Συμπτώσεις θα πείτε.
Η περίπτωση Κιμούλη έχει την ιδιαιτερότητά της. Ανεξαρτήτως του αν θα προχωρήσει ο διορισμός του ηθοποιού στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), η ζημιά έχει γίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, πριν γλυκαθεί από την εξουσία, ξιφουλκούσε εναντίον του μεγάλου αυτού έργου. Δεν του «ταίριαζε». Παραήταν καπιταλιστικό. Τώρα, βεβαίως, όχι μόνο δεν του ξινίζει του ΣΥΡΙΖΑ το ΚΠΙΣΝ αλλά του ταιριάζει άριστα ως φόντο στις χοντροκομμένες καθεστωτικές του ασκήσεις. Είναι σχεδόν κωμικό, αν δεν ήταν τόσο εξοργιστικό. Ο ίδιος ο Γιώργος Κιμούλης, που εφόσον δεν διαψεύδει κατηγορηματικά, μάλλον επιβεβαιώνει, προφανώς πήρε και τη γεύση ενός test drive στα κοινωνικά δίκτυα και μέτρησε την κατακραυγή. Τι περίμενε άραγε; Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ, που ακόμη και αυτό το δώρο στη χώρα το βλέπει ως «μαγαζάκι», πέτυχε, χωρίς προσπάθεια, να διχάσει τους πολίτες, να προκαλέσει και να θαμπώσει ένα έργο που μόνο χαρά και περηφάνια μπορεί να γεννά. Φυσικά, δεν εκπλήσσει αυτή η πρακτική.
Το βαθύ κράτος που απλώνεται παντού ταιριάζει γάντι με τη φτώχεια που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και στον πολιτισμό, στον κρατικοδίαιτο, που και αυτός μεγαλώνει αντί να μικραίνει, η ασφυξία είναι μονόδρομος. Δείτε το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ποιος θα το έλεγε, ότι το μέλλον του θα ήταν να αλωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, να τακτοποιήσει όσους είχαν δουλέψει κολλώντας κομματικά ένσημα ή έστω όσους είχαν καθαρό, αντικαπιταλιστικό μητρώο και να φυτοζωεί με αβέβαιο μέλλον. Επειτα από όλα αυτά, τα πάντα είναι πιθανά. Η παρακμή έχει τον πρώτο λόγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου