Γι’ αυτό και είμαστε πολλοί αυτοί που αποχαιρετούμε με την ιδιαίτερη τιμή που τής πρέπει, στο τελευταίο της ταξίδι, τη Μαρία Μποσινάκου, με σεβασμό στην μνήμη της και το κοινωνικό αποτύπωμα που αφήνει, ανεξίτηλο στον χρόνο, ασφαλή δρόμο ενάρετου βηματισμού γιά εμάς τους περιλειπόμενους...

 

MAΡΙΑ ΜΠΟΣΙΝΑΚΟΥ
ΙΝ ΜΕΜΟRIAM

Ήταν ένα εξαιρετικό άτομο, μία ξεχωριστή προσωπικότητα, ένας ιδιαίτερος επιστήμων-άνθρωπος, η Μαρία Μποσινάκου. Η Μαρία που χάσαμε την περασμένη Τετάρτη,3 Απριλίου 2024, η Μαρία μας που αποχαιρετούμε αύριο, Δευτέρα-8 Απριλίου 2024 και ώρα 11:00, από το Α’ Νεκροταφείο γιά το ύστατο χαίρε, στο στερνό της ταξίδι γιά τους ουρανούς....

Δυσκολεύτηκε η Μαρία με την ίωση που τής εκδηλώθηκε, με τις επιπλοκές στην κατάστασή της που εκδηλώθηκαν εν συνεχεία και που αντιμετώπισε με πείσμα και αποφασιστικότητα, αλλά που δεν μπόρεσε τελικώς να παραβγεί νικηφόρα.Κι έχασε τη μάχη η Μαρία, που είχε δώσει τόσες και τόσες μάχες εις το βίο της και που τις κέρδιζε όλες...

Αν ζούσαν οι γονείς της, ο Γιώργος και η Ελένη Μποσινάκου, θα ήσαν περισσότερο από ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι, που το δεύτερο από τα τέσσερα τέκνα τους, η Μαρία, διακρίθηκε στη ζωή, σε όλα τα πεδία, πρώτη στα γράμματα, τις επιστήμες γενικότερα, όπως και πρώτη στην κοινωνική προσφορά. Όλοι είχαν έναν καλό λόγο να πουν γιά τη Μαρία Μποσινάκου, τον άνθρωπο-συνάνθρωπο που δεν πίκρανε ποτέ κανέναν, που πάντοτε βρέθηκε να προσφέρει με τρόπο αθόρυβο και ουσιαστικό, όποτε τής ζητήθηκε η συνδρομή, το χέρι βοήθειας.

Ο δρόμος της Μαρίας Μποσινάκου, από την Αράχοβα Ναυπακτίας όπου γεννήθηκε δεν ήταν διόλου εύκολος, υπό τα δεδομένα της εποχής: Με έναν πατέρα-δάσκαλο που κυνηγήθηκε γιά τις ιδέες του, έχοντας υποστεί τις διώξεις του μετεμφυλιακού κράτους, συνθήκη δύσκολη γιά τα παιδιά τέτοιων οικογενειών, ώστε να προκόψουν και να διακριθούν στην κοινωνία, με τις δεξιότητές τους και το πείσμα τους να αναμετρηθούν με τις δυσκολίες και με την ανίκητη αποφασιστικότητά τους να βγούν μπροστά...

Αυτή ήταν η Μαρία που αποχαιρετούμε σήμερα: Πτυχιούχος της Οδοντιατρικής και Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με ειδικότητες ωτορινολαρυγγολόγου και γναθοχειρουργικής, με διατριβές στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και σε αντίστοιχη στο Παρίσι, με μετεκπαιδεύσεις σε πανεπιστημιακά ιδρύματα στο Πήτσμπουργκη των ΗΠΑ και στο Παρίσι, Υφηγήτρια στην Οδοντιατρική Σχολή Αθηνμών, Διευθύντρια του Γναθοχειρουργικού τομέα στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών.

Αυτή την εξαιρετική γυναίκα που εθήτευσε όσο ελάχιστοι στην επιστήμη της αποχαιρετά σήμερα ο κόσμος της ιατρικής και της οδοντιατρικής στη χώρα μας. Και μαζύ τους οι πολλοί στους οποίους η Μαρία προσέφερε τις υπηρεσίες της, ακόμη και χωρίς αμοιβή, εάν επρόκειτο γιά ανθρώπους του μόχθου και των περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων...

Σήμερα που οι συνθήκες στην κοινωνία έχουν αλλάξει, που η Δημοκρατία μας είναι ισχυρή και οι θεσμοί λειτουργούν υποδειγματικά, βλέπουμε να φεύγει από κοντά μας ένα άτομο-όπως η Μαρία- που έδωσε, ακολουθώντας και τιμώντας το οικογενειακό μονοπάτι αγώνων, τις δικές της προσωπικές μάχες προς τούτο και τελικώς ευτύχησε να δεί αυτό το δένδρο να καρποφορεί...

Γι’ αυτό και είμαστε πολλοί αυτοί που αποχαιρετούμε με την ιδιαίτερη τιμή που τής πρέπει, στο τελευταίο της ταξίδι, τη Μαρία Μποσινάκου, με σεβασμό στην μνήμη της και το κοινωνικό αποτύπωμα που αφήνει, ανεξίτηλο στον χρόνο, ασφαλή δρόμο ενάρετου βηματισμού γιά εμάς τους περιλειπόμενους.

Στις αδελφές της Μαρίας Μποσινάκου, Εύα Γκιουζέλη και Ειρήνη Μποσινάκου-Παπαθανασίου, στην εξαδέλφη μου Κωστούλα Μποσινάκου- σύζυγο του Θανάση Μποσινάκου του μεγαλύτερου από τα τέσσερα αδέλφια της οικογένειας Μποσινάκου, που έφυγε από τη ζωή τον Ιούλιο του 2020, όλους που τόσο εκτιμώ και αγαπώ, όπως και στις οικογένειές τους, στους ευρύτερους δικούς τους ανθρώπους, εύχομαι προσωπικώς εκ βάθους καρδίας να βρουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν αυτή τη μεγάλη απώλεια, αντλώντας δυνάμεις από το ισχυρό πρότυπο της εκλιπούσης.

Ενώνω τη φωνή μου, με το τόσο ανθρώπινο, ευαίσθητο, αδελφικό κείμενο της αδελφής της Μαρίας, Ειρήνης Μποσινάκου-Παπαθανασίου, που διάβασα προ ολίγου και που με έχει συγκινήσει πολύ. Και κρατώ ιδιαιτέρως εκείνη τη διατύπωσή της "Εφυγες όπως ήθελες όρθια με το μυαλό και το συναίσθημα ακέραιο".

Γαίαν έχοι ελαφράν, η Μαρία μας

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης