Με όλο τον δέοντα σεβασμό προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, θέλω να εκφράσω μια απορία, την οποία μου προκάλεσε το χθεσινό άρθρο του στα «ΝΕΑ» και, συγκεκριμένα, η ακροτελεύτια πρόταση, από την οποία προέκυψε και ο τίτλος: «Η 9η Ιουνίου θα σημάνει το τέλος της αποσταθεροποίησης και την αρχή της μεγάλης ανατροπής». Βάσει της κοινής λογικής, διερωτώμαι, ποιο μπορεί να είναι το τέλος της αποσταθεροποίησης. Πώς τελειώνει, δηλαδή, μια διαδικασία αποσταθεροποίησης ενός πολιτικού συστήματος; Προφανώς με την αποκατάσταση της σταθερότητας, η οποία είναι το αντίθετο της αποσταθεροποίησης. Ομως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μας λέει αυτό. Μας λέει ότι το τέλος της αποσταθεροποίησης θα ακολουθήσει η αρχή της μεγάλης ανατροπής. Ανατροπή και μάλιστα μεγάλη συνεπάγεται, ως γνωστόν, αποσταθεροποίηση. Επομένως, το τέλος της αποσταθεροποίησης θα το διαδεχθεί μια νέα, διαφορετικού τύπου, αποσταθεροποίηση; Εκτός αν εγώ κατάλαβα λάθος. Ας πούμε όμως ότι δεν κατάλαβα λάθος. Και τι έγινε, θα μου πείτε. Εχετε δίκιο. Τι έγινε δηλαδή; Στην πολιτική ζωή, οι λέξεις έχουν χάσει προ πολλού το νόημα τους…

 Από "ΤΑ ΝΕΑ", και...

"ΤΑ ΝΕΑ", 23/04/24

"ΤΑ ΝΕΑ", 22/04/24

....από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

                                                         "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/04/24


TΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Τι να σκεφτόταν άραγε την Παρασκευή ο Αλέξης Τσίπρας; Στο συνέδριο δεν είχε πάει. Είχε ζητήσει τότε –µόλις πριν από τρεις µήνες– ουσιαστικά την εκπαραθύρωση του διαδόχου του. Είχε ζητήσει νέες εσωκοµµατικές εκλογές για να απαλλαγεί το κόµµα από «φαινόµενα ιδιοτέλειας, ναρκισσισµού, παραβίασης των αρχών της συλλογικότητας και της συντροφικότητας». Τι να είχε στο µυαλό του καθώς υπέκυπτε στην εθιµοτυπία του χειροκροτήµατος από την πρώτη σειρά της παρουσίασης του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ;

Ποιος Τσίπρας είχε δίκιο; Αυτός που µε την απουσία από το συνέδριο επιχειρούσε να βάλει σε άλλη τροχιά το κόµµα του; Ή εκείνος που µε την παρουσία του στήριζε την εκλογική προσπάθεια του κόµµατος Κασσελάκη;

Οπως κι αν απαντήσει κανείς στο ερώτηµα, και µόνη η παρουσία Τσίπρα, παρά τις διαρροές που επιχείρησαν να την υποβαθµίσουν, συνιστά µια πράξη νοµιµοποίησης του Κασσελάκη. Παρά την επιδεικτική του περιφρόνηση για την κοµµατική ζωή –καθώς το κόµµα φαίνεται να κινείται µόνο από την αρχηγική παρόρµηση– ο Κασσελάκης έχει καταφέρει να εδραιωθεί. Λένε ότι το οφείλει στη µιντιακή του «ραδιενέργεια». Τη σταθεροποίησή του στην ηγεσία την οφείλει πάντως σίγουρα στην άστοργη ευεργεσία που του έκανε στο συνέδριο ο προκάτοχός του. Πριν από την απόπειρα Τσίπρα να τον οδηγήσει στην έξοδο, ο Κασσελάκης ήταν εκείνος που είχε νικήσει την Αχτσιόγλου. Μετά το συνέδριο ήταν πλέον εκείνος που είχε νικήσει και τον Τσίπρα.

Το «Αλέξη, έλα πάνω» ήταν η θεατρική ολοκλήρωση του συνεδριακού ατυχήµατος: Από επίδοξος kingmaker του χώρου του, ο απόµαχος αρχηγός µετατρεπόταν σε αµίλητο σκηνικό αξεσουάρ της κασσελακικής παράστασης.

Η «λευκή επιταγή» τετραετίας, που επιχειρήθηκε να αφαιρεθεί από τον νέο πρόεδρο, τώρα µοιάζει εξασφαλισµένη. Το µόνο που του χρειάζεται είναι να µην τον περάσει το ΠΑΣΟΚ τον Ιούνιο.

Οσοι σήµερα ανησυχούν για τη µετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ –όσοι σοκάρονται από τις εξ επιφοιτήσεως εκµυστηρεύσεις και το oneman show του νέου αρχηγού– δεν µπορεί παρά να αναρωτιούνται: Αν το κόµµα άλλαξε τόσο µέσα σε 6-7 µήνες, πώς θα είναι ύστερα από τέσσερα χρόνια Κασσελάκη; Τι θα έχει αποµείνει το 2027 από το κόµµα του Τσίπρα;

Πολλοί ειρωνεύτηκαν τον πρώην πρωθυπουργό επειδή προσπαθεί τώρα, κατόπιν εορτής, να κάνει αυτό που δεν κατάφερε όσο ακόµη ήταν µέσα στο παιχνίδι: να αλλάξει την εµπεδωµένη εικόνα του. Το εγχείρηµα είναι αυτονόητο για έναν 50χρονο πολιτικό που λογικό είναι να αναζητεί µια δεύτερη ευκαιρία στο µέλλον. Μόνο που, µέχρι το προφίλ του Τσίπρα να βγει από το συνεργείο των επικοινωνιολόγων, ο Κασσελάκης θα έχει επιτελέσει το «rebranding» του ΣΥΡΙΖΑ ολοσχερώς. Ισως καλύτερα έτσι. Ισως βολεύει για την επιστροφή το παλιό brand να έχει εξουδετερωθεί.