Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 09/04/24 |
TΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Το «συνέδριο» δεν ήταν συνέδριο. ∆εν συγκλήθηκε για συζήτηση και ζύµωση. Ηταν µια εκδήλωση πανηγυρική, για τα πεντηκοστά γενέθλια του κόµµατος. Μια άσκηση συσπείρωσης ενόψει της ευρωκάλπης.
Το «συνέδριο» ήταν τόσο µη συνέδριο, ώστε οι περισσότεροι βρέθηκαν να ψάχνουν το νόηµά του όχι σε όσα ειπώθηκαν, αλλά σε όσα έµειναν άρρητα: Στις σιωπηρές δηλώσεις των δύο πρώην πρωθυπουργών, που άφησαν στην παραπολιτική να διερµηνεύσει τις συνοφρυωµένες παρευρέσεις τους.
Συνέδριο κανονικό δεν χρειαζόταν η Ν.∆. Εφαρµόζει ένα πρόγραµµα που έχει ως (αν)ιδεολογική του πυξίδα τον πραγµατισµό. Ακόµη και επιλογές της που θα µπορούσε κανείς, ακολουθώντας τα παλαιά στερεότυπα, να ονοµάσει δεξιές, έχουν πια αφοµοιωθεί από µια κοινωνική πλειοψηφία που δεν υπακούει σε παραταξιακές ταυτίσεις. Είναι δεξιά άραγε τα µη κρατικά πανεπιστήµια – για την ψυχαναγκαστική καταψήφιση των οποίων το ΠΑΣΟΚ χρειάστηκε να στραµπουλήξει τη γλώσσα του; Είναι δεξιός ο νέος τρόπος επιλογής στελεχών στο ∆ηµόσιο; Η επιστολική ψήφος;
Ο κατάλογος θα µπορούσε να µακρύνει κι άλλο. Ακολουθώντας, µε λίγες εξαιρέσεις, τη ροή του κυρίαρχου κοινωνικού ρεύµατος, η κυβερνώσα Ν.∆. έχει κιόλας ευεργετηθεί από τους αντιπάλους της. Της έχουν χορηγήσει το µονοπώλιο της θετικής ατζέντας, καθώς όλοι τους, σε διαφορετικό βαθµό ο καθένας, έχουν επενδύσει στην αντιπολιτική. ∆εν ανταγωνίζονται τον Μητσοτάκη, προκειµένου να κερδίσουν οι ίδιοι την εµπιστοσύνη. Αγωνίζονται κατά του ίδιου του Μητσοτάκη, ποντάροντας στη φθορά του, από υπαρκτά και ανύπαρκτα σκάνδαλα.
H Ν.∆. δεν έχει αντίπαλο. Εχει όµως πολλούς αντιπάλους. ∆εν έχει να αντιµετωπίσει έναν διεκδικητή της εξουσίας που θα την πίεζε προκαλώντας διαρκώς σύγκριση µαζί της. Εχει απέναντί της µια µεγάλη γκάµα θηρευτών της διαµαρτυρίας που, κρίνοντας εκ του αποτελέσµατος, καταφέρνουν να προκαλούν ασύµµετρη ανασφάλεια στο κόµµα που κυβερνά. Αυτό φάνηκε και στη σκηνή του συνεδρίου που δεν ήταν συνέδριο.
Το «συνέδριο» δεν ήταν συνέδριο. ∆εν συγκλήθηκε για συζήτηση και ζύµωση. Ηταν µια εκδήλωση πανηγυρική, για τα πεντηκοστά γενέθλια του κόµµατος. Μια άσκηση συσπείρωσης ενόψει της ευρωκάλπης.
Το «συνέδριο» ήταν τόσο µη συνέδριο, ώστε οι περισσότεροι βρέθηκαν να ψάχνουν το νόηµά του όχι σε όσα ειπώθηκαν, αλλά σε όσα έµειναν άρρητα: Στις σιωπηρές δηλώσεις των δύο πρώην πρωθυπουργών, που άφησαν στην παραπολιτική να διερµηνεύσει τις συνοφρυωµένες παρευρέσεις τους.
Συνέδριο κανονικό δεν χρειαζόταν η Ν.∆. Εφαρµόζει ένα πρόγραµµα που έχει ως (αν)ιδεολογική του πυξίδα τον πραγµατισµό. Ακόµη και επιλογές της που θα µπορούσε κανείς, ακολουθώντας τα παλαιά στερεότυπα, να ονοµάσει δεξιές, έχουν πια αφοµοιωθεί από µια κοινωνική πλειοψηφία που δεν υπακούει σε παραταξιακές ταυτίσεις. Είναι δεξιά άραγε τα µη κρατικά πανεπιστήµια – για την ψυχαναγκαστική καταψήφιση των οποίων το ΠΑΣΟΚ χρειάστηκε να στραµπουλήξει τη γλώσσα του; Είναι δεξιός ο νέος τρόπος επιλογής στελεχών στο ∆ηµόσιο; Η επιστολική ψήφος;
Ο κατάλογος θα µπορούσε να µακρύνει κι άλλο. Ακολουθώντας, µε λίγες εξαιρέσεις, τη ροή του κυρίαρχου κοινωνικού ρεύµατος, η κυβερνώσα Ν.∆. έχει κιόλας ευεργετηθεί από τους αντιπάλους της. Της έχουν χορηγήσει το µονοπώλιο της θετικής ατζέντας, καθώς όλοι τους, σε διαφορετικό βαθµό ο καθένας, έχουν επενδύσει στην αντιπολιτική. ∆εν ανταγωνίζονται τον Μητσοτάκη, προκειµένου να κερδίσουν οι ίδιοι την εµπιστοσύνη. Αγωνίζονται κατά του ίδιου του Μητσοτάκη, ποντάροντας στη φθορά του, από υπαρκτά και ανύπαρκτα σκάνδαλα.
H Ν.∆. δεν έχει αντίπαλο. Εχει όµως πολλούς αντιπάλους. ∆εν έχει να αντιµετωπίσει έναν διεκδικητή της εξουσίας που θα την πίεζε προκαλώντας διαρκώς σύγκριση µαζί της. Εχει απέναντί της µια µεγάλη γκάµα θηρευτών της διαµαρτυρίας που, κρίνοντας εκ του αποτελέσµατος, καταφέρνουν να προκαλούν ασύµµετρη ανασφάλεια στο κόµµα που κυβερνά. Αυτό φάνηκε και στη σκηνή του συνεδρίου που δεν ήταν συνέδριο.
Ο πρωθυπουργός εµφανίστηκε εκεί για να παρουσιάσει τις ευρωεκλογές ως ορόσηµο επαναβεβαίωσης της εντολής, που έχει πάρει µόλις πριν από δέκα µήνες. Η αντίστροφη ανάγνωση του µηνύµατος είναι ότι διαισθάνεται πως η ευρωκάλπη θα µπορούσε να τσουρουφλίσει τη νοµιµοποίησή του, ναρκοθετώντας τη διακυβέρνησή του. Και θα είχε δίκιο να το σκέφτεται έτσι: Αν µια κυβέρνηση του 41% θέτει η ίδια δίληµµα σταθερότητας προτού καν συµπληρώσει τον πρώτο χρόνο της νέας θητείας της, τότε πώς πρέπει να φανταστούµε ότι θα πολιτεύεται αν στις ευρωεκλογές χάσει µέρος της δύναµής της;
Τα 49 από τα 50 της χρόνια η Ν.∆. τα έζησε σε συνθήκες δικοµµατικού ανταγωνισµού. Φαίνεται ότι χρειάζεται και η ίδια να εξοικειωθεί με το νέο περιβάλλον του κατακερματισμού.Να μην ανεβάζει με το παραμικρό πυρετό.
Τα 49 από τα 50 της χρόνια η Ν.∆. τα έζησε σε συνθήκες δικοµµατικού ανταγωνισµού. Φαίνεται ότι χρειάζεται και η ίδια να εξοικειωθεί με το νέο περιβάλλον του κατακερματισμού.Να μην ανεβάζει με το παραμικρό πυρετό.
....από "ΤΑ ΝΕΑ"
"ΤΑ ΝΕΑ", 09/04/24 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου