Μου κάνει εντύπωση η ευκολία με την οποία διάφοροι προωθούν στην τηλεόραση και στο Διαδίκτυο προϊόντα (π.χ. κηραλοιφές, συμπληρώματα, βότανα κ.λπ.) με θεραπευτικές ιδιότητες επί παντός επιστητού. Ως γνωστόν, η έγκριση φαρμακευτικών προϊόντων απαιτεί μια μακροχρόνια σειρά τεκμηριωμένων μελετών (σε πειραματόζωα και εθελοντές) πριν, και εφόσον στις μελέτες αποδειχτούν ασφαλή και αποτελεσματικά, πάρουν την έγκριση κυκλοφορίας από επίσημο φορέα (π.χ. από τον Αμερικανικό ή Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων). Η έγκριση αυτή δίνεται για συγκεκριμένη/ες νοσολογική/ές οντότητα/ες, η δε χρήση τους για διαφορετική παθολογική κατάσταση θεωρείται κακή ιατρική πράξη (malpractice) και σε πολλές χώρες διώκεται από τους αρμόδιους φορείς. Επιπλέον, πολλά από τα φάρμακα αυτά, παρά την αρχική έγκριση, εν συνεχεία αποσύρονται από την κυκλοφορία λόγω παρενεργειών. Αντ’ αυτού έχουμε επιτηδείους που προωθούν, εκτός της διαδικασίας έγκρισης από επίσημο φαρμακευτικό φορέα έναντι τιμήματος, την αγορά (συνήθως, εκτός του δικτύου των φαρμακείων) προϊόντων με θεραπευτικές, κατά δήλωσή τους, ιδιότητες των οποίων η αποτελεσματικότητα και ασφάλεια δεν έχει τεκμηριωθεί από καμιά απολύτως οργανωμένη μελέτη. Για να προσαρμόσω τη γνωστή ατάκα: Οι θεραπευτικές ιδιότητες στηρίζονται σε «ό,τι δηλώσει» ο διαφημίζων το προϊόν...

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (φύλλο 16/04/24), και...

Και να που πρόσφατα με δύο άρθρα στην «Καθημερινή» (22 Μαρτίου και 23 Μαρτίου), με τίτλο «Τμήματα-φαντάσματα ελλείψει φοιτητών» και «Το άνυδρο χωριό που έγινε μητρόπολη», αντίστοιχα, ένα ακόμη θέμα έρχεται στην επιφάνεια.
Ανάμεσα στα τμήματα «φαντάσματα» οι Σχολές Ιστορίας και Αρχειονομίας, Βιβλιοθηκονομίας και Μουσειολογίας του Ιονίου Πανεπιστημίου της Κέρκυρας.

Σπάνια ντοκουμέντα φέρνει στο φως η «Καθημερινή». Πηγή τα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Και αναρωτιέται κανείς γιατί να μη θέλουν τα νέα παιδιά να σπουδάσουν αρχειονομία και βιβλιοθηκονομία και μάλιστα ειδικά στην Κέρκυρα, που διαθέτει ένα πολύ πλούσιο αρχειακό υλικό το οποίο ξεκινάει από την Ενετοκρατία, την Αγγλοκρατία, την Καποδιστριακή περίοδο. Την Κέρκυρα που διαθέτει την Αναγνωστική Βιβλιοθήκη με μοναδικά σπάνια κειμήλια. Υλικό ανεκτίμητο για την ιστορία της πατρίδας μας. Και βέβαια ΓΑΚ δεν λειτουργούν μόνο στην Κέρκυρα, αλλά και στο Αιγαίο, στο Ναύπλιο,στον Βόλο, στα Γιάννενα και στην Κρήτη, στη Ζάκυνθο, στην Κεφαλονιά και σε πολλές άλλες πόλεις της χώρας μας.

Περιμένουν τους ερευνητές να ψάξουν να βρουν, να παράγουν εργασίες, διπλωματικές, ντοκτορά.

Οταν ήμουν πολύ νέα, πέρναγα ώρες στο υπόγειο της Ακαδημίας Αθηνών χωμένη μέσα στα Καποδιστριακά αρχεία.

Τότε τα ΓΑΚ στεγάζονταν στα υπόγεια της Ακαδημίας και οι μελετητές είχαν στη διάθεσή τους μόνο ένα μεγάλο τραπέζι αναγνωστηρίου που δεν διέθετε πάνω από 15 θέσεις. Θα θυμάμαι πάντα τους μεγαλύτερους ερευνητές και ιδιαίτερα τον Γ. Δημακόπουλο (τ. νομάρχη Αττικής) που με βοήθησε και μου άνοιξε δρόμους.

Και τι δεν μπορεί κανείς ν’ ανακαλύψει μέσα στα αρχεία (κι όχι μόνο στα ΓΑΚ αλλά και στα αρχεία ιδρυμάτων, δημοσίων υπηρεσιών, οργανισμών, τραπεζών κ.λπ.).

Ο Γιάννης Σακελλαράκης, ο πολύ γνωστός από τις ανασκαφές του στις Αρχάνες, στο Ιδαίον Αντρον, στη Ζώμινθο, γράφει στο βιβλίο του «Ανασκάπτοντας το παρελθόν», εκδ. Ικαρος.

«Αποτελεί σχεδόν προϋπόθεση του σύγχρονου πολιτισμένου βίου το ότι οφείλουμε να ενδιαφερόμαστε για το παρελθόν μας, για την κληρονομιά μας». Οπως κάθε ανασκαφή έτσι και κάθε αρχειακή έρευνα αποτελεί μια ενδοσκόπηση όχι κάποιου εγώ, αλλά κάποιου λαού.

Φυσώντας την αρχειακή σκόνη από τα παλιά έγγραφα ανακαλύπτεις την πρόσθετη μαγεία που κρύβεται πίσω από τις γραμμές τους, σ’ ένα απρόσμενο παιχνίδι διαχρονικότητος. Το ότι στη Σχολή Ιστορίας και Αρχειονομίας του Πανεπιστημίου της Κέρκυρας έμειναν τμήματα «φαντάσματα», είναι κάτι που πρέπει να το ψάξουμε. Να αναζητήσουμε τις αιτίες. Τι γνωρίζουν οι απόφοιτοι του λυκείου μας για τη σημασία και την αξία των αρχείων; Τι γνωρίζει ο μέσος πολίτης γι’ αυτά.

Γεμάτα σπάνια ντοκουμέντα που σκιαγραφούν την ιστορία της χώρας μας. Θα μπορούσε άραγε η «Καθημερινή» να καθιερώσει ένα εβδομαδιαίο άρθρο με αρχειακό υλικό και να δώσει μια ώθηση στην αρχειακή έρευνα;

ΜΑΡΩ ΚΑΡΔΑΜΙΤΣΗ -ΑΔΑΜΗ,

 Ομ. Καθηγήτρια ΕΜΠ

Επαναλαμβάνω ότι στο άρθρο 381, παρ. 6, του εν λόγω νόμου προβλέπεται ρητώς η δυνατότητα απονομής με διάταγμα, ύστερα από πρόταση του υπουργού Εξωτερικών, του «τίτλου επί τιμή» σε γενικούς συμβούλους Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων βαθμού Α΄ (εν συντομία: Γενικοί σύμβουλοι ΟΕΥ βαθμού Α΄) που υπηρέτησαν επιτυχώς και συνταξιοδοτήθηκαν, είτε μετά τη θέσπιση του εν λόγω βαθμού από το ΥΠΕΞ, είτε και αρχαιοτέρων γενικών συμβούλων ΟΕΥ, όταν αυτοί υπηρετούσαν στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, όπου προϋπήρχε ο θεσμός του γεν. συμβούλου ΟΕΥ, όπως τον προέβλεπε αρχικά ο Ν. 2297/1995. Πρόκειται σαφώς για πολύ ισχυρή βούληση του νομοθέτη που δυστυχώς παραμένει για μη κατανοητούς λόγους μέχρι σήμερα ανεφάρμοστη, γεγονός που προκαλεί σημαντικές απορίες.

Ως γνωστόν, ισχύει πλήρης βαθμολογική αντιστοιχία του βαθμού του γενικού συμβούλου ΟΕΥ στο εσωτερικό προς έναν γενικό διευθυντή της κεντρικής υπηρεσίας του Δημοσίου, ή προς τον βαθμό του πληρεξουσίου υπουργού του διπλωματικού κλάδου του ΥΠΕΞ.

Οθεν ξενίζει πολύ το γεγονός ότι ανάμεσα στους συνταξιοδοτηθέντες γενικούς συμβούλους ΟΕΥ των βαθμών Α΄ και αρχαιοτέρους μέχρι στιγμής δεν προτάθηκε απολύτως κανείς για την απονομή του «τίτλου επί τιμή», ενώ είναι παγκοίνως γνωστό, ιδιαίτερα στον επιχειρηματικό κόσμο (παραγωγικές, εμπορικές και κυρίως εξαγωγικές εταιρείες), ότι υπάρχει μεγάλος αριθμός παλαιών παναξίων κορυφαίων στελεχών ΟΕΥ με μεγάλη διαχρονική συνεισφορά στη στήριξη των οικονομικών συμφερόντων της χώρας μας, διακριθέντων τόσο για το ήθος τους, όσο και για το επιτελεσθέν από αυτούς αποτελεσματικό υπηρεσιακό έργο!

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ,

Πρώην Γενικός Σύμβουλος

...από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 16/04/24