Ως γνωστόν οι επαναληπτικές εκλογές –αν θα προκρινόταν αυτή η λύση– θα γίνονταν στις έντεκα εκλογικές περιφέρειες με διαδικασία αντίστοιχη με αυτή των μονοεδρικών. Το πρώτο κόμμα παίρνει την έδρα. Ετσι η Νέα Δημοκρατία θα κινδύνευε να χάσει πολλές έδρες –πιθανόν και όλες– αν τέσσερα κόμματα της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας) αποφάσιζαν να στηρίξουν κοινό υποψήφιο. Το μήνυμα θα ήταν βαθύτατα πολιτικό και θα ράγιζε την εικόνα κυριαρχίας της Νέας Δημοκρατίας. Θα άλλαζε το πολιτικό τοπίο. Από την άλλη μεριά, αν δεν πραγματοποιείτο αυτή η συνεργασία, το πιο πιθανό θα ήταν η Νέα Δημοκρατία να κέρδιζε και τις έντεκα έδρες. Αρα αυτή η λύση τελικά δεν συμφέρει κανέναν, διότι κρύβει αβεβαιότητες και μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες εξελίξεις. Πέρα από το γεγονός ότι θα έθετε ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο μεγάλες πληθυσμιακά περιοχές της Ελλάδας, με ό,τι αυτό θα σήμαινε τόσο για το πολιτικό κλίμα όσο και για την οικονομία.....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 06/04/24

ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Αναφέρομαι στην πιθανολογούμενη διάλυση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Σπαρτιατών και στη διανομή των εδρών τους αναλογικά στα υπόλοιπα κόμματα. Δεν μπαίνω στην ουσία της άσκησης ποινικής δίωξης από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου για εξαπάτηση του εκλογικού σώματος, η οποία θα αποτελέσει τη νομική βάση για την απόφαση του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου (Εκλογοδικείο). Προφανώς τα πραγματικά περιστατικά δικαιολογούσαν μια τέτοια απόφαση, άλλο αν η έννοια της εξαπάτησης εκλογέων δύναται να χρησιμοποιηθεί πολιτικά από πολλές κατευθύνσεις προς τα κόμματα που κυβέρνησαν. Οταν εισάγουμε τέτοιες ρευστές έννοιες στην πολιτική, μέσω της ποινικής διαδικασίας, ανοίγουμε δρόμους που δεν ξέρουμε πού θα βγάλουν.

Το βασικό ερώτημα είναι αν είναι δίκαιο να ψηφίζεις Σπαρτιάτες και τις έδρες να τις παίρνουν άλλα κόμματα, που ουδεμία ιδεολογική ή πολιτική συγγένεια έχουν με το συγκεκριμένο κόμμα. Τι άλλη λύση θα μπορούσε να δοθεί; Κανονικά θα έπρεπε να διεξαχθούν επαναληπτικές εκλογές στις έντεκα περιφέρειες που χάνουν τις έδρες τους οι Σπαρτιάτες. Είχαμε ένα ανάλογο προηγούμενο στη Β΄ Αθηνών το 1992, όταν ο Δημήτρης Τσοβόλας εξέπεσε του βουλευτικού αξιώματος, καθώς καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο για τη ρύθμιση των χρεών ενός επιχειρηματία, στην υπόθεση Κοσκωτά. Θυμάμαι η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προσπάθησε να υποβαθμίσει την εκλογική διαδικασία, εις μάτην όμως. Διεξήχθη υπό συνθήκες κανονικών εκλογών, με υψηλή συμμετοχή, που ήταν και το βασικό κριτήριο, κι έτσι άλλαξε το πολιτικό κλίμα. Ηταν προπομπός της επιστροφής του Ανδρέα Παπανδρέου.

Σήμερα αυτή η λύση εγκυμονεί πολιτικούς κινδύνους και για τα τρία μεγάλα κόμματα και ως εκ τούτου δεν φαίνεται να υιοθετείται από κανένα από αυτά. Ως γνωστόν οι επαναληπτικές εκλογές –αν θα προκρινόταν αυτή η λύση– θα γίνονταν στις έντεκα εκλογικές περιφέρειες με διαδικασία αντίστοιχη με αυτή των μονοεδρικών. Το πρώτο κόμμα παίρνει την έδρα. Ετσι η Νέα Δημοκρατία θα κινδύνευε να χάσει πολλές έδρες –πιθανόν και όλες– αν τέσσερα κόμματα της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας)
αποφάσιζαν να στηρίξουν κοινό υποψήφιο. Το μήνυμα θα ήταν βαθύτατα πολιτικό και θα ράγιζε την εικόνα κυριαρχίας της Νέας Δημοκρατίας. Θα άλλαζε το πολιτικό τοπίο. Από την άλλη μεριά, αν δεν πραγματοποιείτο αυτή η συνεργασία, το πιο πιθανό θα ήταν η Νέα Δημοκρατία να κέρδιζε και τις έντεκα έδρες. Αρα αυτή η λύση τελικά δεν συμφέρει κανέναν, διότι κρύβει αβεβαιότητες και μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες εξελίξεις. Πέρα από το γεγονός ότι θα έθετε ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο μεγάλες πληθυσμιακά περιοχές της Ελλάδας, με ό,τι αυτό θα σήμαινε τόσο για το πολιτικό κλίμα όσο και για την οικονομία.

Συνεπώς, φαίνεται πως θα προκριθεί η βολική λύση, καθώς όλοι θα βγουν αναλογικά κερδισμένοι. Είθισται το ανώδυνο να επικρατεί του ορθού, ιδίως αν είναι και επωφελές στους περισσότερους παίκτες.