Με μικρές αυξομειώσεις, λοιπόν, βρισκόμαστε σε ένα γνώριμο τοπίο. Με πολίτες που εκφράζουν δυσαρέσκεια για κυβερνητικούς χειρισμούς, αλλά δεν έχουν αντιπολίτευση για να την επενδύσουν – μια σοβαρή αντιπολίτευση που, σε συνθήκες πολιτικής σταθερότητας, θα είναι πιστή στο μεταρρυθμιστικό πνεύμα και σε μια ευρωπαϊκή στρατηγική, προϋποθέσεις οι οποίες έφεραν τον Μητσοτάκη στην εξουσία....

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ",
06-07/04/24

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Επιστρέφουμε εκεί που μείναμε. Στις νέες δημοσκοπήσεις (δημοσιεύθηκαν ήδη δύο, της Pulse και της MRB), που συνεχίζουν να φωτογραφίζουν μια πολιτική πραγματικότητα η οποία δεν επηρεάζεται καθοριστικά από τη συστηματικά αρνητική και απορριπτική στάση της αντιπολίτευσης ούτε από τη φιλολογία και την παραφιλολογία για τα Τέμπη.

Περισσότερες μοιάζει να είναι οι απώλειες της κυβερνώσας παράταξης από την Ακροδεξιά, ως συνέπεια της νομοθετικής δραστηριότητας της ΝΔ και κυρίως του νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, παρά από την επιστροφή των νεο-Αγανακτισμένων στο ρεπερτόριο που έχει καταδικαστεί και στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές. Μάλιστα, όπως διδάσκει η εμπειρία, είναι φανερή η αύξηση της συσπείρωσης της ΝΔ, εξαιτίας του θορύβου για τα Τέμπη αλλά και επειδή επέστρεψε ο τοξικός αντιπολιτευτικός θόρυβος, όχι μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από το ΠΑΣΟΚ.

Φυσικά, η μιντιακή κυριαρχία της συζήτησης για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής δεν αφήνει ανεπηρέαστους τους ψηφοφόρους – στη δημοσκόπηση της Pulse την επιθυμεί ένα ποσοστό 61%. Ωστόσο, για τους περισσότερους, το βασικό πρόβλημα της χώρας είναι η ακρίβεια και άλλα προβλήματα της καθημερινότητας: η εγκληματικότητα, η υγεία, η δικαιοσύνη… Οι δημοσκοπήσεις, δηλαδή, δίνουν πάνω-κάτω την ίδια εικόνα κυβερνητικής φθοράς που διεφάνη όταν έγινε κοινή συνείδηση η αδυναμία ελέγχου του πληθωρισμού. Τα μεγάλα κύματα ανορθολογισμού, στις παρούσες συνθήκες, δεν είναι αρκετά για να παραγάγουν δυσαρέσκεια.

Στο μεταξύ, φαίνεται να ανακάμπτει δημοσκοπικά ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη. Προσωπικά, ήταν κάτι που το ανέμενα. Η μιντιακή περιφορά του σε ρόλο τηλε-ευαγγελιστή δεν περνά απαρατήρητη – κυρίως από απογοητευμένους συριζαίους που βλέπουν στον πρόεδρο το συνεκτικό υλικό της συντήρησης ενός μηχανισμού εξουσίας. Παρά την απολιτική και ερασιτεχνική στάση του αρχηγού στα πολιτικά, θα έχει ενδιαφέρον μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας νέος, απολιτικός ΣΥΡΙΖΑ, που πάντως συνεχίζει να επιδιώκει τη συνοχή του στα ίδια υλικά: καταγγελίες, γκρίνια, υπονόμευση της εμπιστοσύνης στην πολιτική, εχθροπάθεια.

Αντίθετα, ο Νίκος Ανδρουλάκης καθηλώνεται στην τρίτη θέση, αφού ο πρωτότυπος ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο τραβηχτικός από τον ερζάτς. Χάνει μάλιστα τη στήριξη ακόμα και κεντρικών επιλογών του σε πρόσωπα – όπως, π.χ., ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας, ο οποίος με εφαλτήριο το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται συνεχώς ως άτυπος ηγέτης ενός ευρύτερου αριστερού μετώπου.

Με μικρές αυξομειώσεις, λοιπόν, βρισκόμαστε σε ένα γνώριμο τοπίο. Με πολίτες που εκφράζουν δυσαρέσκεια για κυβερνητικούς χειρισμούς, αλλά δεν έχουν αντιπολίτευση για να την επενδύσουν – μια σοβαρή αντιπολίτευση που, σε συνθήκες πολιτικής σταθερότητας, θα είναι πιστή στο μεταρρυθμιστικό πνεύμα και σε μια ευρωπαϊκή στρατηγική, προϋποθέσεις οι οποίες έφεραν τον Μητσοτάκη στην εξουσία.

Κι είναι σοβαρό πρόβλημα για μια δημοκρατία να μην υπάρχει σοβαρή αντιπολίτευση για να εκφράσει την κοινωνική δυσαρέσκεια από την κυβέρνηση. Είναι σοβαρό πρόβλημα να μην υπάρχει μια πολιτική δύναμη να αναλάβει τη δημοκρατική ευθύνη της εναλλαγής στην εξουσία σε συνθήκες πολιτικής σταθερότητας.

Η φιλόσοφος Τζούλια Κρίστεβα, αν θυμάμαι καλά, έχει γράψει ότι οι κυβερνήσεις είναι για τη διαχείριση του παρόντος και οι αντιπολιτεύσεις για τη διαχείριση του μέλλοντος. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι, αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχουν κόμματα για να διαχειριστούν με αξιοπιστία το μέλλον της χώρας. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.