"...Η Τουρκία φαίνεται πως, σε ό,τι αφορά την ελληνοτουρκική ένταση, δεν είναι αντίθετη με τη διεθνή διευθέτηση. Κι είναι, νομίζω, αισιόδοξα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις όσα λέει ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου, στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Αγγελο Αθανασόπουλο και δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή στο ΒΗΜΑ. Ο Τσαβούσογλου, ασφαλώς με τη μέγιστη διπλωματική ακρίβεια που επιτρέπει η γλωσσική έκφραση, κάνει λόγο για την επιλογή της Τουρκίας, αν συμφωνήσει κι η Ελλάδα, να αχθούν οι διαφορές των δύο χωρών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ομολογεί ότι είναι «ένα ζήτημα που αφορά μεταγενέστερο στάδιο». Δηλώνει ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει αυτόματα την υποχρεωτική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου τονίζοντας ότι κι η Ελλάδα έχει διατυπώσει «επιφύλαξη επί της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου για τις θαλάσσιες οριοθετήσεις». Και προσθέτει: «Ωστόσο, παραμένουμε ανοιχτοί σε όλες τις επιλογές που είναι αποδεκτές για τις δύο πλευρές, αλλά πρέπει να έχουμε μια διαδικασία διαλόγου για να φθάσουμε σε ένα αμοιβαία αποδεκτό αποτέλεσμα». Ολα αυτά σημαίνουν ότι όσοι στην Ελλάδα επικαλούνται τη Χάγη δεν κάνουν απλώς ασκήσεις επί χάρτου. Αν επιδιώκουμε την ειρηνική συμβίωση, την πρόοδο που εξασφαλίζει η ειρήνη και η καλή γειτονία, ας προετοιμαστούμε για μια μελλοντική διευθέτηση - αλλά κυρίως ας προετοιμάσουμε την κοινή γνώμη να αποδεχτεί το αποτέλεσμα της όποιας δικαστικής διαμεσολάβησης. Και τις πτυχές της που ίσως δεν μας αρέσουν. Μπορούμε;..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ", και..

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/12/19 

Η Χάγη είναι εφικτή επιλογή

Ο Ερντογάν στέλνει στρατεύματα στη Λιβύη. Παίρνει το ρίσκο της ενεργού εμπλοκής σε έναν εμφύλιο. Πιθανόν, η επιλογή αυτή να απορρέει από τις άτυπες συμφωνίες που συνομολόγησε η Τουρκία με την αναγνωρισμένη πλην εύθραυστη κυβέρνηση Φάρατζ.

Τι σημαίνει αυτό; Κάτι απλό. Η Τουρκία όπως όλα δείχνουν επιλέγει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο σύνθετο γεωπολιτικό γαϊτανάκι στην ευρύτερη περιοχή, αναλαμβάνοντας το ρίσκο να μην της βγουν οι επιδιώξεις. Ούτως ή άλλως, θα βρει απέναντί της όχι μόνο τις δυνάμεις των αντιπολιτευόμενων τον Φάρατζ στη Λιβύη, με πρώτες εκείνες του αρχηγού του Λιβυκού Εθνικού Στρατού, στρατάρχη Χαφτάρ, αλλά και κράτη που έχουν στενότερη εμπλοκή. Μεταξύ άλλων, θα βρεθεί καθαρά απέναντι όχι μόνο στην Αίγυπτο αλλά και στη Γαλλία και, ασφαλώς, στη Ρωσία. Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση.

Κι εμείς; Εμείς κάνουμε τη δική μας πολιτική, και έως σήμερα ως φαίνεται την κάνουμε εύστοχα. Η διπλωματία μας είναι πολυδιάστατη, το πρόβλημα με την Τουρκία, στις πολλές πτυχές του, διεθνοποιείται όσο το δυνατόν σε περισσότερες χώρες ενώ η Ελλάδα φροντίζει την ευρωπαϊκή διάσταση των διαφορών της, επιδιώκοντας την κατοχύρωση της ευρωπαϊκής στήριξης. Για την ώρα, αυτές είναι οι σώφρονες κινήσεις μιας ευρωπαϊκής χώρας όπως η Ελλάδα, που δρα με γνώμονα τη διεθνή νομιμότητα. Η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια στο Φανάρι και οι ευχές του, που συμπεριλαμβάνουν τον τουρκικό λαό, μαρτυρούν την ακομπλεξάριστη στάση μιας χώρας που επιδιώκει τη συνύπαρξη και τη συνεννόηση με τους γείτονές της, όσο δύσκολα προβλήματα κι αν σκιάζουν τις σχέσεις τους. Η εσωτερική συζήτηση στην Ελλάδα και οι φωνές που ζητούν να επιμείνουμε στην πολιτική της συνεννόησης και της προσφυγής στη Διεθνή Δικαιοσύνη για τις ελληνοτουρκικές διαφορές είναι ένδειξη ότι, αυτή τη φορά, η κυρίαρχη στάση είναι αυτή της συνεννόησης, στο πλαίσιο φυσικά των κανόνων που έχουν καταγραφεί στις διεθνείς συνθήκες, με πρώτη τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Από τη δική της σκοπιά, η Τουρκία φαίνεται πως, σε ό,τι αφορά την ελληνοτουρκική ένταση, δεν είναι αντίθετη με τη διεθνή διευθέτηση. Κι είναι, νομίζω, αισιόδοξα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις όσα λέει ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου, στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Αγγελο Αθανασόπουλο και δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή στο ΒΗΜΑ. Ο Τσαβούσογλου, ασφαλώς με τη μέγιστη διπλωματική ακρίβεια που επιτρέπει η γλωσσική έκφραση, κάνει λόγο για την επιλογή της Τουρκίας, αν συμφωνήσει κι η Ελλάδα, να αχθούν οι διαφορές των δύο χωρών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ομολογεί ότι είναι «ένα ζήτημα που αφορά μεταγενέστερο στάδιο». Δηλώνει ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει αυτόματα την υποχρεωτική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου τονίζοντας ότι κι η Ελλάδα έχει διατυπώσει «επιφύλαξη επί της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου για τις θαλάσσιες οριοθετήσεις». Και προσθέτει: «Ωστόσο, παραμένουμε ανοιχτοί σε όλες τις επιλογές που είναι αποδεκτές για τις δύο πλευρές, αλλά πρέπει να έχουμε μια διαδικασία διαλόγου για να φθάσουμε σε ένα αμοιβαία αποδεκτό αποτέλεσμα».

Ολα αυτά σημαίνουν ότι όσοι στην Ελλάδα επικαλούνται τη Χάγη δεν κάνουν απλώς ασκήσεις επί χάρτου. Αν επιδιώκουμε την ειρηνική συμβίωση, την πρόοδο που εξασφαλίζει η ειρήνη και η καλή γειτονία, ας προετοιμαστούμε για μια μελλοντική διευθέτηση - αλλά κυρίως ας προετοιμάσουμε την κοινή γνώμη να αποδεχτεί το αποτέλεσμα της όποιας δικαστικής διαμεσολάβησης. Και τις πτυχές της που ίσως δεν μας αρέσουν. Μπορούμε;

Το πνεύμα της νέας εποχής

Ο γάλλος γελοιογράφος και κομίστας Ζορζ Βολινσκί, παιδί του γαλλικού Μάη του 1968, που σκοτώθηκε το 2015 στα γραφεία του «Charlie Hebdo», μετά την επίθεση των εξτρεμιστών ισλαμιστών, είχε κάνει μια σειρά πολύ ωραία κόμικς. Σ' αυτά, ένα φρικιό του γαλλικού Μάη, που επέμενε ρέμπελος, αδυνατούσε να κατανοήσει τον γιο του, που φορούσε κοστούμι, είχε αστικούς τρόπους, διάβαζε πολύ για τη σχολή του και προετοιμαζόταν για τον ανταγωνιστικό κόσμο. Ο Βολινσκί σατίριζε πολύ εύστοχα την τάση μιας νεότερης γενιάς να απομυθοποιεί τις χαμένες επαναστάσεις της νιότης του και, κυρίως, την κουλτούρα της. Να βλέπει σαν ιστορικές γραφικότητες πολλές από τις ανατρεπτικές ιδέες (ή τις δήθεν ανατρεπτικές ιδέες) παλαιών εποχών, προσγειωμένη στο πνεύμα της εποχής. Οχι αναγκαστικά επειδή το πνεύμα της εποχής είναι η ορθότερη επιλογή αλλά επειδή είναι ορθότερη από την επιλογή των πατεράδων της. Στον δρόμο που αποθέωσε ο Βολινσκί βρίσκονται οι φοιτητές μιας νέας ανεξάρτητης πρωτοβουλίας που έκανε την εμφάνισή της στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Διεκδικούν ένα πανεπιστήμιο που να αξίζει στις επιδιώξεις της ζωής τους και ζητούν γι' αυτό άμεση κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων, καθιέρωση ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, απομάκρυνση των αφισών και των πανό και τερματισμό των συνεχόμενων καταλήψεων. Ζητούν μαχητικά ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό και ανταγωνιστικό, απαλλαγμένο από τη φορμόλη των ελληνικών κινημάτων, προσαρμοσμένο στο πνεύμα της εποχής. Της εποχής τους. Μιας εποχής με πολύ περισσότερες ελευθερίες, με πολύ περισσότερες επιλογές και με λιγότερες αυταπάτες.

....από την "ΕΣΤΙΑ"

"ΕΣΤΙΑ", 27/12/19