"...Πώς μπορεί να μετέχει στη Συμμαχία μια χώρα με σκληρό ισλαμικό πρόσωπο; Πόσο «νατοϊκές» θα είναι οι τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις με χαρακτηριστικά «φρουρών του Σουλτάνου», κατά τη δι­ατύπωση Αμερικανού αναλυτή; Και το «άνοιγμα» στον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν τι σημαίνει για το NATO; Και ακόμα χειρότερα: Πόσο αξιόπιστος συνομιλη­τής των Δυτικών μπορεί να είναι ένας Τούρκος ηγέτης που χωρίς νά κρύβεται δίνει σήμερα το χέρι στους φίλους του, Αδελφούς Μουσουλμάνους! Διότι ο Ερ­ντογάν δεν διστάζει τώρα να κάνει δη­μόσια με τα τέσσερα δάκτυλα της παλά­μης, το σήμα της Αδελφότητας, απευθυ­νόμενος στα πλήθη των οπαδών του. Σημαίνοντα στελέχη των A.M. έχουν έρθει από την Αίγυπτο στην Τουρκία και απλώνονται στη χώρα, ενθαρρύνοντας τον φιλόδοξο Τούρκο ηγέτη να γίνει μια «ρέπλικα» του Μόρσι...."

Από την "Επένδυση"


                                    "Επένδυση"-20/07/16

Ο ισλαμισμός του Ερντογάν απειλεί Ελλάδα, Ε.Ε., NATO: Διεθνής αμηχανία, φόβοι γιά «γεωστρατηγικό» σεισμό από την Άγκυρα-Η σημασία της καρατόμησης Νταβούτογλου-Ο Τούρκος πρόεδρος Δημόσια χαιρετίζει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, επιτίθεται στη Δύση και «ανοίγεται» στη Μόσχα
■ του Κ. I. Αγγελοπούλου
aggelopoulos@ependisinews.gr_

Οσοι, εντός και εκτός Τουρκίας, γνώριζαν από τις αρχές του 2016 τι «κινείται» στα πολιτικά παρασκήνια και σε χώρους Υπηρεσιών Πληροφο­ριών, οδηγούνταν σε ένα συμπέρασμα: Ο Ταγίπ Ερντογάν ετοιμαζόταν για αποφάσεις που θα τον καθιστούσαν απόλυτο κυρίαρχο σε όλο το φάσμα της εσωτερικής και εξωτερικής πολι­τικής της χώρας του. Ετσι, όταν τον Μάιο ο πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου αναγκάστηκε να αποχω­ρήσει -και μάλιστα άνευ αντιρρήσεων-από την κυβέρνηση και την ηγεσία του κόμματος ΑΚΡ, οι καλά πληροφο­ρημένοι κατάλαβαν ότι θα ξεκινούσε μια «νέα εποχή» για την Τουρκία του Ερντογάν. Αυτή η «εποχή» θα είχε στο κέντρο των αλλαγών την στροφή του Τούρκου προέδρου σε μια σκληρή ι­σλαμική ατζέντα.

Τα γεγονότα από την 15η Ιουλίου έως σήμερα είναι γνωστά. Και αυτά ο­δηγούν σε συμπεράσματα και διαπιστώ­σεις που φέρνουν «ανατριχίλα» σε Ευ­ρωπαίους και Αμερικανούς και στο σύ­στημα ασφαλείας της Δύσης. Το σοβα­ρότερο πρόβλημα είναι ότι ο Ταγίπ Ερ­ντογάν προχωρεί σε «κόντρα» με την Ευρωπαϊκή Ενωση και την Ουάσιγκτον και «παίζει στα ζάρια» τη θέση της Τουρ­κίας στο NATO:

Πώς μπορεί να μετέχει στη Συμμαχία μια χώρα με σκληρό ισλαμικό πρόσωπο; Πόσο «νατοϊκές» θα είναι οι τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις με χαρακτηριστικά «φρουρών του Σουλτάνου», κατά τη δι­ατύπωση Αμερικανού αναλυτή; Και το «άνοιγμα» στον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν τι σημαίνει για το NATO; Και ακόμα χειρότερα: Πόσο αξιόπιστος συνομιλη­τής των Δυτικών μπορεί να είναι ένας
Τούρκος ηγέτης που χωρίς νά κρύβεται δίνει σήμερα το χέρι στους φίλους του, Αδελφούς Μουσουλμάνους! Διότι ο Ερ­ντογάν δεν διστάζει τώρα να κάνει δη­μόσια με τα τέσσερα δάκτυλα της παλά­μης, το σήμα της Αδελφότητας, απευθυ­νόμενος στα πλήθη των οπαδών του. Σημαίνοντα στελέχη των A.M. έχουν έρθει από την Αίγυπτο στην Τουρκία και απλώνονται στη χώρα, ενθαρρύνοντας τον φιλόδοξο Τούρκο ηγέτη να γίνει μια «ρέπλικα» του Μόρσι.

Εφόσον ο Ταγίπ Ερντογάν προχω­ρήσει σταθερά στην ισλαμική γραμμή που τώρα χαράζει, ποτίζοντας με αντι-δυτικό-αντινατοϊκό πνεύμα το πεδίο των πιστών του, οδηγώντας σε βαθιά κρίση τις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και εντείνοντας την εχθρότητα του προς την Αίγυπτο, τότε αναπόφευκτα θα προκα­λέσει έναν ισχυρό γεωστρατηγικό «σει­σμό» στην Εγγύς Ανατολή και στη Με­σόγειο και στη Β. Αφρική, όπου οι ΗΠΑ και το «νέο» NATO αναπτύσσουν στρα­τηγικούς στόχους.

Οι «ισορροπίες» θα κινδυνεύσουν περισσότερο αν ο Ερντογάν καταφέρει να «αλλάξει» σε βάθος ης σχέσεις του με τη Μόσχα, προκειμένου να αποβάλει κάποια από τα φορτία που πιέζουν την Τουρκία στον πόλεμο της Συρίας. Και είναι τώρα προφανές, ότι ο Τούρκος πρόεδρος θέλει να δείξει πως «δεν συγ­χωρεί» την Ουάσιγκτον επειδή αυτή αρνήθηκε να «κατανοήσει» την αγωνία της Αγκυρας στο Κουρδικό. Την ίδια ώρα στη Δαμασκό, ο πρόεδρος Ασαντ κατηγορεί ανοικτά τον Ερντογάν ότι τώρα προωθεί στην Τουρκία το «εξτρε­μιστικό πρόγραμμα των Αδελφών Μου­σουλμάνων». Τώρα, η ηγεσία της ευρωατλαντικής συμμαχίας περιμένει να δι­απιστώσει αν ο Ταγίπ Ερντογάν προτίθεται να συνδυάσει τι «αλλαγές» του με στρατηγικό ευρασιατικό «άνοιγμα». Ας σημειωθεί ότι σε διπλωματικά παρασκή­νια της στην Ε.Ε. εκφράζονται ανησυχί­ες για το κατά πόσον θα θελήσει να ε­ντείνει ο Ερντογάν την «κόντρα» του με τους Ευρωπαίους, ζητώντας κάποια σπγμή από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις την έκδοση στην Τουρκία ατόμων που θα εκτιμάται από την Αγκυρα όη συνδέθη­καν με το αντι-πραξικόπημα

Οι ανησυχίες της Αθήνας για τη Δυτική Θράκη

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ διπλωματία ανησυχεί ολοένα και περισσότερο από τις εξελίξεις στην Τουρκία και τις σοβαρές ρωγμές που παρουσι­άζονται στις σχέσεις της με

Ευρώπη και ΗΠΑ. Εκτεθειμένη ως το ανατολικό σύνορο της Ε.Ε. απέναντι στην Τουρκία, η Ελ­λάδα είναι η πρώτη που θα εισπράξει» τις συνέπειες μίας ρήξης στις ευρω-τουρκικές σχέσεις, καθώς το Προσφυ­γικό παραμένει μείζον πρό­βλημα και «α­πειλή» για τη χώρα.

Η Αθήνα ανησυχεί, διότι γνωρίζει καλά ότι οι «προειδοποιήσεις» της Ε.Ε. προς τον Ερντογάν για διακοπή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων είναι για την τουρκική πλευρά μία άνευ πραγμα­τικού αντικειμένου «απειλή», την οποία δεν  υ­πολογίζει ο Τούρκος πρόεδρος.

Η Αθήνα ανησυχεί επίσης διότι δεν γνωρίζει σήμερα ποια θα είναι η κατάληξη της «κόντρας» μεταξύ Αγκυρας και Δύσης, άρα ποια θα είναι και η τύχη της παρουσίας του NATO στο Αιγαίο, στο πλαίσιο του ελέγχου των προσφυγικών ροών.

Σχετικά με το Αιγαίο, η Αθήνα δεν περιμένει αεροναυτικές «εκπλήξεις» από την Αγκυρα, χω­ρίς βεβαίως να αποκλείει εντάσεις. Ομως, η ελ­ληνική κυβέρνηση ανησυχεί ιδιαιτέρως με κάτι άλλο: Για τις αντανακλάσεις που μπορεί να έχει στη Δ Θράκη ο ισλαμικός εθνικισμός που καλλιεργεί ο Ερντογάν στην Τουρκία. Η Αθήνα παρα­κολουθεί την κλιμάκωση της πολιτικής που ακο­λουθεί συστηματικά, με αργά βήματα, στη Δ Θράκη η τουρκική πλευρά και εκτιμά ότι δεν θα αργήσει ίσως ο καιρός που η Τουρκία θα ζητήσει ανοικτά την αλλαγή των προβλέψεων της  Συν­θήκης της Λωζάννης.

Κι αυτό παρά το γεγονός ότι εκεί η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων μουσουλμάνων δεν υποστηρίζει την επιθετική πολιτική των φανα­τικών που κινεί το προξενείο Κομοτηνής με τη βοήθεια της MIT και «γραμμή» από την Αγκυ­ρα. Λέγεται, πάντως, στα διπλωματικά παρα­σκήνια, ότι στελέχη της κυβέρνησης επιχειρούν σήμερα να οργανώσουν, έστω με μεγάλη κα­θυστέρηση, μία νέα, «παραγωγική» πολιτική στη Δ. Θράκη.

Η σκληρή ατζέντα
»» Στο πλαίσιο τns σκληρής ισλαμικής ατζέντας, ο Ερντογάν θα είχε ανάγκη από εχθρικούς πρoς τη Δύση και «ασεβείς» πρos το NATO συνεργάτες (επαναφέ­ροντας ουσιαστικά το παλαιό «δόγμα» του Ερμπακάν), καθώς και από «δικες του» Ενοπλες Δυνάμεις. Evας πρωθυπουργós με επιρροή στο κυβερ­νών κόμμα, καλός συνομιλητής Ευρωπαίων και Αμερικανών, όπως ο Νταβούτογλου, δεν είχε θέση συνεπώς στη νέα «οικοδομή». Ο στενός γίλος του Ταγίπ Ερντογάν, μέτριος πολιτικός κ. Γιλντιμίρ, ήταν όντως το κατάλληλο πρόσωπο για διάδοχος του καθη­γητή πρωθυπουργού. Από την ώρα εκείνη, ήταν φανερό και στην Τουρκία και στη Δύση ότι θα δρομολογού­νταν σοβαρές εξελίξεις στο εσωτερικό τns χώραs, όπου δυτικότροπες «ελίτ» σε στρατό, διοίκηση, οικονομία και σε πανεπιστημιακές κοινότητες και ο μισός περίπου πληθυσμός, κυρίως η «παραλιακή» Τουρκία, δεν αποδέχονται την ισλαμοποίηση της χώρας