Η αντιπαράθεση του δημάρχου με όσους προσπαθούν να τον στιγματίσουν ως «μπαχαλόφιλο» παρουσιάζεται τάχα σαν ιδεολογική. Ο δήμαρχος εμφανίζεται ως soft left –ενδοτικός στις πιέσεις των «συλλογικοτήτων»–, όταν δεν του χρεώνεται κιόλας ότι επιχειρεί, μέσω του δήμου, την προσέγγιση του ΠΑΣΟΚ με τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Οποια κι αν είναι τα ελατήριά της, όμως, η αντιπαράθεση του δημάρχου με την κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει κερδισμένους. Για να πετύχει στον ρόλο που ανέλαβε χωρίς να έχει ψηθεί πολιτικά, ο Δούκας έχει ανάγκη την κυβέρνηση. Πρέπει να συνεργαστεί μαζί της για να προωθήσει τα μεγάλα έργα στην πόλη. Πρέπει να βρει χημεία με τους «μπάτσους» προκειμένου να αλλάξει τη ζοφερή όψη του κέντρου της Αθήνας. Αν βρίσκεται με την κυβέρνηση σε διαρκές «τζαρτζάρισμα», κινδυνεύει να καταλήξει σαν εκείνον τον προ-προκάτοχό του που ξόδεψε τη θητεία του σε εναγώνιες διακηρύξεις αναρμοδιότητας (θυμίζοντας, σε κάθε στραβή, ότι «ο δήμος δεν είναι αρμόδιος»). Το ανάλογο ισχύει και για την κυβέρνηση: Αν εξακολουθήσει να αντιμετωπίζει τον δήμαρχο ως πολιτικό της αντίπαλο –και συνεχίσει να δίνει την εντύπωση ότι εργάζεται για την αποτυχία του– κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπη με μια αθηναϊκή καθημερινότητα που θα ζημιώσει και την ίδια. Η σκηνή της πρωτεύουσας είναι πάντα η κεντρική πολιτική σκηνή. Ο,τι γίνεται εκεί χρεώνεται και στην κυβέρνηση....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

                                                     "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 03/04/24


TΟΥ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ


Διότι θα είχα δήμαρχο τον κ. Χάρη Δούκα. Κατοικώντας στη Θεσσαλονίκη, τη γνωστή συμπρωτεύουσα ή ερωτική πόλη, μια χαρά είμαι με τον Στέλιο Αγγελούδη. Ο άνθρωπος προσπαθεί, το παλεύει και κυρίως δεν προκαλεί. Δεν έλαβε στις δημοτικές εκλογές στον πρώτο γύρο 14% και δεν υπέγραψε γραμμάτια αριστερά και δεξιά για να εκλεγεί.

Με τις μέχρι τώρα κινήσεις του προσπαθεί να είναι ο δήμαρχος όλων των Θεσσαλονικέων και το καταφέρνει, διότι πριν από τις εκλογές δεν ζήτησε τη βοήθεια κανενός κομματικού μηχανισμού.

Παρακολουθώ τηλεοπτικά τις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου και δεν τον άκουσα ούτε μια φορά να λέει με μουσολινικό ύφος «δεν μου αρέσει, δεν μου ταιριάζει», σαν να είναι η δημαρχία το μαγαζί του. Βλέπω ότι ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης το μόνο που θέλει είναι να κάνει την πόλη καλύτερη και καθαρότερη. Ταπεινοί στόχοι μπροστά στους υψιπετείς του κ. Δούκα. Και βλέπω επίσης πως η πλατεία Ελευθερίας σύντομα θα γίνει πλατεία μνήμης του Ολοκαυτώματος. Είναι εγγύηση επιτυχίας να είναι ένας δήμαρχος προσηλωμένος και προσγειωμένος στα καθήκοντά του και να μη βλέπει τη δημαρχία σαν τον βατήρα για την κεντρική πολιτική σκηνή.

Η ακύρωση της συναυλίας είναι ένα από τα πολλά τέτοια επεισόδια στους λίγους μήνες της δημαρχίας του. Οι φιλοδοξίες να μπει κάποιος στην κεντρική πολιτική σκηνή είναι θεμιτές, όπως θεμιτή είναι και η αναζήτηση πολιτικών στηριγμάτων σε αυτή την πορεία. Το αθέμιτο είναι να προσβάλλει ο δήμαρχος του πρώτου δήμου της χώρας όχι μόνον ένα φιλικό κράτος, αλλά και μια ολόκληρη κοινότητα –την ισραηλιτική– που τράβηξε τα πάνδεινα πριν από ογδόντα χρόνια. Να δω με τι πρόσωπο ο κ. Χάρης Δούκας θα παραστεί του χρόνου στις εκδηλώσεις για το Ολοκαύτωμα, αν βεβαίως του το επιτρέψουν οι δυνάμεις που τον εξέλεξαν.

Ας αφήσω τη Θεσσαλονίκη και τον δήμαρχό της στην ησυχία τους και ας δούμε τι έγινε προχθές στην Αθήνα στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου. Ενας δημοτικός σύμβουλος από την παραδοσιακή Αριστερά έθεσε θέμα ματαίωσης της συναυλίας που επρόκειτο να δώσουν τα μουσικά σύνολα του Δήμου Αθηναίων υπό την αιγίδα της πρεσβείας του Ισραήλ στις 29 Απριλίου.

Μάλιστα, ο ίδιος απείλησε πως αν δεν ακυρωθεί η συναυλία θα την ακυρώσει δυναμικά το κόμμα του. Μέχρις εδώ όλα αναμενόμενα. Η Αριστερά ουδέποτε αγάπησε το Ισραήλ και οι τραμπουκισμοί χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά της. Ο δήμαρχος Αθηναίων όμως πρωτίστως οφείλει να σέβεται την αρχή της συνέχειας της διοίκησης. Δεν είναι επιχείρημα πως την εκδήλωση προγραμμάτισε η απελθούσα δημοτική αρχή. Πιο πολύ μοιάζει με απολογία προς τις αριστερές συλλογικότητες που δεν κρύβουν τον αντισημιτισμό τους.

Βέβαια, αυτή η συμπεριφορά του δεν θα πρέπει να εκπλήσσει κανένα, διότι ο δήμαρχος δίνει συνεχώς εξετάσεις σε αυτούς που τον εκτόξευσαν από το 14% στο 55%.

Η ακύρωση της συναυλίας είναι ένα από τα πολλά τέτοια επεισόδια στους λίγους μήνες της δημαρχίας του. Οι φιλοδοξίες να μπει κάποιος στην κεντρική πολιτική σκηνή είναι θεμιτές, όπως θεμιτή είναι και η αναζήτηση πολιτικών στηριγμάτων σε αυτή την πορεία. Το αθέμιτο είναι να προσβάλλει ο δήμαρχος του πρώτου δήμου της χώρας όχι μόνον ένα φιλικό κράτος, αλλά και μια ολόκληρη κοινότητα –την ισραηλιτική– που τράβηξε τα πάνδεινα πριν από ογδόντα χρόνια. Να δω με τι πρόσωπο ο κ. Χάρης Δούκας θα παραστεί του χρόνου στις εκδηλώσεις για το Ολοκαύτωμα, αν βεβαίως του το επιτρέψουν οι δυνάμεις που τον εξέλεξαν.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 03/04/24

ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η συναυλία ήταν προγραμματισμένη για τα τέλη Απριλίου. Οργανωτές, ο Δήμος Αθηναίων και η πρεσβεία του Ισραήλ. Θα συμμετείχαν τα μουσικά σύνολα του δήμου. Ομως οι μουσικοί είχαν άλλη άποψη. Εκριναν πως «οι συνθήκες δεν θα είναι ασφαλείς τόσο για τους συντελεστές όσο και για το κοινό». Το σωματείο τους εισηγήθηκε την ακύρωση της συναυλίας, την οποία και ο δήμαρχος αποδέχθηκε. Ελαβε υπόψη του τα «δραματικά γεγονότα» στη Μέση Ανατολή αλλά και τις αντιδράσεις της Αριστεράς. Ας πούμε ότι στην καλύτερη περίπτωση έλαβε υπόψη του απειλές, άμεσες ή έμμεσες, ότι μια συναυλία υπό την αιγίδα της πρεσβείας του Ισραήλ δεν θα περάσει αβρόχοις ποσί. Η πιο ανώδυνη εκδοχή είναι κάποια προγραμματισμένη παρέμβαση του «Ρουβίκωνα» με πανό που θα έγραφαν «Από το ποτάμι ώς τη θάλασσα». Εδώ έκαναν «παρέμβαση» στη Βουλή και στο Προεδρικό Μέγαρο για τα Τέμπη. Σιγά μη δεν «παρέμβαιναν» στο θέατρο Ολύμπια για να υπερασπιστούν τη Χαμάς. Τη λιγότερο ανώδυνη εκδοχή δεν θέλω καν να τη σκέφτομαι. Αυτό όμως είναι το λιγότερο.

Το περισσότερο προκύπτει αβίαστα. Ο δήμαρχος της Αθήνας –Δούκα τον λένε–, της πρωτεύουσας ενός δημοκρατικού κράτους το οποίο διασφαλίζει την ελευθερία της έκφρασης, και δη της καλλιτεχνικής, υποκύπτει στον εκβιασμό μερικών περιθωριακών ομάδων και ακυρώνει μια συναυλία. Η οποία είναι υπό την αιγίδα της πρεσβείας ενός σύμμαχου κράτους. Εκτός και αν δεν πρόκειται περί εκβιασμού. Εκτός κι αν πρόκειται περί ενσυναίσθησης. Διόλου απίθανο. Ας θυμηθούμε ότι προ ημερών ο ίδιος δήμαρχος αποκάλεσε τους αστυνομικούς «μπάτσους». Και τώρα, για να εξασφαλίσει τις συνθήκες που θα επέτρεπαν τη διεξαγωγή της συναυλίας, θα έπρεπε να ζητήσει τη συνδρομή των «μπάτσων». «Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν οργανωνόταν μια συναυλία υπό την αιγίδα της Χαμάς, η οποία ως γνωστόν διαθέτει μια βαθιά σχέση με τη μουσική. Τόσο βαθιά που δεν την παίρνεις είδηση.

Πολλοί θα θεωρήσουν ότι οι σχέσεις του δημάρχου Αθηναίων με τον πολιτισμό δεν είναι αρμονικές. Ακούει όμποε και σκέφτεται τον Νετανιάχου. Πρόκειται περί παρεξηγήσεως. Διότι ο ίδιος δήμαρχος που ακύρωσε τη συναυλία στο θέατρο Ολύμπια για λόγους ασφαλείας, ζητάει από το υπουργείο Πολιτισμού να ακυρώσει την απόφαση με την οποία πήρε από τον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων το δικαίωμα χρήσης του κτιρίου της οδού Ερμού. Ο δήμαρχος κρίνει ότι ο εν λόγω σύλλογος το χρησιμοποιούσε για να προάγει τον πολιτισμό. Οπως οργάνωση βαπτίσεων και λαϊκά δικαστήρια για το τραγικό δυστύχημα στα ανοιχτά της Πύλου. Και να σκεφθείτε ότι έχουν περάσει μόλις τέσσερις μήνες από την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του. Μην ανησυχείτε. Εχουμε μια ολόκληρη τετραετία για να τον απολαύσουμε.

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Ο δήμαρχος είναι θύμα. Τον στοχοποιούν το «ακροδεξιό μπλοκ της Ν.Δ.» και τα «κυβερνητικά τρολ». Του έβαλαν στο στόμα μια φράση («είδατε εδώ μέσα γκλομπ μπάτσου;») η οποία δεν ήταν δική του. Ηταν αντίλαλος της κατηγορίας που μόλις του είχε απευθύνει δημότης. Σύμφωνα με την εκδοχή του δημάρχου, το δημοτικό συμβούλιο συνεδρίαζε επί εννιά ώρες – προφανώς επειδή είχαν τη δυνατότητα να παρεμβαίνουν αυθορμήτως και αγανακτισμένοι δημότες, με τους οποίους εκείνος ένιωσε την ανάγκη να συνομιλεί.

Χωρίς να χρειάζεται μοντάζ, ο δήμαρχος «συνομίλησε» δημοσίως και με τους εκπροσώπους του ΚΚΕ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ που είχαν απειλήσει ότι θα «ματαίωναν» μια συναυλία που ετοίμαζε ο Οργανισμός Πολιτισμού του δήμου με την πρεσβεία του Ισραήλ. «Δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί τέτοια συναυλία (με το κράτος-δολοφόνο), γιατί χιλιάδες διαδηλωτές θα είναι απέξω και θα το αποτρέψουμε», είχε πει στο ίδιο δημοτικό συμβούλιο ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης, Νίκος Σοφιανός. Και τι έκανε ο δήμαρχος ενώπιον της απειλής; Ματαίωσε τη συναυλία.

Ποιο «μπλοκ» άραγε πιέζει περισσότερο τον Χάρη Δούκα; Το ακροδεξιό – που του μοντάρει τις δηλώσεις; Ή το άλλο άκρο, που του υπαγορεύει τη δική του ατζέντα; Ποιος έχει να κερδίσει από μια αντιπαράθεση του δήμου με την κυβέρνηση;

Η αντιπαράθεση του δημάρχου με όσους προσπαθούν να τον στιγματίσουν ως «μπαχαλόφιλο» παρουσιάζεται τάχα σαν ιδεολογική. Ο δήμαρχος εμφανίζεται ως soft left –ενδοτικός στις πιέσεις των «συλλογικοτήτων»–, όταν δεν του χρεώνεται κιόλας ότι επιχειρεί, μέσω του δήμου, την προσέγγιση του ΠΑΣΟΚ με τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Οποια κι αν είναι τα ελατήριά της, όμως, η αντιπαράθεση του δημάρχου με την κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει κερδισμένους.

Για να πετύχει στον ρόλο που ανέλαβε χωρίς να έχει ψηθεί πολιτικά, ο Δούκας έχει ανάγκη την κυβέρνηση. Πρέπει να συνεργαστεί μαζί της για να προωθήσει τα μεγάλα έργα στην πόλη. Πρέπει να βρει χημεία με τους «μπάτσους» προκειμένου να αλλάξει τη ζοφερή όψη του κέντρου της Αθήνας. Αν βρίσκεται με την κυβέρνηση σε διαρκές «τζαρτζάρισμα», κινδυνεύει να καταλήξει σαν εκείνον τον προ-προκάτοχό του που ξόδεψε τη θητεία του σε εναγώνιες διακηρύξεις αναρμοδιότητας (θυμίζοντας, σε κάθε στραβή, ότι «ο δήμος δεν είναι αρμόδιος»).

Το ανάλογο ισχύει και για την κυβέρνηση: Αν εξακολουθήσει να αντιμετωπίζει τον δήμαρχο ως πολιτικό της αντίπαλο –και συνεχίσει να δίνει την εντύπωση ότι εργάζεται για την αποτυχία του– κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπη με μια αθηναϊκή καθημερινότητα που θα ζημιώσει και την ίδια. Η σκηνή της πρωτεύουσας είναι πάντα η κεντρική πολιτική σκηνή. Ο,τι γίνεται εκεί χρεώνεται και στην κυβέρνηση.

Δούκας και κυβέρνηση εξαρτώνται ο ένας από τον άλλο. Αλλά κανείς από τους δύο δεν φαίνεται να το έχει ψυχανεμιστεί.