Εχει η Ελλάδα την ισχύ να πιέσει το γειτονικό καθεστώς σε συμμόρφωση με τα ευρωπαϊκά θέσμια; Μετράει η δική της αξίωση περισσότερο από την εύνοια των δυτικών εταίρων που o Ράμα μοιάζει να έχει αποσπάσει με διπλωματική επιτηδειότητα; Με βάση αυτά τα δεδομένα μπορεί πια κανείς να αναρωτηθεί αν η υποψηφιότητα Μπελέρη κάνει καλό στην υπόθεση Μπελέρη. Είναι ένα ερώτημα που η κυβέρνηση φαίνεται να υπέβαλε σιωπηρώς στον εαυτό της. Τα εσωτερικά, εκλογικά οφέλη της υποψηφιότητας λογίζονται «προφανή» (παρότι δεν υπάρχει ομοφωνία για το εύρος της απήχησής της που, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, απέχει από την «καθαρή πρωτιά»). Η κυβέρνηση πάντως δεν αμφέβαλε για το αν η κάθοδος Μπελέρη συμφέρει τη Ν.Δ. Αμφέβαλλε για το αν η πολιτική του επιστράτευση συντελούσε στο εθνικό συμφέρον. Και µόνο ο μακρύς δισταγμός δείχνει ότι η επιλογή έχει ρίσκο. Η συμβολική φόρτιση ενός ζητήματος εξωτερικής πολιτικής δεν θα κριθεί στην κάλπη. Θα κριθεί από την επομένη της εκλογής – από το αν με τον Μπελέρη ευρωβουλευτή η Ελλάδα θα καταφέρει ό,τι δεν κατάφερε με τον Μπελέρη έγκλειστο εκλεγμένο δήμαρχο. Αν θα καταφέρει να εγγράψει το θέμα στην ευρωπαϊκή ατζέντα, χωρίς να καταλήξει να απομονωθεί, υπνοβατώντας προς ένα βέτο. Αν θα κινδυνεύσει να ανασυρθεί από τη λήθη το «ακτιβιστικό» του παρελθόν.....

"ΤΑ ΝΕΑ", 18/04/24

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ

Χάζευα το πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ της 20/3/1995. Ενας μεγάλος τίτλος: «Πιάστηκαν 7 προβοκάτορες στα σύνορα». Ενας υπότιτλος: «Ερευνες τη νύχτα και σε σπίτια στην Αθήνα». Κι ένα ωραίο γράφημα για την «προβοκάτσια στα σύνορα», έχει παράδοση στα γραφήματα η εφημερίδα. Στη σελ. 2 το «Στίγμα της ημέρας», με τίτλο «Νάρκη στην προσέγγιση», όπου αναφέρεται ότι η ομάδα των ενόπλων «προσπάθησε να θέσει θρυαλλίδα στα θεμέλια της ειρήνης, αλλά και της πρόσφατης ελληνοαλβανικής προσέγγισης». Και στις σελ. 10-11 ένα πλήρες ρεπορτάζ για τους ενόπλους, που φέρονταν να έχουν διασυνδέσεις με το ΜΑΒΗ (Mέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου) και ήθελαν να χτυπήσουν στρατόπεδο στην περιοχή Λόγγος.

Α, ένας από τους συλληφθέντες λεγόταν Φρέντι Μπελέρης. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 18 μηνών, απηλλάγη με βούλευμα και αυτή την εβδομάδα ανακηρύχθηκε εν μέσω αποθέωσης υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΝΔ. Ο λόγος δεν είναι βέβαια εκείνη η υπόθεση, για την οποία προφανώς θα έχει μετανιώσει, αλλιώς δεν εξηγείται η επιλογή του από έναν φιλελεύθερο ηγέτη σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η υποψηφιότητα του Μπελέρη εντάσσεται στην αντιπαράθεση της Ελλάδας με την Αλβανία για το κράτος δικαίου: εδώ λειτουργεί υποδειγματικά, εκεί όχι και αυτό ακριβώς το χάσμα θέλουμε να αναδείξουμε στην Ευρώπη.

Ενας άλλος λόγος λέγεται πως είναι η ανησυχία του Πρωθυπουργού ότι αν δεν αγκάλιαζε εκείνος τον Μπελέρη, θα του τον άρπαζε ο Βελόπουλος. Αυτό βέβαια θα μπορούσε να συμβεί και με άλλους μαχητές της ελευθερίας. Να, χάζευα ένα άλλο ρεπορτάζ, του Ταχυδρόμου αυτή τη φορά, με ημερομηνία 13/11/2004 και τίτλο «Οι Ελληνες στη Σρεμπρένιτσα». Ο δημοσιογράφος μιλά εδώ με τον υποδιοικητή και τον αρχιλοχία του ελληνικού εθελοντικού σώματος που πολέμησε τη δεκαετία του 1990 στο πλευρό των Σερβοβοσνίων. Οχι για τα λεφτά, όπως διευκρινίζουν, 60 δηνάρια τον μήνα έπαιρναν, όσα και οι σέρβοι στρατιώτες, αλλά για τα ιδανικά τους. «Νιώθαμε ικανοποίηση όταν σκοτώναμε Μουσουλμάνους», λένε ο Δημήτρης και ο Τρύφωνας (υπάρχουν και τα επίθετά τους), διευκρινίζοντας ότι πριν από κάθε μάχη τούς ευλογούσε ο ιερέας της μονάδας τους.

Τα ίχνη αυτών των ανθρώπων χάθηκαν στη συνέχεια. Και, εντάξει, αν εξακολουθούν να ηδονίζονται με τους σκοτωμούς, τους ξεχνάμε, σε αυτή τη χώρα είμαστε όλοι εναντίον της βίας. Αν έχουν μετανιώσει όμως, ή αν απλώς τα φούσκωναν, δεν θα έπρεπε κάπως να αξιοποιηθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έστω κι αν δεν έχουν εμπλακεί με την ελληνική μειονότητα; Η Νέα Δημοκρατία έχασε την ευκαιρία, αλλά η Ελληνική Λύση δεν έχει ανακοινώσει ακόμη τις υποψηφιότητές της, ο Βελόπουλος θα μπορούσε λοιπόν να πάρει την εκδίκησή του.

Αντίθετα με την υπόθεση Μπελέρη, άλλωστε, αυτές οι υποψηφιότητες θα λειτουργούσαν υπέρ της καλής γειτονίας, ο πρόεδρος της Σερβίας είναι δηλωμένος θαυμαστής του Μιλόσεβιτς, θα τις έβλεπε θετικά.

...από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 18/04/24

TΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Η«υπόθεση Μπελέρη» δεν είναι ο ίδιος ο Μπελέρης. Το αναγνώρισε κι εκείνος. Η υπόθεση είναι ένα ζήτημα εξωτερικής πολιτικής που για την Αθήνα έχει λάβει διαστάσεις ανοιχτού μετώπου με τη γείτονά της. Η υπερπροσωπική, εθνική υπόθεση είναι η προσπάθεια της Ελλάδας να εξαρτήσει το ευρωπαϊκό μέλλον της Αλβανίας από την εξασφάλιση «ευρωπαϊκού» status και στην ελληνική μειονότητα.

Εχει η Ελλάδα την ισχύ να πιέσει το γειτονικό καθεστώς σε συμμόρφωση με τα ευρωπαϊκά θέσμια; Μετράει η δική της αξίωση περισσότερο από την εύνοια των δυτικών εταίρων που o Ράμα μοιάζει να έχει αποσπάσει με διπλωματική επιτηδειότητα;

Με βάση αυτά τα δεδομένα μπορεί πια κανείς να αναρωτηθεί αν η υποψηφιότητα Μπελέρη κάνει καλό στην υπόθεση Μπελέρη. Είναι ένα ερώτημα που η κυβέρνηση φαίνεται να υπέβαλε σιωπηρώς στον εαυτό της.

Τα εσωτερικά, εκλογικά οφέλη της υποψηφιότητας λογίζονται «προφανή» (παρότι δεν υπάρχει ομοφωνία για το εύρος της απήχησής της που, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, απέχει από την «καθαρή πρωτιά»). Η κυβέρνηση πάντως δεν αμφέβαλε για το αν η κάθοδος Μπελέρη συμφέρει τη Ν.Δ. Αμφέβαλλε για το αν η πολιτική του επιστράτευση συντελούσε στο εθνικό συμφέρον.

Και µόνο ο μακρύς δισταγμός δείχνει ότι η επιλογή έχει ρίσκο. Η συμβολική φόρτιση ενός ζητήματος εξωτερικής πολιτικής δεν θα κριθεί στην κάλπη. Θα κριθεί από την επομένη της εκλογής – από το αν με τον Μπελέρη ευρωβουλευτή η Ελλάδα θα καταφέρει ό,τι δεν κατάφερε με τον Μπελέρη έγκλειστο εκλεγμένο δήμαρχο. Αν θα καταφέρει να εγγράψει το θέμα στην ευρωπαϊκή ατζέντα, χωρίς να καταλήξει να απομονωθεί, υπνοβατώντας προς ένα βέτο. Αν θα κινδυνεύσει να ανασυρθεί από τη λήθη το «ακτιβιστικό» του παρελθόν.

Η επίµονη επίκληση του «συμβολισμού» συνιστά και μια έμμεση ομολογία ότι η ευρωλίστα δεν καταρτίστηκε με τις προδιαγραφές μιας καλής ευρωομάδας. Δεν αναζητήθηκαν πρωτίστως τα βιογραφικά για τη δουλειά. Αναζητήθηκαν αλλότριοι «συμβολισμοί» και «περάσματα» σε «ακροατήρια» – κι αυτό παρότι την τελευταία πενταετία ήταν πολλές οι αφορμές για να φανεί πόσο μπορεί να κοστίσει στη χώρα η «συμβολική» εκπροσώπηση στο Ευρωκοινοβούλιο. Ακόμη και τα λίγα βιογραφικά που επέζησαν θα τα καταπιούν, με τη «συμβολική» τους υπεροχή, οι αναγνωρισιμότητες.

«Συµβολικά» έφτασαν να εμφανίζονται ως φαβορί εκπομπές που κομπάζουν ότι «αλλάζουν τους νόμους» από τηλεοράσεως για τη «γλυκιά μας την πατρίδα».

Λένε ότι οι επιλογές αυτές έγιναν για τα γούστα της Δεξιάς. Οσοι το λένε δεν κολακεύουν τη Δεξιά. Μάλλον θεωρούν τους ψηφοφόρους με «δεξιές ευαισθησίες» επιδεκτικούς μόνο σε θούριους και πρωινάδικα.