Διαβάζοντας τα δύο κείμενα, υπογραφόμενα από τον καλό συνάδελφο Δημήτρη Ν. Μανιάτη, από τη σελίδα του από "ΤΑ ΝΕΑ", σκέπτομαι κατά πόσον η απόσταση από το ορθώς-επιβεβλημένως- επιτιμητικό σχόλιο εις βάρος του γνωστού καλλιτέχνη με τα βαμμένα νύχια σε κόκκινο, γιά την απαράδεκτη στάση του εις βάρος της συναδέλφου του "Mega" Νίκης Λυμπεράκη, όπου περιγράφονται σαφώς οι ρόλοι και τα όρια ερωτώντος δημοσιογράφου και συνεντευξιαζόμενου, πόσο εύκολα όλα αυτά μπορούν να τεθούν εν αμφιβόλω από τον ίδιο άνθρωπο. Βεβαίως και δικαιούται να αισθάνεται προσκείμενος εις τον ΣΥΡΙΖΑ ο Μανιάτης (εξ ου προφανώς και η συμμετοχή με το ΣΥΡΙΖΑίϊκο ψηφοδέλτιο στις τελευταίες αρχαιρεσίες της ΕΣΗΕΑ), αλλά τόσηηη προσδοκία ότι με τον Κασσελάκη...έχει "σπάσει" το παλιό αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα, ότι δείχνει συσπείρωση του κοινού του, ότι στοχεύει σε διαφορετικό κοινό, γεγονός που καθιστά σπρόβλεπτο το ταβάνι γιά το ΣΥΡΙΖΑ; Δεν τον απασχολεί η μεγάλη κρίση που πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ και το ισχυρό αντί-Κασσελάκη ρεύμα, που διαδέχεται το αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα; Δεν θέλει να τα δει αυτά μάλλον και τα προσπερνά με....βεβαιότητα. Κι αν δεν τού βγουν, τότε πώς θα εμφανισθεί σε όσους-συμπαθούντες το ΣΥΡΙΖΑ Κασσελάκη-όταν εισπράξουν, στις 9 Ιουνίου, την απογοήτευση ενός ποσοστού κατώτερου αυτού της διπλής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρα, τον περασμένο χρόνο; Καλός ο ενθουσιασμός, αλλά με μέτρο! Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης

 Από "ΤΑ ΝΕΑ" (σελίδα Δημήτρη Ν. Μανιάτη)

"ΤΑ ΝΕΑ", 04/04/24