Το Ιράν κατέκτησε εν μέσω πανηγυρισμών το βραβείο της περισσότερο αποτυχημένης, αν και μεγαλύτερης, επίθεσης από αέρος στην ιστορία της Μέσης Ανατολής. Που απέτυχε όχι επειδή δεν ήταν μεγάλη αλλά επειδή με την αεράμυνα του Ισραήλ συνέπραξαν οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, ενδεχομένως και άλλες χώρες όπως η Ιορδανία. Λογικό. Κανείς δεν θέλει ημίτρελους μουλάδες μέσα στα πόδια του. Αν ψάχνουν ντε και καλά για φασαρίες, μπορούν να κυνηγούν γυναίκες χωρίς μαντίλες στην Τεχεράνη. Η αποτυχία αυτή του Ιράν δεν είχε ευτυχώς ανθρώπινα θύματα. Φέρει όμως έναν βαθύ συμβολισμό. Πρώτον, πως όποιος αρέσκεται να κάνει τον τοποτηρητή μιας θρησκείας και τον νταή μιας περιοχής χρειάζεται και επιδέξια οπίσθια. Δεύτερον, πως οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης αλλά και μετριοπαθείς χώρες της περιοχής θα συνταχθούν ενεργά με το Ισραήλ όταν απειλείται. Οι διαφωνίες που ασφαλώς υπάρχουν για κάποιες επιλογές της ισραηλινής κυβέρνησης περνούν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην επιβίωση και την ασφάλεια του ισραηλινού λαού. Αλλά φυσικά ίσως να αναδειχθούν πάλι κατά την προετοιμασία και τον σχεδιασμό της ισραηλινής απάντησης στην ιρανική επίθεση. Πέρασε ίσως απαρατήρητο μέσα στον θόρυβο της αποτυχημένης επίθεσης ότι η Χαμάς απέρριψε τους όρους άλλης μιας εκεχειρίας. Ισως επειδή περίμεναν να επιτύχει η επίθεση. Ισως επειδή νομίζουν ότι έχουν την πολυτέλεια να μη χάσουν. Δεν την έχουν. Εχουν χάσει ήδη. Κι όσο πιο γρήγορα εγκαταλείψουν τα λαγούμια τους, τόσο περισσότερα δεινά θα γλιτώσει ο δυστυχής παλαιστινιακός λαός στη Γάζα κι αλλού. Ούτως ή άλλως, δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσει εφεξής το Ισραήλ με τη Χαμάς μέσα στα πόδια του περιμένοντας το επόμενο χτύπημά της....

Από "ΤΑ ΝΕΑ" (κύριο θέμα+εσωτερικές σελίδες)

"ΤΑ ΝΕΑ", κύριο θέμα, 15/04/24

                                        "ΤΑ ΝΕΑ", 15/04/24


Σε τρία πρόσωπα τα κλειδιά της ανάφλεξης

Νετανιάχου, Γκαντζ και Γκάλαντ αποφάσισαν «ελεγχόμενη κλιμάκωση» εκτός απροόπτου

ΤΗΣ ΚΙΤΤΥΣ ΞΕΝΑΚΗ

Η επίθεση είχε προαναγγελθεί. Ο ανώτατος πνευματικός ηγέτης του Ιράν, αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, είχε δεσμευτεί τρεις φορές δημοσίως πως η Τεχεράνη θα εκδικούνταν το Ισραήλ για την επίθεση της 1ης Απριλίου στο ιρανικό προξενείο στη Δαμασκό κατά την οποία σκοτώθηκαν επτά Φρουροί της Επανάστασης. Το Ιράν, μάλιστα, υποστήριξε χθες ότι ενημέρωσε τους περιφερειακούς του γείτονες «σχεδόν 72 ώρες πριν από τις επιχειρήσεις» του –αμερικανός αξιωματούχος, ωστόσο, το διέψευσε. Περισσότερα από 330 drones, πυραύλους κρουζ και πυραύλους εδάφους-εδάφους εξαπέλυσε το Ιράν εναντίον «στρατιωτικών στόχων» στο Ισραήλ τις πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής. Χάρη στην ισραηλινή αεράμυνα, αλλά και τη βοήθεια των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ιορδανίας, αναχαιτίστηκαν – σύμφωνα με το Ισραήλ – σε ποσοστό 99%. Μικρές υλικές ζημιές προκλήθηκαν σε μία ισραηλινή αεροπορική βάση και ένα επτάχρονο κορίτσι, μέλος της κοινότητας των Βεδουίνων, τραυματίστηκε από θραύσματα.

Ηταν όμως η πρώτη απευθείας επίθεση του Ιράν κατά του Ισραήλ, μόνο ένας μικρός αριθμός drones και ρουκετών εξαπολύθηκαν από τους γνωστούς «πληρεξούσιους» του Ιράν σε Λίβανο, Ιράκ, Συρία και Υεμένη – και το Ισραήλ είχε ήδη προειδοποιήσει με «σθεναρή απάντηση». Ηταν λοιπόν αυτή η σπίθα που θα πυροδοτήσει έναν ευρύτερο περιφερειακό πόλεμο; Θα μπορούσε να πει κανείς πως το μέλλον της Μέσης Ανατολής βρίσκεται στα χέρια τριών ανθρώπων.
Το πολεμικό συμβούλιο

Είναι τα τρία μέλη του πενταμελούς πολεμικού υπουργικού συμβουλίου του Ισραήλ που έχουν εξουσία λήψης αποφάσεων: ο πρωθυπουργός, Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο υπουργός Αμυνας, Γιόαβ Γκάλαντ, καθώς και ο Μπένι Γκαντζ, ένας αντίπαλος του Νετανιάχου που εντάχθηκε στην κυβέρνηση μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ, στις 7 Οκτωβρίου. Οι υπουργοί του Νετανιάχου ψήφισαν μέσα στη νύχτα της Κυριακής προς Δευτέρα να αποφασίσουν αυτοί την απάντηση του Ισραήλ, και το πολεμικό υπουργικό συμβούλιο συνεκλήθη χθες το απόγευμα.

«Αναχαιτίσαμε, αποκρούσαμε, μαζί θα νικήσουμε» είχε διαβεβαιώσει μέσω του X, λίγο μετά τη λήξη του πολύωρου συναγερμού στο Ισραήλ, ο Νετανιάχου. «Θα οικοδομήσουμε έναν περιφερειακό συνασπισμό και θα διασφαλίσουμε ότι το Ιράν θα πληρώσει το τίμημα, με τον τρόπο και στη χρονική στιγμή που θα είναι κατάλληλα για εμάς» δήλωσε ο Γκαντζ εν όψει της σύγκλησης του πολεμικού υπουργικού συμβουλίου. «Εχουμε την ευκαιρία να συγκροτήσουμε μια στρατηγική συμμαχία εναντίον αυτής της σοβαρής απειλής από το Ιράν, δήλωσε ο Γκάλαντ λίγες ώρες αργότερα.

«Το Ισραήλ μάς κατέστησε σαφές ότι δεν επιδιώκει σημαντική κλιμάκωση με το Ιράν. Θέλουν να προστατεύσουν τον εαυτό τους και να αμυνθούν» επισήμανε αργά χθες ανώτερος αμερικανός αξιωματούχος. Ισραηλινοί αξιωματούχοι σχολίαζαν από την πλευρά τους ότι το ισραηλινό πολεμικό συμβούλιο είναι υπέρ μιας αντεπίθεσης στο Ιράν, αλλά διαφωνεί όσον αφορά στο τάιμινγκ και την κλίμακά της. Είχαν μεσολαβήσει (πέραν των δηλώσεων που καταδίκαζαν την ιρανική επίθεση) αναρίθμητες εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση, τόσο από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη όσο και από αραβικά κράτη.

Προειδοποιούν εκ νέου

Το Ιράν φρόντισε να ξεκαθαρίσει ότι θεωρεί την επίθεσή του «δικαιολογημένη» όπως και «λήξασα», προειδοποιώντας παράλληλα το Ισραήλ πως «αν διαπράξει ένα νέο σφάλμα», η ιρανική απάντηση «θα είναι σημαντικά πιο σοβαρή», και τις ΗΠΑ πως οποιαδήποτε υποστήριξή τους σε μια ισραηλινή επιχείρηση αντιποίνων θα έχει ως συνέπεια τη στοχοθέτηση αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων. Η Τεχεράνη, ωστόσο, γνωρίζει ότι μια αμερικανική παρέμβαση θα έθετε σε κίνδυνο το ιρανικό καθεστώς. Η αμερικανική στάση, λοιπόν, θα παίξει κρίσιμο ρόλο.

Στη διάρκεια της 25λεπτης τηλεφωνικής επικοινωνίας που είχαν μέσα στη νύχτα της Κυριακής προς Δευτέρα ο Τζο Μπάιντεν φέρεται να απηύθυνε στον Νετανιάχου έκκληση για αυτοσυγκράτηση. Στην ανακοίνωση που εξέδωσε στη συνέχεια, ο αμερικανός πρόεδρος απλώς εξήρε το γεγονός ότι, με τη βοήθεια των ΗΠΑ, το Ισραήλ κατέδειξε την «αξιοσημείωτη» αμυντική του ικανότητα – σύμφωνα με τη «Haaretz», η Ουάσιγκτον είχε προωθήσει τις δύο τελευταίες εβδομάδες, με τη συνεργασία ευρωπαϊκών χωρών και αρκετών σουνιτικών κρατών στην περιοχή, σχέδιο εγκαθίδρυσης μιας περιφερειακής αμυντικής ομπρέλας το οποίο και τέθηκε χθες σε εφαρμογή με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Αξιωματούχος του Λευκού Οίκου, ωστόσο, είπε χθες στο Reuters πως ο Μπάιντεν ξεκαθάρισε στον Νετανιάχου ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε επίθεση αντιποίνων του Ισραήλ εναντίον του Ιράν.
Κι άλλο λάδι στη φωτιά

Αρκούν όμως αυτά ώστε να μη ρίξει περισσότερο λάδι στη φωτιά ο Νετανιάχου; Σύμφωνα με την «Guardian», η κυβέρνηση Μπάιντεν γνωρίζει καλά πως ο ισραηλινός πρωθυπουργός έχει λόγους να επιθυμεί τη συνέχιση των εχθροπραξιών, αφού αυτές αποτρέπουν την κατάρρευση της κυβέρνησής του και τη διεξαγωγή νέων εκλογών. Και είναι δεδομένο ότι ο Νετανιάχου θα ήθελε ιδανικά να καταστρέψει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, τις οποίες θεωρεί από χρόνια υπαρξιακή απειλή για τη χώρα του.

Το βέβαιο είναι πως η διεθνής κοινότητα ανησυχεί: το επιβεβαιώνουν, μεταξύ άλλων, η έκτακτη χθεσινή σύγκληση της G7, η έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που είχε προγραμματιστεί για αργά το βράδυ, καθώς και η έκτακτη τηλεδιάσκεψη των ευρωπαίων υπουργών Εξωτερικών που προαναγγέλθηκε για αύριο.

"ΤΑ ΝΕΑ", 15/04/24

"ΤΑ ΝΕΑ", 15/04/24

"ΤΑ ΝΕΑ", 15/04/24


Ανάλυση και θέση


ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ


Yπάρχει η ανάλυση, που εξαρτάται άμεσα από το σημείο εκκίνησης. Η Εξοδος των Παλαιστινίων, το 1948; Ο πόλεμος των Εξι Ημερών, το 1967; Η ισλαμική επανάσταση, το 1979; Η τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς, την 7η Οκτωβρίου 2023; Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί. Αλλά μια διαπίστωση έρχεται και ξανάρχεται, και αφορά κατ’ εξοχήν τη σημερινή συγκυρία: κερδίζουν τα άκρα.

Οταν δολοφονούσε η Χαμάς ισραηλινούς αμάχους, ήξερε ότι η απάντηση θα ήταν συντριπτική, για το Ισραήλ το ζήτημα είχε υπαρξιακό χαρακτήρα. Αλλά η οργάνωση δεν ενδιαφέρεται για τη ζωή των Παλαιστινίων, ο στόχος της είναι ο αφανισμός του Ισραήλ. Οταν το Ισραήλ σκοτώνει αδιακρίτως δεκάδες χιλιάδες παλαιστινίους αμάχους, καταδικάζοντας τους υπόλοιπους στην πείνα, ξέρει ότι ριζοσπαστικοποιεί μια ολόκληρη γενιά Παλαιστινίων. Κι όταν βομβάρδισε το ιρανικό προξενείο στη Δαμασκό, ήξερε ότι η Τεχεράνη θα απαντούσε. Αλλά ο Νετανιάχου δεν ενδιαφέρεται για μια βιώσιμη λύση στην περιοχή, που θα περιλαμβάνει μοιραία τη συμβίωση δύο κρατών, ο στόχος του είναι η πολιτική του επιβίωση.

Ο ισραηλινός πρωθυπουργός μπορεί να αναδειχθεί σε μοιραίο άνθρωπο για τη χώρα του, όπως ο Γιάσερ Αραφάτ είχε αναδειχθεί σε μοιραίο άνθρωπο για τους Παλαιστινίους. Αν επικρατήσουν οι ακραίοι, όπως επιδιώκει ο Νετανιάχου, η Μέση Ανατολή θα πάρει φωτιά. Αν καταστεί δυνατή η απομόνωσή τους, όπως επιδιώκει ο Μπάιντεν, μπορεί να βγει κάτι θετικό από αυτόν τον παραλογισμό. Μπροστά στο χείλος της καταστροφής, οι πρωταγωνιστές κάνουν συχνά ένα βήμα πίσω και φτάνουν σε μια συμφωνία.

Υπάρχει και η θέση, που είναι απλούστερη από την ανάλυση, αφού οι αρχές μπορεί να περιγραφούν ευκολότερα από τα συμφέροντα. Και η αρχή κάθε δημοκρατικού ανθρώπου είναι ότι υποστηρίζει τις δημοκρατίες. Σε ό,τι αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, τάσσεται απερίφραστα κατά της Ρωσίας, κι αυτό δεν έχει σχέση με το αν συμπαθεί ή όχι τον Ζελένσκι. Σε ό,τι αφορά τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, υπερασπίζεται εξ ορισμού το Ισραήλ, όσο αδίστακτος κι αν είναι ο άνθρωπος που το κυβερνά, όσο ακροδεξιά κι αν είναι η κυβέρνησή του.

Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που οι δύο πόλεμοι συνδέονται μεταξύ τους. Το σχήμα μπορεί να μοιάζει απλουστευτικό, όμως αυτή τη στιγμή έχει δημιουργηθεί ένας στρατιωτικός άξονας Ρωσίας – Ιράν – Βόρειας Κορέας που επιδιώκει να υπονομεύσει με κάθε τρόπο τις δυτικές δημοκρατίες. Υπάρχουν δυνάμεις με αμφιλεγόμενο ρόλο που προσπαθούν να αποκομίσουν κέρδη από την παγκόσμια αστάθεια, όπως η Κίνα και η Τουρκία, αλλά με τους ηγέτες τους η Δύση μπορεί να διαπραγματευθεί, να κλείσει συμφωνίες, να πάρει και να δώσει. Με τον ρωσικό ή τον βορειοκορεατικό ολοκληρωτισμό, αντιθέτως, όπως και με την ιρανική θεοκρατία, ο διάλογος είναι πλέον πολύ πιο δύσκολος.

Και ο λόγος είναι ότι ο άξονας αυτός κατάργησε τους κανόνες.


Ρεαλισμός


ΤΟΥ Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Δεν ξέρω πόσο μεγάλος είναι ο Αλλάχ κι ούτε θέλω να αμφισβητήσω το μέγεθός του αλλά τα αδέλφια μας οι μουτζαχεντίνηδες μάλλον έμπλεξαν άσχημα.

Το Ιράν κατέκτησε εν μέσω πανηγυρισμών το βραβείο της περισσότερο αποτυχημένης, αν και μεγαλύτερης, επίθεσης από αέρος στην ιστορία της Μέσης Ανατολής.

Που απέτυχε όχι επειδή δεν ήταν μεγάλη αλλά επειδή με την αεράμυνα του Ισραήλ συνέπραξαν οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, ενδεχομένως και άλλες χώρες όπως η Ιορδανία.

Λογικό. Κανείς δεν θέλει ημίτρελους μουλάδες μέσα στα πόδια του. Αν ψάχνουν ντε και καλά για φασαρίες, μπορούν να κυνηγούν γυναίκες χωρίς μαντίλες στην Τεχεράνη.

Η αποτυχία αυτή του Ιράν δεν είχε ευτυχώς ανθρώπινα θύματα. Φέρει όμως έναν βαθύ συμβολισμό.

Πρώτον, πως όποιος αρέσκεται να κάνει τον τοποτηρητή μιας θρησκείας και τον νταή μιας περιοχής χρειάζεται και επιδέξια οπίσθια.

Δεύτερον, πως οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης αλλά και μετριοπαθείς χώρες της περιοχής θα συνταχθούν ενεργά με το Ισραήλ όταν απειλείται.

Οι διαφωνίες που ασφαλώς υπάρχουν για κάποιες επιλογές της ισραηλινής κυβέρνησης περνούν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην επιβίωση και την ασφάλεια του ισραηλινού λαού. Αλλά φυσικά ίσως να αναδειχθούν πάλι κατά την προετοιμασία και τον σχεδιασμό της ισραηλινής απάντησης στην ιρανική επίθεση.

Πέρασε ίσως απαρατήρητο μέσα στον θόρυβο της αποτυχημένης επίθεσης ότι η Χαμάς απέρριψε τους όρους άλλης μιας εκεχειρίας.

Ισως επειδή περίμεναν να επιτύχει η επίθεση. Ισως επειδή νομίζουν ότι έχουν την πολυτέλεια να μη χάσουν.

Δεν την έχουν. Εχουν χάσει ήδη.

Κι όσο πιο γρήγορα εγκαταλείψουν τα λαγούμια τους, τόσο περισσότερα δεινά θα γλιτώσει ο δυστυχής παλαιστινιακός λαός στη Γάζα κι αλλού.

Ούτως ή άλλως, δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσει εφεξής το Ισραήλ με τη Χαμάς μέσα στα πόδια του περιμένοντας το επόμενο χτύπημά της.

Η τρομοκρατική οργάνωση λοιπόν δεν αποτελεί μέρος της επόμενης ημέρας. Θα έπρεπε να το ξέρουν πριν από την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου και τώρα να το αντιλαμβάνονται ακόμη περισσότερο.

Διότι όλα αυτά οδηγούν στην ανάγκη μιας επόμενης ημέρας. Δεν γίνεται Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι να ζουν με το δάχτυλο στη σκανδάλη.

Και μια βιώσιμη επόμενη ημέρα θα προκύψει μόνο μέσα από τον ρεαλισμό και του νικητή και του ηττημένου. Δεν είμαι αισιόδοξος αλλά ο ρεαλισμός στην πολιτική είναι καμιά φορά μεγάλος δάσκαλος.

Διότι όπως έλεγε κάποτε κι ο σοφός σύντροφος Τσου Εν Λάι «είναι υποχρεωμένοι να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι, ακόμη κι αν κάνουν διαφορετικά όνειρα».