Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 06/04/24 |
Στη χώρα είχαμε εκλογές και μάλιστα διπλές πριν από δέκα μήνες και πριν από έξι μήνες δημοτικές - περιφερειακές με τα γνωστά αποτελέσματα. Η πολιτική αριθμητική έκτοτε μοιάζει σχεδόν αμετάβλητη στις βασικές της γραμμές αλλά με ενδιαφέρουσες επιμέρους αλλαγές, όπως καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις. Τον τελευταίο μήνα της μεγάλης πολιτικής έντασης θα περίμενε κανείς να έχουμε σοβαρές απώλειες για την κυβέρνηση, αλλά αυτό δεν προκύπτει.
Πράγματι η κυβερνητική ραθυμία δέχθηκε μια σφοδρή πολιτική και ενίοτε παραπολιτική επίθεση το τελευταίο διάστημα, αλλά αυτό που άλλαξε ήταν η σειρά στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η Ν.Δ. και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μετά και την πρόταση δυσπιστίας και όσα έγιναν στη Βουλή, φάνηκε ότι αντέχουν εντυπωσιακά. Είναι πράγματι εξαιρετικά ενδιαφέρον πως καταγράφονται πενιχρές απώλειες, λιγότερες της μιας ποσοστιαίας μονάδας. Βλέπουμε μάλιστα ότι στην πρόθεση ψήφου για τις ευρωεκλογές η Ν.Δ. κινείται στα ποσοστά που κατέγραψε στην ευρωκάλπη του 2019. Το εύλογο ερώτημα είναι γιατί με τόση πολιτική ένταση δεν χάνει η Ν.Δ. και δεν κερδίζει η αντιπολίτευση. Η εύκολη απάντηση είναι ότι με τέτοια αντιπολίτευση δεν μπορείς να περιμένεις τίποτε καλύτερο, αλλά τα πράγματα είναι περισσότερο πολύπλοκα.
Για παράδειγμα, το κόμμα της αποδεκατισμένης αξιωματικής αντιπολίτευσης αναζητάει την πολιτική του ταυτότητα και μάλιστα με τον αρχηγό του να κινείται μεταξύ πρωινάδικων και παραπολιτικής, αγνοώντας επιδεικτικά τα στοιχειώδη. Είναι πλέον σαφές ότι ο Στέφανος Κασσελάκης αδιαφορεί για την πολιτική του άγνοια σε βασικά θέματα και εξαπολύει διάφορα τσιτάτα τα οποία ονομάζει πρόγραμμα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Αυτό που κάνει όμως καλά είναι μια ιδιότυπη επιχείρηση γοητείας στο φιλοθεάμον κοινό με όπλο τον εαυτό του. Επιχειρεί μάλιστα να καταστήσει την άγνοιά του πλεονέκτημα, καθώς ένα έστω μικρό τμήμα της κοινωνίας ταυτίζεται με αυτή του την πλευρά. Είναι προφανές ότι δεν προσδοκά ανατροπή όπως λέει, καθώς βάζει στόχο το όριο του 17% που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές.
Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Κασσελάκης αυτή την περίοδο είναι χαρούμενος αφού κατάφερε να προσπεράσει με άνεση το ΠΑΣΟΚ και τον Νίκο Ανδρουλάκη, ο οποίος είναι συνεχώς μέσα στα νεύρα. Οι πολιτικές υπερβολές και η αφοριστικού τύπου αντιπολίτευση που ακολουθεί δεν έχουν βγει σε καλό στο κόμμα της Χαριλάου Τρικούπη. Ενώ ήταν στο προσκήνιο με αφορμή και την πρωτοβουλία του για την πρόταση δυσπιστίας, οι αριθμοί είναι απογοητευτικοί. Είναι προφανές ότι οι ψηφοφόροι και οι εν δυνάμει ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν αρέσκονται σε συριζαϊκού τύπου τοξική αντιπολίτευση και παλινωδίες, αλλά περιμένουν μεγαλύτερη σοβαρότητα και ορθολογική πολιτική στάση. Ο κ. Ανδρουλάκης για ανεξήγητους λόγους σπαταλά το όχι και τόσο πλούσιο πολιτικό του κεφάλαιο σε μάχες χαρακωμάτων με μια ρητορική ξεπερασμένη που δεν συγκινεί ούτε τους στενούς συνεργάτες του.
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο προσεχές διάστημα και πάντως σίγουρα έως τις ευρωεκλογές εστιάζεται στις εξελίξεις στα δεξιά του πολιτικού χάρτη, ειδικά και μετά τις νομικές περιπέτειες για το κόμμα Σπαρτιάτες. Εκεί φαίνεται πως θα έχουμε μεγάλες αναταράξεις και ανακατατάξεις, που δύσκολα μπορεί να εκτιμηθούν σήμερα.
....από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
Ισως αν κάτι εντυπωσίασε στην περίπτωση του Στέφανου Κασσελάκη ήταν πώς κατάφερε μέσα σε έναν μήνα να κερδίσει την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, συγκεντρώνοντας χαρακτηριστικά εντελώς αντίθετα από τον κλασικό συριζαίο πολιτευτή. Εφοπλιστής, σπουδασμένος σε γνωστά πανεπιστήμια του εξωτερικού, υπάλληλος της Goldman Sachs, υπέρμαχος του επιχειρείν, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, της αριστείας και της… γραβάτας. Για πολλούς αναλυτές βέβαια ήταν αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά που του χάρισαν τη σαρωτική επικράτηση. Το ότι, δηλαδή, δεν θύμιζε την παρωχημένη εποχή που οδήγησε στις 25 Ιουνίου τον ΣΥΡΙΖΑ στο 17%.
Σχεδόν μισό χρόνο μετά την εκλογή του όλα είναι διαφορετικά. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μεταμορφώνεται αργά και σταθερά στην πολιτική προσωπικότητα του προκατόχου του. Τοξικότητα, εχθροπάθεια, πολιτική εργαλειοποίηση τραγικών στιγμών, όξυνση, άσκηση πολιτικής μέσω των κομματικών τρολ. Σαν τίποτα να μην άλλαξε, σαν το κόμμα να μην πήρε ποτέ το μήνυμα της διπλής κάλπης του καλοκαιριού. Στην πρώτη σοβαρή κρίση ενδύθηκε τον μανδύα του Αγανακτισμένου και προσπαθεί διά της όξυνσης να γεμίσει ξανά την πλατεία. Το σινιάλο δόθηκε στην πολιτική διαχείριση του δυστυχήματος των Τεμπών, ενώ η σφραγίδα μπήκε όταν επανατοποθετήθηκε στην πολιτική φαρέτρα η Μαρέβα Γκραμπόφσκι.
Ηταν εκείνη η στιγμή που έδειξε τη δρομολογημένη επιστροφή στο ένδοξο κομματικό παρελθόν. Η στοχοποίηση της συζύγου του Πρωθυπουργού αποτέλεσε για χρόνια σταθερό αντιπολιτευτικό εργαλείο, σε τόση ένταση και με τόσο μένος και σπουδή, που κάποια στιγμή έπαψε να παράγει πολιτικό προϊόν, ακόμα και για τους υποστηρικτές του κόμματος. Η ανεξήγητη κάλυψη που έδωσε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ στη συκοφαντική ανάρτηση που έκανε η βουλευτής Επικρατείας του κόμματός του εναντίον της Μαρέβας Γκραμπόφσκι έδωσε τον τόνο για το ύφος του πολιτεύεσθαι που προτίθεται να ακολουθήσει. Επανάληψη της προηγούμενης 10ετίας. Τότε που το πολιτικό κεφάλαιο χτιζόταν στα μαγκάλια, στις λιποθυμίες παιδιών στα σχολεία, στους «νδ_παιδεραστές» και στη δήθεν νεκρή μικρή Μαρία – την καλοστημένη προπαγανδιστική κατασκευή τουρκικών συμφερόντων. Λόγος μόνιμα καταγγελτικός, εισαγγελικός, κυρίως τη στιγμή που γράφει η κάμερα, προσαρμογή της πραγματικότητας στο κομματικό συμφέρον, κατασκευή συνθηκών πόλωσης και τεχνητή πρόκληση εμφυλιοπολεμικής έντασης.
Η αλήθεια είναι πως στον πολιτικό χρόνο που εκδηλώθηκαν όλα αυτά λειτούργησαν ως όχημα που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στο Μέγαρο Μαξίμου. Σε μία άλλη εποχή, σε μία άλλη Ελλάδα. Η σαρωτική επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη το περασμένο καλοκαίρι έδειξε πως στην εποχή της κανονικότητας οι πολίτες θέλουν αυτόν που θα κάνει τη δουλειά. Και η πτώση των ποσοστών της κυβερνητικής παράταξης, στην πραγματικότητα υπογραμμίζει και πάλι αυτή την ανάγκη. Η ακρίβεια στα σουπερμάρκετ ή στα ενοίκια που τσακίζουν το εισόδημα, το πασίδηλο αίσθημα ανασφάλειας, η έλλειψη αστυνόμευσης, το μπάχαλο στα πανεπιστήμια, η γενικευμένη αίσθηση ανομίας και ατιμωρησίας είναι οι αιτίες που μειώνουν την εκλογική δεξαμενή που εμπιστεύτηκε τη ΝΔ.
Εξίσου σημαντικό όμως για τον Στέφανο Κασσελάκη και για το πώς θα πολιτευτεί εφεξής είναι να αναλογιστεί σε ποιους θέλει να απευθυνθεί. Ποιο είναι το εκλογικό σώμα που επιδιώκει να συσπειρώσει. Και αυτό για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον διότι η εποχή κατά την οποία έβγαινε πολιτικό μεροκάματο με συνωμοσιολογία και δολοφονίες χαρακτήρων μετρήθηκε στις 25 Ιουνίου. Και δεύτερον διότι το know how σε όλο αυτό το έχει ο προκάτοχός του και ξέρει να το κάνει καλύτερα από όλους. Συνεπώς δεν τον συμφέρει να τον ανταγωνιστεί ή να επιχειρήσει να τον μιμηθεί. Από την άλλη, το κατά πόσο συγκινεί πλέον το εκλογικό σώμα αυτή η πολιτική τακτική και πάλι μετρήθηκε στην ίδια ημερομηνία.
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 06-07/04/24 |
ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
Ισως αν κάτι εντυπωσίασε στην περίπτωση του Στέφανου Κασσελάκη ήταν πώς κατάφερε μέσα σε έναν μήνα να κερδίσει την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, συγκεντρώνοντας χαρακτηριστικά εντελώς αντίθετα από τον κλασικό συριζαίο πολιτευτή. Εφοπλιστής, σπουδασμένος σε γνωστά πανεπιστήμια του εξωτερικού, υπάλληλος της Goldman Sachs, υπέρμαχος του επιχειρείν, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, της αριστείας και της… γραβάτας. Για πολλούς αναλυτές βέβαια ήταν αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά που του χάρισαν τη σαρωτική επικράτηση. Το ότι, δηλαδή, δεν θύμιζε την παρωχημένη εποχή που οδήγησε στις 25 Ιουνίου τον ΣΥΡΙΖΑ στο 17%.
Σχεδόν μισό χρόνο μετά την εκλογή του όλα είναι διαφορετικά. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μεταμορφώνεται αργά και σταθερά στην πολιτική προσωπικότητα του προκατόχου του. Τοξικότητα, εχθροπάθεια, πολιτική εργαλειοποίηση τραγικών στιγμών, όξυνση, άσκηση πολιτικής μέσω των κομματικών τρολ. Σαν τίποτα να μην άλλαξε, σαν το κόμμα να μην πήρε ποτέ το μήνυμα της διπλής κάλπης του καλοκαιριού. Στην πρώτη σοβαρή κρίση ενδύθηκε τον μανδύα του Αγανακτισμένου και προσπαθεί διά της όξυνσης να γεμίσει ξανά την πλατεία. Το σινιάλο δόθηκε στην πολιτική διαχείριση του δυστυχήματος των Τεμπών, ενώ η σφραγίδα μπήκε όταν επανατοποθετήθηκε στην πολιτική φαρέτρα η Μαρέβα Γκραμπόφσκι.
Ηταν εκείνη η στιγμή που έδειξε τη δρομολογημένη επιστροφή στο ένδοξο κομματικό παρελθόν. Η στοχοποίηση της συζύγου του Πρωθυπουργού αποτέλεσε για χρόνια σταθερό αντιπολιτευτικό εργαλείο, σε τόση ένταση και με τόσο μένος και σπουδή, που κάποια στιγμή έπαψε να παράγει πολιτικό προϊόν, ακόμα και για τους υποστηρικτές του κόμματος. Η ανεξήγητη κάλυψη που έδωσε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ στη συκοφαντική ανάρτηση που έκανε η βουλευτής Επικρατείας του κόμματός του εναντίον της Μαρέβας Γκραμπόφσκι έδωσε τον τόνο για το ύφος του πολιτεύεσθαι που προτίθεται να ακολουθήσει. Επανάληψη της προηγούμενης 10ετίας. Τότε που το πολιτικό κεφάλαιο χτιζόταν στα μαγκάλια, στις λιποθυμίες παιδιών στα σχολεία, στους «νδ_παιδεραστές» και στη δήθεν νεκρή μικρή Μαρία – την καλοστημένη προπαγανδιστική κατασκευή τουρκικών συμφερόντων. Λόγος μόνιμα καταγγελτικός, εισαγγελικός, κυρίως τη στιγμή που γράφει η κάμερα, προσαρμογή της πραγματικότητας στο κομματικό συμφέρον, κατασκευή συνθηκών πόλωσης και τεχνητή πρόκληση εμφυλιοπολεμικής έντασης.
Η αλήθεια είναι πως στον πολιτικό χρόνο που εκδηλώθηκαν όλα αυτά λειτούργησαν ως όχημα που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στο Μέγαρο Μαξίμου. Σε μία άλλη εποχή, σε μία άλλη Ελλάδα. Η σαρωτική επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη το περασμένο καλοκαίρι έδειξε πως στην εποχή της κανονικότητας οι πολίτες θέλουν αυτόν που θα κάνει τη δουλειά. Και η πτώση των ποσοστών της κυβερνητικής παράταξης, στην πραγματικότητα υπογραμμίζει και πάλι αυτή την ανάγκη. Η ακρίβεια στα σουπερμάρκετ ή στα ενοίκια που τσακίζουν το εισόδημα, το πασίδηλο αίσθημα ανασφάλειας, η έλλειψη αστυνόμευσης, το μπάχαλο στα πανεπιστήμια, η γενικευμένη αίσθηση ανομίας και ατιμωρησίας είναι οι αιτίες που μειώνουν την εκλογική δεξαμενή που εμπιστεύτηκε τη ΝΔ.
Εξίσου σημαντικό όμως για τον Στέφανο Κασσελάκη και για το πώς θα πολιτευτεί εφεξής είναι να αναλογιστεί σε ποιους θέλει να απευθυνθεί. Ποιο είναι το εκλογικό σώμα που επιδιώκει να συσπειρώσει. Και αυτό για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον διότι η εποχή κατά την οποία έβγαινε πολιτικό μεροκάματο με συνωμοσιολογία και δολοφονίες χαρακτήρων μετρήθηκε στις 25 Ιουνίου. Και δεύτερον διότι το know how σε όλο αυτό το έχει ο προκάτοχός του και ξέρει να το κάνει καλύτερα από όλους. Συνεπώς δεν τον συμφέρει να τον ανταγωνιστεί ή να επιχειρήσει να τον μιμηθεί. Από την άλλη, το κατά πόσο συγκινεί πλέον το εκλογικό σώμα αυτή η πολιτική τακτική και πάλι μετρήθηκε στην ίδια ημερομηνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου