Από το "Φιλελεύθερο"
Με τη διαδικτυακή γραφή (τουίτ, αναρτήσεις, σχόλια σε προσωπικά μπλογκ, αλλά και κάτω από κείμενα ξένων ιστοσελίδων) ο δημόσιος λόγος έγινε πολύ περισσότερο τραχύς και άξεστος. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, αν κρίνουμε και από τη συμβολή του Τραμπ. Πολλοί, ακόμα και πολιτικοί ή δημοσιογράφοι, γράφουν στο ιδιόκτητό τους ιντερνετικό μέσον με την ψευδαίσθηση ότι απευθύνονται αποκλειστικά σε κάποιον περίκλειστο μικροχώρο. Ενώ δημοσιολογούν, αφήνονται στην αυταπάτη ότι «συνομιλούν» μόνο με τους οικείους ή τους ακολούθους τους. Συμπεραίνουν λοιπόν ότι τους επιτρέπονται η μόρτικη γλώσσα, το υβρεολόγιο, οι σεξιστικές εκφράσεις, ο τραμπουκισμός. Σφάλλουν. Και μάλλον ηθελημένα. Διότι ξέρουν ότι μια οιονεί ιδιωτική διαδικτυακή «παρέμβαση» οφείλει να είναι άγρια ή και αχρεία αν θέλει να πολλαπλασιάσει τις πιθανότητές της να αναπαραχθεί ευρύτερα και να αποφέρει φήμη. Μια φήμη που κατατίθεται με καλό επιτόκιο στην τράπεζα της πολιτικής. Και μεταφράζεται σε βουλευτική έδρα, υπουργικό θώκο ή κρατικό αξίωμα. Ο αρχηγός δεν μπορεί παρά να ανταμείψει τα «παλικάρια» και τις «ηρωίδες» που έδωσαν «τον αγώνα τον καλό», έστω με κάκιστες μεθόδους.
Επί του συγκεκριμένου: Η κ. Ειρήνη Αγαπηδάκη δεν διορίστηκε εθνική συντονίστρια για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα λόγω των πτυχίων της, αλλά χάρη στα προκλητικά ιντερνετικά γραπτά της επί ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά της έδωσαν πόντους. Ο κ. Πολάκης είναι χρήσιμος στον κ. Τσίπρα όχι για ό,τι έκανε ή δεν έκανε ως υπουργός, αλλά επειδή «μιλάει σαν Σφακιανός», αν βέβαια η «σφακιανότητα» ταυτίζεται με τη χυδαιότητα. Οσο για τον κ. Απόστολο Δοξιάδη, συγγραφέα άνθρωπο, και μόνο το ότι απαιτεί την απόλυση δημοσιογράφου τον υποχρεώνει να ξανασκεφτεί τη σχέση του με τη γραφή.
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/11/19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου