Εάν υπάρχει ένα κέρδος από το κείμενο Τσίπρα, αυτό είναι η φωτογραφία του είδους της «ενημέρωσης» στην οποία θητεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω ενός συστήματος προπαγάνδας που μεταχειρίζεται την πραγματικότητα και τελικώς την κοινωνία και τους πολίτες, ως ένα πολτό που θα μπορούσε να πλάθεται στη βάση των ορέξεών και ονειρώξεών τους. Στον αντίποδα αυτής της «ενημέρωσης» βρίσκεται η ακηδεμόνευτη ενημέρωση, που δεν αντέχουν στο κομματικό ιερατείο της Κουμουνδούρου....

 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΓΙΑ «ΤΟ ΒΗΜΑ»

ΠΟΥ ΔΙΕΛΑΘΕ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ...

 Η ίδια η αστική ευγένεια, όσο και οι κοινώς παραδεκτοί κανόνες της φιλοξενίας σε επετειακές περιπτώσεις, όπου ο εορτάζων σε τιμά με την πρόσκληση να  μοιρασθείς μαζύ του μία εξαιρετική στιγμή στον χρόνο, επιβάλλει τους αντίστοιχους στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς, γιά λόγους που σχετίζονται και με τη δική σου αίσθηση σεβασμού των πραγμάτων, πολλώ δε μάλλον όταν δεν συμβαδίζουν με τα δικά σου «πιστεύω», όπως δικαιούσαι μεν, αλλά και δεν μπορείς να επιβάλλεις στους άλλους...

Γράφω τα προηγούμενα με αφορμή τη συμπερίληψη ειδικής καλαίσθητης έκδοσης από  «ΤΟ ΒΗΜΑ  ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ», αφιερωμένης στα 100 χρόνια του φύλλου που έκλεισε τον περασμένο χρόνο.Σε αυτή δεκάδες προσωπικότητες του δημόσιου γράφουν γιά τον ένα αιώνα κυκλοφορίας του έγκριτου αυτού φύλλου, με αρχή από το πρόσωπο της Προέδρου της Δημοκρατίας και εν συνεχεία του Πρωθυπουργού, διατελεσάντων Πρωθυπουργών, πολιτικών αρχηγών και λοιπών προσωπικοτήτων του δημόσιου βίου, μελών της Κυβέρνησης, οικονομικών παραγόντων, αυτοδιοικητικών, εξεχόντων επιστημόνων  κ.ο.κ.

Όλοι τους, μέσα από τα παρατιθέμενα κείμενά τους, τιμούν τους άγραφους κανόνες της ευγένειας και των παραδεκτών τρόπων δημόσιας συμπεριφοράς, εκτός από έναν: Τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος επιλέγει να εμφανίζεται ανεπίδεκτος μαθήσεως, λες και ουδέν έμαθε και από την παραμονή ως Πρωθυπουργός της χώρας επί 4,5 χρόνια, εις τους κανόνες της αστικής ευπρέπειας.

Αλλά και επιπλέον, πράγμα εξ ίσου ή και περισσότερο σημαντικό, ο πρώην Πρωθυπουργός επιδιώκει να εμφανίζεται ικανός και ισχυρός, ότι μπορεί να διακινεί τη μισή αλήθεια των πραγμάτων ανεξέλεγκτος, αυτήν την εκδοχή που συμφέρει τη δική του προπαγάνδα, αποσιωπώντας την άλλη μισή αλήθεια των πραγμάτων που σχετίζεται με τις προσπάθειες του κομματικού ιερατείου της Κουμουνδούρου να άλώσουν μέσα ενημέρωσης, επιβάλλοντας δοτούς τους ως επικεφαλής, ώστε να μετατατραπούν σε εντεταλμένους ιμάντες της ΣΥΡΙΖΑίϊκης προπαγάνδας...

Ο πρώην Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, που βρέθηκε αντιμέτωπος με το φάσμα του λουκέτου στην κρίσιμη περίοδο του καθεστώτος «ειδικής λειτουργίας» μετά το θάνατο του εκδότη Χρήστου Λαμπράκη, αποτελεί μία χαρακτηριστική περίπτωση, που πρέπει να αποτυπωθεί στην ιστορία του Ελληνικού Τύπου.

Στο χώρο των δύο σελίδων που του δόθηκε απλόχερα στην ειδική έκδοση «1922-2022: 100 ΧΡΟΝΙΑ "ΤΟ ΒΗΜΑ"» ο Τσίπρας φαντασιώνεται ότι αποτελεί οιονεί εισαγγελέα, ο οποίος, από έδρας, κατακεραυνώνει τον κατηγορούμενο...

Εξ ου και αναφέρει: «Όσο άτοπο,όμως, θα ήταν να μην πιστώσει κανείς στην εφημερίδα, τους δημοσιογράφους και την ιδιοκτησία της αυτή τη δημοκρατική στάση, τόσο άδικο για την Ιστορία θα ήταν να αποσιωπηθεί ότι υπήρξαν περίοδοι, που η ιδιοκτησία της την οδήγησε σε ατραπούς εκτός των διακηρυγμένων αρχών της. Με αποτέλεσμα να επικρίνεται γιά την στάση της στην Κατοχή, τα Ιουλιανά, τη δίωξη και την παραπομπή στο ειδικό δικαστήριο του Ανδρέα Παπανδρέου. Και να εξάγεται από τη διαδρομή της και συχνά διαπλεκόμενη διαδρομή του πολιτικού συστήματος, ένα χρήσιμο συμπέρασμα γιά το σήμερα: Η έφεση κάποιων ιδιοκτητών ΜΜΕ να καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις στο παρασκήνιο, αντί να επιτρέπουν στο μέσο τους να τις καθορίζει χωρίς παραμορφώσεις, να τις αναλύει από την ιδεολογική και πολιτική του σκοπιά, να συμμετέχει στον δημοκρατικό διάλογο και έτσι να τις επηρεάζει στο μέτρο του δυνατού, δεν ωφελεί ούτε την πολιτική, ούτε την ενημέρωση»

Ο ίδιος Τσίπρας, έχει και άλλα «επιχειρήματα» λίγο πιό κάτω...

Όπως καταμαρτυρεί(...): «"Το Βήμα" επέλεξε να εγκαταλείψει τη θέση του στη δημοκρατική παράταξη και να στηρίζει τη Δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Άδωνι Γεωργιάδη, του Μάκη Βορίδη, του Θανάση Πλεύρη. Να εγκαταλείψει το όραμα της αλλαγής και της δημοκρατικής αναγέννησης και να στηρίζει τις καθεστωτικές πρακτικές και τις ξεπερασμένες νεοφιλελεύθερες συνταγές. Να σιωπά η εφημερίδα που στήριξε το ΕΣΥ όταν αυτό κατεδαφίζεται.Και να θεωρεί ότι έτσι βρίσκεται στην σωστή κατεύθυνση. Εννοείται ότι αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα της εφημερίδας.Αλλά και αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη, πολύ περισσότερο υποχρέωση του μεγαλύτερου κόμματος της δημοκρατικής παράταξης, είναι να εκφράζει τουλάχιστον την αντίθεσή του σ’ αυτή τη στάση.Και να αναμένει από μία εφημερίδα με τόσο πλούσια ιστορία όχι μία στάση διαφορετικής πολιτικής στήριξης, αλλά μια στάση δημοκρατικής και θεσμικής ευθύνης»

Εάν δεν υπήρχε το αποτυχόν πραξικόπημα του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα προσωπικώς να επιβάλουν δικό τους άνθρωπο επικεφαλής του πρώην ΔΟΛ, τα προηγούμενα θα μπορούσε να ιδωθούν διαφορετικά, ακόμη και με κάποια συμπάθεια, ίσως και αποδοχή. Αλλά εν προκειμένω ισχύει απολύτως το «κοίτα ποιός μιλάει», δηλαδή ένας πολιτικός που νομίζει ότι μπορεί να πορεύεται ανεξέλεγκτος και τελικώς ατιμώρητος στην παραχάραξη της ιστορικής μνήμης, ώστε μεθοδεύσεις του σκότους να «χαθούν». Δεν γίνεται όμως....

Είχαν προκαλέσει μεγάλη εντύπωση οι αποκαλυφθείσες, το 2015, στους πρώτους μήνες της εξουσίας ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εν κρυπτώ συναντήσεις του Τσίπρα με τον Στ.Ψυχάρη (πέθανε τον Αύγουστο του 2022) σε διαμέρισμα απέναντι από την Αμερικανική Πρεσβεία, με μόνο άλλο «παρόντα» μία γάτα των Ιμαλαϊων, που έγιναν το 2014, λίγους μήνες πριν αναλάβει την εξουσία. Και τις οποίες ο Τσίπρας ουδέποτε διέψευσε, αλλά επεχείρησε να ξεπεράσει με λεκτικά κόλπα.

‘Αλλωστε το διακύβευμα θα ήταν υψηλό και γιά τις δύο «πλευρές» τότε: Οικονομική «ανακούφιση» του ΔΟΛ γιά τα δάνεια που είχε συνάψει, σε συνδυασμό με  αλλαγή πυξίδας υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ από τις εφημερίδες και τα sites του «Συγκροτήματος». Και βεβαίως, σε επιστέγασμα του παζαριού, σαν δαχτυλίδι σε αρραβώνα, η επανάκαμψη στη Μιχαλακοπούλου του διατελέσαντος κατά το παρλθόν συμβούλου έκδοσης παρά τω Ψυχάρη και τότε συμβούλου επικοινωνίας στην Κουμουνδούρου, συντρόφου Β.Μ.(έφυγε από τη ζωή το Μάρτιο του 2018).

Από το όλο «καλάθι» αυτών των συμφωνιών, η επανάκαμψη του Β.Μ. στο Στρατηγείο της Μιχαλακοπούλου  πράγματι προχώρησε. Τον υποδέχθηκε και τον εγκατέστησε ο Στ. Ψυχάρης εκεί, αλλά δεν μπόρεσε να ζεστάνει καρέκλα του επόμενου «αφεντικού» παρά μόνον γιά τρεις ημέρες. Την τέταρτη ημέρα, μόλις επεχείρησε να αλλάξει όροφο και να κατέβει εις «ΤΑ ΝΕΑ», έφαγε πόρτα από σύσσωμους τους συντάκτες, απλήρωτους γιά έξι μήνες, σχεδόν κλωτσηδόν όπως λέγεται και η εκεί εξουσία του έληξε άδοξα. Το μόνο που πρόλαβε ο Β.Μ. ήταν να εκπαραθυρώσει το Δημ. Μητρόπουλο, διευθυντή εις «ΤΑ ΝΕΑ».

Βεβαίως, δεδομένου ότι τότε υπήρχε εξουσία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όλοι οι μηχανισμοί του «νέου κράτους» είχαν χρησιμοποιηθεί γιά τον στραγγαλισμό των ελάχιστων πόρων που είχαν απομείνει στους «ειδικούς λογαριασμούς» ενεργοί, γιά την κάλυψη κάποιων ελάχιστων δαπανών μισθοδοσίας, αγοράς χαρτιού κ.ο.κ, με τις συνέργειες των Τραπεζών και του οικονομικού επιτελείου του Τσίπρα. Εξ αυτού δε του λόγου «ΤΟ ΒΗΜΑ» και «ΤΑ ΝΕΑ» δεν κατέστη δυνατό να αποφύγουν την αναστολή κυκλοφορίας γιά μικρό χρονικό διάστημα, γιά πρώτη φορά στην πολύχρονη ιστορία τους...

Η αντιστροφή των πραγμάτων και η εξαγορά των δύο εφημερίδων από την «ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ ΑΕ» συμφερόντων Μαρινάκη, το Μάϊο του 2017 εν συνεχεία πλειστηριασμού, ήλθε να σημάνει την ήττα των μηχανορραφιών της τότε αριστερής εξουσίας, την οποία επεχείρησαν ανεπιτυχώς να υπονομεύσουν ακόμη και στους επόμενους μήνες, μέχρι τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου που έχασαν γιά πάντα το παιχνίδι, καθώς δεν τούς έπαιρνε άλλο.

Αυτήν την ήττα φαίνεται ότι αδυνατεί και σήμερα να αναγνωρίσει ο πρώην Πρωθυπουργός, αντιμετωπίζοντας όσα έλαβαν έκτοτε συνέχεια και μέχρι σήμερα-όπως μαρτυρεί το άρθρο του- σαν το θυμωμένο παιδάκι που έχασε το δωράκι που τού είχαν τάξει...Ενδεχομένως, δε και να μην το συγχωρεί και στους δημοσιογράφους των δύο ιστορικών φύλλων, που υπερασπίσθηκαν σαν μία γροθιά «ΤΑ ΝΕΑ» και «ΤΟ ΒΗΜΑ», ώστε να μην έχουν τα φύλλα τους την τύχη του «ΕΘΝΟΥΣ».

Αν θα τού περάσει αυτό,το ξέρει μόνον ο ίδιος ο Τσίπρας...Αυτό, όμως, που δεν θα περάσει απαρατήρητο είναι η επιλεκτική του μνήμη και η διαστροφική του εικόνα γιά τα πράγματα που συνθέτουν την καταγεγραμμένη ιστορική μνήμη, που δεν παραγράφεται, όπως έκρινε ότι θα μπορούσε να κάνει με το άρθρο του αυτό.

Τί να κάνουμε...Όποιος δεν προσέχει αυτά παθαίνει και θα παθαίνει. Βεβαίως διερωτάται κανείς, πώς θα ετοποθετείτο σχετικώς η νέα εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, συντρόφισσα Τσαπανίδου, διατελέσασα δημοσιογράφος μέχρι προ ελαχίστων ημερών, γιά πράγματα που βεβαίως θα γνωρίζει ασφαλώς και δη ως εξόχως προβεβλημένη.

Θεωρώ, τέλος, ότι σε σχέση με το άρθρο του πρώην Προέδρου της ΒτΕ, συντρόφου Ν. Βούτση, που ακολουθεί ο Τσίπρας βρίσκεται σε προφανή αναντιστοιχία  ελλείμματος δεοντολογίας, μόνος σε αυτήν τη διάσταση αριστερού ακτιβισμού, με τον Βούτση να γράφει περισσότερο θεσμικά και μάλλον με σαφή περίσκεψη και βεβαίως προσοχή, τελικώς από προσεκτικώς θετική σκοπιά. Εξ ου και γράφει: «"ΤΟ ΒΗΜΑ" έχει τη δικιά συνεισφορά καθώς δεν ακολουθεί της ένοχης αποσιώπησης, των συμψηφισμών και της φανατικής προσκόλλησης στο αδιανόητο κυβερνητικό αφήγημα».

Εάν υπάρχει ένα κέρδος από το κείμενο Τσίπρα, αυτό είναι η φωτογραφία του είδους της «ενημέρωσης» στην οποία θητεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω ενός συστήματος προπαγάνδας που μεταχειρίζεται την πραγματικότητα και τελικώς την κοινωνία και τους πολίτες, ως ένα πολτό που θα μπορούσε να πλάθεται στη βάση των ορέξεών και ονειρώξεών τους. Στον αντίποδα αυτής της «ενημέρωσης» βρίσκεται η ακηδεμόνευτη ενημέρωση, που δεν αντέχουν στο κομματικό ιερατείο της Κουμουνδούρου....

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης