Η ΚΟΡΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΣΤΑΜΑΤΗ ΒΕΛΛΙΔΗ
ΠΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
Ο μπαμπάς μου, του οποίου τη ζωή και το έργο τιμούμε σήμερα, γεννήθηκε στις 6 Νοέμβρη του 1928 στην Κορνοφωλιά Έβρου. Στις εσχατιές της Ελλάδας. Ζυμώθηκε από τα παιδικά χρόνια του με τον μόχθο της αγροτικής ζωής. Ευήκοος στα κελεύσματα των καιρών, εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ, με την πεποίθηση που τον ακολούθησε πάντα: ένα καλύτερο αύριο αξίζει σε όλους μας. Ο άριστος του Γυμνασίου Σουφλίου, κυνηγημένος από τις κακουχίες και με οδηγό την ακόρεστη δίψα του για μάθηση, περπάτησε με τα λαστιχένια παπούτσια του ως την Αθήνα και τις πύλες της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων.
Άριστος και πάλι, αρχηγός της τάξης του 1952, επέλεξε το Όπλο του Μηχανικού, ενάντια στην καθεστηκυία πρακτική για την εντός στρατεύματος εξέλιξη. Ήταν το εφαλτήριο για την επίτευξη του απώτερου σκοπού του: την είσοδο του στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο απ’ όπου αποφοίτησε ως Διπλωματούχος Πολιτικός Μηχανικός. Είχε γοητευτεί από τα λόγια του αείμνηστου πρύτανη Νίκου Κιτσίκη: Το Πολυτεχνείον θα οδηγήση το Έθνος προς την ευημερίαν. Οραματιστής και λάτρης των μεγάλων έργων διακρίθηκε στη γεφυροποιία και την οδοποιία. Λάμπρυνε με την παρουσία του τον τεχνικό κόσμο στον οποίο έχω κι εγώ την τιμή και το προνόμιο να ανήκω.
Στη μακρά πορεία του προς την εξάντληση της ιεραρχίας ξεχώριζε ως επιτεύγματα του την εισαγωγή των νέων τεχνολογιών και της επιστημονικής οργάνωσης εργασίας στο στρατό, την θεσμική κατοχύρωση των ερευνητικών δομών βάση των διεθνών πρακτικών και την αποτελεσματική μείωση των αυτοκτονιών μεταξύ των στρατεύσιμων, ένα μείζον πρόβλημα που κανείς μέχρι τότε δεν είχε διανοηθεί να αγγίξει. Αυτές οι ριζικές τομές αντανακλούν τα βασικά χαρακτηριστικά του: την ακλόνητη πίστη στην επιστήμη μα με το βλέμμα πάντα στραμμένο στους πιο ευάλωτους.
Το μόνο όνειρο που δεν πραγμάτωσε ήταν αυτό της αναγόρευσής του σε Πανεπιστημιακό δάσκαλο. Δίδασκε όμως καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του ήθος, αξιοπρέπεια, εντιμότητα και επιστημοσύνη. Διδακτικός μα ποτέ σωφρονιστικός γιατί υπήρξε εξαιρετικά γενναιόδωρος. Εραστής του μέτρου και ορκισμένος εχθρός του θυμού. Φειδωλός στο λόγο κι ας τον χειριζόταν εξαιρετικά με την απλότητα που μόνο η ευφυΐα και η καλοσύνη προσδίδει.
Αγάπησε με πάθος τους ανθρώπους μα πιο πολύ απ’ όλους τη σύντροφο της ζωής του Καίτη, την όμορφη δασκάλα. Την είδε μια μέρα να διασχίζει την γέφυρα που υποστύλωνε και του ήταν αρκετό. Αγωνίστηκαν να είναι μαζί, κόντρα στις συμβάσεις, κι εξυφάναν μια συνωμοσία αγάπης κι ομοψυχίας που τους κράτησε αταλάντευτα ευθυτενείς στις δυσκολίες των καιρών.
Παρέμεινε ως το τέλος ο αγνός Εβρίτης με το γλυκό χαμόγελο, πράος, μειλίχιος και στωικός. Επικοινωνούσε πλέρια την ευγνωμοσύνη του στους ανθρώπους που τον φρόντιζαν κι αυτοί του το ανταπέδιδαν με τον καλύτερο τρόπο.
Θα κλείσω κομίζοντάς σας την αγαπημένη παραίνεση του με την ευχή να σας συνοδεύει σε ότι κι αν κάνετε:
Να είστε υψηλόφρονες.
Όσο για τον μπαμπά μου, ήταν μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιος ύπνος…
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΒΕΛΛΙΔΗ
ΥΓ: ο τίτλος είναι δάνειος από την Ειρήνη του Γ. Ρίτσου που ο μπαμπάς αγαπούσε ιδιαίτερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου