Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" και την "ΕΣΤΙΑ"
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"- 29/06/16
Γραφή παρανόμων: "ΔΙΑΓΩΝΙΩΣ"
από τον Τάκη Θεοδωρόπουλο
Περικλής, στη δημηγορία του πριν από την κήρυξη του πολέμου με τη Σπάρτη, παρότι ο ίδιος υποστηρίζει πως είναι η μόνη λύση, καλεί τους Αθηναίους να μην ψηφίσουν ελαφρά τη καρδία. Τους υπενθυμίζει πως αλλιώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι όταν καλούνται να αποφασίσουν και αλλιώς όταν βρεθούν αντιμέτωποι με τις συνέπειες όσων αποφάσισαν.
Ο Περικλής ήταν δημαγωγός. Αν δεν ήταν, δεν θα είχε καταφέρει να δώσει το όνομά του σε έναν αιώνα Ιστορίας. Εξάλλου η λέξη «δημαγωγός», αυτός που άγει τον δήμο, δεν είχε απαραιτήτως αρνητική σημασία τον καιρό εκείνο. Δεν μπορούσε να υπάρξει δημοκρατία χωρίς δημαγωγούς.
Ο Κλέων, ο περίφημος βυρσοδέψης στους «Ιππής» του Αριστοφάνη, μπορεί να ήταν δημαγωγός, αλλά ήξερε να αναλαμβάνει και τις ευθύνες της ρητορείας του. Ζήτησε από τους Αθηναίους να του δώσουν στρατό για να φέρει σιδηροδέσμιους τους τριακόσιους Σπαρτιάτες που είχε αποκλείσει ο στρατηγός Δημοσθένης στη Σφακτηρία και το έκανε. Τους υποσχέθηκε πως θα τα καταφέρει σε είκοσι ημέρες και τα κατάφερε.
Ο Θουκυδίδης, θαυμαστής του Περικλή, δεν φέρεται και με μεγάλη λεπτότητα στον Κλέωνα. Λογικόν, αφού αυτός ήταν ο βασικός υπεύθυνος για την καταδίκη του σε ισόβια εξορία. Εξαιτίας της οποίας εξορίας, όπως λέει ο ίδιος, έγραψε την Ιστορία του. Αρα εμείς οι μεταγενέστεροι μάλλον ευγνωμοσύνη χρωστούμε στον Κλέωνα.
Δεν αναφέρω τυχαία τον Θουκυδίδη και τους ήρωες της Ιστορίας του. Αναλογίζομαι ότι, το 1914, στα διώροφα κόκκινα λεωφορεία του Λονδίνου υπήρχαν αφίσες με αποσπάσματα από τον «Επιτάφιό» του για να ενθαρρύνουν τους στρατιώτες που έφευγαν για το μέτωπο.
Ο ελληνιστής Bernard Knox, αν θυμάμαι καλά, έλεγε πως έως τον Δεύτερο Πόλεμο οι κλασσικές σπουδές ήταν το διαβατήριο για τη δημόσια διοίκηση στη Βρετανία. Σήμερα, έχουν καταντήσει το διαβατήριο για το ταμείο ανεργίας.
Τα δημοψηφίσματα, κοινώς η άμεση δημοκρατία, έχουν αγιοποιηθεί από τον αντιευρωπαϊκό λαϊκισμό. Ξεκίνησαν το 2005, με το σχέδιο του ευρωπαϊκού Συντάγματος, έγινε το περυσινό δικό μας –α λα γκρέκα, κοινώς δεν βαριέσαι– και τώρα κοντεύουν να γίνουν ο μοχλός της ευρωπαϊκής αποσύνθεσης. Η κυρία Λεπέν υποσχέθηκε ότι αν εκλεγεί θα προκηρύξει εντός έξι μηνών δημοψήφισμα για την έξοδο της Γαλλίας από την Ευρώπη.
Η άμεση δημοκρατία έχει τους δικούς της κανόνες. Αν οι ψηφοφόροι αντιληφθούν τις συνέπειες της ψήφου τους μπορούν να την ανακαλέσουν την επομένη. Οπως έγινε με τους Αθηναίους και τη Μυτιλήνη. Υπήρχε και η «γραφή παρανόμων», που καταδίκαζε σε βαρύτατα πρόστιμα όσους παρέσυραν τον δήμο να ψηφίσει κατά των συμφερόντων του.
Σκέψη χαιρέκακη για το τέλος. Φαντάζομαι τον κ. Τσίπρα να τηλεφωνεί στην κ. Μέρκελ και να της λέει: «Αν χρειαστείτε κάτι, μη διστάσετε να μου το ζητήσετε. Οποια ώρα της ημέρας ή της νύχτας, μ’ αυτούς που μπλέξαμε».
"ΕΣΤΙΑ"- 29/06/16
Δημοψηφίσματα αφροσύνης
Γράφει o Γεώργιος Κ. Στεφανάκης*
Ι. ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΙΚΗ ήταν η λειτουργία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Αλλ' εκεί οι πολίτες διέθεταν άνεση ενημέρωσης επί των δημοσίων ζητημάτων. Η βιοπάλη ήταν ανατεθειμένη σε δούλους και μετοίκους. Σήμερα οι πολίτες αναλίσκονται επιδιώκοντας τον επιούσιο. Δεν είναι οικείοι προς οικονομικά θέματα γεωπολιτικών επιπτώσεων. Καλούμενοι,εν τούτοις, σε τέτοια δημοψηφίσματα, μετέχουν «στα τυφλά». Έτσι, βέβαια, δεν προάγεται. Λοιδορείται η δημοκρατία (!).
II. Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότης (ΕΟΚ) αρχικά αναζήτησε εμβάθυνση. Ανάδειξη, δηλαδή, γενικώς παγίων κανόνων. Η διάλυση της Σοβ.Ένωσης διήγειρε έντονα πολιτικές επιδιώξεις. Άρχισε η ευρεία διεύρυνση. Με την συνθήκη τής Νίκαιας (26.2.2001) τα δεκαπέντε έως τότε μέλη έγιναν είκοσι επτά, διά μιάς (!). Το πλήθος τραυμάτισε την συνοχή. Άρχισαν οί διακρίσεις: i. Ενωμένη Ευρώπη, ii. Τμήμα της είναι h Εύρωζώνη. iii. Παραλλαγή του όλου είναι και η Ευρώπη της συνθήκης Schengen. Ήδη iv. έχουμε (και) την Ευρώπη των έξι Ιδρυτών (!!!).
ΙII. Επιδιώχθηκε ανακοπή της πορείας προς «Βαβέλ». Κλήθηκε ο πρόεδρος Valery Gisgard d’ Estain νά καταρτίσει σύνταγμα. Το κείμενο υπήρξε ιστορικό. Τιμά -ιδιαιτέρως- την ελληνική σκέψη. Έλαβε (και) σφραγίδα καλλιέπειας της Γαλλικής Ακαδημίας.
Ο Jacques Chirac προείκασε λαϊκή αποδοχή. Εν όψει των εκλογών του 2007 θέλησε να οικειοποιηθεί, κάπως, τό έργο. Προκήρυξε, έτσι, δημοψήφισμα γιά την 29.5.2005. Η δημοτικότης του Chirac, εν τω μεταξύ, είχε μειωθεί. Το ευρωπαϊκό σύνταγμα καταψηφίσθηκε. Η "Ολλανδία ακολούθησε. Το ξήλωμα άρχισε.
IV. Συλλογιστική αντίστοιχη του Chirac ακολούθησε ο κ. Cameron. Είχε προ τhς προκήρυξης κατοχυρώσει την προνομιούχο θέση του Ην. Βασιλείου. Το είχε απαλλάξει από τήν επιδίωξη πολιτικής ενοποίησης. (Εκεί η Βασίλισσα δεν θα είχε θέση.) Είχε επίσης απαλλαγεί (το Ην. Βασίλειο) άπό την συμμετοχή στό ευρώ. [Ήταν τραυματική η εμπειρία. Η λίρα είχε διωχθεί (16.9.92) ταπεινωτικά από τόν μηχανισμό Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ισοτιμίας (SME).] Τέλος, το Ην. Βασίλειο είχε εξαιρεθεί από σημαντικές (ένδοευρωπαϊκές) δαπάνες κοινωνικής πρόνοιας.
Ό κ. Cameron. επιδίωξε κεφαλαιοποίηση τής επιτυχίας. Προεξόφλησε θετική την έκβαση. Αγέρωχος εισήλθε. Καθημαγμένος εξήλθε τής αναμέτρησης.
V. Ώς Ελλάς ουδέποτε μετείχαμε της Εύρωζώνης λιγώτερο άπ' όσο μετά το δημοψήφισμα της 5.7.15. Στο ελληνικό «όχι» οι εταίροι απάντησαν: «Όχι άλλο». Ζήτησαν να φύγουμε. Μετά από ιστορικώς μοναδική αυτοαναίρεση της πολιτικής μας, παρακαλέσαμε να μείνουμε. Και γίναμε υποτελείς, όσο ποτέ, στους πιστωτές. Τις ανάγκες σε ευρώ καλύπτουμε δι' εταιρικής μετάγγισης. Οι τράπεζες αδυνατούν να επιστρέψουν καταθέσεις. Η τήρηση των υποχρεώσεων προς τους εταίρους επιδιώκεται διά φορολογικής εξαθλίωσης. Ουδαμού της Ευρώπης τα ακίνητα δημεύονται φορολογικώς. Ουδαμού της Ευρώπης πάει φυλακή όποιος αδυνατεί νά καταβάλει φόρους. Ουδαμού της Ευρώπης ο Έφορος εκδίδει πράξεις εκτελεστές είσπραξης φόρου ή επιβολής προσαυξήσεων. Ουδαμού τής Ευρώπης η προσφυγή στό δικαστήριο προϋποθέτει πληρωμή του αμφισβητουμένου φόρου (!!!). Έχουμε αποκολληθεί τής Ευρώπης: οικονομικώς καί πολιτισμικώς (!!!).
VI. Κορυφαίοι ευρωπαϊστές υπήρξαν οί: μακαρίτης Καγκελλάριος Helmut Scmidt καί ό Giscard d’ Estaing. Στό τελευταίο τους έργο «Εuropa» (έκδ. 2014) ζητούν σκιώδες, τουλάχιστον σύνταγμα. Αυτό, ώστε, νa μη διαλυθεί η Ενωμ. Ευρώπη, όπως, άλλως, εκεί προεξοφλούν.
VII. Ή Ευρώπη εξελίσσεται αρνητικά. Ή Ελλάς προηγείται ολοταχώς.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ
*www.gkstefanakis.gr
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"- 29/06/16
Γραφή παρανόμων: "ΔΙΑΓΩΝΙΩΣ"
από τον Τάκη Θεοδωρόπουλο
Περικλής, στη δημηγορία του πριν από την κήρυξη του πολέμου με τη Σπάρτη, παρότι ο ίδιος υποστηρίζει πως είναι η μόνη λύση, καλεί τους Αθηναίους να μην ψηφίσουν ελαφρά τη καρδία. Τους υπενθυμίζει πως αλλιώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι όταν καλούνται να αποφασίσουν και αλλιώς όταν βρεθούν αντιμέτωποι με τις συνέπειες όσων αποφάσισαν.
Ο Περικλής ήταν δημαγωγός. Αν δεν ήταν, δεν θα είχε καταφέρει να δώσει το όνομά του σε έναν αιώνα Ιστορίας. Εξάλλου η λέξη «δημαγωγός», αυτός που άγει τον δήμο, δεν είχε απαραιτήτως αρνητική σημασία τον καιρό εκείνο. Δεν μπορούσε να υπάρξει δημοκρατία χωρίς δημαγωγούς.
Ο Κλέων, ο περίφημος βυρσοδέψης στους «Ιππής» του Αριστοφάνη, μπορεί να ήταν δημαγωγός, αλλά ήξερε να αναλαμβάνει και τις ευθύνες της ρητορείας του. Ζήτησε από τους Αθηναίους να του δώσουν στρατό για να φέρει σιδηροδέσμιους τους τριακόσιους Σπαρτιάτες που είχε αποκλείσει ο στρατηγός Δημοσθένης στη Σφακτηρία και το έκανε. Τους υποσχέθηκε πως θα τα καταφέρει σε είκοσι ημέρες και τα κατάφερε.
Ο Θουκυδίδης, θαυμαστής του Περικλή, δεν φέρεται και με μεγάλη λεπτότητα στον Κλέωνα. Λογικόν, αφού αυτός ήταν ο βασικός υπεύθυνος για την καταδίκη του σε ισόβια εξορία. Εξαιτίας της οποίας εξορίας, όπως λέει ο ίδιος, έγραψε την Ιστορία του. Αρα εμείς οι μεταγενέστεροι μάλλον ευγνωμοσύνη χρωστούμε στον Κλέωνα.
Δεν αναφέρω τυχαία τον Θουκυδίδη και τους ήρωες της Ιστορίας του. Αναλογίζομαι ότι, το 1914, στα διώροφα κόκκινα λεωφορεία του Λονδίνου υπήρχαν αφίσες με αποσπάσματα από τον «Επιτάφιό» του για να ενθαρρύνουν τους στρατιώτες που έφευγαν για το μέτωπο.
Ο ελληνιστής Bernard Knox, αν θυμάμαι καλά, έλεγε πως έως τον Δεύτερο Πόλεμο οι κλασσικές σπουδές ήταν το διαβατήριο για τη δημόσια διοίκηση στη Βρετανία. Σήμερα, έχουν καταντήσει το διαβατήριο για το ταμείο ανεργίας.
Τα δημοψηφίσματα, κοινώς η άμεση δημοκρατία, έχουν αγιοποιηθεί από τον αντιευρωπαϊκό λαϊκισμό. Ξεκίνησαν το 2005, με το σχέδιο του ευρωπαϊκού Συντάγματος, έγινε το περυσινό δικό μας –α λα γκρέκα, κοινώς δεν βαριέσαι– και τώρα κοντεύουν να γίνουν ο μοχλός της ευρωπαϊκής αποσύνθεσης. Η κυρία Λεπέν υποσχέθηκε ότι αν εκλεγεί θα προκηρύξει εντός έξι μηνών δημοψήφισμα για την έξοδο της Γαλλίας από την Ευρώπη.
Η άμεση δημοκρατία έχει τους δικούς της κανόνες. Αν οι ψηφοφόροι αντιληφθούν τις συνέπειες της ψήφου τους μπορούν να την ανακαλέσουν την επομένη. Οπως έγινε με τους Αθηναίους και τη Μυτιλήνη. Υπήρχε και η «γραφή παρανόμων», που καταδίκαζε σε βαρύτατα πρόστιμα όσους παρέσυραν τον δήμο να ψηφίσει κατά των συμφερόντων του.
Σκέψη χαιρέκακη για το τέλος. Φαντάζομαι τον κ. Τσίπρα να τηλεφωνεί στην κ. Μέρκελ και να της λέει: «Αν χρειαστείτε κάτι, μη διστάσετε να μου το ζητήσετε. Οποια ώρα της ημέρας ή της νύχτας, μ’ αυτούς που μπλέξαμε».
"ΕΣΤΙΑ"- 29/06/16
Δημοψηφίσματα αφροσύνης
Γράφει o Γεώργιος Κ. Στεφανάκης*
Ι. ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΙΚΗ ήταν η λειτουργία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Αλλ' εκεί οι πολίτες διέθεταν άνεση ενημέρωσης επί των δημοσίων ζητημάτων. Η βιοπάλη ήταν ανατεθειμένη σε δούλους και μετοίκους. Σήμερα οι πολίτες αναλίσκονται επιδιώκοντας τον επιούσιο. Δεν είναι οικείοι προς οικονομικά θέματα γεωπολιτικών επιπτώσεων. Καλούμενοι,εν τούτοις, σε τέτοια δημοψηφίσματα, μετέχουν «στα τυφλά». Έτσι, βέβαια, δεν προάγεται. Λοιδορείται η δημοκρατία (!).
II. Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότης (ΕΟΚ) αρχικά αναζήτησε εμβάθυνση. Ανάδειξη, δηλαδή, γενικώς παγίων κανόνων. Η διάλυση της Σοβ.Ένωσης διήγειρε έντονα πολιτικές επιδιώξεις. Άρχισε η ευρεία διεύρυνση. Με την συνθήκη τής Νίκαιας (26.2.2001) τα δεκαπέντε έως τότε μέλη έγιναν είκοσι επτά, διά μιάς (!). Το πλήθος τραυμάτισε την συνοχή. Άρχισαν οί διακρίσεις: i. Ενωμένη Ευρώπη, ii. Τμήμα της είναι h Εύρωζώνη. iii. Παραλλαγή του όλου είναι και η Ευρώπη της συνθήκης Schengen. Ήδη iv. έχουμε (και) την Ευρώπη των έξι Ιδρυτών (!!!).
ΙII. Επιδιώχθηκε ανακοπή της πορείας προς «Βαβέλ». Κλήθηκε ο πρόεδρος Valery Gisgard d’ Estain νά καταρτίσει σύνταγμα. Το κείμενο υπήρξε ιστορικό. Τιμά -ιδιαιτέρως- την ελληνική σκέψη. Έλαβε (και) σφραγίδα καλλιέπειας της Γαλλικής Ακαδημίας.
Ο Jacques Chirac προείκασε λαϊκή αποδοχή. Εν όψει των εκλογών του 2007 θέλησε να οικειοποιηθεί, κάπως, τό έργο. Προκήρυξε, έτσι, δημοψήφισμα γιά την 29.5.2005. Η δημοτικότης του Chirac, εν τω μεταξύ, είχε μειωθεί. Το ευρωπαϊκό σύνταγμα καταψηφίσθηκε. Η "Ολλανδία ακολούθησε. Το ξήλωμα άρχισε.
IV. Συλλογιστική αντίστοιχη του Chirac ακολούθησε ο κ. Cameron. Είχε προ τhς προκήρυξης κατοχυρώσει την προνομιούχο θέση του Ην. Βασιλείου. Το είχε απαλλάξει από τήν επιδίωξη πολιτικής ενοποίησης. (Εκεί η Βασίλισσα δεν θα είχε θέση.) Είχε επίσης απαλλαγεί (το Ην. Βασίλειο) άπό την συμμετοχή στό ευρώ. [Ήταν τραυματική η εμπειρία. Η λίρα είχε διωχθεί (16.9.92) ταπεινωτικά από τόν μηχανισμό Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ισοτιμίας (SME).] Τέλος, το Ην. Βασίλειο είχε εξαιρεθεί από σημαντικές (ένδοευρωπαϊκές) δαπάνες κοινωνικής πρόνοιας.
Ό κ. Cameron. επιδίωξε κεφαλαιοποίηση τής επιτυχίας. Προεξόφλησε θετική την έκβαση. Αγέρωχος εισήλθε. Καθημαγμένος εξήλθε τής αναμέτρησης.
V. Ώς Ελλάς ουδέποτε μετείχαμε της Εύρωζώνης λιγώτερο άπ' όσο μετά το δημοψήφισμα της 5.7.15. Στο ελληνικό «όχι» οι εταίροι απάντησαν: «Όχι άλλο». Ζήτησαν να φύγουμε. Μετά από ιστορικώς μοναδική αυτοαναίρεση της πολιτικής μας, παρακαλέσαμε να μείνουμε. Και γίναμε υποτελείς, όσο ποτέ, στους πιστωτές. Τις ανάγκες σε ευρώ καλύπτουμε δι' εταιρικής μετάγγισης. Οι τράπεζες αδυνατούν να επιστρέψουν καταθέσεις. Η τήρηση των υποχρεώσεων προς τους εταίρους επιδιώκεται διά φορολογικής εξαθλίωσης. Ουδαμού της Ευρώπης τα ακίνητα δημεύονται φορολογικώς. Ουδαμού της Ευρώπης πάει φυλακή όποιος αδυνατεί νά καταβάλει φόρους. Ουδαμού της Ευρώπης ο Έφορος εκδίδει πράξεις εκτελεστές είσπραξης φόρου ή επιβολής προσαυξήσεων. Ουδαμού τής Ευρώπης η προσφυγή στό δικαστήριο προϋποθέτει πληρωμή του αμφισβητουμένου φόρου (!!!). Έχουμε αποκολληθεί τής Ευρώπης: οικονομικώς καί πολιτισμικώς (!!!).
VI. Κορυφαίοι ευρωπαϊστές υπήρξαν οί: μακαρίτης Καγκελλάριος Helmut Scmidt καί ό Giscard d’ Estaing. Στό τελευταίο τους έργο «Εuropa» (έκδ. 2014) ζητούν σκιώδες, τουλάχιστον σύνταγμα. Αυτό, ώστε, νa μη διαλυθεί η Ενωμ. Ευρώπη, όπως, άλλως, εκεί προεξοφλούν.
VII. Ή Ευρώπη εξελίσσεται αρνητικά. Ή Ελλάς προηγείται ολοταχώς.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ
*www.gkstefanakis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου